17 Μαΐ 2018

Ὁ ὅσιος γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης μεταφέρεται σὲ διάφορα μέρη μὲ θαυμαστὸ τρόπο


«Αὐτὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ πράγματα»!
Ἐπειδὴ ὁ π. Ἰάκωβος ἤτανε κι ἐφημέριος στὰ τρία χωριουδάκια, ἔπρεπε νὰ πηγαινοέρχεται τὶς Κυριακὲς καὶ μερικὲς ἀκόμα φορές, ὅταν τὸ καλοῦσε ἡ ἀνάγκη. Κι ἔπρεπε νὰ πηγαίνει μὲ τὸ ζῶο μὲ κρύο, μὲ χιόνι, μὲ πάγους, μὲ λιοπύρι… Δὲν ἤτανε λίγες οἱ φορὲς ποὺ παλιὰ τὸ μουλάρι του, ἡ Χάϊδω, τὸν ταλαιπωροῦσε, γιατί κλώτσαγε καὶ ἤτανε νευρικό. Μία φορὰ μάλιστα, χειμώνα καιρό, μὲ χιόνι πρόγκηξε στὸ δάσος τὸ ζῶο, πέταξε κάτω τὸν π. Ἰάκωβο, ποὺ χτύπησε ἄσχημα κι ἔχασε καὶ κάτι μάλλινα χοντρὰ γάντια, ποὺ τοῦ’ χὲ στείλει γιὰ τέτοιες περιστάσεις ἡ Ζώη. Ἐπειδὴ πάντα ἦταν ἐξαντλημένος ἀπὸ τὴν ἄσκηση, κρύωνε πολύ, ξυλιάζανε τὰ χέρια του καὶ δυσκολευότανε νὰ λειτουργήσει.
Πολλὲς φορὲς πήγαινε στὰ χωριὰ γιὰ διάφορους λόγους, χωρὶς νὰ παίρνει τὸ μουλάρι. Ἔτσι, ἐπέστρεφε ἀπὸ τὰ Δαμνιὰ καὶ μάλιστα ἤτανε φορτωμένος μὲ ἀρκετὰ κιλά. Δύο περίπου χιλιόμετρα πρὶν φτάσει στὸ μοναστήρι, πέρασε ταξὶ μὲ πελάτη, ποὺ γνώρισε τὸν π. ἰάκωβο καὶ πρότεινε στὸν ὁδηγὸ νὰ τὸν πάρουνε κι αὐτόν. Ὁ ὁδηγὸς ἀπάντησε:
- Ἄς τους, οἱ καλόγεροι δὲν ἔχουν ἀνάγκη.
Συνεχίσανε καὶ μόλις φτάσανε στὴ Μονὴ...
χτυπήσανε καὶ τοὺς ἄνοιξε ὁ ἴδιος ὁ π. Ἰάκωβος. Ταξιτζὴς καὶ πελάτης τὰ χάσανε. Ὁ πρῶτος ζήτησε συγνώμη.
Τέτοια ἤτανε πολὺ συνήθη, μὰ καταγράφουμε ἀκόμα μία περίπτωση. Μητέρα εἶχε ἄρρωστο παιδάκι καὶ ἔφερνε τὰ ρουχαλάκια του νὰ τὰ «διαβάσει» ὁ π. Ἰάκωβος. Τὰ ‘φέρνε, τὸ 1970 μὲ τὸ ταξὶ τοῦ Ἄθ. Βαρβούζου. Χειμώνας, λάσπες, δὲν εἶχε γίνει ὁ καινούργιος δρόμος καὶ τὸ ταξὶ κόλλησε στὶς λάσπες ἀκριβῶς στὴ διασταύρωση ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος γιὰ τὸ Ἀσκητήριο τοῦ Ὁσίου Δαβίδ. Κατεβήκανε καὶ θὰ συνέχιζαν μὲ τὰ πόδια, ὅταν πέρασε μὲ μουλάρι ὁ π. Ἰάκωβος πηγαίνοντας νὰ κοινωνήσει στὰ Δαμνιὰ κάποιον ἑτοιμοθάνατο, ἀπόσταση τουλάχιστον 6 μὲ 7 χιλιόμετρα ἀπὸ τὴ Μονή. Ἡ μητέρα ζήτησε νὰ μιλήσει στὸν π. Ἰάκωβο μὰ κεῖνος τὶς ἔδειξε «τὰ Ἅγια» (τὴ Θεία Κοινωνία), τῆς εἶπε νὰ κάνει τὸ Σταυρό της καὶ νὰ πάει στὴ Μονή, ὅπου θὰ ἐπιστρέψει καὶ ὁ ἴδιος. Μητέρα καὶ ταξιτζὴς περπατήσανε δέκα μὲ δεκαπέντε λεπτὰ καὶ φτάσανε. Μπήκανε στὸ ναό, προσκυνήσανε κι ἔκπληκτοι βλέπουνε τὸν π. Ἰάκωβο νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ Ἱερό!
- Πάτερ Ἰάκωβε, δὲ σὲ εἴδαμε πρὶν λίγο στὸ δρόμο;
- Ναί, παιδί μου.
- Δὲν πήγαινες στὰ Δαμνιὰ νὰ κοινωνήσεις ἑτοιμοθάνατο;
- Ναί, παιδί μου.
- Καὶ πῶς πηγὲς καὶ γύρισες τόσο γρήγορα;
- Αὐτά, παιδί μου, εἶναι τοῦ Θεοῦ πράγματα!
( Τὸ διηγήθηκε ὁ ταξιτζὴς ἐνώπιόν του ἐπισκόπου).

(Ἰάκωβος Τσαλίκης, Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου, Ἀθήνα 1994, σέλ. 104-105)
sostis.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.