Ἡ ἐθνική μας ἄμυνα εἰς τὴν «Νέαν Ἐποχὴν»

Γράφει ὁ πατήρ Γεώργιος Δ. Μεταλληνὸς

Στὴν μακρὰ ἱστορική μας πορεία ἡ ἄμυνα ὑπὲρ Πατρίδος νοεῖται ὡς ὑπέρτατο καθῆκον καὶ θυσία γιὰ τὸ Ἔθνος, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς τιμῆς, τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς ἱστορικῆς συνέχειάς του. Νοεῖται παράλληλα ὡς ἐθνικὴ αὐτοπροστασία, μὲ τὴν διαφύλαξη τῶν συνόρων τῆς Πατρίδας ὑπὸ τὴν διπλὴ ἔννοιά τους, τὴν γεωγραφικὴ καὶ τὴν συνειδησιακὴ - καρδιακή. Αὐτὸ σημαίνει διάσωση τῶν ὁρίων τῆς ἐθνικῆς μας ὕπαρξης καὶ συνάμα δυνατότητα συνέχειας τῆς ταυτότητάς μας μὲ ὅλα τὰ συστατικά της, χωρὶς τὰ ὁποία οὔτε ἡ διάσωση τῶν γεωγραφικῶν μας συνόρων εἶναι δυνατή. Μόνο ὁ ψυχικὰ ἀλλοτριωμένος Ἑλληνισμὸς εἶναι εὐάλωτος, καὶ αὐτὸ τὸ ἔχουν κατανοήσει καὶ οἱ διάφοροι ἐχθροί μας, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμφανίζονται συχνὰ ὡς φίλοι καὶ σύμμαχοί μας. Γι’ αὐτὸ ἡ ἅλωση καὶ διαστροφὴ τοῦ ἐθνικοῦ μας φρονήματος εἶναι ὁ στόχος τους, γιατί εἶναι ὁ εὐκολότερος τρόπος διαλύσεώς μας. Ἡ ἅλωση τοῦ φρονήματος γεννᾶ...

τοὺς προδότες κάθε εἴδους, ποὺ συμβάλλουν στὴν πτώση τῆς Πατρίδας, ἔχοντας χάσει κάθε καρδιακὴ σχέση μαζί της.

Στὴν ἐποχή μας, λόγω τῶν διεθνῶν ἀνακατατάξεων καὶ τῆς πορείας τοῦ κόσμου μας, προέκυψαν πρωτόγνωρες καὶ γι’ αὐτὸ δύσκολα ἀντιμετωπίσιμες καταστάσεις. Ἔχουμε ἐνταχθεῖ σὲ μία νέα παγκόσμια συγκυρία, τὴ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, μία νέα παγκόσμια κοινωνία, ποὺ διαμορφώνεται καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τὶς κυρίαρχες Δυνάμεις τοῦ κόσμου μας, φανερὲς καὶ κρυφές. Σ’ αὐτὴ τὴ νέα πραγματικότητα ἀνανοηματοδοτοῦνται ὅλοι οἱ ἄξονες τῆς ἐθνικῆς μας λειτουργίας. Νέα Ἐποχὴ (New Age) σημαίνει μία νέα παγκόσμια πραγματικότητα, ποὺ ὑποκαθιστᾶ σταδιακὰ τὴν ὑπάρχουσα, πολιτικά, πολιτιστικὰ καὶ πνευματικά. Οἱ διεθνεῖς ἐξελίξεις τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 ὁδήγησαν στὴ δόμηση μίας νέας παγκόσμιας πολιτικῆς Ὑπερδύναμης, ποὺ ἐπιβάλλει τὴν ἰδεολογία της, προωθώντας τὴν κυριαρχία της σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Ὁ «πολιτισμός», ποὺ γέννησε αὐτὴ τὴν Δύναμη, ὁ φραγκοτευτονισμὸς ἢ «δυτικός», ἐξαπλώνεται σ’ ὅλο τὸν κόσμο καὶ τὸν ἑνοποιεῖ. Αὐτὴ εἶναι μὲ ἁπλὰ λόγια ἡ διαβόητη «παγκοσμιοποίηση». Στὸ χῶρο δὲ τῆς θρησκευτικῆς Πίστης ὁ κόσμος ὁδηγεῖται στὴν πανθρησκεία -μὲ ἐναλλακτικὴ λύση τὴν ἀθεΐα ἢ τὴν θρησκευτικὴ ἀδιαφορία.

Στὴν λαίλαπα αὐτῆς τῆς διαδικασίας ἀποδυναμώνεται μέχρι τὴν κατάργησή της, ἡ ἱστορικὴ γιὰ μᾶς ἔννοια τοῦ ἔθνους, μὲ τὴν ἔντεχνα ἐπιβαλλόμενη πολυπολιτισμικότητα μέσω τῆς προωθούμενης ἄτακτης καὶ ἀνεξέλεγκτης μετανάστευσης. Μὲ τὴν ἔνταξή μας δὲ (ὄχι μὲ τὴν ἐπιλογή μας, ἀλλὰ λόγω τῶν «λαθῶν» τῆς πολιτικῆς μας Ἡγεσίας) στὴ νέα αὐτὴ πραγματικότητα, ἔχουμε μετασχηματισθεῖ ἀπὸ προτεκτοράτο μέχρι σήμερα, σὲ ἐπαρχία ἢ ὀρθότερα νομαρχία τῶν νέων αὐτῶν οἰκουμενικῶν μετασχηματισμῶν, ἐξαρτώμενοι ὡς ἔθνος ἀπὸ τὴ βούληση ἑνὸς διεθνοῦς «Διευθυντηρίου», ποὺ ρυθμίζει τὴν πορεία μας καὶ προσδιορίζει τοὺς ρυθμούς της. Ἡ μακραίωνη Ἑλληνορθόδοξη Οἰκουμενικότητα στὰ ὅρια τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης (πρὸ καὶ μετὰ τὴν ἅλωση), ἔχει ὑποκατασταθεῖ ὑπὸ τὴν Παγκοσμιοποίηση, τὴν ἀναγκαστικὴ δηλαδὴ ἔνταξη τῶν λαῶν τῆς Γῆς στὴν κατασκευασμένη ἀπὸ τὶς Δυνάμεις, ποὺ ἀναδιαμορφώνουν καὶ κυβερνοῦν τὸν κόσμο, νέα διεθνῆ πραγματικότητα.

Σ’ αὐτὴ τὴ νέα συγκυρία τῆς ἐξάρτησης τῶν Ἐθνῶν ἀπὸ τὴν κεντρικὴ παγκυρίαρχη Δύναμη, ἀνανοηματοδοτοῦνται κατ’ ἀνάγκην οἱ ἔννοιες τοῦ Ἔθνους καὶ τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων καὶ ἡ μέχρι τώρα γνωστὴ στὸ περιεχόμενό της «ἐθνικὴ ἄμυνα», ποὺ μόνο ἐθνικὴ δὲν μπορεῖ σήμερα νὰ χαρακτηρισθεῖ. Διότι δὲν εἶναι ἄμυνα πιὰ «ὑπὲρ Πατρίδος» -ἔστω καὶ ἂν ἀκόμη χαρακτηρίζεται ἔτσι-, ἀλλὰ ἀποδοχὴ ὡς ἑλληνικῶν στόχων ἐκείνων τῶν Οἰκουμενικῶν Ἡγεσιῶν, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἑξαρτώμεθα καὶ τῶν ὁποίων τὶς ἐντολὲς ὑποχρεούμεθα νὰ ἐκτελοῦμε.

Στὸ σημεῖο ὅμως αὐτὸ ἀνακύπτουν κάποια κρίσιμα ἐρωτήματα. Μιλοῦμε συνήθως γιὰ σύμπτωση τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων μὲ ἐκεῖνα τῆς Παγκόσμιας Ἡγεσίας, καλλιεργώντας ἔτσι τὴν ψευδαίσθηση, ὅτι ἡ «ἐθνικὴ ἄμυνά» μας σ’ ὅλες τὶς διαστάσεις της δὲν παύει νὰ ἰσχύει. Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι, ἂν μὲ τὴν «σύμπραξη» αὐτὴ διασφαλίζεται ἡ διάσωση τοῦ Ἔθνους μας μὲ ὅλα τὰ συστατικά τῆς ταυτότητάς του (ἑλληνικὴ γλώσσα, Ὀρθοδοξία, Ἐθνικὴ ἱστορικὴ συνείδηση) ἀπὸ κάθε ἐπιβουλή. Πόσο μᾶλλον, ποὺ ἡ «Δύση» πάντοτε, μετὰ τὸν Καρλομάγνο (+814), μόνο ὡς οὐνίτες ἢ οὐνιτίζοντες μᾶς ἀποδέχεται.

Χωρὶς νὰ θέλουν ὅσα λέγονται ἐδῶ νὰ κλονίσουν συνειδήσεις παρὰ μόνο νὰ ἐνισχύσουν τὸν προβληματισμό μας, ἴσως θὰ πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιορισθοῦν στοὺς καιρούς μας οἱ «ἔννοιες» Ἔθνος καὶ Ἐθνικὴ Ἄμυνα. Πόσο παραμένει ὁ ἄμεσος συσχετισμός τους μὲ τὴν ἐθνική μας ταυτότητα στὴν πληρότητά της. Γιὰ ποιὸ Ἔθνος ἀμυνόμεθα καὶ γιὰ ποιὰ «ἱερὰ καὶ ὅσια»; Ὑπάρχει δυνατότητα ἐθνικοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ καὶ ἐλευθέρων ἀποφάσεων; Καὶ ἂν ναί, ὡς ποιὸ σημεῖο; Καὶ ἂν ὁ Λαὸς δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς ἡγεσίας του, πῶς θὰ ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀναγκαία ἐθνικὴ ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία, ποὺ ὑπῆρχε καὶ θαυματούργησε τὸ 1940; Μεγάλη ὅμως σημασία ἔχει, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, πέρα ἀπὸ τὶς ἑκούσιες ἢ ἀκούσιες ἐπιλογὲς τῆς ἑκάστοτε πολιτικῆς μας Ἡγεσίας, εὐχόμεθα «ὑπὲρ τοῦ εὐσεβοῦς ἠμῶν Ἔθνους καὶ τοῦ φιλοχρίστου ἠμῶν στρατοῦ». Ἡ εὐχὴ αὐτή, πέρα ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, εἶναι ἱκανὴ νὰ συντηρεῖ καὶ νὰ διαμορφώνει τὴν παλλαϊκὴ συνείδησή μας ὡς παρατεινόμενη φιλοπατρία.

Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος τύπος»