Μὰ ἐπιτέλους, ποῦ εἶναι οἱ ρήτορες;

Γράφει ὁ Γεώργιος Μηλιώτης, ἐκπαιδευτικός

Μὲ τὸ θόρυβο γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ καὶ τὸ ἀπαράδεκτο ἀπὸ κάθε ἄποψη περιεχόμενό τους συνεχῶς νὰ μεγαλώνει, κάποιοι ἔβγαλαν φωνή. Γονεῖς, θεολόγοι καὶ πολλοὶ ἐκπαιδευτικοὶ ἀντέδρασαν, διαμαρτυρήθηκαν, παρακίνησαν καὶ ἄλλους. Κατάλαβαν πιὰ ὅτι ὁ πόλεμος ἔχει ξεκινήσει πρὸ πολλοῦ. Καὶ δὲν εἶναι ἀόρατος.  Ὅτι ὁ ἐχθρὸς εἶναι ἀμείλικτος. Ὅτι δὲν μπορεῖ  κανεὶς - εἰδικὰ αὐτὴ τὴν ὥρα - νὰ μείνει ἀπαθὴς καὶ ἀμέτοχος. Ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ἐνεργοποίηση ὅλων.  Ὅτι ἡ σιωπὴ εἶναι συνενοχή.

Κάποιοι ἄλλοι ὅμως, εἰδικὰ αὐτὴ τὴν ὥρα, σώπασαν. Δὲν εἶπαν τὸ παραμικρό,

δὲν ἔγραψαν οὔτε μιὰ γραμμή. Δὲν ἐξέφρασαν καμία ἀνησυχία. Κι ὅμως, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὅλο το προηγούμενο διάστημα, ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, μιλοῦσαν. Γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ εἶχαν ἄποψη καὶ τὸ θάρρος νὰ τὴν ἐκφράσουν σὲ ραδιόφωνα, ἐφημερίδες καὶ διαδίκτυο καὶ τηλεοράσεις, εὐκαίρως - ἀκαίρως. Καὶ τὸ ἔκαναν κατὰ κόρον. 

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ “ἔβγαλαν τὴν ἀλεποῦ στὸ παζάρι” καὶ ποὺ συναίνεσαν στὴ μετατροπὴ τῶν ὀρθόδοξων θεολογικῶν Σχολῶν σὲ ἐργαστήρια παραγωγῆς μουφτήδων. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔβαλαν στὸ περιθώριο τὴν Ἀλήθεια, ποὺ θεολογοῦν μεταπατερικά, ποὺ φιλοσοφοῦν θεολογώντας. Εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἔκρυψαν πίσω ἀπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους τήβεννο ἢ τὸν ἐπισκοπικό τους μανδύα ὅλη τὴν πνευματική τους γύμνια, καὶ πίσω ἀπὸ τὴν....

ἀκατάσχετη ἀρθρογραφία τοὺς τὴν ἀπουσία κάθε ὀρθοδόξου βιώματος. Εἶναι αὐτοὶ - οἱ χρήσιμοί του συστήματος - ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα κάνουν λόγο γιὰ ἀγάπη κι ὅμως ξέρουν νὰ ἀγαποῦν μόνο τὸν ἑαυτό τους κι ὅσους τοὺς ὑπηρετοῦν ἢ τοὺς γλείφουν, ποὺ βαυκαλίζονται μὲ ὅσα οἱ ἴδιοι λένε καὶ ἐπαίρονται γιὰ τὶς ἐπιστημονικές τους περγαμηνὲς ἀντιμετωπίζοντας αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀκολουθοῦν τὴ δική τους potically correct γραμμὴ ὡς ἀνάξιους μωρούς.

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐν πολλοῖς ὁδήγησαν τὴν κατάσταση στὸ σημερινὸ τραγικὸ ἀδιέξοδο. Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ χρόνια τώρα συναγελάζονται μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόδοξους, ποὺ συμμετέχουν σὲ συνέδρια - τῶν ἀνόμων, ποὺ ζοῦν σὰν ἄλλοι κοσμοπολίτες μεταξὺ αἰθουσῶν ἀναμονῆς, ἀεροδιαδρόμων καὶ πεντάστερων ξενοδοχείων. Εἶναι ἡ πλειάδα τῶν Καθηγητάδων μας, τῶν διανοουμένων, τῶν παρὰ-σκεπτόμενων καὶ παρὰ-μορφωμένων ἡγητόρων τοῦ Ἔθνους. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ δημιούργησαν τὴ Ραβένα καὶ τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, αὐτοὶ ποὺ ἐμπνεύστηκαν τὸ Κολυμπάρι. Εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἐν μιὰ νυκτὶ ἔσβησαν τὴν ἱστορία καὶ τὴν παράδοσή μας καὶ ἔσπευσαν νὰ χειροφιλήσουν τὸν “πεφιλημένο ἐκ δύσεως ἀδελφό”, ποὺ συμπροσευχήθηκαν, συνέφαγαν καὶ συναναστράφηκαν μαζί του. Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μοιράζουν “ἱερὰ Κοράνια”, ποὺ συμμετέχουν σὲ πάσης φύσεως “ἐπικλήσεις τοῦ θείου” ἀπὸ κοινοῦ μὲ παπικούς, μονοφυσίτες - ἀδελφοὶ καὶ αὐτοὶ - προτεστάντες, καλβινιστές, λουθηρανούς, ἀντβεντιστές, ἀγγλικανούς, σουνίτες, σιίτες, ἀλεβίτες, βουδιστές, ἰνδοϊστές, παγανιστὲς καὶ τὸ κακὸ συναπάντεμα.

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μέχρι πρὸ ὀλίγου καιροῦ δὲν ἄφηναν μικρόφωνο γιὰ μικρόφωνο καὶ ἄμβωνα γιὰ ἄμβωνα. Αὐτοὶ ποὺ ἄφησαν ἀκατήχητό το λαό, σκεπάρια σὰν κι ἐκείνους, καὶ κατάντησαν προτεσταντικὸ κακέκτυπο τὴν πίστη μας. Αὐτοὶ ποὺ ὁδήγησαν τὸ λαὸ νὰ μὴν ξέρει τί πιστεύει. Οὔτε νὰ σέβεται, οὔτε νὰ μετανοεῖ, οὔτε νὰ προσεύχεται. Οὔτε νὰ σταυροκοπιέται…

Αὐτοὶ εἶναι, οἱ ρήτορες ἄλλων ἐποχῶν, οἱ μουγγοί τῶν ἡμερῶν μας. Καὶ ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς, θὰ δρέπουν τοὺς “καρπούς” τῶν κόπων τους.

Δόξα τῷ Θεῷ ποὺ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ μιλοῦν.

epomeni