Ὅταν ὁ τυφλὸς δογματισμὸς περιφρονεῖ τὰ ὅρια τοῦ σεβασμοῦ τῆς πλειοψηφίας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τὴ 8η Νοεμβρίου 2018 

Τὸ ἀντιχριστιανικὸ μένος, ὄχι μόνο δὲν λέει νὰ καταλαγιάσει στὴ χώρα μας, ἀλλὰ μᾶλλον γιγαντώνεται συνεχῶς. Ἀπὸ τὴ μία μεριὰ οἱ χριστιανομάχοι πολιτικοὶ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ ἐπίσης χριστιανομάχοι δημοσιογράφοι, βάλθηκαν νὰ ὁδηγήσουν τὴν πατρίδα μας σὲ μία ἄθρησκη κοινωνία, στὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία θὰ εἶναι περιθωριοποιημένη καὶ ἀνίσχυρη νὰ ἐπιτελέσει τὸ σωστικό της ἔργο, ἐνῶ ἡ πίστη στὸ Θεὸ θὰ ἀποτελεῖ ὄνειδος. Ἡ τιτάνια προσπάθειά τους ἑστιάζεται πρωτίστως στὸ νὰ στερήσουν τοὺς νέους μας τὴν δυνατότητα νὰ διδάσκονται τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, ὥστε νὰ καθίστανται ζωντανὰ καὶ δυναμικὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸ στόχο τους, ἐπεδίωξαν, (καὶ ἐν πολλοῖς τὸ πέτυχαν), νὰ μεταβάλλουν τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα, ἀπὸ ὁμολογιακό, ἀπὸ μάθημα συστηματικῆς διδασκαλίας τῶν βασικῶν καὶ θεμελιωδῶν ἀρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τῆς ζωῆς καὶ τῆς λατρείας τῆς Ἐκκλησίας μας, σὲ πολυθρησκειακό, ἀποκρύπτοντας τὶς ψευδεῖς καὶ προκλητικὲς δοξασίες τῶν ψευδοθρησκειῶν, ὅπως λόγου χάριν ὅτι ὁ Ἰνδουϊσμὸς ἔχει 350.000.000 θεότητες, ἢ ὅτι ὁ ψευδοπροφήτης τοῦ Ἰσλὰμ εἶχε 9 συζύγους καὶ πλῆθος παλλακίδων. Τὰ νέα προγράμματα σπουδῶν, δέσμια τῆς νεοεποχίτικης πολυθρησκειακῆς ἰδεολογίας, συνεξετάζουν τὸν Χριστιανισμὸ μὲ...
ἔξι ἄλλες θρησκεῖες, «ὡς ποικιλία θρησκευτικῶν προσανατολισμῶν» καὶ ὡς«θρησκευτικὸ φαινόμενο στὴν ποικιλομορφία του». Χωρίς νὰ λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τοὺς τὴν πνευματικὴ ἀνωριμότητα τῶν μαθητῶν, προκαλοῦν τελικὰ σ’ αὐτοὺς σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμό, διότι δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ δώσουν ἀπάντηση στὸ θεμελιῶδες ἐρώτημα, ποιὸς τελικὰ εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ἀναμικτο πάνθεο τῶν θρησκειῶν, ἀφοῦ ἡ κάθε θρησκεία ποὺ παρουσιάζουν ἔχει τὸν δικό της Θεό. Καὶ ἐπὶ πλέον συσκοτίζουν σκόπιμα καὶ πονηρὰ τὴν θεμελιώδη ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς Θεάνθρωπος καὶ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Κατὰ περίπτωση εἴτε τὴν ἀποσιωποῦν, εἴτε τὴν διαστρέφουν, ἐμφανίζοντας τὸν Χριστὸ ὡς ἕνα μεγάλο διδάσκαλο, ἰσάξιο μὲ τοὺς ἄλλους μεγάλους ἱδρυτὲς θρησκειῶν, εἴτε τέλος τονίζουν δευτερεύουσες ἔννοιες, γιὰ νὰ ἀποσιωπήσουν ἐκεῖνες ποὺ παραπέμπουν στὴν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Ἐν πάσει περιπτώσει εἶναι γνωστὴ ἡ πολύπαθη πορεία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἔχουν ἀναφερθεῖ μὲ ἐκτενεῖς ἀναλύσεις ἄλλοι, ἀρμοδιότεροι καὶ καταλληλότεροι ἀπό μας. Ἐμεῖς, στὰ πλαίσια τῆς παρούσης ἀνακοινώσεώς μᾶς, θὰ ἀρκεστοῦμε νὰ σχολιάσουμε μὲ πολλὴ συντομία ἕνα σχετικὸ ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν» (φ.22-10-2018), μὲ τίτλο: «Περιμένοντας τὴν ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε.», μὲ συντάκτη τὸν κ. Πέτρο Παπαγεωργίου. Η σύνταξή του ἔγινε ἐν ἀναμονὴ τῆς ἀποφάσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, στὸ ὁποῖο εἶχαν προσφύγει ἐκ νέου, μετὰ τὴν ἀκύρωση τῶν ἀποφάσεων τοῦ πρώην ὑπουργοῦ κ. Φίλη, γονεῖς, σωματεῖα καὶ μαζί τους ὁ σεπτὸς ποιμενάρχης μας κ. Σεραφείμ, γιὰ τὴν ἀκύρωση τῶν σχετικῶν ὑπουργικῶν ἀποφάσεων, οἱ ὁποῖες καθιέρωσαν τὰ νέα μεταλλαγμένα προγράμματα σπουδῶν, γιὰ τὰ ὁποία ἔγινε λόγος προηγουμένως. Ἡ προσφυγὴ ἔγινε μὲ τὸ αἴτημα νὰ ἀκυρωθοῦν τὰ νέα προγράμματα, ὄχι μόνον λόγω τῆς ἀντισυνταγματικότητος τῶν, ἀλλὰ καὶ λόγω τῆς ἄνισης μεταχείρισης τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες θρησκευτικὲς κοινότητες στὴ Ἑλλάδα, ὅπως τῶν μουσουλμάνων, ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Ἰσραηλιτῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ποὺ ἔχουν τὴν εὐχέρεια, βάσει τῶν νόμων 4235/2014, ἄρθρο 68 καὶ 4386/2016, ἄρθρο 55, νὰ ἐπιλέγουν τὰ θρησκευτικά τους ἐγχειρίδια γιὰ τὴν ὁμολογιακὴ διδασκαλία τους στὰ σχολεῖα, τακτικὴ ποὺ ἀντίκειται στὴν Ἀρχὴ τῆς Ἰσότητας, κατὰ τὸ ἄρθρο 4, πάρ.1 τοῦ Συντάγματος.

Στὸ ἄρθρο του ὁ συντάκτης, ἀντὶ νὰ παραθέσει μὲ ἀντικειμενικότητα τὸ ζήτημα καὶ νὰ ἐκφράσει τὸν σεβασμό του πρὸς τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ αὐτοπροσδιορίζονται ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, πληρώνουν φόρους προκειμένου ἡ πολιτεία νὰ ἐκπληρώσει τὴν ἐκπαιδευτική της ἀποστολὴ καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχουν τὴν ἀπαίτηση νὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ τους κατὰ κύριο λόγο τὶς βασικὲς διδασκαλίες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐπέλεξε νὰ ἀπομειώσει, μὲ πραγματικὰ ἀπίστευτη σφοδρότητα, τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καὶ νὰ τὸ παρουσιάσει ὡς αἴτιο «πνευματικῆς ἀποπλάνησης ἀνηλίκων» καὶ κατ’ ἐπέκταση ὠς «ἔγκλημα ποὺ πρέπει νὰ διώκεται»! Καὶ οὔτε λίγο οὔτε πολύ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐκφράζεται, εἶναι σὰν νὰ καλεῖ τὶς εἰσαγγελικὲς καὶ δικαστικὲς ἀρχές, νὰ σύρουν στὰ δικαστήρια τοὺς καθηγητὲς θεολόγους, μὲ τὴν κατηγορία τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἀποπλανήσεως ἀνηλίκων! 

Γράφει: «Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν δὲν εἶναι μάθημα. Μάθημα λέγεται ἡ διδασκαλία ἑνὸς γνωστικοῦ ἀντικειμένου. Δηλαδὴ διδάσκεται ἡ γνώση του, ἡ ἀντικειμενικὴ περιγραφή του. Ἀμερόληπτα καὶ χωρὶς πρόθεση σύστασης Πίστης σὲ ἀτεκμηρίωτα στοιχεῖα τοῦ ἀντικειμένου. Ὅταν ὅμως συμβαίνει τὸ δεύτερο, ὅταν ἡ διδασκαλία δὲν παρέχει οὔτε ἴχνος ἀντικειμενικῆς γνώσης, ἀλλὰ ἐπιδιώκει νὰ ἐμφυσήσει στὰ παιδιὰ ἀναπόδεικτη δογματικὴ Πίστη σὲ φυσικῶς ἀδύνατους ἰσχυρισμούς, τότε δὲν εἶναι μάθημα, εἶναι προπαγάνδα, εἶναι κατήχηση, εἶναι προσηλυτισμός… Ἀντικειμενικὸ εἶναι, ὅταν περιγράφεις ἕναν μύθο, νὰ λὲς ὅτι εἶναι μὲν μύθος ἀλλὰ ὠφελούμαστε ἀπὸ κάποια ἀξιόλογα ἴσως στοιχεῖα του καὶ διδάγματά του. Κατήχηση καὶ ἀποπλάνηση εἶναι νὰ ἰσχυρίζεσαι ὅτι τὸ μυθικὸ ἀφήγημα εἶναι ἐμπράγματο συμβὰν τοῦ φυσικοῦ κόσμου»! Ἡ περιγραφὴ τοῦ βίου, τῶν θαυμάτων, τοῦ πάθους καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας δὲν εἶναι μία ἀντικειμενικὴ περιγραφὴ ἱστορικῶν γεγονότων, ὅπως αὐτὰ κατέγραψαν οἱ εὐαγγελιστὲς καὶ ἐπιβεβαίωσε ἡ ἀποστολική μας παράδοση καὶ ἡ παγκόσμια ἱστορία; Πῶς μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι οἱ διηγήσεις τῶν εὐαγγελιστῶν γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀποτελοῦν ἀναπόδεικτες ἱστορίες, καθ’ ὂν χρόνον ἐπιβεβαιώνονται ἀκόμη καὶ ἀπὸ μὴ χριστιανοὺς ἱστορικοὺς ὅπως ὁ Πλίνιος καὶ ὁ Ἰώσηπος; Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν τὰ θαύματα καὶ πρὸ παντὸς ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας ἀποτελοῦν ἀναντίρρητα ἱστορικὰ γεγονότα, τότε πιὸ μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ συμπέρασμα στὸ ὁποῖο ἀναπόδραστα θὰ καταλήξει κάθε ἀπροκατάληπτος ἄνθρωπος, πού ἀγαπᾶ τὴν ἀλήθεια, σχετικὰ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ; Ἂς μᾶς ἀπαντήσει ὁ συντάκτης: Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἔργο ἀνθρωπίνης, ἢ θείας δυνάμεως; Ἀφοῦ λοιπὸν εἶναι ἔργο θείας δυνάμεως, δὲν ἀποτελεῖ ἡ ἀνάσταση ἕνα ἰσχυρό, ἀτράνταχτο καὶ ἀναντίρρητο ἱστορικὸ τεκμήριο, πού ἀποδεικνύει πέραν πάσης ἀμφιβολίας τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου μας; Πῶς λοιπὸν ἰσχυρίζεται ὁ συντάκτης ὅτι ἡ πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας εἶναι μία «ἀναπόδεικτη δογματικὴ πίστη σὲ φυσικῶς ἀδύνατους ἰσχυρισμούς»; Καὶ κατ’ ἐπέκταση, πῶς μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικών «εἶναι προπαγάνδα, εἶναι κατήχηση, εἶναι προσηλυτισμός»; Σε ποιοὺς ἤδη Ὀρθοδόξους μαθητᾶς; Γιατί σ’ αὐτοὺς ἀπευθύνεται. 

Πέραν αὐτῶν, ἀπὸ πότε ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση περιορίστηκε μόνο στὴν«ἀντικειμενικὴ περιγραφὴ» φυσικῶν φαινομένων; Γιὰ νὰ φτάσει κάποιος στὴν ἀντικειμενικὴ περιγραφή, δὲν πέρασε ἀναγκαστικὰ ἀπὸ τὸ στάδιο τῆς ὑπόθεσης; Ἐπίσης πῶς θὰ ἀξιολογήσει τὰ λεγόμενα «ἀξιώματα» καὶ«θεωρήματα», ὅπως γιὰ παραδειγμα το πυθαγόρειο θεώρημα, τὰ ὁποία εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποδειχθοῦν ἀντικειμενικά; Μήπως πρέπει νὰ παύσουν νὰ διδάσκονται, ἀφοῦ δὲν μποροῦν νὰ ἀποδειχθοῦν; Πότε μελετήθηκαν μὲ ἀπόλυτη πληρότητα τὰ μυστήρια τοῦ μικρόκοσμου καὶ μακρόκοσμου, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε πλήρη καὶ «ἀντικειμενικὴ περιγραφή» τους; Δὲν εἶναι γεγονὸς ὅτι συνεχῶς ἀνακαλύπτονται καινούργια δεδομένα καὶ διατυπώνονται νέες θεωρίες, ποὺ ἀνατρέπουν τὶς παλαιότερες, καθὼς ἁλματωδῶς ἐξελίσσεται ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνολογία; Γιὰ παράδειγμα, ποιὸς ἀληθινὸς ἐπιστήμονας πιστεύει σήμερα στὴ θεωρία τῆς ἐξελίξεως; Μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὁ συντάκτης, ὅτι τότε ποὺ ἡ ἐπιστήμη μᾶς δίδασκε τὶς παλαιότερες θεωρίες, (ποὺ σήμερα πλέον ἔχουν ἀνατραπεῖ ἀπὸ νεωτέρες), μᾶς δίδασκε μύθους, καὶ μᾶς κατηχοῦσε μὲ ἀναπόδεικτες θεωρίες; 

Ἀλλὰ μήπως τὰ ἴδια δὲν ἰσχύουν καὶ στὶς λεγόμενες ἀνθρωπιστικὲς ἐπιστῆμες; Πότε ὁ ἄνθρωπος μπόρεσε νὰ περιγράψει πλήρως καὶ ἀντικειμενικῶς τὰ ψυχικὰ φαινόμενα; Ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ ψυχολόγοι, ψυχίατροι καὶ ψυχαναλυτὲς ὁμολογοῦν, τὰ ψυχικὰ φαινόμενα χαρακτηρίζονται ἀπὸ πολλοὺς καὶ ἀπροσδιόριστους παράγοντες, ἔτσι ὥστε νὰ ὑπάρχουν πολλὲς ἀντικρουόμενες θεωρίες καὶ ἑρμηνεῖες γιὰ τὸ ἴδιο ψυχικὸ φαινόμενο. 

Στὴ συνέχεια ἀναφέρει: «Ἐπιδιώκεται νὰ τὰ πιστέψουν τὰ παιδιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ ἐπηρεάζεται ἡ ζωή τους ἀπὸ τὴν πίστη σὲ αὐτά. Καθιστοῦν τὴν πίστη τρόπο σκέψης γιὰ τὴν παραπέρα ζωή τους». Η ἐπιδίωξη αὐτὴ ἡ ὁποία θεωρεῖται ἀπὸ τὸν συντάκτη ἀπαράδεκτη, ἀποτελεῖ ἀπαίτηση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν γονέων τῶν μαθητῶν, νὰ μορφώνονται τὰ παιδιά τους μὲ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, νὰ ἐμπνέονται ἀπὸ αὐτὲς καὶ νὰ πιστεύουν σ’ αὐτές, ὅπως προβλέπει καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, (Ε.Σ.Δ.Α.). Ἐπίσης ἡ ἐπιδίωξη αὐτὴ ἀποτελεῖ κύριο ἐκπαιδευτικὸ στόχο ὅλων τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν κοινοτήτων στὴν Ἑλλάδα. Γιατί λοιπὸν θὰ πρέπει οἱ ἄλλες θρησκευτικὲς κοινότητες νὰ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιτυγχάνουν αὐτὸν τὸν στόχο καὶ μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ την στερεῖται; Γιὰ ποιὸ λόγο θὰ πρέπει νὰ ἀγνοηθεῖ ἡ θέληση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν γονέων τῶν μαθητῶν; Ποῦ εἶναι ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς βασικὲς καὶ θεμελιώδεις ἀρχὲς τῆς Δημοκρατίας; Ποῦ εἶναι ὁ σεβασμὸς τῆς θέλησης τῆς πλειοψηφίας; Ἀλλὰ μήπως ἡ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ Σύνταγμα, τὰ χρηστὰ ἤθη, τοὺς νόμους τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους καὶ τὴν ὁμαλὴ ἀνάπτυξη τῆς κοινωνικῆς ζωῆς; Ὄχι μόνο δὲν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση, ἀλλὰ τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἐπὶ 20 αἰῶνες ἱστορικὴ πορεία της, διαπλάθει καὶ ἀναδεικνύει πολίτες μὲ ὑψηλὸ αἴσθημα εὐθύνης ἀπέναντι στὴν πολιτεία, πολίτες μὲ εὐθύτητα, τιμιότητα καὶ εἰλικρίνεια πρὸς τὰ ἄλλα μέλη τῆς κοινωνίας, μὲ ἀγάπη καὶ πνεῦμα αὐτοθυσίας πρὸς τὸν πλησίον, μὲ ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ μὲ ἡρωικὸ φρόνημα. 

Παρὰ κάτω γράφει: «Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν μαθαίνει στὰ παιδιὰ ὅτι στὸν κόσμο μας ὑφίστανται στ’ ἀλήθεια ὑπερφυσικὲς ὀντότητες καὶ ἐπιρροές. Αὐτὸ εἶναι ψεῦδος ποὺ ἔρχεται σὲ ἐμφανῶς καταφορη ἀντίφαση μὲ τὴ διδασκαλία τῶν ἐπιστημονικῶν μαθημάτων, ποὺ μαθαίνει στὰ παιδιά μας στὸ σχολεῖο πῶς ἀληθινὰ εἶναι καὶ πῶς λειτουργεῖ ὁ κόσμος». Πιο ἐπιστημονικὸ μάθημα ἀπέδειξε ὅτι δὲν«ὑφίστανται» ὑπερφυσικὲς ὀντότητες, καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; Ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφρασθεῖ μὲ μαθηματικοὺς ὅρους. Δὲν εἶναι γνῶσις ἡ ὁποία ἀποκτᾶται μὲ τὸ πείραμα, ἢ μὲ ἄλλες ἐπιστημονικὲς μεθόδους. Καὶ πρὸ παντὸς δὲν εἶναι διανοητικὸ λειτούργημα, ἢ ἀνθρώπινη ἀνακάλυψη. Εἶναι ἐμπειρία, ἀποκάλυψη Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀγαποῦν τὴν ἀλήθεια. Όλοι σχεδὸν οἱ μεγάλοι ἐπιστήμονες παραδέχονται καὶ ὁμολογοῦν, ὅτι ἡ χριστιανικὴ πίστη δὲν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες. Ενδεικτικά παραθέτουμε τὴν ὁμολογία ἑνὸς ἐξ’ αὐτῶν: Ο Henri Lecomte, μεγάλος Γάλλος βοτανολόγος καὶ μέλος τῆς Παρισινῆς Ἀκαδημίας τῶν Ἐπιστημῶν, ὅταν ρωτήθηκε ἐὰν ἡ θρησκεία συμβιβάζεται μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα ἀπάντησε: «Ὁ ἀνταγωνισμὸς μεταξὺ ἐπιστήμης καὶ θρησκείας ὑπάρχει μόνον εἰς τὸ πνεῦμα ἐκείνων ποὺ ἐπιμόνως τὸ θέλουν. Εἰς τὴν πραγματικότητα ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ θρησκεία ἐξελίσσονται μὲ τὰ ἴδια τῶν μέσα, εἰς ἐδάφη τὰ ὁποῖα εἶναι οὐσιωδῶς διάφορα. Τὸ νὰ θέλει κανεὶς νὰ ἀντιτάσσει τὴν μίαν κατὰ τῆς ἄλλης, ἀποδεικνύει ἁπλῶς ὅτι τὰς παραγνωρίζει», («Ἡ Γαλλικὴ Ἀκαδημία τῶν Ἐπιστημῶν περὶ σχέσεως Θρησκείας καὶ Ἐπιστήμης», μτφρ. Κ. Μεταλληνού, Ἀθῆναι 1932, σέλ. 83). 

Παρὰ κάτω γράφει: «Πραγματικὸ μάθημα» θὰ εἶναι ὄταν «περιγράφει τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο καὶ τὴν τεράστια καὶ σημαντικὴ ἱστορία του "ἀπὸ τὰ ἔξω", ἀντικειμενικά, ὡς γνώση, ὄχι ὡς πίστη. Καὶ ἔτσι μπορεῖ να εῖναι ὑποχρεωτικὸ μάθημα. Γνώση». Για πιὸ λόγο θὰ πρέπει τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν νὰ περιορίσει τὴν ἀποστολή του στὴν μετάδοση ἁπλῶν γνώσεων καὶ νὰ παρεμποδίζει τοὺς μαθητὲς νὰ περάσουν ἀπὸ τὴν γνώση στὴν πίστη; Ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν ἐξαναγκάζει κανέναν νὰ περάσει διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὴν ἁπλὴ γνώση στὴν πίστη. Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, (ὅπως αὐτὸ ἦταν διαμορφωμένο στὰ παλαιότερα προγράμματα σπουδῶν), προσφέρει μὲν τὶς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ὡστόσο ὅμως δὲν ἐξαναγκάζει τὸν μαθητή, ἀλλὰ τον ἀφήνει ἐλεύθερο νὰ κρίνει ἀπὸ μόνος του, ἂν θὰ παραμείνει στὸ ἐπίπεδό της ἁπλῆς γνώσεως, ἢ θὰ κάνει ἕνα βῆμα πιὸ πέρα καὶ θὰ περάσει ἀπὸ τὴ γνώση στὴν πίστη, γιὰ νὰ γίνει ζωντανὸ καὶ συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας. 

Δὲν θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ἀγνοεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἔχει μία ἰδιαιτερότητα σὲ σχέση μὲ τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν. Ἐνῶ δηλαδὴ τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα ὅλων τῶν ἐπιστημῶν ἐκτείνονται στὸ πεδίο τοῦ κτιστοῦ κόσμου, στὴν περίπτωση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν τὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο εἶναι τὸ ὑπέρτατο Ὄν. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, ἐπὶ χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, ὑπῆρξε ἀντικείμενο δέους, λατρείας, ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως. Ἡ ἀγαπητικὴ στροφὴ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸ θεῖον εἶναι ἔμφυτη μέσα στὸ ἄνθρωπο, ἔχει τὶς ρίζες της καὶ τὰ θεμέλιά της στὰ ἐνδότερα βάθη τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Ἑπομένως τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὀφείλει νὰ λάβει σοβαρὰ ὑπ’ ὄψη τῆς αὐτὴ τὴν ἔμφυτη ἀγαπητικὴ στροφὴ τῶν παιδιῶν πρὸς τὸ θεῖον καὶ κατ’ ἀκολουθία τὴν θέληση πολλῶν ἐξ’ αὐτῶν νὰ περάσουν ἀπὸ τὴ γνώση στὴν πίστη, νὰ ἀγαπήσουν μ’ ἄλλα λόγια τὸν Χριστὸ ὡς ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ ἐνταχθοῦν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. 

Πάντως εἶναι ἄξιο πολλῆς προσοχῆς τὸ γεγονός, ὅτι ὁ συντάκτης δὲν ἐνδιαφέρεται καθόλου γιὰ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καὶ τὸ πέρασμα τῶν μαθητῶν ἀπὸ τὴν γνώση στὴν πίστη τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν κοινοτήτων, γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν κάνει οὔτε καν νύξη. Ἂν ἦταν ἀμερόληπτος ἐρευνητὴς τοῦ θέματος, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναφερθεῖ ὁπωσδήποτε καὶ σ’ αὐτές; Σίγουρα. Πῶς συμβαίνει γιὰ παράδειγμα νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται, ἀλλὰ νὰ προσπερνᾶ ἀδιάφορα τὸ γεγονός, ὅτι ἐξ’ αἰτίας τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰσλὰμ στὰ σχολεῖα τῶν μουσουλμάνων, σήμερα πολλοὶ ἐξ’ αὐτῶν καταντοῦν τζιχαντιστὲς καὶ ἐξτρεμιστές, ποῦ σκορποῦν γύρω τους τὸν θάνατο σὲ χιλιάδες ἀθώα θύματα; Τί ἔχει νὰ πεῖ γιὰ τὴν φοβερὴ αὐτὴ κοινωνικὴ πληγὴ πού μαστίζει σήμερα τὴν ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία βέβαια εἶναι καρπὸς τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν του Ἰσλάμ; Ἔχει τὴ δύναμη καὶ τὴν τόλμη νὰ κάνει μία ἁπλὴ σύγκριση τῆς περὶ Τζιχὰντ διδασκαλίας τοῦ Κορανίου μὲ την «Ἐπὶ τοῦ Ὅρους Ὁμιλία» τοῦ Κυρίου καὶ τὴν περὶ ἀγάπης διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου; (βλ. Ἃ΄ Κόρ. κέφ. 13). 

Τέλος, δίκην μεγάλου ἱεροδικαστῆ, προσπαθεῖ νὰ προκαταλάβει τοὺς δικαστὲς τοῦ ἀνωτάτου δικαστηρίου τῆς χώρας μας, ἀποφαινόμενος οτι «Ἐὰν τὸ Σ.τ.Ε. κρίνει ὅτι γιὰ τοὺς ἀποδεχόμενους τὸ περιεχόμενο τοῦ ἰσχύοντος μαθήματος ὡς ἀληθινὸ ἢ ἐπιθυμητὸ δὲν ὑπάρχει παραβίαση τῶν ἄρθρων 13 καὶ 16 τοῦ Συντάγματος, ἀλλὰ ὅτι ὑπάρχει γιὰ ὅσους τὸ θεωροῦν ψευδὲς ἢ θρησκευτικὰ ἀνεπιθύμητο, τότε γι’ αὐτοὺς ὀφείλει νὰ νομολογήσει προαιρετικότητα συμμετοχῆς τους στὸ μάθημα μέσω ὑπεύθυνης δήλωσης ἀποχῆς, λόγω παραβίασης γι’ αὐτοὺς τῶν ἄρθρων 13 καὶ 16 τοῦ Συντάγματος σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν Κανονισμὸ Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων, βάσει τοῦ ὁποίου δὲν ὀφείλεις νὰ δηλώσεις τί εἶσαι ἢ τί δὲν εἶσαι». Στ’ ἀλήθεια δὲν γνωρίζει ὅτι οἱ γονεῖς τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀποδέχονται τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ ἀπαλλαγοῦν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὴ διδασκαλία του; Ἂν δὲν τὸ γνωρίζει εἶναι δικαιολογημένος, ἐὰν τὸ γνωρίζει, γιατί τὸ ἀναφέρει; Ἐκπλησσόμαστε πραγματικά! 

Περαίνοντας, θὰ θέλαμε νὰ ἐκφράσουμε τὴν λύπη μας καὶ τὴν ἀπογοήτευσή μας γιὰ τὴν γενικὴ κατάπτωση τοῦ δημοσιογραφικοῦ λειτουργήματος. Ἐν προκειμένω ὁ συντάκτης, ἀντὶ νὰ παρουσιάσει σφαιρικὰ τὸ πρόβλημα καὶ νὰ κάμει ἀντικειμενικὴ ἐκτίμηση, σεβόμενος τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, χτυπᾶ ἀνηλεῶς καὶ μονόπλευρα τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, γενόμενος, ἠθελημένα ἢ ἀθέλητα, ὄργανο καὶ φερέφωνο τῆς νεοεποχίτικης ἰδεολογίας, ποὺ θέλει τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἐργαλεῖο γιὰ τὴν προώθηση τῆς πολυπολιτισμικότητος, τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας. Προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει τὸν κατὰ τὰ ἄλλα συμπαθέστατο κ. Π. Παπαγεωργίου, ὥστε νὰ παραμερίσει τοὺς παραμορφωτικοὺς φακοὺς τῆς στείρας ἀντιχριστιανικῆς προπαγάνδας, ὥστε νὰ ἀσκεῖ μὲ ἀντικειμενικότητα τὸ ὑψηλὸ λειτούργημα τῆς δημοσιογραφίας καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ μετάνοια γιὰ τὶς ἄδικες γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μᾶς θέσεις του.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειών