3 Φεβ 2018

Οἱ ἀστοχίες τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἔκαμε αἰσθητὴ τὴν παρουσία του. Μὲ ἀφορμὴ τὴ διοργάνωση συλλαλητηρίων στὴ Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Ἀθήνα γιὰ τὸ Μακεδονικό, εξαπέλυσε σφοδρὴ ἐπίθεση, μὲ πολὺ προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, κατὰ τῶν μελῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπως ἐπίσης τῶν Ἱεραρχῶν καὶ τῶν ἄλλων κληρικῶν, ποὺ συμμετέσχον στὸ συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης ἢ/καὶ θὰ συμμετάσχουν σὲ αὐτὸ τῶν Ἀθηνῶν.
Στὶς δηλώσεις τοῦ συγκεκριμένου Μητροπολίτου ἀρμοδιότεροι νὰ ἀπαντήσουν εἶναι τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Στὸ παρὸν ἄρθρο ἐπισημαίνονται ἀπὸ τὸν ὑπογράφοντα ὁρισμένες ἀστοχίες τῶν δηλώσεών του. Ἡ πρώτη, ποὺ πρέπει νὰ τονισθεῖ εἶναι τὸ ὕφος τους. Ὁ λόγος, προφορικὸς ἢ γραπτός, ἑνὸς χριστιανοῦ καί, πρὸ πάντων, ἑνὸς Ἀρχιερέως πρέπει νὰ διακατέχεται ἀπὸ ἀγάπη καὶ νηφαλιότητα, νὰ εἶναι σαφὴς καὶ χωρὶς ὑπονοούμενα. Πρέπει ἑπομένως νὰ μὴν ἀποπνέει ἀλαζονεία, νὰ μὴν χαρακτηρίζεται ἀπὸ ὀργίλο ὕφος, καὶ νὰ μὴν περιέχει ὑπερβολές, ὑπονοούμενα καὶ ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμούς. 
Ἀστοχία τοῦ Μητρ. Μεσσηνίας εἶναι ἡ προσβλητικὴ γιὰ μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ποὺ συμμετέχουν στὰ συλλαλητήρια, ἐπίκρισή του, ὄτι «κινοῦνται στὸ...
ἐπικίνδυνο ὅριο τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ τοῦ ἐκπροτεσταντισμοῦ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους». Στὴ συνέχεια ἐπιχειρεῖ νὰ γίνει πιὸ συγκεκριμένος. Ἀφοῦ σημειώνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στὸ παρελθὸν ὀργάνωσε συλλαλητήρια καὶ λαοσυνάξεις γράφει πώς «τὰ ἐξαργύρωσε ἀρκετὲς δεκαετίες ἀργότερα πολὺ ἀκριβὰ» καὶ προσθέτει: «Δὲν ἀδικῶ τὴν ἱστορικὴ ἀκρίβεια ἐὰν ἰσχυριστῶ, ὅτι τὸ ἀνταποδοτικὸ “ὄφελος” ἦταν ἀρκετὰ χαμηλὸ σὲ σχέση πρὸς τὸν “ἀγώνα” καὶ ἡ ζημία ἀρκετὰ ὑψηλὴ σὲ σχέση πρὸς τὶς ἐπιδιώξεις της». Ἀσαφές καὶ μὲ ὑπονοούμενα τὸ μέρος αὐτὸ τῆς δηλώσεώς του. Ἀφήνει τὸν καθένα κάτι νὰ ὑποθέσει... Οὐδεμία ὅμως συζήτηση μπορεῖ νὰ γίνει μὲ ἀοριστίες καὶ μὲ αἰωρούμενες κατηγορίες καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι ἠθικὰ σωστό.

Συνεχίζοντας ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας τὴν ἐξήγησή του περὶ «ἐκπροτεσταντισμοῦ» τῆς Ἐκκλησίας ἐπικρίνει μὲ βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς τὴν ἐνέργεια «κάποιων ἐπισκόπων», (Σημ. Ἐννοεῖ προφανῶς συνεπισκόπους του, μέλη τῆς Ἱεραρχίας) οἱ ὁποίοι «ἐξουσιοδοτοῦν ἐπιπόλαια καὶ ἀνεπίγνωστα νὰ διαβάσουν ἀνεύθυνοι ὁμιλητὲς πρὸς τὸν λαὸ τὸ προσωπικό τους μήνυμα». Ἐπικρίνει ἐπίσης τόν «ἐκκλησιολογικὰ ἀνυπόστατο συνδικαλιστικὸ ὀργανισμὸ ἱερέων – κληρικῶν», ἐπειδὴ «προτρέπει τοὺς κληρικοὺς νὰ συμμετάσχουν σὲ ἕνα συλλαλητήριο γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἤδη ἀποφανθεῖ».  

Ὡς πρὸς τὴ συμμετοχὴ τῶν Ἐπισκόπων, τῶν ἄλλων κληρικῶν καὶ τοῦ λαοῦ σὲ συλλαλητήρια καὶ λαοσυνάξεις εἶναι Ὀρθόδοξη καὶ ὄχι προτεσταντικὴ παράδοση. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς εἰκονομαχίας ἕως καὶ τὴν ἐποχὴ τῶν ἑνωτικῶν ἐνεργειῶν τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καί, ἐνίοτε, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας, κλῆρος καὶ λαὸς διαφύλαξαν τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὶς κακοδοξίες. Τὰ παραδείγματα πολλά. Δύο ἀρκοῦν. Ὅταν ἡ αὐτοκράτειρα Εὐδοξία ἐξόρισε, τὴν πρώτη φορά, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο τὸν ἀποκατέστησε σύντομα, διότι «τὸ πλῆθος τὸ ὁποῖο μόνο σχεδὸν τοῦ εἶχε μείνει ἀπολύτως πιστόν, ἐνθουσιῶδες ἀπήτει ἄμεσον ἐπανεγκατάστασιν εἰς τὸν θρόνον...» (Χρ. κ΄ Ἤθ. Ἔγκ. τ.6, σελ. 1177).

Τὸ δεύτερο εἶναι μὲ τὶς φιλενωτικὲς ἐνέργειες τῶν αὐτοκρατόρων καὶ τῶν φιλενωτικῶν ἱεραρχῶν. Ὅταν ὁ Μιχαὴλ Παλαιολόγος ἐπιχείρησε νὰ ὑποτάξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸν Πάπα (1274-1280) κλῆρος καὶ λαὸς μὲ λαοσυνάξεις καὶ μὲ μία Σύνοδο στὴ Θεσσαλία τὴν ἀπέτρεψαν καὶ ἡ ὑπογραφεῖσα συνθήκη «δὲν ἔλαβεν οὐδὲ ἐκτελέσεως ἀρχήν». (Σπ. Ζαμπελίου «Ἄσματα Δημοτικά τῆς Ἑλλάδος μετὰ μελέτης ἱστορικῆς περὶ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ», Τύπ. Τερζάκη καὶ Ρωμαίου, Κέρκυρα, 1852, σελ. 506. Ἐπίσης Α.Α. Βασίλιεφ «Ἱστορία Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας 324-1453», Ἔκδ. Μπεργαδή, Ἀθήνα, 1954, σέλ. 824). 

Ἡ δεύτερη ἐπιχείρηση ὑποταγῆς στὸν Πάπα ἔγινε ἐπὶ αὐτοκρατόρων Ἰωάννου καὶ Κωνσταντίνου τῶν Παλαιολόγων, ὅταν καὶ πάλι κλῆρος καὶ λαὸς τὴν ἀπέτρεψε. Στὴν ψευδοσύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), ὅπως γράφει ὁ Ζαμπέλιος, μόνος ὁ Μητροπολίτης Ἐφέσου Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἀπέτρεψε τὴν ὑποταγὴ στὸν Πάπα, γνωρίζοντας ὅτι εἶχε μαζί του  τὸν λαὸ τῆς  Κωνσταντινούπολης, ποὺ καθημερινὰ διαδήλωνε ὑπὲρ τῆς διατήρησης  τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεώς του (Αὐτ. σελ. 533-534). Γιὰ αὐτὴ τὴν ἰδιοπροσωπία του ἀγωνίζεται καὶ διαδηλώνει ὁ κλῆρος μαζὶ μὲ τὸν λαό. Ποῦ «ὁ ἐκπροτεσταντισμὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους του» καὶ ποῦ ἡ «ἐκκοσμίκευσή» του;

Μία ἄλλη ἐπίκριση τοῦ Μητρ. Μεσσηνίας σὲ βάρος τῶν συνεπισκόπων του εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία δι’ αὐτών «θὰ σταθεῖ θεσμικὰ δίπλα στοὺς “ἄθεσμους” ὀργανωτὲς τῶν συλλαλητηρίων ὠς “θεραπαινίδα τους”». Προφανῶς ὁ Μητρ. Μεσσηνίας κατηγορεῖ τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ὅτι κατάντησαν τὴν Ἐκκλησία «ὑπηρέτρια» τῶν διοργανωτῶν τοῦ συλλαλητηρίου. Αὐτὸ ἐκκλησιολογικὰ δὲν εἶναι ἀκριβές. Ὁ Ἐπίσκοπος ἀπὸ μόνος του ἀποτελεῖ μεγάλη εὐλογία γιά  μία σύναξη καὶ τιμὴ πρὸς τοὺς συναγμένους. Ἀλλὰ καὶ ἂν «κατάντησε» ὁ Ἐπίσκοπος καὶ ὅποιος ἄλλος κληρικὸς «ὑπηρέτης» τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ  ποιὸς μεγαλύτερος ἔπαινος θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ δοθεῖ; Ὑπάρχει μεῖζον τοῦ νὰ ἐφαρμόζει τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἰησοῦ: «Ὃς ἂν θέλη μέγας γενέσθαι ἐν ὑμίν, ἔσται ὑμῶν διάκονος καὶ ὃς ἂν θέλη ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος» (Μάρκ. ι΄ 44) καὶ τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν Ἰησοῦν, ἑαυτοὺς δὲ δούλους ὑμῶν διὰ Ἰησοῦν» (Β΄ Κόρ. δ΄ 6);...

Τέλος χωρὶς νὰ ἀναφέρει στοιχεῖα ὁ Μητρ. Μεσσηνίας ἀπαξιώνει πλήρως τοὺς διοργανωτὲς τῶν συλλαλητηρίων καὶ ἀφήνει ἀόριστες σὲ βάρος τους κατηγορίες. Γράφει: «Ποιοὺς ἐκπροσωποῦν οἱ “ἄγνωστοι” συνδιοργανωτές, οἱ ὁποῖοι ἐπιδιώκουν νὰ χρησιμοποιήσουν τὴ θεσμικὴ Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴν “καπελώσουν” γιὰ τὴν ἱκανοποίηση δικῶν τους πολιτικῶν σκοπιμοτήτων, ἄλλοθι καὶ ἐπιδιώξεων;». Καί πάρα κάτω: «Ποιοὶ εἶναι οἱ ἀνεύθυνοι ὁμιλητές... καὶ τί τάχα ἐκπροσωποῦν ἢ μὲ ποιὰ ἰδιότητα ἀπευθύνονται μὲ τρόπο προκλητικὸ πρὸς τὸν Προκαθήμενο καὶ τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας προσκαλώντας τους νὰ συμμετάσχουν στὰ δικά τους συλλαλητήρια;».

Ἀστοχεῖ γιὰ μίαν ἀκόμη φορᾶ ὁ Μητρ. Μεσσηνίας. Οἱ διοργανωτὲς δὲν εἶναι «ἀνεύθυνοι», ὅπως καὶ ὁ κάθε συνειδητὸς πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας, καὶ κάθε ἄλλης δημοκρατικῆς χώρας. Ἐπίσης  δὲν ἀπευθύνθηκαν «μὲ τρόπο προκλητικὸ» στὸν Ἀρχιεπίσκοπο, ἀλλὰ τοῦ ζήτησαν συνάντηση καὶ ὁ κ. Ἱερώνυμος τούς ἐδέχθη καὶ τοὺς εἶπε νὰ πράξουν κατὰ τὴ συνείδησή τους... Καὶ γιατί εἶναι προκλητικὸ νὰ προσκαλέσουν σὲ μία ἐκδήλωση πού διοργανώνουν τοὺς ποιμένες τους; Δηλαδὴ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ Μητροπολίτες, ποὺ ἀποδέχονται προσκλήσεις καὶ παρίστανται σὲ ἐκδηλώσεις ποὺ διοργανώνουν Δῆμοι, καὶ Ὀργανώσεις κακῶς πράττουν; Τί ἐλιτίστικη ἀντίληψη εἶναι ὅτι ὁ Μητροπολίτης πρέπει νὰ ζεῖ ἀπομονωμένος στὸν θρόνο του;

Ἡ ἐκδήλωση γιὰ τὴ Μακεδονία δὲν εἶναι κομματική, δὲν εἶναι συνδικαλιστική, δὲν εἶναι ἰδεολογική, εἶναι πανεθνικὴ καὶ αὐτὴ τὴν ἑνότητα τοῦ ποιμνίου τους μπρὸς σὲ ἕνα μεῖζον ζήτημα, ὅπως εἶναι τὸ Μακεδονικό, ἐπισφραγίζουν οἱ συμμετέχοντες στὰ συλλαλητήρια Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἄλλοι κληρικοί, καθὼς καὶ οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ μοναχές.

Ἡ δήλωση τοῦ Μητρ. Μεσσηνίας ὁλοκληρώνεται μὲ μία βαριὰ κατηγορία σὲ βάρος τῶν διοργανωτῶν τῶν συλλαλητηρίων. Γράφει ὅτι αὐτὰ «διοργανώνονται προκειμένου νὰ ἐξυπηρετηθοῦν πρόσωπα καὶ σκοπιμότητες ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν». Θά πρέπει ὁ Μητροπολίτης νὰ καταθέσει ἀμέσως τὰ στοιχεῖα ποὺ διαθέτει, γιὰ νὰ ἐνημερωθεῖ ἡ κοινὴ γνώμη, ἀλλιῶς θὰ τοῦ προσαφθεῖ ἡ κατηγορία ὅτι ἀπηύθυνε ἀνεύθυνα καὶ συκοφαντικὰ λόγια, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ προκαλέσουν  ἐντάσεις καὶ ἔριδες, ξένες πρὸς τὸ μήνυμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἂν ἀρχίσει ὁ «ἐμφύλιος πόλεμος», μὲ ἔνθεν καὶ ἔνθεν ὑπονοούμενα, συκοφαντίες καὶ  ἀόριστες καταγγελίες γιὰ «σκοπιμότητες ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν», αὐτὸς τελειωμὸ δὲν θὰ ἔχει καὶ μόνο πληγὲς θὰ προκαλέσει...- 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.