22 Ιουν 2020

Ἦταν καὶ ὁ Καρλ Μαρξ ρατσιστής;

Τοῦ Βασίλη Στοϊλόπουλου
Ι. Μπορεῖ ὁ Μὰρξ νὰ παραμένει γιὰ τὴν Ἀριστερὰ – καὶ ὄχι μόνο – ἡ «εἰκόνα», ὁ «προφήτης», ὁ «πνευματικὸς πατέρας» τοῦ ἐργατικοῦ κινήματος, κλπ. Ὅμως, μὲ τὸ ρατσισμὸ (καὶ τὸν ἀντισημιτισμὸ) ὁ «Γεροκὰρλ» εἶχε κάποιο «θέμα», ὅπως φαίνεται τουλάχιστον μέσα ἀπὸ ἐπιστολές του γιὰ τὸν Γερμανοεβραῖο Φερδινάνδο Λασσάλ, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σημαντικὰ ὀνόματα στὴν ἱστορία τοῦ παγκόσμιου σοσιαλιστικοῦ κινήματος καὶ ἱδρυτὴ τῆς Γενικῆς Ἕνωσης Ἐργαζομένων τῆς Γερμανίας (ADAV, 1863) – ἰδρυτικῆς ὀργάνωσης τοῦ Σοσιαλδημοκρατικοῦ Κόμματος (SPD). Ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ ἀστὸς ἐπαναστάτης ὑπῆρξε καὶ συνομιλητὴς τοῦ Βίσμαρκ γιὰ τὸ γερμανικὸ ζήτημα, ἀλλὰ καὶ πολιτικὸς ἀντίπαλός του Κὰρλ Μάρξ, κυρίως γιὰ τὴν μελλοντικὴ πορεία τῆς σοσιαλιστικῆς ἐπανάστασης. 

Μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιστολὲς – καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ σημερινὴ θεώρηση τῶν πραγμάτων γιὰ τὸν φυλετισμὸ – ἡ μαρξικὴ εἰκόνα γιὰ τὸν Λασσὰλ δίνει τὴν εὐκαιρία στὸ νὰ συμπεριληφθεῖ εὔκολα καὶ ὁ Μὰρξ στὴ μεγάλη γκάμα τῶν καραμπινάτων ρατσιστῶν – καὶ ἀντισημιτῶν. (Γιὰ νὰ μὴ ἀναφερθοῦμε στὸ πόσο ὑβριστικὰ καὶ ὑποτιμητικὰ ἀποκαλοῦσε ὅλα τὰ βαλκανικὰ...
ἔθνη ποὺ ξεσηκώθηκαν κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν ἢ τὰ ὅσα περιφρονητικὰ ἔγραφε στὸ «Ἑβραϊκὸ Ζήτημα» (1843) γιὰ τοὺς Ἑβραίους). 

Μετὰ ἀπὸ μία ἐπίσκεψη τὸ 1862 τοῦ Λασσὰλ στὸν Μὰρξ στὸ Λονδίνο, ἔγραψε (ὁ Μὰρξ) γιὰ τὸν «Ἑβραῖο ἀράπη Λασσάλ» : «Εἶναι πλέον ἀπολύτως σαφὲς γιὰ μένα ὅτι, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸν σχηματισμὸ τοῦ κεφαλιοῦ καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῶν μαλλιῶν του, κατάγεται ἀπὸ νέγρους ποὺ ἀκολούθησαν τὴν πορεία τοῦ Μωυσῆ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Λοιπόν, αὐτὴ ἡ σύνδεση μεταξύ του Ἰουδαϊσμοῦ καὶ τοῦ Γερμανισμοῦ μὲ τὴ νεγροειδῆ βασικὴ οὐσία πρέπει νὰ παράγει ἕνα παράξενο προϊόν. Ἡ ἐνοχλητικότητα αὐτοῦ του τύπου εἶναι ἐπίσης νεγροειδής.» Ἴδια ἀπαξιωτικὴ συμπεριφορὰ εἶχε ὅμως καὶ ἀπέναντι στὸν γαμπρό του, τὸν Πάουλ Λαφάργκ, ἡ μητέρα τοῦ ὁποίου ἦταν μία κουβανέζα κρεολή, ἀποκαλώντας τὸν «Νεγκρίλο» καὶ «ἀπόγονο ἑνὸς γορίλλα». 

ΙΙ. Γιὰ αὐτό, ὅσοι ἐργαλειοποιοῦν ἰδεολογικὰ μία καθόλα στυγερὴ δολοφονία καλὸ θὰ ἦταν πρὶν ἀσχοληθοῦν μὲ τὸν Χριστόφορο Κολόμβο, τὸν στρατηγὸ τῶν Νοτίων Λῆ, τὴν Βασίλισσα Βικτωρία, τὸν Σαίξπηρ, τὸν Εὐριπίδη ἢ τὸν Τσώρτσιλ, ἂς ψάξουν λίγο καὶ κάποια ἱστορικὰ πρόσωπα ἀπὸ τοὺς ἰδεολογικοὺς χώρους στοὺς ὁποίους συνήθως ἀνήκουν. Γιατί δὲν εἶναι μόνο ὁ Μὰρξ ἢ ὁ Ἔνγκελς ποὺ πρὶν ἐνάμιση αἰώνα ἔβλεπαν μὲ βάση τὰ δεδομένα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς κάπως διαφορετικὰ τὰ φυλετικὰ ζητήματα. 

Ὅσοι κρίνουν ἱστορικὰ πρόσωπα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ σύγχρονου νεοφιλελεύθερου καὶ ἀπροσδιόριστα ἀριστερὸ-φιλελεύθερου «ἀντιρατσισμοῦ» κάνουν ἕνα σοβαρὸ ἀτόπημα. Ἔχουν τὴν προφανῆ τάση νὰ καταργοῦν τὴν ἱστορικότητα μίας πράξης καὶ τοὺς γεωπολιτικούς, πολιτισμικοὺς καὶ ἄλλους ὅρους ποὺ αὐτὴ πραγματοποιήθηκε πρὶν ἀπὸ πολλὰ-πολλὰ χρόνια. Ἔτσι ὅμως ἁπλὰ λαϊκίζουν ἢ ψηφοθηροῦν παραγράφοντας ἢ παραμορφώνοντας τὴν ἱστορία καὶ τὴν ὅποια ἀναγκαία ἱστορικὴ αἴσθηση, χωρὶς οὐσιαστικὰ ἀποτελέσματα στὸν διαχρονικὸ ἀγώνα κατὰ τοῦ ἁπανταχοῦ παρόντος ἀλλὰ καὶ πολύχρωμου ρατσισμοῦ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.