11 Δεκ 2019

Ἡ ἀτρόμητη «Μπουμπουλίνα» τῆς Κινάρου

Φοβᾶμαι πὼς ἂν κλείσω τὰ μάτια μου τὸ νησὶ θὰ τὸ πάρουν οἱ Τοῦρκοι. Ὁ Ἐρντογᾶν ἄλλωστε κατὰ τὸ παρελθὸν εἶχε δηλώσει πὼς ἡ Κίναρος προορίζεται γιὰ χῶρο λατρείας». Μὲ τὰ παραπάνω λόγια ἡ 74χρονη κυρὰ-Ρηνιῶ, ἡ μοναδικὴ κάτοικος στὴ βραχονησίδα Κίναρο ποὺ παλεύει καθημερινὰ γιὰ τὴν ἐπιβίωσή της ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ἑλληνικότητας τῆς περιοχῆς, χτυπᾶ μέσω τῆς «δημοκρατίας» τὸ καμπανάκι τοῦ κινδύνου γιὰ τὴν πραγματικὴ ἐπιδίωξη τῆς ἀδηφάγας τουρκικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν καταπάτηση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας μέσω διεύρυνσης τῆς ἐπιρροῆς τοῦ Ἐρντογᾶν στὸ Αἰγαῖο.
Ἡ γειτονικὴ χώρα ἄλλωστε ἐποφθαλμιᾶ τὶς ἐσχατιὲς τῆς χώρας ἤδη ἀπὸ τὸ 2013, ὅταν στὸ τουρκικὸ Κοινοβούλιο ὁ βουλευτὴς Γιουσοὺφ Χαλάτσογλου ἀναφέρθηκε σὲ 16 νησιὰ καὶ βραχονησίδες -ἀνάμεσά τους καὶ ἡ Κίναρος- κάνοντας λόγο γιὰ «παράνομη κατάληψή τους ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα».
«Δὲν ἔχω νιώσει ποτὲ ἀπειλή. Παρὰ τὸ γεγονὸς πὼς.... ζῶ σὲ ἕνα μέρος πάνω ἀπὸ τὸ ὁποῖο τουρκικὰ μαχητικὰ ἀεροσκάφη κάνουν συχνὰ πτήσεις, δὲν τρομάζω. Μόνο ἂν πεθάνω δὲν ξέρω τί θὰ γίνει» ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ἡ κυρία Κατσοτούρχη.

Ζώντας ἀποκομμένη ἀπὸ τὸν σύγχρονο πολιτισμὸ τὰ τελευταία 19 χρόνια, ἀρνεῖται πεισματικὰ νὰ ἐγκαταλείψει τὸν ἀπόκρημνο τόπο ὅπου μεγάλωσε. Μένει σὲ ἕνα πολὺ μικρὸ δωμάτιο ποὺ παλιότερα λειτουργοῦσε ὡς καφενεῖο γιὰ τοὺς διερχόμενους ψαράδες ὁ πατέρας της, ξυπνᾶ κάθε πρωὶ στὶς τέσσερις καὶ μὲ τὸ πρῶτο φῶς τῆς ἡμέρας ἀνεβαίνει στὸ μικρὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἀϊ-Γιώργη τοῦ «θαυματουργοῦ», ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ, καὶ ὑψώνει τὴν ἑλληνικὴ σημαία.

Τὶς ὑπόλοιπες ὧρες τῆς ἡμέρας φροντίζει μὲ ἀφοσίωση τὰ ζῶα τῆς ἀλλὰ καὶ τὸ μνημεῖο ποὺ στήθηκε στὸ νησὶ γιὰ τοὺς τρεῖς ἥρωες τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ ποὺ ἔπεσαν κατὰ τὴν ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντος πρὸς τὴν πατρίδα.

Ὅπως λέει, τὸ πρωινό της 11ης Φεβρουαρίου 2016 ἦταν τὸ χειρότερό της ζωῆς της, ὄχι μόνο ἐπειδὴ ἦρθε ἀντιμέτωπη μὲ τὰ ἄψυχα κορμιὰ τῶν τριῶν ἀξιωματικῶν ἀλλὰ καὶ λόγω τῶν τραγικῶν ὡρῶν ποὺ ἀκολούθησαν, ὅταν οἱ γονεῖς τῶν νεκρῶν ἔφτασαν στὸ νησί.

«Μοῦ ἀρέσει ἡ μοναξιά, ἀλλὰ μὲ ξέχασε ἡ Ἑλλάδα»

«Μοῦ ἀρέσει ἡ μοναξιά, τὴ συνήθισα» ἀπαντᾶ ἡ ἐρημίτισσα τοῦ Αἰγαίου σὲ ἐρώτηση γιὰ τὸ πῶς εἶναι νὰ ζεῖ κανεὶς στὴ μέση του πουθενὰ μὴ ἔχοντας κανέναν γιὰ συντροφιὰ καὶ μάλιστα σὲ μία κρίσιμη ἡλικία. Οἱ μοναδικὲς ἴσως φορὲς ποὺ νιώθει φόβο εἶναι οἱ μέρες τῆς κακοκαιρίας κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ χειμώνα. «Ὅταν ὁ καιρὸς χαλάει, δὲν ἔχω ρεῦμα. Κι ἐδῶ τὰ χέρια μου εἶναι δεμένα χωρὶς ρεῦμα. Οὔτε ψυγεῖο, οὔτε κουζίνα θὰ ἔχω. Ἐξαρτῶμαι ἀπὸ αὐτὸ» συμπληρώνει.

Οἱ ἀνάγκες τῆς καλύπτονται μία φορὰ τὴν ἑβδομάδα ἀπὸ ἕνα ἐπιδοτούμενο καΐκι ἀπὸ τὴν Ἀμοργό, ὡστόσο ὅταν ἡ θάλασσα εἶναι φουρτουνιασμένη μπορεῖ νὰ περάσουν μέχρι καὶ 20 μέρες. «Βάζω ψωμὶ στὴν κατάψυξη κι ἔτσι δὲν μένω ποτὲ χωρὶς φαγητὸ» λέει, ἐπισημαίνοντας πὼς τὸ ἑλληνικὸ κράτος τὴν ἔχει ξεχάσει.

«Ὅταν πρὶν ἀπὸ τρία χρόνια ἔπεσε τὸ ἑλικόπτερο τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ καὶ πέθαναν τρεῖς ἄνθρωποι, ἦρθαν στὴν Κίναρο κάποιοι πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι μου ἔλεγαν πόσο καλὰ κάνω καὶ μένω ἐδῶ διότι διαφορετικὰ τὸ σημεῖο θὰ ἦταν γκρίζα ζώνη. Ἔκτοτε δὲν ξαναρώτησε κανεὶς ἂν ζῶ ἢ πέθανα, πῶς ἐπιβιώνω ἢ τί προβλήματα καλοῦμαι νὰ ἀντιμετωπίσω σὲ καθημερινὴ βάση».

Μάλιστα, ὅταν πρὶν ἀπὸ περίπου ἕναν μήνα ἄκουσε στὴν τηλεόραση ὅτι ἐνδέχεται νὰ μεταφερθοῦν πρόσφυγες καὶ μετανάστες στὰ «ξερονήσια τοῦ Αἰγαίου», ταράχτηκε. Ὄχι τόσο διότι δὲν θέλει τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ἀλλὰ κυρίως ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος ὅτι στὴν περιοχὴ δὲν ὑπάρχει ἀπολύτως τίποτα γι' αὐτούς.

«Δὲν ἔχουμε δομὲς ἐδῶ, ἀκόμη καὶ τὸ νερὸ τὸ παίρνω ἀπὸ μία στέρνα. Δὲν ἔχω τίποτα μαζί τους, ἄλλωστε κι ἐγὼ στὰ 23 μοῦ πῆγα στὴν Αὐστραλία ὡς μετανάστρια καὶ τώρα εἶναι ὁ ἕνας μου γιὸς ἐκεῖ» λέει καὶ καταλήγει: «Τὸ δωματιάκι ποὺ μένω εἶναι ἑτοιμόρροπο. Ἂς ἀσχοληθοῦν πρῶτα μαζί μου οἱ πολιτικοὶ καὶ μετὰ ἂς λύσουν τὸ Μεταναστευτικό».
dimokratia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.