5 Σεπ 2016

Περὶ «εὐθανασίας» σκέψεις …

Σχόλιο: Ἐπειδὴ ἀπὸ χθὲς στὸ σύνολο τῶν ΜΜΕ "μονοπωλεῖ" ὁ θάνατος τοῦ δημοσιογράφου Ἀλέξανδρου Βέλιου μὲ στοχευμένη προπαγάνδα ὑπὲρ τοῦ τρόπου ποὺ ἔδωσε τέλος στὴ ζωή του μὲ εἰδικὴ διαδικασία εὐθανασίας στὴν Ἐλβετία, κρίναμε σκόπιμο νὰ ἐπαναδημοσιεύσουμε ἕνα παλαιότερο ἄρθρο ποὺ σχολιάζει μὲ θεολογικὴ ἐνάργεια τὸ ζήτημα!
Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος
Εὖ-θάνατος ἢ Φεῦ-θάνατος;
Ἐμεῖς μάθαμε δυὸ πράγματα ἀπὸ τὴν Πίστη καὶ τὴν Παράδοσή μας. Πώς ὑπάρχει ὁ θάνατος καὶ ἡ ἀθανασία. Τώρα ἀκοῦμε συχνὰ περὶ νέου ἐπινενοημένου τρόπου θανάτου, τῆς εὐθανασίας. Καινούριο «ἐπεισόδιο», ποὺ μπῆκε στὴ ζωή μας. Θέλουν, λέει κάποιοι, φιλανθρωπότεροι τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ ὑπερβολικὴ ἀγάπη στοὺς δικούς τους, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἑαυτούς τους, νὰ προσφέρουν εὖ-θάνατο. Δηλαδή, ὅλο κι ὅλο, νὰ μὴν πονέσει καὶ νὰ μὴν ὑποφέρει αὐτὸς ποὺ ἀγαποῦν, τὴν ὥρα ποὺ πεθαίνει. Κι ἔτσι συμβάλλουν στὴν ἀπομείωση τῆς ἀπὸ Θεοῦ ὁρισμένης ἐπίγειας ζωῆς του. Παρεμβαίνουν στὸ μέγα μυστήριο καὶ γίνονται δολοφόνοι ἢ αὐτόχειρες: «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον». Καὶ φοβερότατο ἀλλὰ καὶ μυστήριο ὁ θάνατος κατὰ τὴν ἱερὴ ὑμνολογία μας. Αὐτὸ βέβαια, εἶναι....
ἐφεύρημα τῆς ἀπιστίας. Δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι λογικοὶ καὶ σοβαροί, ποὺ νὰ σκέφτονται οὔτε καν νὰ περνάει ἀπὸ τὸ μυαλὸ τους κάτι τέτοιο. Πόσο μᾶλλον ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν στὸ Θεὸ καὶ στὴν αἰωνιότητα! 
Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν παρέμβαση τῆς ἐπιστήμης, ὅταν αὐτὴ σέβεται τὸ Θεὸ καὶ τὸ δημιούργημά του. Αὐτὴ ξέρει πολὺ καλὰ τί πρέπει νὰ κάνει καὶ μέχρι ποῦ νὰ τὸ κάνει. 

Τί σημασία ἔχει ὅμως ὁ τρόπος τοῦ θανάτου, ὅταν εἶναι τὸ τέλος τῶν πάντων γιὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα; Τόσες δυσκολίες ποὺ περνάει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του, τόσον πόνο ποὺ δοκιμάζει, τόσα μαρτύρια ποὺ ὑποφέρει, ἀξίζει τὸν κόπο νὰ νοιάζεται καὶ γιὰ τὸν τρόπο πού θὰ πεθάνει; Λέω, γι` αὐτὸν ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει τίποτε, πέρα ἀπὸ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα. Τελειώνεις γιὰ πάντα καὶ σὲ νοιάζει τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου; Εἴτε ἔτσι πεθάνεις εἴτε ἀλλιῶς, αὐτὸς ὁ θάνατος θὰ ἔχει τελειώσει τὰ πάντα, χωρὶς νὰ προσθέσει ἢ νὰ ἀφαιρέσει τίποτε στὸ εἶναι σου. Ὅλα τέλος. Λοιπόν, ἡ ἀπιστία ὁδηγεῖ στὸ ἀδιέξοδο καὶ ἡ δειλία, ἡ ὁποία γεννᾶται ἀπ` αὐτὴν καὶ διακατέχει τὸν ἄνθρωπο, τὸν καθιστὰ γελοῖο καὶ ἀξιολύπητο.

Ώ, πόσο ταπεινὴ ἐπιλογή! Ὤ, πόσο φτηνὸ ξεπούλημα μιᾶς ὕπαρξης, ποὺ τὴν ἀγκάλιασε ὁ Θεὸς ἀπὸ γεννησιμιοῦ της, τὴν φρόντισε, τὴ συντήρησε, τὴν ἀγάπησε μὲ ἄπειρη ἀγάπη, τῆς ἔδωσε τὸ μεγάλο δῶρο τῆς ζωῆς, ποιὸς ξέρει καὶ πόσα ἄλλα κι αὐτὴ «τοῦ τὴν πετάει στὰ μοῦτρα». Καὶ μάλιστα μὲ καμάρι ἑωσφορικό. Τὸν ἀποστρέφεται. Μαζὶ δὲ καὶ τὸ σῶμα. Αὐτὸ ποὺ τὸν διακόνησε σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ καὶ τὸν ὑπάκουσε, τὸν ὑπηρέτησε στὶς χαρές, στὶς λύπες, στὶς ἐπιθυμίες καὶ στὰ θελήματά του νὰ τὸ κάνουν στάχτη. Τοῦ προσφέρθηκε ὡς ὄργανο ἀπόλυτα ὑπὸ τὴν ἐξουσία του καὶ τώρα θέλει, μαζὶ μ` αὐτὸν νὰ τὸ ἐξαφανίσει. 

Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ Δημιουργό του, σίγουρα ἀποστρέφεται καὶ τὴν ἀγάπη τῶν δικῶν του ἀνθρώπων. Ναί. Αὐτὸς εἶναι νόμος πνευματικός. Ἀποστρέφεσαι τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἄρα ἡ ἀγάπη ποὺ ἐπικαλεῖσαι γιὰ τὰ δικά σου πρόσωπα εἶναι ἀπάτη. Εἶναι ψευδής. Εἶναι κενή. Πῶς νὰ τὰ καταλάβει αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν τυφλώνεται ἀπὸ ὑπερηφάνεια; 

Ἂν δὲν ὑπάρχει αἰώνια ζωὴ μετὰ θάνατον, δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν καὶ κρίση. Ἄρα ὁ θάνατος, ὡς ἐπισφραγιστικὸ γεγονὸς τῆς ἐπίγειας ζωῆς καὶ ὅσο διαρκεῖ ἡ προθανάτια καὶ ἐπιθανάτια κατάσταση, εἶναι χρόνος ἄνευ νοήματος. Κι ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα. Ὁ θάνατος, ἀφοῦ εἶναι μυστήριο, εἶναι καθοριστικὸς ἀπὸ μέρους τῆς θείας δικαιοσύνης. Ὁ χρόνος αὐτὸς μετατρέπεται, μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ὑπομονὴ τοῦ ἀνθρώπου, σὲ «καιρὸ εὐπρόσδεκτο», σὲ «ἡμέρα σωτηρίας». Μπορεῖ νὰ λειτουργήσει ὡς τελείως ἀνατρεπτικὸ γεγονὸς μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Ἀνακεφαλαιώνεται, κατὰ κάποιον τρόπο ἡ ὅλη βιωτὴ τοῦ ἀνθρώπου, συγκεφαλαιώνεται, καὶ μὲ τό ἀνάλογο μαρτύριο, τὴν ἐμπειρία τοῦ θανάτου ἢ ξεπλένονται ἁμαρτίες, γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν μετανόησε ἡ ψυχὴ ἢ τῆς προσφέρονται περισσότερα στεφάνια, γιὰ «καλύτερη θέση» στὶς οὐράνιες μονές. Αὐτὰ μᾶς λένε οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὰ λέει καὶ ἡ Ἁγία Γραφή. Ὁ ληστὴς στὸ σταυρὸ δὲν εἶχε καμιὰ σχέση μὲ τὸ Θεό. Ἡ ὥρα τοῦ θανάτου του ἦταν ἀρκετή, γιὰ νὰ τὸν περάσει ἀπευθείας στὸν Παράδεισο. 

Διότι ἀναλύοντας καὶ ἐρμηνεύοντας τὴ λέξη, μέσα καὶ κάτω ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις τῆς πίστεως, τὸ μόνο συμπέρασμα εἶναι αὐτό: «Καλὸς τρόπος θανάτου». Γεννᾶται ὅμως τὸ ἐρώτημα, τουλάχιστον γι` αὐτοὺς πού ἔχει ἀπομείνει λίγη πίστη στὴν καρδιά: Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν καθένα ἀπό μᾶς, τὰ παιδιά του, κακὸ θάνατο; Ἐμεῖς βλέπουμε γύρω μας τοὺς ἀνθρώπους νὰ πεθαίνουν μὲ διάφορους τρόπους, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι ὄντως τρομακτικοὶ καὶ νομίζουμε πὼς εἴμαστε «ἄξιοι» γιὰ τὸν ὁποιοδήποτε θάνατο καὶ τρέμουμε μὴ συμβεῖ καὶ σὲ μᾶς. Ὅμως, ὁ καλὸς Θεὸς ἔχει στὸ νοῦ του γιὰ τὸν καθένα τὸ θάνατο ποὺ θὰ τοῦ ταιριάξει, γιὰ νὰ τοῦ δώσει τὴν τελευταία εὐκαιρία, γιὰ νὰ μὴν ἔχει καὶ τὴν τελευταία ἀκόμη στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του τὸ παράπονο πὼς δὲν τὸν ἄφησε τὸν ἀνάλογο χρόνο καὶ τὴν ἀνάλογη ψυχικὴ κατάσταση, γιὰ νὰ δείξει μετάνοια. Ἀλλὰ καὶ νὰ ἔχει ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ τὸ ἀντίστοιχο «δικαίωμα», νὰ ἐνεργήσει κατὰ τὸν τέλειο τρόπο. 

Μὴ φοβάστε, ἀδέλφια. Ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας εἰδωλολάτρης ἔλεγε: «Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπολέσαι». Μεταξύ τῶν ἄλλων ἑρμηνειῶν, τὸ ρητὸ αὐτό, ἐπιδέχεται καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἑρμηνεία: Αὐτὸν ποὺ θέλει νὰ χάσει τὴν ψυχή του (ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του), ὁ Κύριος τὸν μωραίνει (μόνο καὶ μόνο νὰ σωθεῖ). Βλέπουμε μέχρι πού φτάνει ἡ ἀγάπη του, γιὰ τὸ ποθούμενο σωτήριο τέλος! Πόσο καλύτερος θάνατος μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε θάνατος, στὸν ὁποῖο παρεμβάλλεται ἀνθρώπινο χέρι καὶ χαλάει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ; Καὶ καλὸς θάνατος ἐν τέλει, γιὰ κάθε ἄνθρωπο, εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει τὶς «προϋποθέσεις» γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὴν ψυχὴ στὸ αἰώνιο φῶς τοῦ Χριστοῦ. 

Κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ δυὸ ἐπιλογὲς ἔχει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του. Μὲ τὴν ἐλευθερία ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεός, ἔχει νὰ περάσει στὴν αἰωνιότητα μὲ πορεία πρὸς τὸ «ἀεὶ εἶναι». Ὑπάρχουν δυὸ πόρτες. Ἡ μιὰ εἶναι ἡ πόρτα τοῦ «ἀεὶ εὖ εἶναι» καὶ ἡ ἄλλη τοῦ «ἀεὶ φεῦ εἶναι». Ἕνα «φ» κάνει τὴ φοβερὴ διαφορά. 

Τί πράμα εἶναι ἡ εὐθανασία καὶ πῶς καὶ ἀπὸ ποῦ χαρακτηρίζεται ὅπως χαρακτηρίζεται καὶ πῶς γίνεται καὶ ἀπὸ ποιοὺς γίνεται, δὲν ἔχουμε ἰδέα ἐμεῖς. Καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει νὰ μάθουμε, πέρα ἀπὸ τὴν ἐν Χριστῷ εὐθανασία. Διότι, τὸ μόνο θάνατο ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ χαρακτηρίσουμε ὡς εὐθανασία εἶναι ὁ θάνατος ἐν μετανοία, ὁ θάνατος ποὺ ἐπέρχεται μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ Θεῷ καὶ γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Δὲ γνωρίζουμε λεπτομέρειες, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ ξέρουμε, κατὰ τὴν πίστη μας, εἶναι ἔγκλημα. Ὅταν δὲ γίνεται οἰκεία βουλήσει, εἶναι αὐτοκτονία, αὐτοχειρία, ποὺ ἐκφράζει ἄκρα δειλία καὶ ἔχει μητέρα τὴν δαιμονικὴ ὑπερηφάνεια. Συνυπεύθυνοι δὲ εἶναι καὶ ὅσοι συμφωνοῦν καὶ συμβάλλουν στὸ νὰ ὁδηγηθεῖ ὁ ἄνθρωπος σ` αὐτὴν τὴν ἐνέργεια. 

Εὐθανασία: Ὄμορφη καὶ εὔηχη λέξη, ἀλλὰ μὲ δαιμονικὸ περιεχόμενο, ποὺ ὁδηγεῖ, χωρὶς κανένα ἐμπόδιο, στὸ θάνατο τῆς ψυχῆς. Ἢ ἀλλιῶς στὴν ἀπώλεια τῆς ἀθανασίας. 

Ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης νὰ φωτίσει ὅλους μας, ὥστε νὰ μὴν τὸν προδώσουμε μὲ τέτοια ὄντως θανατηφόρα ἀτοπήματα. Ἃς προσέξουμε, ἀδέλφια μου, ἃς προσέξουμε. Οἱ σειρῆνες σήμερα προβάλλουν πολὺ δελεαστικὰ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Μηχανεύονται, ἀλλὰ διαθέτουν καὶ μηχανές, γιὰ νὰ παρουσιάσουν στὰ μάτια μας τὰ δαιμονικὰ μηχανεύματα ὡς ἀγγελικὲς πράξεις, τὸ ἔγκλημα ὡς εὐεργεσία, τὴν ἁμαρτία ὡς κατὰ φύση κατάσταση. 
Οἱ μέρες εἶναι πολὺ πονηρὲς καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πίστη, τὸ ζητούμενο καὶ μὴ εὐκόλως εὑρισκόμενο, εἶναι Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ. Ὅταν ὑπάρχει προαίρεση, πόθος καὶ δίψα γιὰ τὸ «τέλειο», ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἀφήσει. 

Ἠλιάδης Σάββας 
Δάσκαλος 
Κιλκίς, 11-8-2016

6 σχόλια:

  1. ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΖΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΟΥΝ ΤΙΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΟΤΑΝ ΑΣΘΕΝΟΥΝ.Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΜΜΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ.ΕΥΤΥΧΩΣ ΜΟΝΟ 18% ΥΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΧΑΖΟΚΟΥΤΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι να πει κανείς! Εμένα συνεχώς έρχονται δύο φράσεις,η μία τα λόγια του Απόστολου Παύλου σε ελεύθερη ερμηνεία,αν δεν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο και αν όλα τελειώνουν στο σωματικό θάνατο,κι αν δεν υπάρχει ανάσταση των νεκρών τότε είμαστε οι αθλιότεροι όλων των ανθρώπων,η άλλη εεκίνο που λέει η Εκκλησία μας,χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών,ανώδυνα αναιπέσχυντα ειρηνικά και καλήν απολογίαν επί του φοβερού ωήματος του Χριστού αιτησόμεθα! Αλλά δε είναι έτσι το πράγμα.Και ας μην χάνουμε τη πίστη μας στο Χριστό και στη κρίση και στην ανταπόδοση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΔΑΣΚΑΛΕ ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΣ ΚΑΛΑ ......
    Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑΤΙ ΘΕΡΑΠΕΥΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ??
    ΤΟ ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΟ ..ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μήπως τούς θεράπευσε ἐπειδή ὑπέφεραν ἀρκετά καί ξεπλήρωσαν ἁμαρτίες;;
      Καλλιόπη

      Διαγραφή

  4. ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΟΤΙ ΕΝΑ ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΣΕ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ ΑΚΟΜΑ 5 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ !!!
    ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΕΞΙΑ ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ??
    (ΑΛΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ἀπροσεξία νά παρασύρεις καί νά σκοτώσεις 5 ἀνθρώπους;; ἤ νεῦρα καί σκοτεινό μυαλό
      πού φέρνουν τήν κακιά στιγμή;;
      Καλλιόπη

      Διαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.