"Κλαίω γιατί ἀνέπνεα τὸν ἀέρα τοῦ Θεοῦ 93 χρόνια καὶ ποτὲ δὲν τὸν πλήρωσα, οὔτε καν Τὸν ἔχω εὐχαριστήσει γι’ αὐτό"

Ἐπίκαιρες σκέψεις - Τὰ δάκρυα τοῦ γέροντα

Ἀπὸ τὸν Βασίλειο Χ. Στεργιούλη 

Ἡ πανδημία τοῦ κορονοϊοῦ, ὅπως εἶναι γνωστό, ἐπέφερε ἀνατροπὴ στὴν καθημερινότητά μας. Ἄλλαξε συνήθειες καὶ τρόπους ζωῆς. 

Ἔκρινε τὴν ὀργάνωση καὶ δομή της ὡς τώρα ζωῆς καὶ τῆς κοινωνίας. Τὴν ἀνθρωπιὰ καὶ τὸ φιλότιμό μας, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μᾶς Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης.

Πολλὰ τὰ περιστατικὰ ποὺ σχετίζονται μὲ τὸν καταστροφικὸ ἰὸ καὶ τὶς ὀλέθριες συνέπειές του. Ἀνεπιθύμητη ἡ ἀνάμνησή τους. Προκαλεῖ ἀπέχθεια καὶ ἀποστροφὴ

Ζήσαμε ἀναγκαστικὰ τόσον καιρὸ ὡς ἔγκλειστοι. Ὡς ἰδιότυπα φυλακισμένοι στὶς κατοικίες μᾶς ἀκολουθώντας τὸ σύνθημα-προτροπὴ «μένουμε σπίτι». Περιορίσαμε τὶς ἐξόδους μας ἀπὸ αὐτὸ γιὰ τὰ πλέον ἐπείγοντα καὶ ἀπαραίτητα (τρόφιμα, φάρμακα, εἴδη καθαριότητος καὶ ὑγιεινῆς).

Γιὰ κάποιους βέβαια ὑπῆρξε εὐκαιρία ἐπιθυμητὴ αὐτὸς ὁ ἐγκλεισμός. Μπόρεσαν νὰ ἀσχοληθοῦν καὶ νὰ τακτοποιήσουν τὰ τοῦ οἴκου τους. Νὰ δοῦν τὴν οἰκογένειά τους, ποὺ ὡς τότε...
ἐμοίαζε ξενοδοχεῖο ὕπνου καὶ φαγητοῦ. Νὰ ζήσουν ὅλοι μαζὶ πιὸ ἁρμονικὰ καὶ ἀνθρώπινα. 

Γιὰ τοὺς πολλοὺς ὅμως ὁ ἀναγκαστικὸς ἐγκλεισμὸς στὸ σπίτι ἦταν ἀληθινὸ μαρτύριο. Ἀσφυκτιοῦσαν καὶ ἀδημονοῦσαν πότε νὰ ‘ρθεῖ ἡ ὥρα ἄρσης τῶν περιοριστικῶν μέτρων. 

Ἀποτέλεσμα τοῦ ἀναγκαστικοῦ ἐγκλεισμοῦ τοὺς ἦταν ἡ νευρικότητα, οἱ ἐνδοοικογενειακὲς τριβὲς καὶ συγκρούσεις, ἡ κατάθλιψη. Συχνὴ ἦταν ἡ ἔκφραση πολλῶν: θὰ ἀποφύγουμε τὴν προσβολὴ τῆς πανδημίας, ἀλλὰ θὰ μᾶς συνοδεύει ἡ κατάθλιψη. Λέγεται πὼς τὴν περίοδο τοῦ ἐγκλεισμοῦ στὰ σπίτια αὐξήθηκε ἡ κατανάλωση τῶν ἠρεμιστικῶν. 

Ἔλειψε καὶ ἡ γλυκιὰ παρηγοριὰ τῆς θρησκείας, ἀφοῦ ἔκλεισαν ἀκόμη καὶ οἱ ναοί. Ἔκλεισαν ἀκριβῶς τότε ποὺ τοὺς εἴχαμε περισσότερο ἀνάγκη. Γιατί ποὺ ἀλλοῦ ν’ ἀκουμπήσει σὲ δύσκολες ὧρες ἡ ψυχή, ἂν ὄχι στὸν Θεό, στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν ἁγιαστική της χάρη διὰ τῶν μυστηρίων; 

Στερηθήκαμε τὴν κατάνυξη τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας. Τὸ ὑπέροχο πνευματικό της τοπίο. Ἀκόμη καὶ τὸν ἦχο τῆς γλυκόλαλης καμπάνας. Τὸν πένθιμό της Μεγάλης Παρασκευῆς καὶ τὸν χαρμόσυνό της Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ αὐθόρμητο ἦταν τὸ ξέσπασμα, ἡ ἔξοδος ὅλων στὰ μπαλκόνια καὶ στὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν μὲ ἀναμμένα κεριὰ τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν ἀκούστηκε ὁ ἀναστάσιμος παιάνας: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…». Φίλος, ἀπόμαχός της θέμιδος, σχολιάζοντας τὸ γεγονός, τόνιζε μὲ νόημα πώς: «Τίποτε δὲν χάθηκε. Ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα». 

Συμφώνησα μαζί του. Καὶ τὴ συμφωνία αὐτὴ ἦρθε νὰ τὴν ἐπιβεβαιώσει σχόλιο στὸ διαδίκτυο, ποὺ ἀναφέρεται στὶς θετικὲς καὶ φιλότιμες σκέψεις γερόντος Ἰταλοῦ 93 ἐτῶν, ποὺ νόσησε ἀπὸ τὸν covid 19. «Ὅταν ἀποθεραπεύθηκε καὶ ἐπρόκειτο νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο, πληροφορήθηκε ὅτι γιὰ τὴν νοσηλεία του στὴ Μ.Ε.Θ. καὶ συγκεκριμένα γιὰ τὴν χρήση τοῦ ἀναπνευστήρα ὄφειλε στὸ νοσοκομεῖο 5.000 εὐρὼ γιὰ κάθε μέρα. Ὁ γέροντας ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ οἱ γιατροὶ ποὺ νόμισαν ὅτι στενοχωρήθηκε γιὰ τὸ μεγάλο ποσόν, προσπάθησαν νὰ τὸν παρηγορήσουν. Τότε ἐκεῖνος ἀπάντησε: « Δὲν κλαίω γιὰ τὰ χρήματα ποὺ χρωστάω. Μπορῶ νὰ πληρώσω ὅλο τὸ ποσόν. Κλαίω γιατί ἀνέπνεα τὸν ἀέρα τοῦ Θεοῦ 93 χρόνια καὶ ποτὲ δὲν τὸν πλήρωσα, οὔτε καν Τὸν ἔχω εὐχαριστήσει γι’ αὐτό». 

Τὰ δάκρυα τοῦ γέροντα στέλνουν τὸ αἰσιόδοξο μήνυμα σὲ ὅλους μας ὅτι δὲν χάθηκαν τὰ πάντα. Ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα γιὰ τὸν κόσμο μας. 

Μπορεῖ ἡ ὡς τώρα ζωὴ καὶ ἡ ὀργάνωση τῆς κοινωνίας νὰ ὁδηγεῖ στὴν ἀποχριστιανοποίηση καὶ ἀπανθρωποιησή, στηριγμένη στὴν ἀπολυτοποίηση τοῦ ὀρθοῦ λόγου, τῆς «φωτισμένης» χωρὶς Θεὸ ἐπιστήμης καὶ στὸν ὑλισμὸ ποὺ παγώνει καὶ ξηραίνει τὶς καρδιές. 

Ὅμως ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα, γιατί ὑπάρχει ἀντίσταση. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ποὺ ἀντιστέκονται στὸ κατακλυσμιαῖο αὐτὸ κύμα. Ἄνθρωποι, ποὺ συνειδητοποιοῦν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ ἀτενίζουν τὴ ζωὴ κάτω ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς αἰωνιότητος. Ἄνθρωποι ποὺ ἀντιλαμβάνονται καὶ διδάσκουν ὅτι κόσμος χωρὶς Θεὸ εἶναι μέρα χωρὶς ἥλιο.

enromiosini