Ὁ «σουλτάνος» καὶ τὰ ἡμέτερα γιουσουφάκια του

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς, δάσκαλος-Κιλκὶς

Πρὶν ἀπὸ τὸν πόλεμο τοῦ 1940, δὲν περνοῦσε μέρα ποὺ ὁ Μουσολίνι καὶ ὅλος ὁ θλιβερὸς θίασος τῶν κρανιοκενῶν δορυφόρων του -ὁ ΥΠΕΞ Τσιάνο ἦταν γαμπρός του- νὰ μὴν προκαλέσουν ποικιλοτρόπως τήν Ἑλλάδα. Καὶ παράνομες ὑπερπτήσεις ἰταλικῶν ἀεροπλάνων εἴχαμε καί προκλητικὲς δηλώσεις τοῦ Μουσολίνι γιὰ τὴν Μεσόγειο, γιὰ τὴν ὁποία χρησιμοποιουσε τὴν γνωστὴ λατινικὴ φράση «mare nostrum», πού σημαίνει «ἡ θάλασσά μας» καὶ θέμα Τσάμηδων ἤγειραν οἱ Ἰταλοί. Καί ἑλληνικὰ νησιὰ ἀπαιτοῦσε, φτάνοντας στὴν ἐξευτελιστικὴ πράξη να βομβαρδίσει καὶ νὰ καταλάβει τὴν Κέρκυρα στὶς 31 Αὐγούστου τοῦ 1923. (Σκοτώθηκαν 15 ἄνθρωποι, κυρίως πρόσφυγες ἀπὸ τὴν Μικρά Ἀσία. Ὄχι «πρόσφυγες καὶ μετανάστες», ἀλλὰ δικοὶ μας  Έλληνες, ξεριζωμένοι καὶ σφαγμένοι ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Κεμάλ). Ἀφορμὴ...

ὑπῆρξε ἡ σκηνοθετημένη δολοφονία τοῦ Ἰταλοῦ στρατηγοῦ Τελίνι στὶς 27 Αὐγούστου τοῦ 1923. Τὴν δολοφονία εἶχαν διαπράξει Ἀλβανοὶ λήσταρχοι καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Μουσολίνι (τὸ θερμὸ ἐπεισόδιο τῆς ἐποχῆς).

Ἡ δύσμοιρη πατρίδα μας, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ συνέλθει ἀπὸ τὶς πληγὲς τῆς συμφορᾶς στὴν Μ. Ἀσία, προσέφυγε στὴν κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, πρόδρομο τοῦ ΟΗΕ, ὅμως ἡ ΚτΕ, δικαίωσε τούς Ἰταλοὺς καὶ ὑποχρέωσε τὴν αἱμόφυρτη πατρίδα νὰ καταβάλει στήν Ἰταλία ἀποζημίωση 50 ἐκ. λιρέτες. Οἱ 50 ἐκ. λιρέτες ἀντιστοιχοῦσαν μὲ 500.000 λίρες Ἀγγλίας. Ἂν λάβει κανεις ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἢ  Ἑλλάδα μὲ πολὺ κόπο ἐξασφάλισε τότε ἀπὸ τήν τράπεζα τῆς Ἀγγλίας δάνειο 750.000 λιρῶν γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς ἄμεσες ἀνάγκες τῶν προσφύγων, γίνεται ἀντιληπτὴ ἡ τραγωδία καὶ ἠ κακουργία τῶν Μεγάλων Δυνάμεων ποὺ ἰχθυοπρεπῶς σιώπησαν για την καταφανῆ ἀδικία). Καί νὰ προσεχθεῖ αὐτό, ἡ ἐπιτυχία τοῦ Μουσολίνι στὴν πρώτη του διεθνῆ ἀναμέτρηση μεγάλωσε τὸ γόητρό του, ἀλλὰ ὑποδαύλισε καὶ τὴν περιφρόνησή του στοὺς τότε θεσμούς συλλογικῆς ἀσφάλειας. Ἡ ἴδια τακτικὴ κατευνασμοῦ υἱοθετήθηκε ἀργότερα καὶ γιὰ τὸν Χίτλερ, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἑκατόμβη τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μάλιστα ὁ Ἰταλὸς δικτάτορας μιλώντας στὶς 18 Νοεμβρίου τοῦ 1940, στὸ «Παλάτσιο Βενέτσια» τῆς Ρώμης, μὲ τὸ γνωστὸ γελοῖο, θεατρινίστικο ὕφος του, διαπίστωνε ὅτι οἱ Ἕλληνες μισοῦσαν τὴν Ἰταλία, γι’ αὐτὸ θὰ «ἔσπαζε τὰ πλευρὰ τῆς Ἑλλάδας» στὸ μέτωπο τῆς Πίνδου. Και ἀπὸ κάτω χιλιάδες ἀφιονισμένα φασιστόμουτρα πανηγύριζαν, βλέποντας τὸ μάτι τοῦ ἀρχηγοῦ τους νὰ γυαλίζει… Βεβαίως 20 μέρες ἀργότερα, ὁ στρατάρχης του, Π. Μπαντόλιο, ἀρχηγός τοῦ ἰταλικοῦ γενικοῦ ἐπιτελείου, εἶχε παραιτηθεῖ ἐνῶ ὁ στρατὸς μας απελευθέρωνε, ἐπαναλαμβάνω, ἀπελευθέρωνε, μία μία τίς ἑλληνικότατες πόλεις - Ἅγιοι Σαράντα, Ἀργυροκάστρο, Πρεμετή, Δέλβινο- τῆς Βορείου Ἠπείρου).

Γιατί τὰ γράφω αὐτά; Διότι λίγο πολὺ τὰ ἴδια ζοῦμε τούτη τὴν ἐποχὴ μέ τό «λυσσασμένο σκυλί», τὸν Ἐρντογᾶν καὶ τοὺς ἀρλεκίνους ποὺ τόν περιβάλλουν. (Ὁ ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν εἶναι γαμπρός του). Γιά «γαλάζια πατρίδα», ἡ Ἀν. Μεσόγειος καὶ τὸ Αἰγαῖο, μιλοῦν οἰ Τοῦρκοι, παραλλαγὴ θὰ λέγαμε τοῦ mare nostrum τῶν Ἰταλῶν. Θέμα Μειονοτήτων, εὐκαίρως ἀκαίρως, ἐγείρουν. Καθημερινὰ ἔχουμε παραβιάσεις καὶ ὑπερπτήσεις ἀεροπλάνων. Νυχθημερὸν ἀμφισβητούν τήν ἑλληνικότητα τῶν νησιῶν μας. Κατὰ καιροὺς θὰ ἐμφανιστεῖ καί κάποιος Μεμέτης ἐπίσημος νὰ μᾶς ἀπειλεῖ καὶ νὰ δηλώνει μὲ θράσος καὶ κομπασμὸ ὅτι θὰ μᾶς συντρίψει σὲ περίπτωση πολέμου. Ὁ ἴδιος ὀ Ερντογᾶν, ὁ σουλτάνος…

Παρένθεση. Τὰ ἡμέτερα ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικὰ γενιτσαροκάναλα, στὰ πλαίσια τῆς ἐμετικῆς προπαγάνδας, χειραγώγησης τοῦ λαοῦ καὶ καταρράκωσης, τοῦ ἐναπομείναντος ἠθικοῦ του, τὸν ἔχουν ἀνακηρύξει «σουλτάνο». Τί ἦταν οἱ Σουλτάνοι; Αἱμοπότες, βρικόλακες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Διοχετεύουν στὸ λαὸ (κυριολεκτικὰ ὀχετὸς) τὸ ἄθλιο μήνυμα ὅτι εἶναι ἕνας πανίσχυρος ἡγέτης. Ἑτοιμαστεῖτε γιὰ τὴν νέα Τουρκοκρατία, ὑποδεχτεῖτε τόν Σουλτάνο, προσκυνῆστε τον!! Καταδικάζουν τὸν λαό, μαζὶ μὲ τὰ πανταχοῦ παροῦσες τουρκοσειρὲς καὶ τὰ κοπροριάλιτι, τύπου «survivor», σὲ νωθρότητα, ἀποβλάκωση καί ψυχοσωματικὴ παράλυση καὶ τύφλωση.

Τὸ μήνυμα σαφές: οἱ Τοῦρκοι εἶναι καλοί, εἰρηνικοὶ ἄνθρωποι, μοιάζουμε τόσο, γιατί νὰ μὴν ζήσουμε καὶ πάλι μαζί, ἀδελφωμένοι; Τί εἶναι ὁ Ἐρντογᾶν; Ἕνας στυγνός, ἐλεεινὸς δικτάτορας, κακέκτυπο τοῦ Μουσολίνι, ποὺ ὀνειροφαντάζεται ὀθωμανικὲς αὐτοκρατορίες καὶ προφανῶς ἡδονίζεται, ὅταν τόν ἀποκαλοῦν «σουλτάνο», ἰδίως τὰ ἡμέτερα δημοσιογραφικά γιουσουφακια. Τί νὰ πεῖς γιὰ «πουλημένα τομάρια» ποὺ στὴν πατρίδα μας κυκλοφοροῦν μὲ μεγεθυντικὸ φακό, μήπως ἀνακαλύψουν κάποιον ταλαιπωρο «ἐθνικιστὴ καὶ φασίστα» ποὺ ψελλίζει κάτι γιὰ Πίστη και Πατρίδα καὶ καταπίνουν ἀμάσητα τὰ χιτλερικῆς νοοτροπίας καθάρματα τύπου Ἐρντογᾶν, Ράμα ποὺ ἔχουν τοὺς λαούς τους στὸ παχνὶ καὶ τούς ταΐζουν μὲ τὸν σανὸ τοῦ μίσους καὶ τῆς περιφρόνησης τῆς πατρίδας μας;

Ἐπανέρχομαι στὸ ἀρχικὸ θέμα. Ὁ γελοιοτρόπως μιμούμενος, λοιπόν, τὸν Μουσολίνι, Ἐρντογᾶν, μιλώντας προεκλογικῶς στὴν Σμύρνη, στό ἀσκέρι του, δήλωσε μεταξὺ ἄλλων: «Σμύρνη, ἐσὺ ποὺ ρίχνεις τούς γκιαούρηδες στὴ θάλασσα καὶ προστατεύεις τοὺς ἀνήμπορους». Μάλιστα. Σκέφτομαι. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, θὰ μποροῦσε ἔνας  Ελληνας πρωθυπουργός νὰ πάει στὰ Δερβενάκια καὶ νὰ πεῖ περίπου τὰ ἑξῆς: «Δερβενάκια, ποὺ τὸ χῶμα σου ἀκόμη τρῶνε τὰ ἀντίχριστα μεμέτια, ποὺ γνώρισαν ἀπὸ κοντὰ τὸ γιαταγάνι τοῦ Νικηταρᾶ». (Ἐδῶ, ξέρω, πολλοὶ θὰ γελάσουν πικρόχολα. Ἐμεῖς εἴμαστε.. super πολιτισμένοι, ἐκλεπτυσμένοι, λεπτοστόμαχοι δανδῆδες, Εὐρωπαῖοι. Τέτοια δὲν λέμε. Δέν προκαλοῦμε, δὲν ἀπαντᾶμε στὶς προκλήσεις καταφεύγουμε στούς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς οἱ ὁποῖοι κατανοοῦν τὸ πρόβλημα καὶ μᾶς συμβουλεύουν «νὰ τὰ βροῦμε» καὶ νὰ μὴν διαταράξουμε τὴν εἰρήνη τῆς περιοχῆς.

Ἐπιδεικνύουμε τὴν κοσμοξάκουστη σωφροσύνη μας, ἐπιβεβαιώνοντας τὸν Θουκυδίδη ποὺ μᾶς κανοναρχεῖ «τὸ σῶφρον τοῦ ἀνάνδρου πρόσχημα ἐστι», πρόσχημα φόβου καὶ δειλίας εἶναι ἡ σωφροσύνη σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις). Μετά, λοιπόν, ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἱστορικὴ ἀντιπαραβολή, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, σὲ τί συμπέρασμα ὁδηγούμαστε; Μήπως ὁ Μουσολίνι τῆς Τουρκίας ἐπιδιώκει, πάση θυσία (κυριολεκτικῶς), πολεμική ἀναμέτρηση; Μόνο τυφλοί: «τὰ τ’ ὦτα τὸν τε νοῦν, τὰ τ’ ὄμματα» δέν ἀντιλαμβάνονται ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Σοφοκλῆς, ὅτι ὁδεύουμε σὲ "θερμό, ψυχρό, κρύο" πολεμικὸ ἐπεισόδιο - σύρραξη. Καί, δυστυχῶς, αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη τραγωδία τῆς πατρίδας μας: τὸ θηρίο κατανοεῖ ὄτι ἀπέναντί του ἔχει μία ἠττοπαθῆ ἡγεσία ἐθνομηδενιστῶν, ποὺ ἀντὶ νὰ ἀναπτερώνει τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ, καλλιεργώντας τὰ πολυτίμητα τζιβαϊρικὰ του -πίστη, φιλοπατρία, παράδοση- ὑπογράφει μὲ χέρια καί ποδάρια, προδοσίες, μαγαρίζει τὴν παιδεία του καί προσβάλλει τὴν ἐκκλησία του, ὁ μοναδικὸς «θεσμὸς» ποὺ μπορεῖ νὰ ἀφυπνίσει, νὰ ἑνώσει καὶ νὰ χαλυβδώσει τὴν θέλησή του γιὰ ἀντίσταση, ἀγώνα καὶ ἐλευθερία.

Τὸ ΄40 ὁ Μουσολίνι εἶχε ἀπέναντί του τὸν Ἰωάννη Μεταξά, τόν πρωθυπουργὸ τοῦ ΟΧΙ καὶ τοῦ «Ροῦπελ» καὶ ἕναν λαό, ἑλληνικό, ποὺ μεθοῦσε μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ΄21. Σήμερα ὁ νέος Μουσολίνι, ἔχει ἀπέναντί του τὸν φαιδρὸ Τσίπρα καὶ ὄλη τήν ἀριστερόμυαλη μετριότητα ποὺ τὸν λιβανίζει καὶ ἕναν λαὸ ποὺ οἰ αγωνίες του περιορίζονται γιὰ τὸν πρωταθλητὴ Ἑλλάδος στὸ ποδόσφαιρο ἢ στὸ ποιὸς θὰ ἐπικρατήσει στὰ γνωστὰ ριάλιτι.

Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἄμποτε νὰ ξαναγίνουμε Ἕλληνες…