Στήν ὁμιλία του[1] κατά τήν ἔναρξη τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου «Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης», ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀναφέρθηκε στήν παρακαταθήκη πού τοῦ ἐκληροδότησε ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, καθώς καί σέ ὅσα ἐδιδάχθη σχετικά μέ «τόν ἀληθῆ τρόπον τοῦ διαλόγου»[2]. Πέραν τῆς κλασσικῆς φαναριώτικης διγλωσσίας τοῦ τύπου «λέγομεν τά ἁρμόδια καί πράττωμεν τά ἀναρμόδια», ἄς δοῦμε τή στάση τοῦ Ἁγίου Γενναδίου καί τί δέν ἐδιδάχθη ὁ Πατριάρχης. Μέ ἄλλα λόγια, ἄς διαπιστώσουμε ποίαν παρακαταθήκη ἔλαβε ὁ σημερινός Πατριάρχης, καθ’ ὅτι μία παρακαταθήκη παρέδωσε... ὁ Χριστός, κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἐφύλαξαν οἱ Πατέρες.
Ὁ Ἅγιος Γεννάδιος ἦταν ἕνας ἀπό τούς ἐλαχίστους πού δέν ὑπέγραψαν στήν ληστρική ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Δέν λύγισε ἀπό τίς πιέσεις τοῦ αὐτοκράτορα, τῶν λατινιζόντων ὀρθοδόξων ἀρχιερέων καί τίς βασανιστικές κακοπάθειες στίς ὁποῖες τούς ὑπέβαλλε ὁ Πάπας. Καί δέν ὑπέγραψε διότι ἀγαποῦσε τήν ἁγία Ὀρθοδοξία περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό του, καί δέν ἤθελε νά ἀρνηθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἤθελε, ὅπως καί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός (διότι ἀμφότεροι ἀγαποῦσαν καί τούς αἱρετικούς Λατίνους), «τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῇ βάσει τῶν Ὅρων αὐτῶν (σ.γρ. τῶν Ὅρων τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν συνόδων), μέ τήν ἐπιστροφή τῶν Λατίνων στήν πρό τοῦ σχίσματος παράδοση καί μέ τήν ἐγκατάλειψη τῆς καινοτομίας στό Σύμβολο τῆς πίστεως»[3]. Ἡ σημερινή Ὀρθοδοξία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἀγωνίζεται νά διασώσει τό Φανάρι, «…δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως»[4]. Καί πῶς γίνονται οἱ ἑκατοντάχρονοι διάλογοι; Ἐπί ποιᾶς βάσεως; Μήπως τῆς Φερραρο-φλωρεντιανῆς: «κρατῆστε ἐσεῖς τά δικά σας, κρατοῦμε κι ἐμεῖς τά δικά μας καί ἡ ἕνωση ἔγινε»;!
«Ὅποιος θά μνημονεύση τόν Πάπα», λέγει ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, «ἤ θά ἔχη κοινωνία μέ αὐτούς πού τόν μνημονεύουν ἤ θά συμβουλεύση ἤ θά παραινέση κάποιον νά μνημονεύση, θά τόν θεωρήσω ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ἁγία καί μεγάλη σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἐξήτασε τό λατινικό δόγμα καί κατεδίκασε ὅσους τό πίστευσαν, τόν Βέκκο δηλαδή καί τούς ὁμόφρονάς του. … Οἱ σύνοδοι καί οἱ ἄλλοι Πατέρες ὁρίζουν ὅτι: αὐτῶν πού ἀποστρεφόμεθα τό φρόνημα πρέπει νά ἀποφεύγωμε καί τήν κοινωνία· καί ὅλα τά σχετικά πού γνωρίζετε ὅτι ὁρίζουν. Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως ὁ Κύριός μας λέγει: ‘‘Ἀλλοτρίῳ δέ οὐ μή ἀκολουθήσωσιν, ἀλλά φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν»[5]. Καί ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης μας σπεύδει καί σπαζοκεφαλιάζει μαζί μέ τόν ἀδελφό του τόν «Ἁγιώτατο» Πάπα τῆς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας», γιά νά βρεῖ «…σύντομα τὴν ἀπαραίτητη λύση, ποὺ θὰ ἐπιτρέψει σὲ ὅλους τούς Χριστιανοὺς ὅλου τοῦ κόσμου νὰ ἑορτάσουν τὴν πιὸ σημαντικὴ ἑορτὴ τῆς πίστης μας τὴν ἴδια ἡμερομηνία»[6], δηλ. τό Πάσχα! «Ἂν δὲν μοιραζόμαστε τὴν ἐλπίδα καὶ τὴ λαχτάρα γιὰ πλήρη κοινωνία, τότε δὲν μποροῦμε πραγματικὰ νὰ ποῦμε ὅτι εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἕνωση καὶ ἡ κοινωνία εἶναι ἐντολὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος – τὴ νύχτα ποὺ προδόθηκε – προσευχήθηκε μὲ δάκρυα, ὥστε οἱ μαθητές του νὰ εἶναι ἕνα. Ὁ διάλογος καὶ ἡ συμφιλίωση δὲν εἶναι προαιρετικὲς γιὰ ἐμᾶς. Εἶναι ὁδηγίες καὶ ἐντολές.»[7]. Ἴσως εἶναι ἄσχετο, ἀλλά ὁδηγίες, καί μάλιστα πιστά, ἐκτελοῦσε καί ὁ μασῶνος προκάτοχός του Ἀθηναγόρας, τῆς CIA, ὅπως φαίνεται σέ δημοσίευμα[8], ὁ Θεός νά τόν συγχωρέσει! Τώρα δέ, πού ἔχει καί τό δικό του καύχημα, τή δική του «ἁγία καί μεγάλη σύνοδο», την ψευδοκολυμπάρεια, ἡ ὁποία ἐξαφάνισε τούς αἱρετικούς καί τούς «ἀλλοτρίους», ὅλα λειτουργοῦν σάν ἑλβετικό ρολόϊ.
Ὁ Ἅγιος Πατριάρχης κατέστρεψε διά πυράς, ὡς βλάσφημο, τό «Περί Νόμων», τό κυριώτερο ἔργο τοῦ Γεωργίου Γεμιστοῦ ἤ Πλήθωνος, ἐκπροσώπου τῆς «ἐσώτερης ροπῆς τῶν ὑπερμάχων τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας πρός παγανιστικές ἰδέες»[9], τό ὁποῖο «περιεῖχε τίς βασικές ἀρχές του γιά τήν ἀναβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ στή βυζαντινή κοινωνία»[10]. Κάτι παρόμοιο ἔπραξε καί ὁ ἅγιος Παΐσιος ὅταν φιλοξένησαν, μέ τήν ἀδελφή του, ἕναν Φαρασιώτη πού εἶχε παρασυρθῆ ἀπό Εὐαγγελικούς. «Ὁ Ἀρσένιος (σ.γρ. τό κοσμικό του ὄνομα) δέν τό ἤξερε αὐτό ἀλλά, ὅταν εἶδε τό στρατιωτικό του σακκίδιο γεμᾶτο ἀπό αἱρετικά φυλλάδια, τά πῆρε καί τά ἔκαψε. Στήν ἀδελφή του, πού τά εἶχε ζητήσει γιά προσάναμμα, εἶπε: ‘‘Τί λές πού θά προσανάβης μ’ αὐτά; Αὐτά ἔχουν δηλητήριο’’»[11]! Ὁ δικός μας Πατριάρχης διέπεται ἀπό πολιτισμικές εὐαισθησίες, καί προτιμᾶ νά ἐξυμνεῖ καί νά διανέμει τό βλάσφημο κοράνιο. Δέν θά τόν παροτρύναμε νά τό κάψει, ὅπως θά ἔπρατταν ἴσως οἱ ἅγιοι, ἀλλά νά μήν τό μοιράζει. Ἄν θέλει μάλιστα νά πρωτοτυπήσει, ἄς μοιράζει τήν Καινή Διαθήκη.
Ὁ Ἅγιος Γεννάδιος κήρυξε στόν Πορθητή «αὐθεντικῶς περί τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί διδασκαλίας»[12] καί ὅταν ὁ Μωάμεθ ἐζήτησε «γραπτήν ἔκθεσιν περί αὐτῆς»[13], ὁ Ἅγιος «Πατριάρχης ὑπέβαλε κείμενον μέ τίτλον Περί τῆς μόνης ὁδοῦ πρός τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων»[14]! Τίποτε ἄλλο νά μήν ἔλεγε ὁ Ἅγιος, καί μόνο αὐτός ὁ τίτλος εἶναι ὁμολογία Πίστεως τῆς Μόνης Ὁδοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας, πρός τή σωτηρία! Σήμερα, ἀντί τῶν ὁμολογιῶν Πίστεως καί τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, γίνονται φιλοφρονήσεις, συμπόσια καί διδασκαλίες περί… ἑτέρων καί πολλῶν ὁδῶν.
«Μή γένοιτο νά κάνω αἱρετική τήν ἐκκλησία μου», ὁμολογεῖ ὁ Ἱερός Σχολάριος «τήν ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων, δεχόμενος τό μνημόσυνο τοῦ Πάπα, ἐφ’ ὅσον ὁ Πάπας ὁμολογεῖ καί πιστεύει ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα δέν τόν δέχεται ἡ Ἐκκκλησία μας. Ὅποιος, λοιπόν, ὁμολογήσει ὅτι ἐκεῖνος (ὁ Πάπας) ὀρθοτομεῖ τώρα τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ὁμολογεῖ ὅτι οἱ δικοί μας πρόγονοι εἶναι αἱρετικοί. Ἡ γνώμη μου λοιπόν ἦταν καί θά εἶναι αὐτή. Καί θά εἶμαι ὁπωσδήποτε πάντοτε ἀκοινώνητος πρός τόν Πάπα καί ὅσους ἔχουν κοινωνία μ’ αὐτόν, ὅπως οἱ Πατέρες μας. Διότι πρέπει νά μιμούμεθα τήν εὐσέβειά τους, ἀφοῦ δέν ἔχομε τήν ἁγιωσύνη καί τήν σοφία τους»[15]. Ἑπόμενος τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὁ Ἅγιος Γεννάδιος, παραδίδει τήν σκυτάλη τῆς παρακαταθήκης τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὅπως τήν παρέλαβε. Μήπως τελικά, κατά τόν Πατριάρχη μας, ἀνήκει κι αὐτός στήν μακρά χορεία τῶν «ἀτυχῶν θυμάτων τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως»[16] πού μᾶς κληροδότησε τό σχίσμα; Τελικά, ὁ Πατριάρχης μας ποιά σκυτάλη καί ἀπό ποιόν τήν παρέλαβε;
Ὁ Ἱερός Γεννάδιος ἔπραξε τό χρέος του πρός τήν «ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων», τήν Ἐκκλησία. «Ὁ ἀοίδημος οὗτος ἔσωσε τήν ὀρθοδοξίαν. Τό παράδειγμα τούτου ὅστις δέν ἐπτοήθη οὔτε ἀπό ἰσχυρούς οὔτε ἀπό βασιλεῖς καί Αὐτοκράτορας ἀπέναντι τῆς ὑποστηρίξεως τῆς Θρησκείας ἄς ἔχουσι πάντοτε ὑπ’ ὄψει οἱ διευθύνοντες τά τῆς Ἐκκλησίας.»[17]. Αὐτά διδάσκει λοιπόν ὁ Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος· αὐτά πού διδάσκουν ὅλοι οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ καί αὐτά «ἄς ἔχουσι πάντοτε ὑπ’ ὄψει οἱ διευθύνοντες τά τῆς Ἐκκλησίας» ἐάν καί ἐφ’ ὅσον φυσικά, ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία!
[1] Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ἔναρξιν τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου «Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης» (Χαλκηδών, 12 Σεπτεμβρίου 2022),
[2] ὅ.π.
[3] ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΩ. ΦΕΙΔΑ, ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Β΄, Ἀπό τήν Εἰκονομαχία μέχρι τή Μεταρρύθμιση», ΑΘΗΝΑΙ 1994.
[4] Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, «Γένεσις καί ἐξέλιξις τῆς πατρομαχικῆς μεταπατερικότητας» (6ον), βλ.«Καθολική», 22-7-2003, σελ.4 καί 5 καί ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Ἀντιοικουμενιστικά, Ἀθῆναι 2004, σελ. 24-26,
[5] Ἱεροῦ Γενναδίου Σχολαρίου, «ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ», Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τ.21/1996.
[6] Δημήτριος Ἐμμανουηλίδης, «ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, Ο ΘΡΑΥΣΑΣ ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»,
[7] ὅ.π.
[8] «Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηναγόρας σέ προϊστάμενο τῆς CIA: ‘‘Οι οδηγίες σας θα εκτελεστούν πιστά’’», https://www.romfea.gr/diafora/35098-arxiepiskopos-athinagoras-se-proistameno-tis-cia-oi-odigies-sas-tha-ektelestoun-pista
[9] ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΩ. ΦΕΙΔΑ, ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Β΄, Ἀπό τήν Εἰκονομαχία μέχρι τή Μεταρρύθμιση», ΑΘΗΝΑΙ 1994, σελ. 314.
[10] ὅ.π.
[11] «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ», ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
[12] Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ἔναρξιν τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου «Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης» (Χαλκηδών, 12 Σεπτεμβρίου 2022),
[13] ὅ.π.
[14] ὅ.π.
[15] Ἱεροῦ Γενναδίου Σχολαρίου, «ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ», Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τ.21/1996.
[16] Περιοδικόν «Ἐπίσκεψις» τ.563/1998.
[17] ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΝΤ. ΚΑΡΑΒΙΑΣ, «Γεώργιος Σχολάριος (ἱστορικά σημειώματα), «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ», ΕΤΟΣ ΙΕ’ ΑΘΗΝΑΙ, ΜΑΪΟΣ 1922, ΤΕΥΧΟΣ 175.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου