4 Μαΐ 2020

Ἡ Παιδεία καὶ ἡ «Σεξουαλικὴ» διαπαιδαγώγηση τῶν μαθητῶν

Τοῦ Ἰωάννη Β. Κογκούλη Ὁμότιμου Καθηγητή Παιδαγωγικης-Κατηχητικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ 

Στὸ νέο Πολυνομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, τὸ ὁποῖο ἀναρτήθηκε γιὰ διαβούλευση, καὶ εἰδικότερα στὸ πλαίσιο τῆς προοπτικῆς καλλιέργειας στοὺς μαθητὲς «δεξιοτήτων ζωῆς» ἐντάσσονται θεματικές, ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, ὁ ἐθελοντισμός, ἡ σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση, ἡ οἰκολογικὴ συνείδηση, ὁ ἀλληλοσεβασμός, ἡ διαφορετικότητα κ.λπ. 
Τὸ ἐν λόγω Πολυνομοσχέδιο φαίνεται νὰ δημιούργησε ἀρκετοὺς προβληματισμούς, μὲ ἀποτέλεσμα γονεῖς καὶ δάσκαλοι ἢ καθηγητὲς νὰ διαμαρτυρηθοῦν καί, μάλιστα, ὅταν διαπίστωσαν τὴν ἔνταξη στὴν ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν τοὺς ἀκόμη καὶ στὸ Νηπιαγωγεῖο τῆς σεξουαλικῆς ἀγωγῆς. 
Στὸ σημεῖο αὐτό, παρενθετικὰ ἀναφέρουμε, πώς, ὁ κορωνοϊὸς ποὺ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο θρυμμάτισε τὴ θεοποίηση τῆς τεχνολογίας, τῶν ἐπιστημονικῶν ἐπιτευγμάτων, τῆς οἰκονομίας κ.λπ., θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἀφορμὴ ἀποφυγῆς σὲ θέματα διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν μᾶς ἐντυπώσεων καὶ στὴν ἀποτύπωση μίας ἄλλης παιδαγωγικῆς ποιότητας στὰ ἀφοροῦντα τὴν ἐκπαίδευση μέτρα, ὅπως αὐτὰ ἀποτυπώνονται στὰ σχετικὰ μὲ αὐτὴν Νομοσχέδια. 
Μὲ ἀφορμὴ τὰ ἀνωτέρω καὶ ἰδιαίτερα τὶς παρατηρούμενες σὲ πτυχὲς τοῦ Πολυνομοσχεδίου ἀντιδράσεις, θεωρῶ ὑποχρέωσή μου νὰ ἐκθέσω τὰ ἀκόλουθα: 
ΒΑΣΙΚΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ στοὺς ὁποίους ΟΦΕΙΛΕΙ νὰ στηρίζεται τόσο τὸ σχολεῖο ὅσο καὶ ἡ ἐκπαίδευση γενικότερα, τοὺς ὁποίους, δυστυχῶς, τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας φαίνεται νὰ...
παραθεωρεῖ, ξεχνώντας, μάλιστα, παλαιότερο σύνθημά του: «Ὅλα εἶναι θέμα Παιδείας», ὅπως καὶ τὴν ἴδια τοῦ τὴν ὀνομασία, εἶναι δύο: 

1. Ο ΠΡΩΤΟΣ εἶναι ἡ Αὐθεντικὴ Παιδεία καὶ ἡ διὰ της, μέσω αὐτῆς ἀνάδειξη τοῦ σχολείου σὲ διδασκαλεῖο ΑΡΕΤΩΝ, καλλιέργεια τοῦ ἤθους τῶν μαθητῶν. 

2. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ἀφορὰ στὴν ἀνάπτυξη δεξιοτήτων στοὺς μαθητὲς καὶ γενικότερα στὶς ἐπιστημονικὲς ἐξειδικεύσεις τους. 

Ὁ δεύτερος πυλώνας κυριαρχεῖ στὸ χῶρο τοῦ σχολείου καί, μάλιστα, κατὰ τρόπο μονομερῆ, ἐνῶ φαίνεται νὰ ἀπουσιάζει ὁ πρῶτος πυλώνας, ἡ Παιδεία. Δυστυχῶς τὸ σημερινὸ σχολεῖο ἀναδεικνύεται μεταπράτης στοὺς μαθητὲς χρηστικῶν γνώσεων, ἐνῶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν καλλιέργεια ἀπὸ αὐτοὺς διανθρώπινων σχέσεων, νὰ ὑλοποιεῖ, δηλαδή, αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν παλιὰ οἱ γονεῖς: «στέλνω τὸ παιδί μου στὸ σχολεῖο γιὰ νὰ γίνει ἄνθρωπος» 

Ἡ ἐμμονὴ τοῦ σχολείου νὰ ἐπικεντρώνει τὸ ἐνδιαφέρον του στὴν κατάκτηση ἀπὸ τοὺς μαθητὲς γνώσεων καὶ δεξιοτήτων, τὸ ὁδηγεῖ στὴν ὑποκατάστασή του ἀπὸ τὰ παντὸς εἴδους λειτουργοῦντα στὸν τόπο μᾶς φροντιστήρια. Ἡ ἐν λόγω μονομέρεια τοῦ σχολείου ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα, στὸn χῶρο του, πολλὲς φορὲς ἡ Παιδεία νὰ νοεῖται ὡς ἀνάπτυξη δεξιοτήτων ἢ ὡς ἐπιστημονικὴ ἐξειδίκευση. 

Ἀλλὰ καὶ ὅταν τὸ σχολεῖο ἀναφέρεται στὴν Παιδεία, αὐτὴ μᾶλλον παρουσιάζει τὴν εἰκόνα ἐκείνης τῆς παιδείας, τὴν ὁποία ὁ ἅγιος Μέγας Βασίλειος χαρακτηρίζει ἀνόητη καὶ βλαβερά. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὁ ἀλληλοσεβασμὸς καὶ ἡ διαφορετικότητα νὰ ἐμπλέκονται, γιὰ παράδειγμα, μὲ τὴ ρομποτική, ἢ ἀκόμη, χειρότερα, νὰ γίνεται λόγος γιὰ σεξουαλικὴ ἀγωγὴ καὶ ΟΧΙ γιὰ τὴν ὑποβοήθηση τῶν μαθητῶν νὰ εἰσέλθουν σὲ μία κοινωνία σχέσεων. 

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ὅπως αὐτὴ συνιστᾶ τὸν πρῶτο βασικὸ πυλώνα τοῦ σχολείου καὶ γενικότερά της ἐκπαίδευσης, καὶ μάλιστα τῆς ὀρθῆς, κατὰ τὸν Πλάτωνα, τῆς ὠφέλιμης, κατὰ τὸν ἅγιο Μέγα Βασίλειο, ἢ τῆς αὐθεντικῆς, μὲ βάση τὴν παράδοση καὶ ζωὴ τοῦ Γένους μᾶς εἶναι: 

Νὰ βοηθηθοῦν τὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἔφηβοι καί, πρωτίστως, οἱ μαθητὲς νὰ ΓΙΝΟΥΝ: 

• Ἄρτιοι, ὁλοκληρωμένοι ὡς προσωπικότητες, «κοσμοπολίτες», ἀποτελοῦντες «κόσμου κόσμον» (κόσμημα – στολίδι), οἰκουμενικοί, παγκόσμιοι ἄνθρωποι καὶ ΟΧΙ παγκοσμιοποιημένοι. 

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ, τὸ ὁποῖο κυρίως καλεῖται νὰ ὑλοποιήσει τὸν ἀνωτέρω σκοπὸ εἶναι τὸ καλούμενο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ὅμως, ἐπειδὴ ἡ ὀνομασία τοῦ ἐν λόγω μαθήματος ΑΠΟΤΕΛΕΙ ἀντιγραφὴ τοῦ ἀντίστοιχου στὸ Βαυαρικὸ Πρόγραμμα μαθήματος (Religionsunterrict), καὶ ἐπειδὴ ἡ χρήση τοῦ ὄρου «Θρησκευτικὰ» κατάντησε ἀποπροσανατολιστική, ἐνισχύοντας τίς, μέσω αὐτοῦ, προσπάθειες ὅσων ὁραματίζονται τὴ μετάλλαξη τοῦ Γένους μας, στηριγμένοι στὴν, κατὰ τὸν Α. Παπαδιαμάντη, «δική μας σκέψη», ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΑΙ τὸ συγκεκριμένο μάθημα νὰ φέρει τὴν ὀνομασία: «Παιδεία καὶ Ἑλληνορθόδοξη Κληρονομιά», διαφοροποιούμενο, ὡς πρὸς τὸν τίτλο, στὶς διάφορες σχολικὲς βαθμίδες. 

Ἕνα τέτοιο μάθημα ὀφείλει νὰ προσφέρεται ὡς ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ σὲ ΟΛΟΥΣ τοὺς μαθητὲς ΟΛΩΝ τῶν ἐπιμέρους τάξεων τῆς Πρωτοβάθμιας καὶ Δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης. 

Τὸ ἐν λόγω μάθημα, μαζὶ μὲ τὸ μάθημα τῆς «Γλώσσας» καὶ τὸ μάθημά της μὴ «σιδερωμένης» καὶ ἰδεολογικοπολιτικὰ προσανατολισμένης «Ἱστορίας», ἀποτελοῦν τὸν βασικὸ κορμὸ τοῦ πρώτου πυλώνα στὸν ὁποῖο ὀφείλει νὰ στηρίζεται τὸ σχολεῖο ὅσο καὶ ἡ ἐκπαίδευση γενικότερα. 

ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ (ΔΙΔΑΚΤΕΑ ΥΛΗ), τοῦ μαθήματος: «Παιδεία καὶ Ἑλληνορθόδοξη Κληρονομιά», προσαρμοσμένο στὶς ἐπιμέρους σχολικὲς βαθμίδες, θὰ μποροῦσε νὰ περιλαμβάνεται ἡ ἀκόλουθη βασικὴ θεματολογία: 

1.Ἡ καλλιέργεια τοῦ ἤθους τῶν μαθητῶν, τὸ ὁποῖο στὸν χῶρο τοῦ σχολείου καὶ στὸ πλαίσιο τῆς ὀρθῆς, ὠφέλιμης, αὐθεντικῆς Παιδείας νοεῖται: ὡς ἦθος μετάνοιας, συγγνώμης, αὐτοκένωσης, αὐτοπροσφορᾶς. Κατὰ συνέπεια, τὸ περιεχόμενο τοῦ ἐν λόγω ἤθους εἶναι ξένο πρὸς κάθε ἠθικισμὸ ἢ μοραλισμό, ποὺ ἐκφράζεται ὡς μία ΑΠΝΟΗ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΛΟΓΙΑ. Παράλληλα, ἀποκλείει τὴν προσφορὰ στοὺς μαθητὲς μίας ἄχρωμης ἠθικῆς, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τὸ παιδὶ καὶ τὸν ἔφηβο σὲ καταστάσεις ἀνασφάλειας, ἀπάθειας καὶ ἀπροσάρμοστης συμπεριφορᾶς. Στὸ περιεχόμενο τῆς καλλιέργειας τοῦ ἤθους τῶν μαθητῶν ἐντάσσονται: 

• Ἡ καλλιέργεια ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τῆς ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ τοὺς ὑπόστασης (ποιὸς εἶναι ὁ καθένας τους ὡς ὑπαρξιακὴ ὀντότητα). Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ὑλοποιηθεῖ μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάδειξη, πρῶτον της εἰκόνας τοῦ ἄρρενος καὶ τῆς θήλεος, ὅπως αὐτὴ ἀπαντᾶται σὲ ὅλα τὰ ἐπὶ τῆς γὴς ἔμβια ὄντα καί, δεύτερον, τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἄνδρα καὶ γυναίκας, ὡς πατέρα καὶ μητέρας καὶ ΟΧΙ ὡς γονέα νούμερο ἕνα καὶ γονέα νούμερο δύο. 

• Ἡ καλλιέργεια στοὺς μαθητὲς τῆς «ταυτότητας» τοῦ Γένους μας. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἀντιπαράθεσή τους μὲ τὴ μεγάλη διαχρονικὴ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, ἡ ὁποία, ὄντας ξένη πρὸς κάθε μορφῆς κινήματα ποὺ ἔχουν μέσα τοὺς διαλυτικὰ στοιχεῖα φθορᾶς, προβάλλει τὸν κοινοτικὸ θεσμὸ καὶ ἀναδεικνύει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὰ θεμέλια κάθε μορφωτικῆς καὶ ἐκπαιδευτικῆς ἐνέργειας. 

• Οἱ Διαφυλικὲς διαπροσωπικὲς σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ ΟΧΙ ἁπλὰ ἡ «σεξουαλικὴ ἀγωγὴ» τῶν μαθητῶν τοποθετοῦνται στὸ ἐπίκεντρό της διαπαιδαγώγησης τῶν μαθητῶν. 

• Οἱ Διανθρώπινες διαπροσωπικὲς σχέσεις, μὲ τὴν ἀνάδειξη καταστάσεων ποὺ συμβάλλουν στὸν εὐτελισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ματαιώνοντας τὸν σκοπὸ τῆς ὕπαρξής του καὶ τὴν πορεία του πρὸς ὡρίμανση. Σὲ αὐτὲς ἐντάσσεται ἡ προτεινόμενη ἀπὸ κάποιους «κυκλοφοριακὴ ἐκπαίδευση» τῶν μαθητῶν, καὶ ὄχι μόνο. 

2. Ἡ Εἰρήνη (Παιδεία Εἰρήνης) ὡς περιεχόμενο σχετιζόμενο μὲ τὴν ὑπεύθυνη συναναστροφὴ τῶν ἀνθρώπων μὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ὡς ἀνάδειξη ἀπόκτησης ἑτοιμότητας, καὶ ὑπέρβασης προκαταλήψεων μίσους, βίας, ἀνελευθερίας καὶ ἀδικίας, ὅπως καὶ ὡς μέσο καλλιέργειας ἤθους εἰρήνης. 

3. Ἡ Οἰκουμένη (Οἰκουμενικὴ Παιδεία), ὡς περιεχόμενο ὑποβοήθησης τῶν μαθητῶν στὴν, μὲ ἀφετηρία ὅτι ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τῆς θρησκείας, καὶ πὼς αὐτὴ συνιστᾶ ἀναίρεση τῆς θρησκείας, ἀπόκτηση ἱκανοτήτων διαλόγου μὲ ἀνθρώπους ὁμολογιῶν καὶ θρησκειῶν, εὐαισθητοποίησή τους μπροστὰ στὰ κοινὰ παγκόσμια προβλήματα, τῆς ἐξεύρεσης λύσεων στὰ προβλήματα μέσα ἀπὸ διάλογο μὲ ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ καὶ ἡ σχέση τῶν διαφόρων θρησκειῶν μὲ τὸν πολιτισμό, τὴν ἐπιστήμη, τὴν πολιτική, τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη, τὴν εἰρήνη. 

4. Τὸ περιβάλλον (Περιβαλλοντικὴ Παιδεία) ὡς περιεχόμενο μελέτης ἄσκησης στὴ λήψη ἀποφάσεων καὶ στὴ διαμόρφωση ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἑνὸς κώδικα συμπεριφορᾶς τοῦ κάθε ἀνθρώπου ξεχωριστὰ γύρω ἀπὸ τὰ προβλήματα, ποὺ ἀφοροῦν τὴν ποιότητα τοῦ περιβάλλοντος. 

5. Ἡ Πολιτικὴ (Πολιτικὴ Παιδεία) ὡς περιεχόμενο μελέτης τῶν βασικῶν ἀρετῶν ποὺ προβάλλουν στὴν ἐντός της πολιτικῆς ἄσκηση ὀρθῆς, ὠφέλιμης καὶ αὐθεντικῆς Παιδείας καὶ ἀγωγῆς καὶ ποὺ εἶναι: Ἡ σύνεση, ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ συμπάθεια, ἡ ὑπομονή, ὁ συμβιβασμός, ἡ ἑτοιμότητα γιὰ ἀλλαγὴ καὶ ἰδιαίτερα ἡ δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη ἀπέναντι στὸ σύνολο καὶ ὑπευθυνότητα γιὰ τὸν πλησίον. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐπιτρέπει νὰ ξεχωρίζεις τὸ ξένο ἀπὸ τὸ δικό σου. 

Η ΑΠΟΥΣΙΑ τῆς Αὐθεντικῆς Παιδείας καί της, μέσω αὐτῆς ἀνάδειξης τοῦ σχολείου σὲ διδασκαλεῖο ΑΡΕΤΩΝ, καλλιέργειας τοῦ ἤθους τῶν μαθητῶν ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα: 

• Νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὰ σχολεῖα μᾶς ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ πνευματικὰ ἀνάπηροι, ἱκανοὶ γιὰ ὅλα. 

Οἱ πνευματικὰ ἀνάπηροι ἀπόφοιτοι τῶν διαφόρων ἐκπαιδευτικῶν μονάδων, χωρὶς ἦθος καὶ ἠθική, εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑπηρετήσουν, ὡς σύγχρονοι νεογενίτσαροι, χωρὶς ἀναστολές, αὐτοὺς ποὺ ἀπεργάζονται τὴν καταστροφὴ τῆς κοινωνίας. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ φαίνεται νὰ διαχειρίζονται κορωνοϊούς, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν στὸν θάνατο, στὴν ἐξαθλίωση καὶ στὴν πείνα ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. 

Καὶ κάτι τελευταῖο. Ὅπως γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ οἱ κυβερνῶντες κάλεσαν ἐπιστήμονες, διακρινόμενοι γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὴν ἄριστη ἐπιστημονικὴ ἰατρικὴ ἐξειδίκευση, κάτι ἀνάλογο ὀφείλουν νὰ κάνουν καὶ γιὰ τὴ διοργάνωση τῆς διαπαιδαγώγησης καὶ ἐκπαίδευσης τῶν μαθητῶν. Νὰ συμβουλευτοῦν, δηλαδή, ἐπιστήμονες ποὺ νὰ διακρίνονται πρῶτον γιὰ τὸ ἦθος τους καὶ δεύτερο γιὰ τὴν Ψυχοπαιδαγωγικὴ κατάρτισή τους. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 
Κογκούλη Ι. Β., Εἰσαγωγὴ στὴν Παιδαγωγική, Ἔκδοση Ζ΄ Ἐκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2016, σσ. 511. [σσ. 292-318]. 
Κογκούλη Ι. Β., Διδακτική τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν -Παιδείας καὶ Ἑλληνορθόδοξης Κληρονομιᾶς-, Ἔκδοση Β΄, Ἐκδόσεις Δέσποινα Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2014, σσ. 854. [σσ. 439-547]. 

2 σχόλια:

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.