Δὲν μπορῶ νὰ συμβιβαστῶ μὲ τὴν ἐξόντωσή μου...

«Ὄχι, δὲν μπορῶ νὰ συμβιβαστῶ! Δὲν μπορῶ νὰ ἐξακολουθῶ νὰ ’μαι μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο σὰ νὰ μὴν ἔχει συμβεῖ τίποτα, σὰ νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα!…»  Αὐτὲς τὶς φράσεις διατύπωσε στὸ βιβλίο τοῦ «Ἀρνοῦμαι» ὁ Ἀντώνης Σαμαράκης. Ἕνας καταγγελτικός, ἀπροσκύνητος λόγος, μὲ μηνύματα καὶ νοήματα. «Ἢ θὰ διαλέξεις τὴ σιωπὴ γιὰ νὰ μὴν χάσεις τὴ βολή σου, τὴν ἡσυχία σου, ἢ θ’ ἀντιδράσεις, θ’ ἀντισταθεῖς, θὰ ἀγωνιστεῖς σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀποτρόπαια, τὰ ἐφιαλτικὰ ποὺ γίνονται γιὰ σένα, ὑποτίθεται, ἀλλὰ χωρὶς ἐσένα… θὰ διαλέξω τὴν ἐλευθερία νὰ πῶ ὄχι, ἀρνοῦμαι θὰ πῶ σ’ αὐτὴν τὴν ἀπάνθρωπη ἀνθρωπότητα.

Ὁ Σαμαράκης γίνεται κραυγὴ καὶ δείχνει ὅτι ὑπάρχει κι ἕνας ἄλλος, ὑπαρκτὸς κόσμος πέρα ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἑτοιμάζουν ἄλλοι γιὰ ἐμᾶς, ἕνας κόσμος λιγότερο ἐφιαλτικός, λιγότερο ἀπάνθρωπος ποὺ μόνο ἂν τὸν πιστέψουμε καὶ ἀγωνιστοῦμε γι’ αὐτὸν θὰ καταφέρει νὰ ἐπαναπροσδιορίσει τὴν κοινωνικὴ πραγματικότητα… ὅσο ὑπάρχουν δύο ἄνθρωποι, ὑπάρχει μία βεβαιότητα… ὅσο ὑπάρχουν δύο ἄνθρωποι ὑπάρχει ἕνα ΑΡΝΟΥΜΑΙ».

Ὅμως ὁ Ἀντώνης Σαμαρὰς κι ἄλλοι πολιτικοί, τὸ «ΑΡΝΟΥΜΑΙ» τὸ ἀντικατέστησαν μὲ τὸ «ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ»!

Ἀποδέχτηκαν νὰ χάσει ἡ χώρα τὴν Ἐθνική της κυριαρχία, γιὰ τὴν ὁποία χύθηκε αἷμα γιὰ νὰ ἀνακτηθεῖ ἢ νὰ μὴν χαθεῖ. Ἡ Ἑλληνικὴ ἱστορία ποὺ ὑμνεῖ αὐτὸ τὸ αἷμα, θὰ τοὺς καταγράψει ὅτι ἐπέτρεψαν, αὐτὸ τὸ αἷμα, νὰ συληθεῖ καὶ νὰ σκυλευτεῖ.

Ἀποδέχτηκαν ἡ χώρα νὰ γίνει....

προτεκτοράτο.

Ἀποδέχτηκαν νὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες  σκλάβοι καὶ ὅμηροι χαρατσιῶν καὶ φόρων τραπεζιτῶν καὶ τοκογλύφων.

Ἀποδέχτηκαν νὰ γίνει φόρου ὑποτέλειας ἡ χώρα γιὰ νὰ ὑφαρπαχθεῖ ὁ φυσικός της πλοῦτος καὶ ὁ πλοῦτος ποὺ παράγουν οἱ ἄνθρωποί της.

Ἀποδέχτηκαν νὰ παραγραφοῦν, νὰ ἀλλοιωθοῦν καὶ νὰ ἀλλοτριωθοῦν οἱ παραδόσεις τῆς χώρας, ἡ κουλτούρα της, ἡ ἱστορία της, ἡ δημοκρατία της καὶ ὁ τρόπος ζωῆς τῶν ἀνθρώπων της.

Ἀποδέχτηκαν νὰ μετατρέψουν τὴν βουλή, τὸ ναὸ τῆς δημοκρατίας σέ …, ἂς ἀποφύγω τὸν χαρακτηρισμό. Ντράπηκα ὡς νέος πολιτευτής, καὶ πιστεύω ἡ πλειοψηφία τῶν πολιτῶν, ἀπὸ τὴν προχθεσινὴ διαδικασία τῆς βουλῆς.

Αὐτὸς εἶναι ὁ πολιτικὸς λόγος;  Αὐτὸ εἶναι τὸ ἦθος καὶ ἡ ποιότητα τῶν ἀνθρώπων τοῦ κοινοβουλίου ποῦ ἐκπροσωποῦν τὴν δημοκρατία;  Αὐτοὶ θὰ σώσουν τὴν χώρα καὶ θὰ δημιουργήσουν τὴν νέα Ἑλλάδα, ὅπως τὴν ὁραματίζονται καὶ τὴν θέλουν οἱ πολίτες;

Αὐτοὶ ποὺ μέσα στὸ ναὸ τῆς δημοκρατίας μιλᾶνε εὐθαρσὼς γιὰ μίζες, γιὰ χρηματισμούς, γιὰ τὸ ποιὸς πῆρε τὰ περισσότερα καὶ νὰ δηλώνουν ὅτι καὶ σήμερα ποὺ ὁ λαὸς ματώνει, πληγώνεται, αὐτοκτονεῖ, πεινάει, ποὺ ἡ κατάθλιψη ἀντικαθιστᾶ τὸ ἑλληνικὸ γέλιο καὶ χιοῦμορ, ἐξακολουθοῦν νὰ τὰ παίρνουν ἢ νὰ κάνουν συμφωνίες μὲ συμφέροντα;

Ἀρνοῦμαι, θὰ πρέπει νὰ εἶναι, ἡ φωνὴ τῶν ἑλλήνων, σὲ ὅλα αὐτά. Βέβαια ὑπάρχουν καὶ κάποιες καθαρὲς φωνές, τίμιες καὶ ἀνθρώπινες, ὅμως πνίγονται ἢ χάνονται μέσα στοὺς ἀλαλαγμούς, μέσα στὰ σεξιστικὰ ὑπονοούμενα, μέσα σὲ φράσεις ποὺ θυμίζουν πιάτσες ἀγοραίου ἔρωτα! Σκηνὲς ποὺ ἀναπαράγουν τὰ δικά τους μέσα ἐνημέρωσης γιὰ νὰ ὑπνωτίσουν καὶ νὰ ἀποχαυνώσουν τὴν κριτικὴ σκέψη τῶν πολιτῶν.

Νὰ μὴν ἐπιτρέψουν τὶς δυνάμεις ποὺ ἐναντιώνονται σὲ αὐτὴν τὴν πολιτικὴ τῆς ὑποταγῆς καὶ τοῦ ἀποδέχομαι νὰ συνενωθοῦν καὶ νὰ ἀποτινάξουν τὰ δεσμὰ τοῦ μνημονίου, τῆς ὑποτέλειας καὶ τῆς ὑποταγῆς.

Μία συνένωση Ἐθνικῆς καὶ κοινωνικῆς ἀνάγκης, ὅπου δὲν μποροῦν νὰ σταθοῦν ἐμπόδιο οἱ ἰδεολογικὲς διαφοροποιήσεις. Σύμπραξη καὶ δράση ὄχι μόνο σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο, τὸ ἔπραξε κατὰ καιροὺς τὸ σύστημα ἐξουσίας γιὰ τὴν δική του προστασία καὶ τὸ πράττει ἤδη καὶ σήμερα, ἀλλὰ σύμπραξη καὶ συμπόρευση μὲ ὅλα τὰ κομμάτια τῆς κοινωνίας, ἔστω καὶ ἂν προέρχονται αὐτὲς οἱ ὁμάδες ἀπὸ διαφορετικές, θεωρητικὰ ἴσως, πολιτικὲς ἀφετηρίες.

Ἕνα πολιτικὸ καὶ συνάμα κοινωνικὸ φάσμα πιὸ μαζικό, πιὸ πλατύ, πιὸ βαθὺ γιὰ νὰ στεριώσει ἡ πραγματικὴ δημοκρατία. Σεβαστὲς οἱ διαφωνίες καὶ οἱ ἐντάσεις κάποιων στελεχῶν καὶ τῶν δύο κομμάτων γιὰ τὴν σύμπραξη ἑνὸς κοινοῦ μετώπου, ἀλλὰ ὄχι μόνο ἁπλὰ σεβαστὴ ἀλλὰ μέγιστη ἡ ἐπιθυμία τῆς κοινωνίας γιὰ ἀπεγκλωβισμὸ ἀπὸ τὰ σφιχτὰ δίχτυα, ποὺ τῆς κόβουν τὴν ἀνάσα, ποὺ κάποιοι ἄλλοι τῆς φόρεσαν.

Ἡ ἱστορία δείχνει τοὺς τρόπους καὶ τὶς ἐπιλογές.  Ἡ Ἑλλάδα συμμάχησε καὶ μὲ τὴν Βουλγαρία, γνωστὲς οἱ διαφορὲς καὶ οἱ ἐδαφικὲς διεκδικήσεις της τότε, γιὰ νὰ ἀποτινάξουν ἀπὸ κοινοῦ τὸν μωαμεθανικὸ ζυγό.

Ἂς μὴν χαρακτηριστοῦν ἀπὸ τὴν ἱστορία οἱ ὅποιες ἐνστάσεις, προφάσεις ἐν ἁμαρτίες! Ἔχουν χρόνο καὶ τὰ δύο κόμματα, τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ 4% ἐκτινάχτηκε σὲ κόμμα ἐξουσίας καὶ τὸ ἄλλο ἀπὸ τὸ πουθενὰ ἀνδρώθηκε, νὰ ἐλέγξουν ἂν προσκόλλησαν καὶ καιροσκόποι, ἐξωμότες καὶ ἡ ἱστορία ἀπέδειξε ἀκόμα καὶ σταλμένους ἀπὸ ἀντιπάλους ἢ πράκτορες, νὰ αὐτοπροστατευθοῦν καὶ νὰ πορευτοῦν ἐκεῖ ὅπου ὑποσχέθηκαν στὴν κοινωνία νὰ πᾶνε καὶ ὄχι σὲ ἄλλους δρόμους. Οἱ ΑΝΕΛ ἔζησαν τέτοιες καταστάσεις, ἡ δὲ ἀριστερὰ ἔχει τὰ δικά της βιώματα ἀπὸ τέτοιους ἀνθρώπους.

Ἡ κοινωνία ὅμως ἔχει τὴν κύρια εὐθύνη ποιοὺς θὰ ἐπιλέξει γιὰ νὰ ἀκολουθηθεῖ ἡ πορεία ποὺ τὴν ὑποσχέθηκαν. Κανεὶς δὲν εἶναι παρθενογέννητος. Ὁ καθένας ἔχει τὴν δική του διαδρομὴ καὶ ἡ ἱστορία ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ καὶ τὸν προδιαγράφει. Εἶναι προσχηματικὸ καὶ ἐπικίνδυνο τὸ δίλημμα καὶ οἱ προφάσεις, ποὺ θὰ δοθεῖ ἡ μάχη καὶ πὼς θὰ δοθεῖ. Τὸ ζητούμενο εἶναι ποιοὶ καὶ πόσοι θὰ πάρουν μέρος στὴν μάχη καὶ πόσοι θὰ λακίσουν μὲ τὶς δικαιολογίες τῶν ἀναφερόμενων προσχημάτων καὶ κυρίως τί θὰ γίνει μετὰ τὴν μάχη!

Πρώτιστο χρέος εἶναι νὰ κερδηθεῖ ἡ μάχη καὶ νὰ ἀποχωρίσει ὁ ἐχθρός! Τὰ ὑπόλοιπα, ἂν οἱ ἔχοντες τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν τύχη τῆς χώρας τὴν ἀγαπᾶνε ὅπως δηλώνουν, ὅπως καὶ τὸ λαὸ της εἶναι πολὺ πιὸ εὔκολο νὰ βροῦνε κοινοὺς τρόπους νὰ δείξουν τὴν ἀγάπη τους. Τὰ προβλήματα θὰ ἐνσκήψουν μόνο ὅταν ἄλλα λένε καὶ ἄλλα σκέπτονται. Μὲ ἁπλὰ λόγια, ἂν δηλαδὴ ἡ ἀγάπη τους γιὰ τὴν χώρα εἶναι λεκτικὴ μόνο καὶ πίσω της κρύβονται ἄλλα συμφέροντα, ὅπως συμβαίνει μὲ τὴν τωρινὴ κυβέρνηση.

Τόσο ἁπλά! Στὸ ἔργο τοῦ Σαμαράκη, ὁ ἄνθρωπος ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο. Συμπονᾶ καὶ νοιάζεται τὸν φίλο του καὶ εἶναι αὐτὴ ἡ ἰδιότητά του ποὺ τὸν καθιστὰ ἀνθρώπινο ἄρα ἐπικίνδυνο. Γιατί ὁ μεγαλύτερος φόβος γιὰ τὸ σύστημα εἶναι ἡ ἀνθρωπιά. Ἀκόμη κι ὅταν παραμένει δυσδιάκριτη εἶναι ὑπαρκτή, γνήσια καὶ πέρα γιὰ πέρα ἀληθινή. Σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ὁ κρατικὸς παραλογισμὸς ὑποδουλώνει τὰ ὄνειρα, τὴ φωνή, τὴν ἐλευθερία, τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων…

Ὁ πολιτικὸς λόγος, ἡ πολιτικὴ τακτικὴ καὶ πρακτικὴ ἔγινε πολὺ ψυχρή, πολὺ κυνική, πολὺ ἐκτελεστικὴ ἀπέναντι σὲ κοινωνία ἀνθρώπων ποὺ τοὺς συμπεριφέρονται ὡς νὰ εἶναι ζῶα!

«Ὄχι, δὲν μπορῶ νὰ συμβιβαστῶ! Δὲν μπορῶ νὰ ἐξακολουθῶ νὰ ’μαι μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο σὰ νὰ μὴν ἔχει συμβεῖ τίποτα, σὰ νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα!…»

Παναγιώτης Τσολάκης

olympia