21 Μαΐ 2022

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ Ἅγιος καί Ἰσαπόστολος

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χασόγιας, Θεολόγος τοῦ Ε.Κ.Π.Α 
Ἕνας Θεόσταλτος Χριστιανός Αὐτοκράτορας
Οἱ Χριστιανοί τῶν πρώτων αἰώνων βίωναν μία καθημερινή ζωή μέσα στό μαρτύριο, καθώς διώκοντο ἀπό τούς εἰδωλολάτρες ὡς μέλη μίας ἀπαγορευμένης μυστικῆς "ἑταιρείας", ὁ δέ Χριστιανισμός χαρακτηρίζονταν: «ἀπαγορευμένη ἑταιρεία» (collegium illicitum).
Ἔτσι ὁ Χριστιανισμός τούς πρώτους τρεῖς αἰῶνες θεωροῦνταν ἀπό τίς ἀρχές τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ὡς «ἀπαγορευμένη ἑταιρεία» καί «superstitio nova, extrena & malefica» δηλ. «νέα καί... κακοποιός δεισιδαιμονία.».

Οἱ λιθοβολισμοί καί τά βασανιστήρια, ἔφεραν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τούς πρώτους μάρτυρες, τούς πρώτους Ἅγιους.

Ἀλλά ὅπως μετά τή σταύρωση Κυρίου, ἦλθε ἡ Ἀνάσταση Τοῦ, ἔτσι καί μετά τούς διωγμούς ἐμφανίσθηκε ἕνας Θεόσταλτος καί φιλόχριστος Ἡγεμόνας, ὁ Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος ἔβαλε τή βάση γιά μία χριστιανική πολιτεία καί ἀναδείχθηκε ὡς ὁ πρῶτος χριστιανός Βασιλέας καί Αὐτοκράτορας τῆς οἰκουμένης.

Κατά τή διάρκεια τῆς βασιλείας του ὁ Χριστιανισμός, γιά πρώτη φορά, γνώρισε τό σταθερό ἔδαφος τῆς ἐπίσημης ἀναγνωρίσεως στήν ἀχανῆ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων.

Ἔπειτα ἀπό τήν ἀναγνώριση αὐτή, ἡ παλιά εἰδωλολατρική Αὐτοκρατορία βαθμιαίως ἄλλαξε καί ἔγινε μιά Χριστιανική Αὐτοκρατορία πού στόχο της εἶχε νά ἐφαρμόσει ἐπί γῆς τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Ἀ΄, στά λατινικά: Flavius Valerius Constantinus, γεννήθηκε στίς 27 Φεβρουαρίου, τοῦ 280 μ. Χ. στή Ναϊσσό, τή σημερινή Νίς τῆς Σερβίας.

Ἦταν υἱός τῆς Ἑλένης, χριστιανῆς, ἡ ὁποία λέγεται ὅτι ἦταν ταπεινῆς καταγωγῆς καί τοῦ Καίσαρα Κωνστάντιου τοῦ Χλωροῦ. Τό 306 μ.Χ. ὁ Κωνστάντιος πέθανε στή Βρετανία.

Οἱ ρωμαϊκές λεγεῶνες ἀνακήρυξαν τόν υἱό του Κωνσταντῖνο, στό Ἐβόρακο, τή σημερινή Ὑόρκη τῆς Ἀγγλίας, Αὔγουστο τῆς Δύσης.

Ἀκολούθως ὁ Κωνσταντῖνος ἔλαβε μέρος σέ μιά σειρά ἐμφυλίων πολέμων, στούς ὁποίους ἀναδείχθηκε στρατιωτικός ἡγέτης καθώς νίκησε τούς ἀντιπάλους του.

Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 312 μ. Χ. τήν παραμονή τῆς μάχης τῆς Μιλβίας γέφυρας μέ τόν Μαξέντιο, ὁ Κωνσταντῖνος εἶδε σέ ἐνύπνιο τό φωτεινό σταυρό τοῦ Κυρίου, πού σχηματιζόταν μέ τά ἑλληνικά γράμματα «Χ-Ρ», καί τήν ἐπιγραφή «Ἐν τούτῳ νίκα».

Κατά τόν Εὐσέβιο αὐτό ἦταν σημεῖο θεοσημίας, στό ὁποῖο ὁ Θεός ἔχρισε τόν Μ. Κωνσταντῖνο, βασιλέα καί προστάτη τῶν Χριστιανῶν τῆς οἰκουμένης.

Ὁ Κωνσταντῖνος ἔδωσε διαταγή καί κατασκευάσθηκε ἡ πρώτη χριστιανική σημαία, ἡ ὁποία ὀνομάσθηκε «λάβαρον» καί πράγματι μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὁδήγησε τά στρατεύματά του στή νίκη.

ΤΟ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ

Ὁ Κωνσταντῖνος μετά τή νίκη κατά τοῦ Μαξιμιανοῦ εἰσῆλθε θριαμβευτής στή Ρώμη. Ἡ σύγκλητος ἀναγνωρίζοντας της ἀξία του, τοῦ ἀπένειμε τόν τίτλο τοῦ πρώτου «Αὐγούστου».

Ὡστόσο ὁ Κωνσταντῖνος ἔφερε τό ἀξίωμα τοῦ Ποντίφικα (Pontifex maximus), τῆς ἐθνικῆς θρησκείας, ἀλλά ἀπέφυγε νά συμμετάσχει σέ τελετές τῶν εἰδώλων.

Ἔνιωθε ὅτι ἦταν ἕτοιμος νά προχωρήσει σέ μία μεγάλη ἀλλαγή γιά τούς μέχρι τότε διωκόμενους χριστιανούς.

Τό ἔτος 313 μ.Χ. συνέβη ἕνα κοσμοϊστορικό γεγονός.

Ὁ Κωνσταντῖνος συναντήθηκε μαζί μέ τό Λικίνιο καί ἀποφασίσθηκε τό λεγόμενο: «ἔδικτον τοῦ Μεδιολάνου», δηλαδή τό διάταγμα πού συνυπεγράφη μεταξύ τους στό σημερινό Μιλάνο, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο θά σταματοῦσαν οἱ διωγμοί ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν τῆς αὐτοκρατορίας.

Στούς χριστιανούς-Ρωμαίους πολῖτες δινόταν ἀπόλυτη ἐλευθερία νά λατρέψουν τό Χριστό, νά ἀνεγείρουν ναούς, νά τελοῦν τίς θρησκευτικές τελετές τους.

Τά 9 ἔτη εἰρήνης διέκοψε ἡ φιλοδοξία τοῦ Λικίνιου ὁ ὁποῖος ἤθελε νά ἀνατρέψει τόν Κωνσταντῖνο καί παράλληλα νά στηρίξει τόν κόσμο τῆς παλιᾶς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας.

Τήν 3η Ἰουλίου 324 μ.Χ., στή μάχη τῆς Ἀδριανούπολης ὁ Κωνσταντῖνος νίκησε καί τόν Λικίνιο, ἔχοντας μαζί του τό λάβαρο τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ νίκη αὐτή τόν κατέστησε μονοκράτορα τῆς Αὐτοκρατορίας σέ Ἀνατολή καί Δύση.

Ἡ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

Τόν Νοέμβριο τοῦ 324 ὁ Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος βρέθηκε στήν ἀρχαία πόλη τῶν Μεγάρων, τό Βυζάντιο, ὅπου χάραξε τά σημεῖα τῆς νέας πρωτεύουσας τῆς Αὐτοκρατορίας.

Τά μεγαλοπρεπῆ ἐγκαίνια τῆς Νέας Ρώμης ἔγιναν την 11η Μαΐου 330. Ἡ νέα πρωτεύουσα ἦταν κτισμένη στά σύνορα δύο ἠπείρων, σέ ἕνα στρατηγικό σημεῖο, πού ἕνωνε τήν Εὐρώπη μέ τήν Ἀσία.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος φρόντισε ἡ νέα πρωτεύουσα τῆς Αὐτοκρατορίας του νά οἰκοδομηθεῖ ἔχοντας ὡς πρότυπο τήν παλαιά καί νά διακοσμηθεῖ μέ μεγαλοπρεπῆ κτίρια καί μέ ναούς πού θά ἀναδείκνυαν τήν χριστιανική ταυτότητα τῆς.

Ἡ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ἡ πιό σαφής ἔκφραση τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους στήν ἐποχή τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἦταν ἡ σύγκληση τῆς Α' οἰκουμενικῆς συνόδου τῆς Νικαίας τό 325 πού ἔθεσε τά θεμέλια τῆς χριστιανικῆς δογματικῆς διδασκαλίας καί τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Αὐτοκράτορας ὄχι μόνο συγκάλεσε τή Σύνοδο καί προήδρευσε στίς συνεδρίες της ἀλλά καί ἐπηρέασε οὐσιαστικά τίς ἀποφάσεις της μέ συνέπεια τήν καταδίκη τοῦ Ἄρειου καί τῶν δοξασιῶν τοῦ ἀπό τούς 318 Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ἔλαβε τό βάπτισμά του, λίγο πρό τοῦ θανάτου του ἀπό τόν Εὐσέβειο Καισαρείας, την 21η Μαΐου τοῦ 337.

Γιά τό πολυσχιδές ἔργο του ἡ Ἱστορία τόν ὀνόμασε «Μέγα», ἡ Ἐκκλησία τόν ἀνακήρυξε Ἅγιο καί «Ἰσαπόστολο».

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ὡς ὑπεύθυνος Ἡγεμόνας, μέ τή θρησκευτική πολιτική του ἄρχισε τή χριστιανική περίοδο στήν ἱστορία τῆς Αὐτοκρατορίας καί θεμελίωσε τό ὅραμα μίας χριστιανικῆς οἰκουμένης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1. Φειδάς Βλάσιος, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία , τόμος Α', Ἀθῆναι, 2002

2. Παπαρηγόπουλος Κωνσταντῖνος, Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τόμος 4ος ἐκδ. Φάρος, Ἀθῆναι, 1983

3. Σταματόπουλος Κώστας-Ἀκύλας Μήλλας, Κωνσταντινούπολη-Ἀναζητῶντας τή Βασιλεύουσα, ἐκδ. Μπρατζιώτη, Ἀθήνα, 1990

4. Ostrogorsky Georg, Ἱστορία τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους, Τόμοι Α-Γ', ἐκδ. Βασιλοπουλος, Ἀθῆναι, 1978

5. Βασίλιεφ Α., Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας (324-1453), ἐκδ. Πάπυρος, Ἀθήνα, 1995.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.