Οὐδέποτε ἔλειψαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας οἱ ἅγιοι καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μόνιμο θαῦμα στὴ δισχιλιόχρονη ἱστορική Της πορεία. Οἱ ἅγιοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, εἶναι τὰ ὁρατὰ σημεῖα τῆς λυτρωτικῆς ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖο ἀναγεννᾶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς καθιστὰ θεοειδεῖς ὑπάρξεις, εἰκόνες καθαρές του Τριαδικοῦ Θεοῦ, κατὰ χάριν θεουμένους.
Μία τέτοια καθαρὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ ἁγιασμένος ἄνθρωπος ὑπῆρξε καὶ ὁ νεοφανῆς ἅγιος Νεκτάριος ὁ θαυματουργός. Γεννήθηκε τὸ 1846 στὴ Σηλυβρία τῆς Θράκης ἀπὸ πολυμελῆ καὶ εὐσεβῆ οἰκογένεια. Ὀνομάζονταν Ἀναστάσιος Κεφαλάς. Ἐξ αἰτίας τῆς φτώχειας, σὲ ἡλικία 13 ἐτῶν βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ ἐργασία. Ἐργαζόταν σὲ συσκευαστήριο...καπνοῦ, ὅπου ὁ ἐργοδότης τοῦ τὸν ἐκμεταλλεύονταν καὶ τὸν ξυλοκοποῦσε. Αὐτὸς ὑπόμεινε τὶς προσβολὲς χωρὶς διαμαρτυρίες. Μάλιστα στὶς συσκευασίες τοῦ καπνοῦ φρόντιζε νὰ βάζει χαρτάκια μὲ ρητὰ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Κάποια μέρα ποὺ τὸν ξυλοκοποῦσε ὁ ἐργοδότης τοῦ τὸν εἶδε ἕνας ἔμπορος, τὸ λυπήθηκε καὶ τὸν πῆρε στὸ ἐπιπλοποιεῖο του. Τοῦ ἄφησε χρόνο ἐλεύθερο νὰ πηγαίνει στὸ σχολεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἐργάστηκε στὸν καλὸ ἐκεῖνο ἐργοδότη ἑπτὰ χρόνια καὶ τελείωσε τὸ σχολεῖο.
Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν πῆγε στὴ Χίο νὰ ἐργαστεῖ ὡς δάσκαλος γιὰ δέκα χρόνια. Ἐκεῖ ἀποφάσισε νὰ γίνει μοναχός. Στὰ 1877 χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πῆρε τὸ ὄνομα Νεκτάριος. Τὸν ἴδιο χρόνο ἦρθε στὴν Ἀθήνα γιὰ τὴ συνέχιση τῶν σπουδῶν του. Κατόπιν βρέθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια νὰ ὑπηρετήσει κοντὰ στὸν Πατριάρχη Σωφρόνιο, ὁ ὁποῖος ἐντυπωσιάσθηκε ἀπὸ τὴν προσωπικότητα τοῦ νεαροῦ διακόνου. Τὸν ἔστειλε ξανὰ στὴν Ἀθήνα νὰ φοιτήσει στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὁ Νεκτάριος διέπρεψε καὶ πρώτευσε. Τὸ 1885 ἀναχώρησε ξανὰ γιὰ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ τοῦ ἀνατέθηκαν καθήκοντα πατριαρχικοῦ γραμματέα καὶ ἱεροκήρυκα, ὁ ὁποῖος ἀναδείχτηκε δεινὸς ρήτορας. Τὸ 1889 ἐκλέχτηκε ἐπίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης.
Ἡ ραγδαία ἄνοδος καὶ ἡ μεγάλη ποιμαντικὴ καὶ κοινωνικὴ δράση τοῦ Νεκταρίου θορύβησε τοὺς ἄλλους ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι τὸν θεώρησαν ἀπειλὴ γιὰ τὶς φιλοδοξίες τους νὰ διαδεχτοῦν τὸν ὑπέργηρο Σωφρόνιο στὸ θρόνο του. Διέδωσαν φρικτὲς συκοφαντίες ἐναντίον, φροντίζοντας νὰ φτάσουν ὡς τὸν Πατριάρχη. Παύτηκε ἀπὸ τὰ καθήκοντά του χωρὶς ἀπολογία. Συγχωρώντας τοὺς συκοφάντες του, ἀναχώρησε γιὰ τὴν Ἀθήνα. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ δὲ βρῆκε ἠρεμία, διότι φρόντισαν νὰ φτάσουν ὡς ἐκεῖ οἱ συκοφαντίες τους, ὥστε νὰ μὴ γίνεται πουθενὰ δεκτὸς γιὰ ἐργασία. Τοῦ παρακρατοῦσαν ἐπίσης καὶ τοὺς μισθούς του καὶ ὡς ἐκ τούτου βίωνε ἔσχατη πενία! Δὲ μποροῦσε νὰ πληρώνει τὸ ἐνοίκιο ἑνὸς μικροῦ δωματίου καὶ δὲν εἶχε χρήματα νὰ τραφεῖ! Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, παρὰ τὴ συμπάθεια πρὸς αὐτόν, ἀδυνατοῦσε νὰ τὸν βοηθήσει, λόγω τῶν πιέσεων ποὺ δέχονταν ἀπὸ τοὺς συκοφάντες του.
Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ κατόρθωσε νὰ διοριστεῖ ἱεροκήρυκας στὴ Χαλκίδα, ἀλλὰ οἱ ἄσπονδοι ἐχθροί του, ἔστελναν ἀνθρώπους νὰ τὸν ἀποδοκιμάζουν κάτω ἀπὸ τὸν ἄμβωνα!
Τὸ 1891, δύο χρόνια μετά, ἡ μία μετὰ οἱ συκοφαντίες ἐναντίον τοῦ κατέρρευσαν, ἀποκαλύφτηκαν οἱ ραδιοῦργοι συκοφάντες του καὶ ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ ὅλες τὶς κατηγορίες. Ὁ ἐπίσκοπος Χαλκίδος καὶ ὁ λαὸς τῆς περιοχῆς πληροφορήθηκαν μὲ ἀνακούφιση τὴν εἴδηση καὶ ἄρχισαν νὰ ἀποθεώνουν τὸν ἱεροκήρυκά τους. Κήρυττε πιὰ ἐλεύθερος ἀπὸ τὰ στίγματα τοῦ παρελθόντος. Ἡ φήμη τοῦ ξεπέρασε τὴν Εὔβοια καὶ ἔφτασε στὴν Ἀθήνα.
Τὸ 1894 διορίστηκε διευθυντὴς τῆς Ριζαρίου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς στὴν Ἀθήνα. Τὸ ἔργο του στὴν ὀνομαστὴ σχολὴ ὑπῆρξε μεγάλο καὶ πρωτοπόρο. Κυρίως
ἐπικεντρώθηκε στὸν ὀρθόδοξο τρόπο σκέψης, διότι εἶναι ἡ ἐποχὴ ποὺ ἡ δυτικὴ θεολογία διεισδύει ἐπικίνδυνα στὸν ἑλληνικὸ χῶρο. Ἐπιδεικνύει ἀπίστευτα δείγματα λαμπροῦ παραδείγματος στοὺς σπουδαστὲς καὶ στοὺς ἐργαζομένους. Ἐργαζόταν, δίδασκε, μελετοῦσε, ἔγραφε καὶ προσευχόταν ὧρες ἀτέλειωτες. Οἱ σπουδαστὲς καὶ οἱ ἐργαζόμενοι τὸν ὑπεραγαποῦσαν. Ἡ δράση τοῦ ἐκτείνονταν καὶ ἐκτός της σχολῆς. Χιλιάδες ἄνθρωποι εὐεργετοῦνταν ποικιλότροπα ἀπὸ αὐτόν. Ὑπηρέτησε στὴ σχολὴ 14 ἔτη, ὡς τὸ 1908, ὅπου καὶ παραιτήθηκε γιὰ λόγους ὑγείας.
Ἀποσύρθηκε στὴν Αἴγινα, σὲ ἕνα ἐγκαταλειμμένο μοναστήρι στὴ θέση Ξάντο, μὲ τέσσερις γυναῖκες – πνευματικά του παιδιὰ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ μὲ ἄσκηση, προσευχὴ καὶ νηστεία ἱκανοποιεῖ τὴν παλιά του ἐπιθυμία νὰ ζήσει ὡς μοναχός. Ταυτόχρονα ἀρχίζουν τὰ σημάδια τῆς ἁγιότητάς του. Θεράπευσε ἕναν ντόπιο δαιμονισμένο καὶ μὲ τὶς δεήσεις τοῦ ἔβρεξε, ὕστερα ἀπὸ τρία χρόνια ἀνομβρίας στὸ νησί. Ἡ φήμη τοῦ μεγάλωνε, πλήθη ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἔτρεχαν στὴν Αἴγινα. Μὲ τὴν προσωπική του ἐργασία μεγάλωσε τοὺς χώρους τῆς Μονῆς καὶ παράλληλα φρόντισε γιὰ τὴ νομικὴ ἀναγνώρισή της. Ὅμως ὁ τότε μητροπολίτης Ἀθηνῶν Θεοκλητὸς ἀρνοῦνταν νὰ τὴν ἀναγνωρίσει καὶ δὲν ἀναγνωρίστηκε ὅσο ζοῦσε ὁ Νεκτάριος. Ἀλλὰ ἔρχεται καὶ νέα δοκιμασία γιὰ τὸ Νεκτάριο. Μητέρα μίας ἀπὸ τὶς μοναχὲς τὸν κατηγόρησε γιὰ ἀνηθικότητα. Εὐτυχῶς κατάρρευσε καὶ αὐτὴ ἡ συκοφαντία.
Ἡ ὑγεία τοῦ ὅμως ἐπιδεινώνονταν συνεχῶς. Οἱ περιπέτειες τῆς πολυκύμαντης ζωῆς τοῦ τοῦ ἐπιφύλασσαν ἕνα ἐπίπονο τέλος τῆς ζωῆς του. Τὸ 1920 εἰσήχθη στὸ Ἀρεταίειο νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν ὅπου διαγνώστηκε καρκίνος τοῦ προστάτη. Κοιμήθηκε, λίγες ἡμέρες μετά, στὶς 9 Νοεμβρίου.
Ἡ ἁγιότητά του δὲν ἄργησε νὰ φανεῖ. Τὸ τίμιο σκήνωμά του ἔμεινε ἄφθορο γιὰ 30 χρόνια, παρὰ τὶς 3 ἐκταφές του. Ἄπειρα θαύματα ἄρχισαν νὰ ἐπιτελοῦνται καὶ συνεχίζουν ὡς τὰ σήμερα στὸ ὄνομά του. Στὶς 20 Ἀπριλίου τοῦ 1961 ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξή του καὶ ὁρίστηκε ἡ μνήμη του νὰ ἑορτάζεται τὴν ἡμέρα τῆς ὀσιακῆς τοῦ κοίμησης, στὶς 9 Νοεμβρίου.
Ὁ πολύπαθος ἅγιος Νεκτάριος, διακρίνεται καὶ ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς καὶ θεολόγους τῶν νεωτέρων χρόνων. Τὰ ἔργα τοῦ ἀποπνέουν ἄρωμα Ὀρθοδοξίας καὶ ἁγιότητας, τὰ ὁποία συνέγραφε ταυτόχρονα μὲ τοὺς ἄδικους διωγμούς, τὶς θλίψεις καὶ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε! Τὸ μελάνι μὲ τὸ ὁποῖο εἶναι γραμμένα εἶναι ἀνακατεμένο μὲ τὰ δάκρυα τοῦ ἄδικου πάθους τοῦ ὁλόκληρής της ζωῆς του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου