Στὴν ὑγεία δὲν χωρᾶνε διακρίσεις

Τοῦ Φώτη Μιχαὴλ

Ἐκείνη, στὰ ἑβδομήντα ἔξι της.

Ἐκεῖνος, γεμάτα ὀγδόντα.

Ἐκείνη, εὐτυχῶς, ὄρθια ἀκόμη.  

Ἐκεῖνος, ἐδῶ καὶ πέντε χρόνια, καθηλωμένος στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου ἀπὸ βαρὺ ἐγκεφαλικό. Τὸ μισό του κορμὶ δὲν ὁρίζεται. Εἶναι ἐντελῶς παράλυτο.

Πάνω στὸ ἄβολο χαμηλὸ ἐναμισάρι ἡ καθημερινή του φροντίδα καταντάει ὁλόκληρο μαρτύριο γιὰ τὴν ὑπέργηρη ἀγαπημένη του.

Ὅσο δυνατὸς καὶ νὰ εἶναι κανείς, πόσο μπορεῖ νὰ ἀντέξει σκυμμένος τόσο χαμηλά, γιὰ νὰ ταΐσει, νὰ δώσει νερό, νὰ σκουπίσει τὰ δάκρυα καὶ τὸν ἱδρώτα, νὰ ἀλλάξει τὰ λερωμένα ροῦχα, νὰ σαπουνίσει καὶ νὰ πλύνει τὶς εὐαίσθητες περιοχές, νὰ λούσει, νὰ χτενίσει καὶ νὰ κάνει τόσα ἄλλα πράγματα,  ποῦ ἔχει ἀνάγκη ἕνας παράλυτος ἄνθρωπος; 

Τὸ σῶμα τὸ ἡμιπληγικὸ γίνεται πολὺ βαρύ. Ἀσήκωτο! Ὅσοι ἔχουνε φροντίσει ἄνθρωπο μὲ ἡμιπληγία πάνω σὲ συνηθισμένο κρεβάτι, ξέρουνε πολὺ καλὰ τί τραβάει κανεὶς σ' αὐτὲς τὶς περιπτώσεις.

Ὑπάρχουν, ὅμως, μερικὰ πράγματα, ποὺ μποροῦν νὰ...

ἐλαφρύνουν κάπως τὴν κατάσταση καὶ νὰ διευκολύνουν ὄχι μονάχα τὸν ἀσθενῆ ἀλλὰ καὶ τοὺς δικούς του, ποὺ τὸν περιποιοῦνται. Ὅπως, γιὰ παράδειγμα, ἕνα κατάλληλο στρῶμα καὶ ἕνα κρεβάτι ψηλό, σὰν καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουμε στὰ νοσοκομεῖα.

Τὸ καλὸ τὸ στρῶμα -ἀερόστρωμα ἢ ἄλλης κατασκευῆς- ξεκουράζει τὸ ἀκίνητο κορμὶ καὶ ἁπαλύνει τοὺς πόνους.

Τὸ κρεβάτι τὸ νοσοκομειακὸ προσφέρει εὔκολες ἀλλαγὲς στὶς θέσεις τοῦ σώματος καὶ κάνει τὴν φροντίδα τοῦ ἀσθενοῦς πιὸ εὔκολη καὶ πιὸ  ἀποτελεσματική.

Τὸ πρόβλημα, ὅμως, ἐδῶ, εἶναι τὸ δυσβάσταχτο κόστος. Ζοῦμε σὲ καιροὺς χαλεποὺς καὶ οἱ πιὸ πολλὲς οἰκογένειες ἀδυνατοῦν, δυστυχῶς, νὰ καλύψουν τὴν ἀπαιτούμενη δαπάνη. Σημειωτέον ὅτι τὸ εἰδικὸ κρεβάτι δὲν χορηγεῖται μέσω Ταμείων στοὺς ἡμιπληγικούς.(*)

Εἶναι ὅμως λόγος αὐτὸς γιὰ νὰ ἀφήσουμε παράλυτους συνανθρώπους μας, νὰ βασανίζονται τόσο σκληρά;

Μὲ μία ἁπλὴ ἀλλὰ προσεκτικὴ ματιὰ φαίνεται ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἀπροσπέλαστο. Ὑπάρχει λύση καὶ μάλιστα πατροπαράδοτη καὶ οἰκονομική.

Πατροπαράδοτη, γιατί ἀναφερόμαστε στὴν πανάρχαια Ἑλληνικὴ ἀρετὴ τῆς Συλλογικῆς Εὐθύνης, καὶ οἰκονομική, διότι μὲ τὴν Συλλογικὴ παρέμβαση τὸ κόστος, μέσω κατάλληλων χειρισμῶν, μπορεῖ ἀκόμα καὶ νὰ μηδενιστεῖ.

Ὁ παππούς μας ὁ Εὐριπίδης, ἀπευθυνόμενος στὸν Ἀλκιβιάδη, εἶχε πεῖ: ''Ἡ πρώτη προϋπόθεση τῆς εὐτυχίας εἶναι νὰ γεννηθεῖς σὲ μία λαμπρὴ πόλη''.

Ἐὰν πράγματι ἐπιθυμοῦμε κι ἐμεῖς νὰ λέμε ὅτι ζοῦμε σὲ μία πόλη λαμπρή, δὲν μένει παρὰ νὰ ἀποδείξουμε ἐμπράκτως, ὅτι οἱ πολίτες της εὐτυχοῦν. Ὅτι οἱ ἀξιωματοῦχοι τῆς Πόλης νοιάζονται πραγματικὰ γιὰ τὶς ἀνημπόριες καὶ τὰ βάσανα τῶν πολιτῶν.

Νὰ γιατί θεωροῦμε τὴν Πόλη, δηλαδὴ τὸν Δῆμο, ὡς τὴν πλέον ἁρμόδια συλλογικότητα, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ χαρίσει ἀνακούφιση στοὺς ἐμπερίστατους ἡμιπληγικοὺς συμπολίτες μας. Πολύτιμη ἐν προκειμένω θὰ μποροῦσε νὰ ἀναδειχθεῖ ἐπίσης καὶ μία καλὴ συνεργασία ἀνάμεσα στοὺς Δήμους καὶ τὶς Ἐνορίες, οἱ ὁποῖες βρίσκονται πιὸ κοντὰ στὸν πόνο καὶ ἔχουν ἤδη ἐντοπίσει ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἀνάγκης. 

Ἴσως κάποιοι, δικαιολογημένα, ρωτήσουν: Καὶ ποῦ θὰ βροῦν οἱ Δῆμοι τόσα χρήματα, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσουν νοσοκομειακὰ κρεβάτια γιὰ ὅλους τούς ἡμιπληγικούς; 

Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε δύο κυρίως πράγματα, διότι μία ἀδικαιολόγητη ἀρχικὴ ἀπογοήτευση εἶναι ἱκανὴ νὰ μᾶς ὁδηγήσει τελικὰ στὴν ἀπραξία. Τὸ πρῶτο εἶναι ὅτι, σὲ κάθε Δῆμο, οἱ περιπτώσεις ἡμιπληγικῶν δὲν εἶναι ἀναρίθμητες. Καὶ τὸ δεύτερο, καὶ ἴσως τὸ πιὸ σημαντικό, ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ ἀρχίσουμε κατευθείαν μὲ ἀγορὲς νέων κρεβατιῶν. Κινητοποιώντας τὴν ἀγάπη καὶ τὸ φιλότιμο τῶν πολιτῶν, μποροῦμε νὰ ξεκινήσουμε  μὲ τὴν ἀξιοποίηση τῆς ἤδη ὑπάρχουσας παρακαταθήκης. Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτή;  

Πρόκειται γιὰ τὰ κρεβάτια ἐκεῖνα, τὶς περπατοῦρες, τὶς πατερίτσες καὶ τὰ ἀναπηρικὰ καροτσάκια, ποὺ κάποτε ἔτυχε νὰ τὰ ἔχουμε ἀνάγκη καὶ τώρα εἶναι παρατημένα, κακὴν κακῶς, μέσα σὲ ἀποθῆκες καὶ ὑπόγεια.

Μὲ μία πολὺ ἐλαφρὰ συντήρηση, ὅλος αὐτὸς ὁ παροπλισμένος ὑγειονομικὸς ἐξοπλισμὸς μπορεῖ ἄνετα νὰ ξαναμπεῖ σὲ χρήση, διότι πρόκειται γιὰ εἶδος ποὺ δὲν φθείρεται εὔκολα.

Εἶναι κρίμα, τέτοια πολύτιμα καὶ πανάκριβα ἐργαλεῖα, νὰ χρησιμοποιοῦνται γιὰ ἕναν μονάχα ἀσθενῆ καὶ στὴ συνέχεια νὰ πετιοῦνται στὰ ἄχρηστα. Καὶ ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ἀγοράστηκαν μὲ δαπάνες τῶν ἀσφαλιστικῶν μας ταμείων. Δηλαδή, ἀπὸ τὴν τσέπη μας.

Σὲ μία Ἑλλάδα τῶν μνημονίων, μὲ ἑνάμισι ἑκατομμύριο ἀνέργους καὶ μὲ ἀνασφάλιστους, ποὺ ξεπερνᾶνε τὰ  τρία ἑκατομμύρια, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι οἱ ἀνάγκες τῶν ἡμιπληγικῶν ἀδελφῶν μας, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, ὅλο καὶ θὰ περισσεύουν.

Γι' αὐτὸ καὶ τὸ ποθούμενο εἶναι νὰ δημιουργηθεῖ σὲ κάθε Δῆμο τῆς Πατρίδας μας μία ''τράπεζα'' δανειζόμενων  νοσοκομειακῶν κρεβατιῶν καὶ ἄλλων συναφῶν εἰδῶν, ἡ ὁποία  θὰ ἁπαλύνει τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ ταυτόχρονα θὰ ἀποκλείσει ἔμπρακτα, σὲ θέματα ὑγείας, κάθε ἐλλοχεύουσα διάκριση ἀνάμεσα σὲ φτωχοὺς καὶ πλουσίους.

Ὁ μεγάλος μας ἱστορικός, ὁ Πλούταρχος, μᾶς διδάσκει διαχρονικά: ''Ὑγιεία τίμιον, ἀλλ' εὐμετάστατον''. Τουτέστιν, ἡ ὑγεία εἶναι πολύτιμη, ἀλλὰ εὐμετάβλητη. Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε ἐὰν καὶ πότε θὰ ἔρθει καὶ ἡ δική μας σειρά...

_____________________________________________________

(*) http://orthopediclife.com/el/content/6-paroxes-tameivn

29.7.2014