Ὁ ἄγνωστος Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, Γέροντας Παγκράτιος Μπομπόλης

Ὅσιος Γέροντας Παγκράτιος Μπομπόλης

Γεννήθηκε στὴν Παλιομάνιανα Ξηρομέρου τὸ 1922. Πατέρας του ἦταν ὁ Κωνσταντῖνος Μπομπόλης, ψάλτης τῆς ἐκκλησίας τῆς Παλιομάνινας καὶ μητέρα του ἡ Κωνσταντίνα Μπομπόλη. Εἶχε δύο ἀδελφὲς τὴν Εὐδοξία (Παρθενία) καὶ τὴν Γεωργία.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι προερχόταν ἀπὸ πνευματικὴ οἰκογένεια. Ἀπὸ μικρὸς ἀσχολούνταν μὲ ἀγροτικὲς δουλειές, ἦταν εὐσεβὴς καὶ προσεκτικὸς στὴ ζωὴ του ὅπως μαρτυροῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸν γνώρισαν. Ὁ πατέρας του τὸν ἔπαιρνε συχνὰ στὴν ἐκκλησία καὶ ἀπὸ παιδὶ ἄρχισε νὰ δείχνει τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸ Χριστό. Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος τὸν βρίσκει φαντάρο. Ὅταν γύρισε στὴν Παλιομάνινα οἱ γονεῖς του ἤθελαν νὰ τὸν παντρέψουν. Ὁ Γέροντας Παγκράτιος ἀρνήθηκε καὶ οἱ γονεῖς του δυσαρεστήθηκαν. Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ ἀφιέρωσε ὁλόκληρη τὴ ζωή του σὲ αὐτὸν μὲ τὸ νὰ ἀσπασθεῖ τὸν ἰσάγγελο μοναχικὸ βίο. Χειροτονήθηκε  ἱερομόναχος στὸν 'Ἅγιο Κωνσταντῖνο Ἀγρινίου καὶ ἀρχικὰ πηγαίνει στὴν Ἱερὰ Μονὴ Εἰσοδείων τῆς Θεοτόκου στὴν Μυρτιὰ ὅπου παραμένει γιὰ 7 χρόνια. Ἔπειτα, μεταβαίνει σὲ διάφορα μοναστήρια στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Ρόμβου στὸ Περγαντὶ καὶ καταλήγει στὸ ταπεινὸ μοναστηράκι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, δίπλα ἀπὸ τὸ χωριὸ Δρυμὸς Βόνιτσας Αἰτωλοακαρνανίας.

Στὴ συνοδεία του ἦταν ἡ κατὰ σάρκα ἀδελφή του μοναχὴ Παρθενία καὶ ἄλλη μία ἐξ ἐγγάμων, ἡ εὐλαβὴς μοναχὴ Ἀναστασία. Παράλληλα διακονοῦσε...

τὸ χωριὸ Δρυμὸς ὡς ἐφημέριος ὅπου μὲ πολὺ κόπο καὶ μὲ δική του προσπάθεια ἀνήγειρε λαμπρὸ ναὸ τιμώμενο ἐπ΄ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. 

Διακονοῦσε τὸν πονεμένο ἄνθρωπο ὅπως μποροῦσε, μὲ τὴν ἐξομολόγηση, τὴν νουθεσία, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐλεημοσύνη. Λόγω τῆς «ἀδιάκριτης» ἐλεημοσύνης του ἔφθανε πολλὲς φορὲς νὰ πέφτει θύμα ἐκμετάλευσης ἀπὸ ἐπιτηδείους. Ἦταν ἄνθρωπος ἀγάπης «ἁπλὸς καὶ καθαρὸς τῇ καρδία». Δὲν τοῦ ἄρεσε ἡ πολυτέλεια, περπατοῦσε ξυπόλυτος καὶ παρόλα αὐτὰ τὰ πόδια του ἦταν μαλακὰ σὰν μικροῦ παιδιοῦ. Εἶχε ἀκόμα τὸ προορατικὸ καὶ διακριτικὸ χάρισμα, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπὸ πολλοὺς ποὺ τὸν γνώρισαν. Ἦταν εὐλαβὴς ἱερέας καὶ λειτουργοῦσε μὲ συναίσθηση. Μαρτυροῦν παιδιὰ ποὺ τὸν διακονοῦσαν στὸ Ἱερὸ Βῆμα, ὅτι δὲν ἄγγιζε ποτὲ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ λειτουργοῦσε μὲ δάκρυα. Δὲν εἶχε πολυτελεῖ ἄμφια, οὔτε ἀγάπησε τὰ ὀφίκια. 

Ὅταν ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κύριος Κοσμᾶς, τὸν ἔκανε ἀρχιμανδρίτη λίγο πρὶν τὸν θάνατό του ἔλεγε ἀπὸ ταπείνωση: «ἀρχηλοποδίτης (πονηρὸς) ἔγινα καὶ ὄχι ἀρχιμανδρίτης». Ἀρρώστησε ἀπὸ εἰλεὸ καὶ μετέβηκε στὸ νοσοκομεῖο Ἀγρινίου ὅπου παρέμεινα ὑπομονετικά. Ὅταν τοῦ ἄλλαζαν τὴν μάσκα ὀξυγόνου, ἀντὶ νὰ ἐκπέμπει δυσοσμία λόγω τοῦ εἰλεοῦ, μύριζε λιβάνι. Ἐκεῖ, ὑπέκυψε καὶ κοιμήθηκε ὀσιακῶς στὶς 15 Νοεμβρίου 2006. Ὁ τάφος του βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὸ καθολικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Δημητρίου, ὅπου διακόνησε ταπεινὰ γιὰ 30 χρόνια καὶ ἔχει καταστεῖ προσκύνημα γιὰ τὴν περιοχὴ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα. Σήμερα τὸ μοναστήρι εἶναι γυναικεῖο ὅπως εἶχε προφητεύσει ὁ Ὅσιος Γέροντας πρὶν τὴν κοίμησή του.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε χαρακτηριστικὰ σὲ Αἰτωλοακαρνάνες ποὺ τὸν ἐπισκεπτόταν: «Γιατί ἔρχεσθε ἐδῶ, ἐσεῖς ἔχετε τὸν Γέροντα Παγκράτιο. Σὲ αὐτὸν νὰ πηγαίνετε».

Τὸν βίο του ἔχει συγγράψει καὶ ἐκδόσει ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης πατὴρ Παῦλος Ντανᾶς. 

Ἂν καὶ ἄγνωστος στοὺς πολλούς, ὁ Γέροντας Παγκράτιος εἶναι ἕνας Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας.

Τὴν εὐχὴ καὶ τὶς πρεσβεῖες του νὰ ἔχουμε, ἀμήν.

Ἀ.M.