Ἡ Β' Κυριακή τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ματθαίου, ὅπως ὀνομάζεται στήν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἀφιερωμένη στούς ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσει καί ἀθλήσει διαλάμψαντας ὁσίους καί θεοφόρους πατέρας.
Τιμῶνται στό Ἱερόν Περιβόλιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τό ὁποῖο δόθηκε ὡς "μερίς ἀπόλεκτος καί ὄρος,ὅρος κληρονομίας" ἀπό τόν Υἱό καί Θεό της εἰς Αὐτήν, ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἔζησαν σ' αὐτόν τόν χῶρο καί τόν ἀνέδειξαν μέ τήν ἄσκησή τους, μέ τήν ἀγγελική τους πολιτεία καί μέ την χάρη πού τούς δόθηκε ἀπό... τόν Θεό, ἕναν δεύτερο οὐρανό.
"Οὐρανόν ἄλλον δεύτερον", κατά τήν ἔκφραση τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.
Τιμῶνται Ἅγιοι Ἱεράρχες, Ἀσκητές, Ὁσιομάρτυρες, Ὁμολογητές καί Ἡσυχαστές, γνωστοί καί ἀνώνυμοι, οἱ ὁποῖοι "ἐξήνθησαν ὡς κρίνα ἀειθαλῆ καί πανεύοσμα ἐν ταῖς ὑπωρείαις τοῦ Ὄρους καί ἐν ταῖς κοιλάσιν καί παραλίοις αὐτοῦ, ὡς δένδρα οὐρανομήκη καί εὐσκιόφυλλα", ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῆς ἀκολουθίας τους, Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Ὅλα αὐτά τά πρόσωπα πού ἔζησαν ἀνά τούς αἰῶνες στήν ἁγιορειτική παλαίστρα καί ἔγιναν "καταγώγια τῶν ἱερῶν ἀρετῶν", ἀλλά καί "τῆς ταπεινοφροσύνης κειμήλια" καί "ἐργαστήρια τῆς ἀενάου εὐχῆς", διῆλθαν "δια πάντων τῶν μακαρισμῶν τοῦ Κυρίου" :
"πτωχεύσαντες τῷ πνεύματι, ἐπλουτίσθησαν,
πραηθέντες, τήν γῆν τῶν πραέων ἐκληρονόμησαν,
πενθήσαντες, παρεκλήθησαν,
πεινάσαντες τήν δικαιοσύνην, ἐχορτάσθησαν,
ἐλεήσαντες, ἠλεήθησαν,
καθαροί γενόμενοι τή καρδία, τόν Θεόν ὡς δυνατόν ἐθεώρησαν,
εἰρηνοποιήσαντες, θείας ἠξιώθησαν υἱοθεσίας,
διωχθέντες καί βασανισθέντες ὑπέρ δικαιοσύνης καί εὐσεβείας, ἐν οὐρανοῖς ἀγαλλιῶνται καί χαίρουσι."
Αὐτή ἡ ἱερά σύναξη μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά σημειώσουμε κάποιες σκέψεις δανεισμένες ἀπό τήν πατερική γραμματεία γιά τήν μοναχική πολιτεία καί τόν παρεξηγημένο στίς ἡμέρες μας θεσμό τοῦ Μοναχισμοῦ.
Α. Τί εἶναι οἱ Μοναχοί;
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί αὐτός μοναχός, μᾶς ὑπενθυμίσει πώς οἱ μοναχοί "εἶναι οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ", οἱ ὁποῖοι διάλεξαν τόν ἀπράγμονα βίο, προκειμένου νά ζήσουν εὐαγγελικά καί νά φτάσουν ἀπό τό κατ' εἰκόνα στό καθ' ὁμοίωσιν.
Εἶναι τά πρόσωπα ἐκεῖνα - καί ἀναφερόμαστε στόν γνήσιο Μοναχισμό καί ὄχι σέ κάποια ἀσθενήματα τά ὁποῖα παρουσιάζονται στίς μέρες μας σκεπασμένα μέ τόν μανδύα τῆς ἐκκοσμικεύσεως - τά ὁποῖα ζοῦν μέ τήν νοσταλγία τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Τό ἐνδιαφέρον τους εἶναι στή μελέτη τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν προσευχή, τήν ἀνάγνωση τῶν Θείων Γραφῶν καθώς καί τό καθημερινό διακόνημα, πού τούς ἐξασφαλίζει τα πρός τό ζῆν.
"Πλοῦτος μοναχοῦ ἐστίν ἡ παράκλησις ἡ γενομένη ἐκ τοῦ πένθους καί ἡ χαρά ἡ ἐκ πίστεως ἡ ἕν της ταμείοις τῆς διανοίας λάμπουσα", θά γράψει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος.
Δέν ἐμπλέκεται ὁ μοναχός στίς πραγματεῖες τοῦ βίου, οὔτε δέχεται στήν ζωή του πλούτη καί δόξες ἐφήμερες.
Τόν ἐνδιαφέρει κυρίως νά καθαριστεῖ δια τῆς μετανοίας ἀπό τά πάθη καί νά ἀποκτήσει τόν πνευματικό πλοῦτο, πού εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα του.
Καί πάλι ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ θά προσθέσει: "Αἱ γάρ πολλαί ἀσχολίαι τῶν μοναχῶν τεκμήριον εἰσί τῆς χαυνότητος αὐτῶν, πρός ἑτοιμότητα τῆς γεωργίας τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί ἐκφαίνουσιν αὐτῶν τά ἐλαττώματα πρός τά θεῖα".
Ὁ Μοναχός, κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, εἶναι "βία φύσεως διηνεκής καί φυλακή αἰσθήσεως ἀνελλιπής".
Ὁ Μοναχός ἔχει "σῶμα ἠγνισμένον καί καθαρμένον στόμα καί πεφωτισμένον νοῦν".
Ὁ Μοναχός μέ ὅλη τήν πολιτεία του φανερώνει ὅτι εἶναι μία "κατώδυνος ψυχή πού ἔχει διηνεκῆ μνήμη θανάτου", πού ζητάει νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί νά βρεθεῖ μαζί Του στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Αὐτούς τούς Μοναχούς, τούς γνησίους, τούς κεκαθαρμένους, τούς φωτισμένους, τούς θεοειδείς, τούς ἐπιγείους ἀγγέλους καί οὐρανίους ἀνθρώπους ὅπως ἀκριβῶς ἦταν οἱ ἐν Ἄθῳ πατέρες, ὁ στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, τούς ὀνομάζει "μάρτυρας τῇ προαιρέσει" καί ὁ Ἅγιος Συμεῶν ὁ Νέος Θεολόγος "συνεχιστάς τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ."
Β. Ἡ προσφορά τους
Ἕνας γνήσιος Μοναχός, ὅπως αὐτόν τόν συναντοῦμε στά κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων κι ὅπως τόν ζοῦμε στά πρόσωπα τῶν Ὁσίων Γερόντων τοῦ αἰῶνος μας, τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, τῶν συγχρόνων Γερόντων Ἱερωνύμου τοῦ Σιμωνοπετρίτου, Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, Φιλοθέου τῆς Πάρου καί Ἀμφιλοχίου τῆς Πάτμου, Ἰακώβου τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαυίδ, ἀλλά καί ἄλλων συγχρόνων Μοναχῶν, πού δέν ἔχουν στό μέτωπό τους τήν ἐπιγραφή τοῦ Σωτῆρος, πού δέν μιλοῦν γιά τόν ἑαυτό τους, οὔτε τόν παρουσιάζουν, ἀλλά τόν ἐξαφανίζουν καί παρουσιάζουν μόνο τόν Χριστό, εἶναι ἕνας στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ἔκφραση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, καί ἡ προσφορά του εἶναι ἀνυπολόγιστη.
Προσφορά στό διακόνημα τῆς προσευχῆς, προσφορά στήν διακονία τῶν ἀδελφῶν, προσφορά στή διαφύλαξη τῶν δογμάτων, προσφορά στόν πολιτισμό, προσφορά στήν Ἐκκλησία ἀλλά καί στήν πατρίδα.
Καί τό μοναστήρι στό ὁποῖο πρός καιρόν ἐγκαταβιώνει ὁ μοναχός εἶναι ἕνα πνευματικό ἰσχυρό κάστρο.
Εἶναι ἕνας φάρος τηλαυγής πού φωτίζει τό πέρασμα τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, εἶναι ἕνας χῶρος πού διασώζει τήν εὐαγγελική τελειότητα, τήν πατερική σκέψη καί τήν ἐκκλησιαστική ἐμπειρία καί ἀντιγράφει ἔτσι τή ζωή τοῦ Χριστοῦ.
Σ' ἕναν γνήσιο Μοναχό συναντοῦμε ἕναν προφήτη μέ ὅλα τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῶν Ἁγίων Προφητῶν.
Τόν χαρακτηρίζει ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὁ ζῆλος γιά τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ, ἡ κλήση στήν μοναχική ζωή, ἡ μετάνοια καί ἡ θεραπεία ἀπό τά πάθη.
Σ' ἕναν Μοναχό συναντοῦμε τήν παρουσία ἑνός Ἀποστόλου. Μέσα στήν καρδιά του ὑπάρχει ὁ πόθος γιά τήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος, τῆς ἱεραποστολῆς καί τῆς θυσίας.
Γιά τόν μοναχό ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: "Μηδείς ζητείτω τα τοῦ ἑαυτοῦ, ἀλλά τα τοῦ ἑτέρου". (νά βρεθεῖ)
Κι ὅπως τήν Ἀποστολική ζωή τήν χαρακτήριζε ἡ ἀκτημοσύνη, κατά παρόμοιο τρόπο καί τή ζωή τοῦ μοναχοῦ τήν χαρακτηρίζει πάλι ἡ ἴδια ἀρετή.
Σ' ἕναν Μοναχό συναντοῦμε ἕναν Μάρτυρα τῆς Ἐκκλησίας. Παλεύει ὁ Μοναχός γιά τήν ἐλευθερία ἀπό τά πάθη του καί ἀγωνίζεται συγχρόνως γιά τήν διαφύλαξη τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος καί φρονήματος.
Αὐτήν τήν προσφορά τοῦ Μοναχοῦ τήν διατυπώνει μέ τά σοφά του συγγράμματα ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης:
"Ὁ μοναχός εἶναι ἱκέτης γιά ὅλον τόν κόσμο. Θρηνεῖ γιά ὅλον τόν κόσμο καί σέ αὐτό ἔγκειται τό κύριο ἔργο του.
Ὁ μοναχός ὀφείλει νά παλεύει μέ τά πάθη καί μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά τά νικᾶ.
Ὁ μοναχός ὀφείλει νά ζεῖ μέσα σέ συνεχῆ ἐγκράτεια.
Ἄν ὅμως εἶναι ἀπασχολημένος μέ κοσμικές φροντίδες, τότε ἀναγκάζεται νά τρώει περισσότερο, καί αὐτό τοῦ προξενεῖ περισσότερη ζημιά, γιατί ὅποιος τρώει περισσότερο, δέν μπορεῖ πιά νά προσεύχεται."
"Πληθύς,Πληθῦς θαυμαστῆ οἱ ἐν Ἄθῳ πατέρες,
γνωστοί καί ἀνώνυμοι, ἱεράρχαι καί ὅσιοι,
μάρτυρες καί ἀσκηταί θεοφόροι,
πρεσβεύσατε τῷ Κυρίῳ,
ὑπέρ πάντων ἡμῶν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου