Στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰνώνα

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

«Ὅταν ἡ πατρίδα σου διατρέχει κίνδυνο ἡ σιωπὴ δὲν εἶναι χρυσός,

 εἶναι κάρβουνο ποὺ μουντζουρώνει!».

Στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα οἱ κυβερνῆτες της δὲν  ἐνδιαφέρονται πὼς θὰ κυβερνήσουν ἀλλὰ ποιὰ εἰκονικὴ πραγματικότητα  προβάλουν, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἂν ὑποφέρει ὁ κόσμος, ἀλλὰ ποιὰ ἐντύπωση δίνουν στοὺς τηλεθεατὲς τῶν «θαυμάτων» τους, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ ὑπεράσπιση τῶν ἐθνικῶν θεμάτων, ἀλλὰ πὼς θὰ δώσουν τὴν ἐντύπωση πὼς τὰ ὑπερασπίζονται, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει νὰ πάει ἡ χώρα μπροστά, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ ὑπηρετήσουν τοὺς ξένους ἀφέντες τους στοὺς ὁποίους παρέδωσαν μὲ κυνικὸ τρόπο τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία.

Κάθε φορᾶ ποὺ φτάνουν σὲ μία ἐπικίνδυνη «στροφὴ» καὶ τὸ ὄχημα...
θὰ ἀπειλεῖται νὰ πέσει στὸν γκρεμό, σοφίζονται κάτι ἐντυπωσιακό, κάτι ποὺ θὰ προβληθεῖ μὲ ὅλα τὰ μέσα στὰ προδοτικὰ ΜΜΕ γιὰ νὰ κλέψει τὴν προσοχὴ τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸν πλανέψει ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἔχει καμία αἴσθηση ὅτι κατρακυλᾶ στὸ βάραθρο. Π.χ. ἡ Ἀμφίπολη ἦταν γνωστὴ ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ἔπρεπε ὅμως τώρα νὰ βγεῖ στὴν ἐπιφάνεια καὶ στὴν δεδομένη συγκυρία γιὰ νὰ ἀπασχολήσει τὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴν ἐπικαιρότητα τὴν ἴδια ὥρα ποὺ νέα σκληρὰ καὶ ἀντιλαϊκὰ μέτρα τῆς στυγνῆς δικτατορίας ποὺ μᾶς ἐπιβλήθηκε ἀπὸ ἔξω, θὰ εἶναι σὲ διαδικασία ὑλοποίησης. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, μέσα σὲ ἕνα βράδυ γιὰ ἄλλη μία φορὰ ὁ τόπος αὐτὸς «ξεγυμνώθηκε» στοὺς ξένους ἀνθέλληνες τοκογλύφους ποὺ διέταξαν νὰ ἀποσυρθεῖ ἀμέσως μία διάταξη γιὰ τὴν αὔξηση τῶν δόσεων τῶν χρεῶν τοῦ κόσμου πρὸς τὸ δημόσιο. Ὁ ραγιαδισμὸς σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο!

Στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, τοὺς κυβερνῆτες της δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει νὰ πάει μπροστὰ ὁ τόπος ἀλλά… νὰ μὴν ξεβιδωθοῦν οἱ βίδες ποὺ τοὺς κρατοῦν σφιχτὰ βιδωμένους στὶς καρέκλες τῆς ἐξουσίας. Πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς βίδες εἶναι μπηγμένες μέσα στοὺς ἐγκεφάλους τους ἔτσι ποὺ πίστεψαν ὅτι οἱ καρέκλες αὐτὲς εἶναι μέρος τοῦ σώματός τους, εἶναι μέρος τῆς ἴδιας τους τῆς ὕπαρξης, εἶναι ἰδιοκτησία τους καὶ τσιφλίκι τους. Στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ἡ ὑπεράσπιση τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας, ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας, ἡ ἀναφορὰ σὲ ἐθνικὰ θέματα, ἡ προβολὴ τῆς ὀρθόδοξης πίστης, εἶναι εἰδεχθὲς ἔγκλημα, εἶναι καταδικασμένος ρατσισμός, εἶναι ἀποτρόπαια φρικιαστικὴ πράξη, εἶναι αἰτία γιὰ νὰ ἀπομονωθεῖς καὶ νὰ καταδικαστεῖς σὲ ἀφανισμό.

Στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ὅλες οἱ προσδοκίες, ὅλα τὰ ὁράματα, ὅλα τὰ ὄνειρα γιὰ μία καλύτερη ζωή, γιὰ μία χώρα «σύγχρονη», «εὐρωπαϊκή», «ἐξελιγμένη» καὶ «προοδευτική», ἔχουν γίνει ὁ μεγαλύτερος δυνάστης τῆς ἴδιας τῆς ὕπαρξής της. Παντοῦ τὸ μικρόβιο τῆς ἀλλοτρίωσης ἔχει μολύνει τὸν ὀργανισμό, ἔχει παραλύσει τὰ ἄκρα, ἔχει φθείρει τὸν ἐγκέφαλο, ἔχει ἀλλοτριώσει τοὺς πολίτες, ἔχει καταστρέψει τὶς προοπτικὲς γιὰ καλύτερο αὔριο, ἔχει μετατρέψει τὴν ζωή τους σὲ ἕνα πόλεμο ἀριθμῶν ποὺ θυμίζουν τὰ νούμερα στὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως ὅταν οἱ τρόφιμοί τους τὸ μόνο ποὺ ἤξεραν ἦταν μὲ ποιὸν ἀριθμὸ θὰ τοὺς ρίξουν στὸν θάλαμο ἀερίων. Στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, οἱ ποιμένες ἔχουν μεταλλαχτεῖ σὲ λύκους ποὺ τρῶνε τὰ ἴδια τους τὰ πρόβατα. Στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, οἱ καμπάνες εἶναι ἠχορύπανση, ἡ πρωινὴ προσευχὴ σὲ αὐτὸ ποὺ ἀκόμα τὸ λένε «σχολεῖο», εἶναι φασιστικὴ πρακτικὴ καὶ ὁ ἐκκλησιασμὸς ἀναχρονιστικὴ ἐκτροπή.

Στὴν Ἑλλάδα τὸ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ἡ «πρόοδος» καὶ ὁ «ἐκσυγχρονισμὸς» εἶναι  τὰ κοράκια ποὺ κατατρῶνε τὰ σπλάχνα τῆς καὶ τώρα στέκονται ἀπὸ πάνω μὲ βουλιμία γιὰ νὰ τῆς δώσουν τὸ τελειωτικὸ χτύπημα. Συνεχίζουν τὸ παιχνίδι τῆς προδοσίας καὶ σὰν κύνεοι λακτίζουν γιὰ τὰ κατορθώματά τους. Ξέχασαν ὅμως μία ἑλληνικὴ λέξη. Ἡ νέμεσης εἶναι ἑλληνικὴ καὶ ἡ ἱστορία ἔχει δείξει πὼς ὅποτε ἡ χώρα αὐτὴ ἔφτανε στὸ τέλος, μία καινούργια ἀρχὴ  κατατρόπωνε τοὺς  ἐχθροὺς καὶ τοὺς προδότες της.

Ἀλήθεια στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ποῦ βρίσκεται ἡ θεραπεία γιὰ ἕνα ἄρρωστο ἑτοιμοθάνατο σῶμα; Θὰ τὴν ἀνιχνεύσουμε στὴν χώρα τῶν ἐκπλήξεων, θὰ τὴν ἀναζητήσουμε στὴν χώρα τοῦ ἀπροσδόκητου, τοῦ θαύματος, στὴν Ἑλλάδα ποὺ τόσο μισήθηκε ἀπὸ τοὺς «φίλους» καὶ τοὺς «συμμάχους» της. Μισήθηκε γιατί ἀκόμα ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ, νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ πιστεύει, γιατί ἐμφανίζει τὸ «ζοφερὸ» φαινόμενο τῆς ἁγιοσύνης, γιατί εἶναι ἡ χώρα ποὺ ἀκόμα καὶ μέσα σὲ ἐπώδυνους σπασμούς, μπορεῖ καὶ ἀναφωνεῖ τὴν δόξα τοῦ Παντοδύναμου.

Στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ἡ τιμωρία τῆς προδοσίας εἶναι ἡ λύτρωση τοῦ Προμηθέα. Στὸ χάραμα τὸ κρύο εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀλλὰ καὶ πιὸ ἐλπιδοφόρο γιατί ἡ αὐγὴ εἶναι πολὺ κοντά.