Ἰσλαμο-λαϊκισμός, ἡ νέα ἰδεολογικὴ πανώλη

Τοῦ Ἀθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου

Ποῦ νὰ φανταστεῖ ὁ Χάρολντ Γιέγκερ, 76 ἐτῶν σήμερα, ὅτι στὶς 69 Νοεμβρίου 1989 κατεβάζοντας τὶς μπάρες ἀνάμεσα στὸ Ἀνατολικὸ καὶ τὸ Δυτικὸ Βερολίνο, ἄνοιγε καὶ μία νέα σελίδα στὴν παγκόσμια ἱστορία. Ἔβαζε τέλος στὴν ἐποχὴ τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, σφράγιζε τὴν κατάρρευση τοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς του ἐξουσίας, ἔδειχνε τὰ ὅρια μίας ἰδεολογίας, ἔφερνε ὅμως στὸ προσκήνιο, γιὰ μίαν ἀκόμη φορᾶ, μία παλαιὰ εὐρωπαϊκὴ δυναμική, αὐτὴν τοῦ ἐθνικισμοῦ. Ἱστορικὸς λοιπὸν ὁ ρόλος τοῦ πρώην ἀξιωματικοῦ της ἀνατολικογερμανικῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας stasi καὶ συγγραφέας σήμερα ἑνὸς βιβλίου ποὺ ἐξιστορεῖ τὰ τότε δραματικὰ γεγονότα.

Γεγονότα ποὺ δημιούργησαν ἕνα τεράστιο ἰδεολογικὸ κενὸ στὶς περισσότερες χῶρες τοῦ κόσμου, καθ’ ὅσον οἱ περίφημες θεωρίες γιὰ τὰ «χαρούμενα αὔριο» καὶ τὰ «γεύματα μὲ χρυσὰ κουτάλια», ποὺ θὰ μοίραζαν ὁ κομμουνισμὸς καὶ οἱ συναφεῖς μὲ αὐτὸν θεωρίες, εἶχαν πάει περίπατο. Ἡ πραγματικότητα κατὰ τραγικὸ καὶ ἀδυσώπητο τρόπο διέψευσε τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὰ «ὁράματα» καὶ ἔφερνε στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας τὴν ἀντιδημοκρατικότητα, τὴ διαφθορὰ καὶ τὴ βία καθεστώτων ποὺ....

ἔλεγαν πὼς θὰ «σώσουν» τὸν κόσμο.

Ἡ ἐξέλιξη αὐτή, ὅπως ἦταν ἑπόμενο ἐπηρέαζε καὶ τὰ τριτοκοσμικὰ καθεστῶτα τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, κάποια ἀπὸ τὰ ὁποία κατέρρευσαν καὶ ὁρισμένα ἄλλα ἄρχισαν νὰ ἐκδημοκρατίζονται. 

Μεγάλες ἀλλαγὲς ἔγιναν τὴν ἴδια περίοδο καὶ στὸ κινεζικὸ κομμουνιστικὸ καθεστώς, τὸ ὁποῖο μὲ ἀρκετὴ ταχύτητα ἄρχισε νὰ ἐνσωματώνεται στοὺς παγκόσμιους πολιτικοὺς καὶ οἰκονομικοὺς θεσμούς, υἱοθετώντας πρακτικές της οἰκονομίας τῆς ἀγορᾶς. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ λοιπόν, ἀπὸ τὸ 1992 ἕως τὸ 2000, ἀπὸ τὰ ἐπίσημα κράτη τοῦ πλανήτη ποὺ ἤσαν 190 τὰ 140 εἶχαν δημοκρατικὸ ἢ ἡμιδημοκρατικὸ καθεστώς, ἔναντι 56 κρατῶν τὸ 1989.

Δὲν ἦταν λίγοι ἔτσι οἱ συγγραφεῖς ποὺ ἔκαναν λόγο γιὰ τὴν πολιτικὴ καταξίωση τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας καὶ τὴν οἰκονομικὴ κυριαρχία τῆς ἀγορᾶς. Πιθανότατα οἱ συγγραφεῖς αὐτοὶ δὲν εἶχαν δώσει τὴν προσοχὴ ποὺ ἔπρεπε σὲ μία σειρὰ ἀπὸ γεγονότα, κυρίως δὲ στὴν ἔκρηξη τοῦ Διαδικτύου. Γιὰ τοὺς «ἀπογοητευμένους τῶν ὁλοκληρωτισμῶν», τὸ Διαδίκτυο ἦταν πραγματικὰ ἡ ἐφεύρεση τοῦ αἰώνα. Τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τοὺς ἰσλαμιστές. Ἡ κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς ἕνωσης ἄφηνε χωρὶς «προστασία» τὰ περισσότερα βίαια καθεστῶτα τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου, παράλληλα δὲ τοὺς ἀφαιροῦσε καὶ ἰδεολογικὰ ἐρείσματα τὰ ὁποῖα ἐρχόταν νὰ καλύψει τὸ θρησκευτικό.

Ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 ἔτσι, παρατηρεῖται ἐντυπωσιακὴ ἀνάπτυξη τῶν ἰσλαμικῶν τρομοκρατικῶν ὁμάδων ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ καὶ τοῦ προσηλυτισμοῦ ἀπὸ φανατικοὺς ἰμάμηδες «ἀπογοητευμένων τοῦ σοσιαλισμοῦ». Στὴ Γαλλία, στὸ Βέλγιο, στὴν Ἱσπανία, στὴν Ὀλλανδία καὶ στὴ Γερμανία ἡ ἰσλαμικὴ προπαγάνδα παίρνει μεγάλες διαστάσεις σὲ συγκεκριμένα τμήματα τῆς νεολαίας καὶ ἀρχίζει ἡ στρατολόγηση τῶν πρώτων τζιχαντιστῶν – δολοφόνων. Σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις μάλιστα πολύτεκνες οἰκογένειες μουσουλμάνων, ἐκβιάζονται νὰ πουλήσουν νεογέννητα παιδιά τους σὲ συμμορίες ἰσλαμιστῶν ἔναντι 5.000-6.000 εὐρὼ τὸ κεφάλι.

Θὰ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ἐπίσης ὅτι οἱ παραπάνω δράσεις τοῦ Ἰσλὰμ χρηματοδοτοῦνται τόσο ἀπὸ συγκεκριμένα ἀραβικὰ κράτη, τὰ ὁποῖα θέλουν νὰ καλοπιάνουν τοὺς τζιχαντιστὲς ἀλλὰ νὰ ἐκβιάζουν καὶ τὴ Δύση ὅσο καὶ ἀπὸ ἰσλαμικὲς μαφίες ποὺ ἔχουν πρώτους ρόλους στὸ παγκόσμιο οἰκονομικὸ ἔγκλημα.

Πολύτιμη ἰδεολογικὴ βοήθεια ἔχει ἐπίσης τὸ φανατικὸ Ἰσλὰμ καὶ ἀπὸ τὶς «ψευτοπροοδευτικὲς δυνάμεις» στὴ Δύση, οἱ ὁποῖες κυριαρχοῦν στὸ Διαδίκτυο μὲ ἀπίστευτες ψευδεῖς εἰδήσεις καὶ συνωμοτικὲς ἑρμηνεῖες τῆς πραγματικότητας, ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι εὔπεπτη τροφὴ γιὰ ἀδαεῖς.

Τὰ τελευταία χρόνια ἔτσι ἡ ἀντιφιλελεύθερη φιλολογία ἔχει διαστάσεις παλιρροιακοὺ κύματος, γεγονὸς ποὺ μεταφράζεται σὲ παγκόσμια ὑποχώρηση τῆς δημοκρατίας. Ἐσχάτως, παίρνει διαστάσεις καὶ ἡ περὶ «ἰσλαμοφοβείας» προπαγάνδα τῆς μηδενιστικῆς ἀριστερᾶς, μὲ γνωστὸ ἐκπρόσωπό της τὸν Γάλλο Ζάν-Λύκ Μελανσόν, ἱδρυτὴ τοῦ Ἀριστεροῦ Κόμματος καὶ τῆς κίνησης «Ἀνυπότακτη Γαλλία».

Μὲ ἄλλοθι τοὺς τεράστιους μετασχηματισμοὺς ποὺ προκαλοῦν στὶς κοινωνίες οἱ τεχνολογικὲς ἀνατροπὲς καὶ οἱ νέες μορφὲς παραγωγῆς πλούτου, τόσο τὸ Ἰσλὰμ ὅσο καὶ οἱ ἀντιφιλελεύθερες δυνάμεις, ἔχουν ἀτύπως συμμαχήσει, ὄχι γιὰ νὰ βελτιώσουν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐλαττώσουν τοὺς φορεῖς τῆς προόδου. Ἐξ οὗ καὶ οἱ γνωστὲς κατάρες κατὰ τὴν ἐλὶτ καὶ τὰ ξόρκια εἰς βάρος τῆς ἐλευθερίας. Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ στὰ ξόρκια αὐτὰ ἔρχεται νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Ντόναλντ Τράμπ, τοῦ ἀνεκδιήγητου Ἀμερικανοῦ προέδρου, τὸ θέμα τῆς ἀντιφιλελεύθερης ὑστερίας καὶ τῆς βίας ποὺ τὴ συνοδεύει, ἐξελίσσεται σὲ πραγματικὴ ἰδεολογικὴ πανώλη τοῦ 21ου αἰώνα ποὺ εὐχὴ μας εἶναι νὰ μὴν πληρωθεῖ ἀκριβά.

liberal