Ὠδή, ὀργή, καί καταδίκη...
Οἱ ἀστοί κάτοικοι των μεγάλων πόλεων δεν καταλαβαίνουν, ἤ μᾶλλον δέν μποροῦν νά συνειδητοποιήσουν καθημερινά, τό μέγεθος τοῦ ἐγκλήματος που συντελεῖται. Οἱ αἰσθήσεις τους καί τά αἰσθητήρια τους έχουν ἀμβλυνθεί απο την καθημερινή γκριζάδα, τήν μιζέρια, την βρωμιά καί τήν κακογουστιά, τήν ἀθλιότητα καί τήν ἀπελπισία πού ἀντικρύζουν. Κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή τό ἴδιο: ἀσχήμια,γκρίζο καί ἀπόγνωση... Σοῦ λέει, στό κάτω- κάτω καί τί θά μᾶς παρουν; Την μιζέρια ἤ τήν κατάθλιψη;
Οἱ ὑπόλοιποι ἐμεῖς, πού κατοικοῦμε την μικρή ἐπαρχία καί την ύπαιθρο, καί βιώνουμε τό καθημερινόθαυμα καί την ομορφιά της φύσης πού κόβει τήν ἀνάσα, ἔχουμε μιά διαφορετική ἐπίγνωση τῆς κλεψιᾶς καί τῆς προδοσίας πού ἐπιχειρεῖται.
Ὅταν βλέπεις κάθε μέρα πηγαίνοντας στήν δουλειά σου... Τήν πρωϊνή παχνη στά χόρτα καί στούς ἀγρούς... Τά πουλιά νά πετοῦν χαμηλά, κοντά στήν μάνα γη, νά ξεφύγουν ἀπ' τό πρωϊνό κρύο... Τά δέντρα καί τήν φύση ν' ἀνασταίνεται μετά τήν βροχή... Τό τοπίο ν' ἀλλάζει καθημερινά καί κάθε ὥρα, ἀνάλογα μέ τίς ἐποχές... Τά σύννεφα μαῦρα, ἤ ἄσπρα, ἤ κουρελιασμένα ἀπ' τόν ἄνεμο, ν' ἀνοίγουν καί νά.... κλείνουν τήν αὐλαία τ' οὐρανοῦ... Την θάλασσα ανταριασμενη, ἤ γαλήνια, ἄσπρη καί βουερή ἀπ'τά κύματα, ἤ λαμπερή, χρυσαφένια, μαβιά ἤ κόκκινη, νά σέ καλεῖ ἤ νά σέ διώχνει... Τά βουνά αφαντα πίσω ἄπ΄ τήν ὁμίχλη καί τό πούσι, ἤ μεγαλόπρεπα, νά ξεχωρίζεις ἕνα-ἕνα δέντρο τους ἀπό μακριά, μέσα στήν διάφανη, κρυστάλλινη ἀτμόσφαιρα...
Καί τόν ἥλιο!... Αυτόν τον ελληνικό ἥλιο να φεγγοβολᾶ, ἤ νά ὑπονοεῖται μέσα ἀπ'τά σύννεφα, ἀλλά πάντα ἐκεῖ, ἕτοιμο νά ξαναλάμψει, νά ζεστάνει, ν' ἀναστήσει, νά συγχωρήσει καί νά τιμωρήσει...
Ὅταν ἐν τέλει βλέπεις την ελληνική φύση μεσ' τήν θεϊκή ὀμορφιά της νά προχωράει αγερωχη στον χρόνο, ἀδιάφορη για τήν ἀσχήμια καί τήν κακία τῶν ἀνθρώπων, παντοδύναμη καί τρυφερή συνάμα...
Σιχαίνεσαι ἀκόμα περισσότερό τους προδότες! Ὀργίζεσαι μέχρι θανάτου μέ τούς ἀλητήριους πού θέλουν νά κλέψουν ἀπ' τούς αἰώνιους κάτοικους αὐτῆς τῆς φύσης, τήν αἰώνια αὐτή ὀμορφιά.
Ἐσεῖς οἱ κάτοικοι τῶν πόλεων, βγεῖτε λίγο, ὅσο καί ὅπως μπορείτε στην φύση! Γονατίστε στην γῆ, πιάστε τό ὑγρό χῶμα, ἀγκαλιάστε ενα δέντρο, μιλήστε στα ζῶα, μυρίστε, ἀνασάνετε, δεῖτε, ἀγαπῆστε τήν Ἑλλάδα, ἐρωτευτεῖτε τον τόπο μας...
Καί ὁρκιστείτε οτι θά περάσουν ἀπό πάνω μας ὄσοι ατιμοι θελησουν νά μᾶς τόν πάρουν, καί ὅτι ἡ τιμωρία τους θά εἴναι φρικτη:
Εἴτε κλειστοῦν σέ μπουντρούμια... Εἴτε ἐξοριστοῦν, νά ζήσουν σέ πλούσια σαλόνια, μακριά ἀπ' τόν ἱερό τόπο... Αὐτόν τόν ἥλιο, αὐτή τήν φύση, δέν θά τήν ξαναντικρύσουν! Θά παραμείνουν εφ' ὄρου ζωῆς ἀποσυνάγωγοί της ὀμορφιᾶς καί τοῦ μεγαλείου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου