Τὸ ἀληθινὸ καὶ τὸ κίβδηλο

Τοῦ Φώτη Μιχαὴλ

Γιὰ ἐμάς τους Ὀρθοδόξους, οἱ ''ἀδελφικοὶ'' ἐναγκαλισμοί, οἱ συμπροσευχὲς καὶ οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν πάπα, δὲν εἶναι  θέμα πολιτικὸ ἢ κοινωνικό. Οὔτε εἶναι θέμα θρησκευτικό, ὅπως συνηθίζεται νὰ λέγεται. Εἶναι ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ στὴν γνησιότητα καὶ ἀκεραιότητα τῆς Πίστης μας. Συνεπῶς, πάνω ἀπ' ὅλα, εἶναι θέμα Ἐκκλησιαστικό. Καὶ ποια εῖναι ἡ διαφορὰ τοῦ θρησκευτικοῦ ἀπὸ τὸ Ἐκκλησιαστικό; Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα;

1ον) Τὸ Ἐκκλησιαστικό Γεγονος ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ὀντολογία τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ μὲ τοὺς λόγους καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του. Ἐνῶ, αὐτὸ ποὺ λέμε θρησκεία, συνιστᾶ ἐκφύλιση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ συναισθήματος.

2ον) Ὁ πιστός μεσα στὴν καρδιὰ του ἔχει τὴν ἐλπίδα. Ἐνῶ ὁ θρησκευόμενος λέει ὅτι εἶναι αἰσιόδοξος. Ἡ ἐλπίδα εἶναι συστατικό τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς καὶ....

ἀναφέρεται σὲ Θεὸν ζῶντα. Ἐνῶ ἡ αἰσιοδοξία εἶναι προϊὸν ψυχολογικῶν διεργασιῶν καὶ σχετίζεται μὲ τὸ ἐγώ.

3ον) Ἡ Ἐκκλησία , ὡς Σῶμα Χριστοῦ, προσφέρει στὸν ἄνθρωπο σωτηρία ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ἐνῶ ἡ θρησκεία, ὡς ἐκκοσμίκευση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Γεγονότος, συνιστᾶ ἁπλὰ καὶ μόνον μία φτηνὴ καὶ ἐντελῶς ἐπιπόλαια ψυχολογικὴ ἀναπλήρωση.

4ον) Τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας, μέσα στὴν Ἐκκλησία, βασίζεται στὴν Θεία Χάρη καὶ οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοὺς καλοῦνται, οἰκειοθελῶς, νὰ προσφέρουν τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ὑπακοή τους στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἐνῶ ἀντίθετα ἡ θρησκεία, ὡς συναισθηματικὴ παραφθορὰ τῆς ἀποκαλυμμένης Ἀλήθειας, ἔχει ἐγωϊσμὸ καὶ ἀνθρωπαρέσκεια: Ζητάει ἀγῶνες ἠθικούς, ἀπορρίπτει τὴν Θεία Χάρη καὶ θεοποιεῖ τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα.  

5ον) Ἡ Ἐκκλησία εχει ἀσκητικὴ καὶ φιλότιμο. Ἐνῶ ἡ θρησκεία ἔχει καλὲς πράξεις καὶ ἀναμονὲς θεϊκῶν ἀνταποδόσεων γι' αὐτές.

6ον) Ἡ Ἐκκλησία εχει ἁπλότητα καὶ τὸ πολίτευμά της δὲν εἶναι πολίτευμα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἐνῶ ἡ θρησκεία ἔχει ἐπίδειξη, δημόσιες σχέσεις καὶ διαπλοκὴ μὲ τὴν ἐξουσία.

7ον) Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο. Ἡ θεραπευτική της ὁρίζεται μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀπὸ τὸ ἱερὸ Πηδάλιο καὶ ἀπὸ τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων. Διέπεται, δηλαδή, ἀπὸ Ἱεροὺς Κανόνες, σταθεροὺς καὶ αἰωνίους. 

Ἐνῶ ἡ θρησκεία, ὡς προϊὸν ἀνθρώπινης ἐπινόησης καὶ ὄχι ὡς Πίστη ἐξ ἀποκαλύψεως, ἀδυνατεῖ νὰ θεραπεύσει τὸν Ἄνθρωπο. Βάζει στὴν ἄκρη τὴν Πατερικὴ Παράδοση καὶ ἐφαρμόζει τὸ γνωστὸ ''ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα''. Δικαιολογεῖ, δηλαδή, διαφορετικὲς κατὰ περίπτωση συμπεριφορές, ἀνάλογα μὲ πεποιθήσεις προσωπικές, ἀνάλογα μὲ ἐφήμερα οἰκονομικὰ ἢ γεωπολιτικὰ συμφέροντα, ἀνάλογα μὲ τὴν βούληση τῶν ἑκάστοτε ἰσχυρῶν.

8ον) Στὴν Ἐκκλησία συμπορευεσαι μὲ ἁμαρτωλοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Ἁγιότητας. Ἐνῶ στὴν θρησκεία συναντᾶς αὐτοείδωλα.

9ον) Ἡ Ἐκκλησία περιλαμβανει, ὡς μέλη της,  πρόσωπα αὐτεξούσια καὶ ἐλεύθερα. Ἐνῶ στὴν θρησκεία καταργεῖται ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου καὶ στρατεύονται μαζί της ἄτομα ὑποταγμένα σὲ ''βεβαιότητες'' ἀσφάλειας καὶ κέρδους. 

Ἄλλο πραγμα λοιπὸν ἡ θρησκεία καὶ ἄλλο ἡ Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἄλλο πράγμα οἱ στημένες οἰκουμενιστικὲς θρησκευτικὲς παραστάσεις καὶ ἄλλο τὸ ἀνόθευτο Ἐκκλησιαστικὸ γεγονός, ποὺ ἐμπειρικὰ γεύονται, ἐδῶ καὶ δυὸ χιλιάδες χρόνια, οἱ Ἅγιοί μας.  

Σήμερα στην Ἑλλάδα, οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, φαίνεται ὅτι πάψαμε πλέον νὰ βιώνουμε τὴν γνησιότητα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Πνευματικῆς ζωῆς. Η Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική μας συνείδηση ἔχει ἀμβλυνθεῖ σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ στὴν οὐσία ἁπλῶς θρησκεύουμε.

Νὰ γιατί, κλῆρος καὶ λαός, φερόμαστε, ὅπως φέρονταν καὶ οἱ πρόγονοί μας λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Αλωση: Συμμετοχικὴ παρουσία παπικῶν ἀξιωματούχων σὲ ἑσπερινοὺς καὶ Λειτουργίες μέσα στὸ Φανάρι, πατριαρχικὲς συμπροσευχὲς καὶ ''ἀδελφικοὶ'' ἐναγκαλισμοὶ μὲ τὸν πάπα, συναντήσεις ἐπὶ συναντήσεων παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων ''θεολόγων'', ἀνταλλαγὲς δώρων καὶ τιμητικῶν διακρίσεων μεταξὺ προσκεκλημένων τῆς ''ἁγίας ἕδρας'' καὶ ἡμετέρων ἐπισκόπων, ἀναφορὲς σὲ ''διαιρέσεις'' τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι σὲ αἱρέσεις καὶ σχίσματα, ἀναγνώριση ''ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν'' καὶ πάει λέγοντας.

Τότε, πηγαίναμε μαζί τους ἀπὸ ἀνάγκη (πολιορκία τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Τούρκους). Τώρα, τρέχουμε ἀπὸ πίσω τους ἐν ὀνόματι τάχα τῆς ἀγάπης. Τότε, θρηνήσαμε μίαν Αλωση. Τώρα, τί μᾶς περιμένει;