Τί ἐθνικότητας ἦταν ὁ Γεώργιος Καστριώτης, o ἐπονομαζόμενος «Σκεντέρμπεης»;

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς 

Φίδια τριγύρω μας…γεννήματα ἐχιδνῶν. Οι Σκοπιανοί, κράτος προϊόν πλεκτάνης τῶν ξένων καί προδοσίας τῶν ἡμετέρων γενιτσάρων, σφετερίστηκαν τήν ἔνδοξη ἱστορία τῆς Μακεδονίας μας. Ποιοί; Τό ἀσκέρι σλαβόφωνων Κομιτατζήδων, συνεργατῶν τῶν ΝΑΖΙ, Μακεδόνες; «Φρίξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ!!». 

Οἱ Τοῦρκοι, πού ὅπως προσφυῶς ἐλέχθη, ἀντί γιά ἱστορία, ἔχουν ποινικό μητρῶο, λαός γενοκτόνος καί καταστροφέας πολιτισμῶν. Οἱ Βούλγαροι πού ἀκόμη ἀχνίζει τό αἷμα τῶν ἀδικοσφαγέντων στή Δράμα καί σ’ ὅλη τήν Μακεδονία. Οἱ Βούλγαροι, πού ἀκόμη περιμένει ἡ λεηλατημένη Παναγία ἡ Εἰκοσιφοίνισσα τά ἁρπαγέντα τιμαλφῆ της καί δέν ἔπαψαν ποτέ νά ὀνειροφαντάζονται τήν πολυπόθητη ἔξοδο στό Αἰγαῖο. 

Ἀπό κοντά καί οἱ Ἀλβανοί, οἱ ὁποῖοι ἐπιβεβαιώνουν ποικιλοτρόπως τό ὑπό τῶν ἀρχαίων λεχθέν «οὐδείς ἀσφαλέστερος ἐχθρός τῶν εὐεργετηθέντων», δέν ἔχουν ἀφήσει ἥρωα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ἐν τή διαχρονία της, τόν ὁποῖο δέν...
ἔχουν βαφτίσει Ἀλβανό. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Πύρρος, οἱ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου, ὁ Μάρκος Μπότσαρης, ἡ Μπουμπουλίνα, κατά καιρούς ἀλλάζουν ἰθαγένεια ἀπό τσαρλατάνους τῆς ἱστοριογραφίας τους. Τώρα καί τόν ἐλευθερωτή μας, τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ἀλβανός δημοσιογράφος, τόν καταγράφει στά μητρῶα ἀρρένων τῶν...Τιράνων. Ὁ Γέρος τοῦ Μοριά, ἔγινε «Τεοντόρ Κολοκοτρόνι». (Θά τοῦ ζητοῦσα τοῦ κακομοίρη νά μοῦ ἐξηγήσει τίς ἐτυμολογίες τοῦ ὀνόματος τοῦ ἥρωα. Τό «Τεοντόρ» στά ἀλβανικά, τί ὁρίζει γιά παράδειγμα;). 

Ἡ καλύτερη ἄμυνα ὅμως εἶναι ἡ ἐπίθεση. Ἐθνικός ἥρωας τῶν Ἀλβανῶν θεωρεῖται ὁ λεγόμενος κατ’ αὐτούς «Σκεντέρμπεης». Ἡ λέξη εἶναι σύνθετη ἀπό τό Ἰσκεντέρ, ἡ ἀραβική ἀπόδοση τῆς λέξεως Ἀλέξανδρος καί ἀπό τό μπέης (=ἄρχοντας). 

Ποιός ἦταν ὅμως ὁ Σκεντέρμπεης καί τί σχέση ἔχει μέ τήν μωαμεθανική Ἀλβανία; Τό πραγματικό του ὄνομα εἶναι Γεώργιος Καστριώτης. Γεννήθηκε τό 1404 στήν Ἤπειρο-δέν ὑπῆρχε καμιά Ἀλβανία τότε-ἀπό χριστιανούς γονεῖς. Τόν Ἰωάννη Καστριώτη καί τήν Σερβίδα Βαϊσάβα. Ἀπό ἀρχοντική γενιά, ὁ πατέρας τοῦ ἀναγκάστηκε, ὅταν ἡ περιοχή τοῦ ἔπεσε στά χέρια τῶν Τούρκων, νά παραδώσει τούς γιούς του ὡς ὁμήρους στήν Ἀδριανούπολη. Ἐκεῖ ἐξισλαμίστηκαν βιαίως καί μετέπειτα δολοφονήθηκαν, πλήν τοῦ Γεωργίου «ὅστις διακρινόμενος διά τό ἀνδρικόν του κάλλος, τήν εὐχέρειαν τοῦ λόγου καί τήν περί τά πολεμικά δεξιότητα, εἵλκυσε τήν ἐκτίμηση τοῦ σουλτάνου Μουράτ Β΄, ὁ ὁποῖος ἀνέθεσεν εἰς τοῦτον τήν ἀρχηγίαν σώματος ἐκ 5000 ἱππέων, προσονομάσας τοῦτον Σκεντέρμπεην…». (Λεξικό τοῦ «Ἡλίου», τόμ. 16, σέλ. 1066). Καί βέβαια τόν ὀνόμασε Ἀλέξανδρο (Ἰσκεντέρ), γιατί ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς. 

Τό 1443 στήν μάχη τῆς Νίσσας, αὐτομόλησε στίς τάξεις τῶν Χριστιανῶν ἡγεμόνων καί ἀνέλαβε τό χριστιανικό του ὄνομα, Γεώργιος Καστριώτης, τό ὁποῖο ποτέ πιά δέν ἀποχωρίστηκε. (Ὅλα αὐτά τά χρόνια προφανῶς ἦταν κρυπτοχριστιανός). Παντρεύτηκε μάλιστα, ὄχι Ὀθωμανή, ἀλλά τήν Ἀνδρονίκη Κομνηνή. Δέν ἔπαυσε ἔκτοτε νά πολεμᾶ τούς Τούρκους. Μάλιστα τό 1457 κατανίκησε τουρκικό στρατό, ὑπό τόν Ἰσά Μπέη, 50.000 ἄνδρες, τόν ὁποῖο ἔστειλε ἐναντίον τοῦ Καστριώτη, ὁ Μεχμέτ ὁ Β΄, γεγονός πού προκάλεσε θαυμασμό καί κατάπληξη στήν Εὐρώπη. Στό ἔργο τοῦ μεγάλου καί ἀκαταπόνητου ἱστοριοδίφη Κωνσταντίνου Σάθα «Τουρκοκρατούμενη Ἑλλάς, 1453-1821», πού ἐκδόθηκε τό 1869, ἔργο βασιζόμενο σέ ἐγκυρότατες πηγές, διαβάζουμε τά ἑξῆς, πού ἀποκαλύπτουν τί ἐθνικότητας ἦταν ὁ Γεώργιος Καστριώτης, γιά ποιά πατρίδα πολέμησε καί σέ ποιόν λαό ἀνῆκε. 

«Ὁ μέγας της Ἠπείρου ἡγεμών Γεώργιος ὁ Καστριώτης, τοσάκις κατασυντρίψας τάς τρομερᾶς τοῦ Μωάμεθ φάλαγγας, ἔβλεπε πλέον τήν ἡμισέληνον κυματίζουσα ἐντός τῶν χωρῶν του. 

Μάτην δ’ ἐπικαλεσθεῖς τήν συνδρομήν τῆς χριστιανοσύνης ἀπεφάσισεν Ἰν’ αὐτοπροσώπως μεταβῆ εἰς τήν Ρώμην καί προσπαθήση ἴνα μαλάξη τήν καρδίαν τοῦ σκληροτράχηλου πάπα, Παύλου. Παρουσιασθεῖς ἐνώπιόν του πάπα καί τῶν καρδιναλίων ἐξώρκισεν αὐτούς εἰς τόν κατά τοῦ Μωάμεθ πόλεμον, καταστρέψας τόν λόγον του ὡς ἑξῆς (καταλήγοντας μέ αὐτά τά λόγια): 

Μετά τήν καταστροφήν τῆς Ἀσίας καί τῆς Ἑλλάδος, μετά τήν σφαγήν τῶν ἡγεμόνων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Τραπεζοῦντος, τῆς Σερβίας, τῆς Βοσνίας καί τῆς Μολδοβλαχίας, μετά τήν ὑποδούλωσιν τῆς Πελοποννήσου καί τήν λεηλάτησιν τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῆς Μακεδονίας καί τῆς Ἠπείρου, ἔμεινα μόνος ἐγώ μετά τοῦ ἀδυνάτου καί μικροῦ κράτους μου, μέ τούς στρατιώτας μου ἐξηντλημένους ἐκ τόσων πολέμων, κατεστραμμένους ἐκ τοσούτων μαχῶν, ὥστε ἡ Ἤπειρος δέν διατηρεῖ πλέον αἷμα ἴνα χύση ὑπέρ τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ. Εἰς τήν Μακεδονίαν ταύτην τήν γενέτειραν τοσούτων ἡγεμόνων καί στρατηγῶν δέν μένει ἄλλο εἰμή μόνον ἡ ἡμετέρα ἀνδρεία καί ψυχή ἀκαταδάμαστος. Δράμετε λοιπόν πρός βοήθειάν μας, ἐν ὄσω μένει καιρός· διότι μετ’ οὐ πολύ δέν θέλουσιν ἴσως ὑπάρχει εἰς τό ἀντιπεραν τοῦ Ἀδριατικοῦ πελάγους ἀθληταί τοῦ Χριστοῦ…» (ἔκδ. «Καμαρινόπουλος», σέλ. 17, Ἀθήνα 1962). 

Τί ἀπέγινε ἡ ἔκκληση τοῦ Καστριώτη πρός τόν Πάπα; Διαβάζω. «Ἡ Ρωμαϊκή αὐλή ἀνάλγητος εἰς τούς ἐξορκισμούς τοῦ προμαχῶνος τῆς θρησκείας ὡς ἀπεκάλει τόν Καστριώτην, μόλις προσήνεγεν αὐτῶ (=προσέφερε) βοήθειαν 100.000 δραχμῶν, ἤν ὁ Σαγρέδος ὀνομάζει ἀτιμίαν τῶν Χριστιανῶν». (Τόν πάπα τόν ἐνδιαφέρει μόνο ἡ καθυπόταξη τῆς Ὀρθοδοξίας καί τίποτε ἄλλο). 

Μέ βάση τό κείμενο ἔχει καμμιά σχέση ὁ Γ. Καστριώτης μέ τήν Ἀλβανία καί τούς τωρινούς μωαμεθανούς Ἀλβανούς;Ἦταν μέγας ἡγεμών τῆς Ἠπείρου, πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπερασπιστής δεινός της Μακεδονίας καί τῆς Ἠπείρου. Ἦταν Ρωμιός, Χριστιανός Ὀρθόδοξος, πολίτης τῆς ψυχορραγούσης τότε αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως ἦταν ὁ Παλαιολόγος, ὁ Γεννάδιος Σχολάριος , ὁ Ἄθ. ὁ Πάριος, ὁ Κολοκοτρώνης καί ὁ Τζαβέλας. Ἀνῆκε στήν Πονεμένη Ρωμιοσύνη, στό Γένος τῶν Ἑλλήνων. Ὅσοι στήν Ἤπειρο ἐξισλαμίστηκαν, ἔγιναν Ἀλβανοί, Τουρκαλβανοί τούς ὁποίους ὁ σουλτάνος χρησιμοποιοῦσε γιά νά καταπνίγει στό αἷμα τίς ἐπαναστάσεις τῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων. Μάλιστα ὁ Καστριώτης πέθανε τό 1486 «εὐρισκόμενος ἐν Ἀλεσσίω» καί τάφηκε «ἐν τῷ ἐκεῖ ναῶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου». 

Ὁ Γεώργιος Καστριώτης, ἐθνικός ἥρωας τῶν Ἀλβανῶν. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, τῶν Σκοπιανῶν. Ἡ Θράκη καί ὁ Δημοκριτος τῶν Βουλγάρων. Ὁ Ὅμηρος, ἡ Ἰωνία καί Θαλής ὁ Μιλήσιος, τῶν Τούρκων. Τρῶνε, τρῶνε, τήν μαγιά μας, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ Μακρυγιάννης, διεκδικήσεις παρανοϊκές καί ἀνιστόρητες, γιατί; Γιατί διαβάζοντας τήν ἱστορία τούς αἰσθάνονται ντροπή καί κλέβουν φῶς ἀπό τόν ἥλιο τοῦ πολιτισμοῦ μας, κλέβουν μεγαλεία, γιατί δέν ἔχουν καί ψάχνουν γερά θεμέλια γιά νά σταθοῦν. Καί θά συνεχίζεται ἡ ἀτιμωτική λεηλασία τῆς μυρίπνοης ἐθνικῆς μας λειψανοθήκης, ὅσο μᾶς κυβερνοῦν νάνοι καί ἀρλεκίνοι πού δέν γνωρίζουν ἤ περιφρονοῦν τό τί σημαίνει Ἑλλάς καί Ἕλληνας. «Δέν ὑπάρχει ἰδιότης τιμιωτέρα», ὅπως λέει ὁ ποιητής. Θλιβόμενοι, ὑστερούμενοι, κακουχούμενοι, ὅμως, «ἰδού ζῶμεν». Πεινῶντες, διψῶντες, γυμνητεύοντες… Ναί, ὅμως Ἕλληνες… μέ ψυχή καί Χριστό.