Ζωὴ τοῦ Σταυροῦ ἢ ζωὴ τοῦ κόσμου;

Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Γαλατ. Β' 16-20)

Ἀξιωθήκαμε νὰ ἑορτάσουμε τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Τὰ βιώματα ποὺ δημιουργοῦνται στὴ θέα τῆς Ὑψώσεώς Του, εἶναι ἀνέκφραστα καὶ θὰ λέγαμε ὅτι ἡ σιωπὴ κυρίως καὶ ἡ προσευχὴ γίνονται ὁ χῶρος μέσα στὸν ὁποῖο ὁ πιστὸς συνειδητοποιεῖ τὴ δύναμη τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

Ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας, συνεχίζει στὴν εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα ποὺ σκόρπισε ὁ «Τετραπέρατός του Κυρίου Σταυρὸς» μὲ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα καὶ πάλι ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολή.

Ὁ Μεγάλος Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ἀφοῦ ἀποκάλυψε στοὺς πιστοὺς τὰ καταχθόνια σχέδια τῶν «κακίστων Φαρισαίων» καὶ γενικῶς τοῦ ἑβραϊκοῦ συστήματος, ἀφοῦ ἀποκάλυψε τὸ μίσος ἐναντίον τὴν Ἐκκλησίας, καὶ συγκεκριμένα ἐναντίον τοῦ Σταυροῦ, συνεχίζει τώρα τὴν θεόπνευστη διδασκαλία του ἡ ὁποία οἰκοδομεῖται ἐπάνω στὴ σταυρικὴ διδασκαλία μὲ ἀποκορύφωμα τὴ συγκλονιστική του φράση «Χριστῷ συνεσταύρωμαι»!

Ἡ φράση αὐτὴ ἀποδεικνύει καὶ καταγγέλλει πρὸς κάθε κατεύθυνση, ὅτι τώρα πλέον κυριαρχεῖ ὄχι ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς, ἀλλὰ ἡ χάρις τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ ὁποία ὑπάρχει στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τὴν Ἐκκλησία. Καὶ γιὰ νὰ γίνει ἀπολύτως κατανοητὴ αὐτὴ ἡ πραγματικότητα, φτάνει στὸ σημεῖο νὰ θεωρήσει ὡς παραβάτη τὸν ἑαυτό του καὶ φυσικὰ κάθε ἕναν πού, ἐνῶ ὁμολόγησε τὸ Χριστὸ ὡς Θεὸ καὶ Κύριο, ἐπιστρέφει καὶ πάλι στὰ προηγούμενα τοῦ κόσμου. Γεμάτος δὲ ἀπὸ φλογερὸ Ἀποστολικὸ ζῆλο, γράφει: «Εἰ γάρ, ἃ κατέλυσα, ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι» (Γαλ. Β' 18). Δηλ. Ἐὰν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα κατήργησα καὶ ἀθέτησα ὡς ἀνωφελῆ, τὶς τυπικές, ἐννοεῖται, διατάξεις τοῦ νόμου, αὐτὰ καὶ πάλι ἐφαρμόζω καὶ τηρῶ ὡς ἀναγκαία καὶ ἀπαραίτητα γιὰ....

τὴ σωτηρία, ἀποδεικνύω τὸν ἑαυτό μου παραβάτη.

Ναί, αὐτὸ εἶναι τὸ κεντρικὸ σημεῖο τοῦ ὅλου ἀναγνώσματος. Γι' αὐτὸ καὶ ἐπιπλέον τονίζει ἡ Ἀποστολικὴ γραφίδα ὅτι «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ' ἔργων νόμου, ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἀλήθεια δηλαδὴ ἡ ὁποία δὲν πρέπει νὰ διαφεύγει ποτὲ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ πιστοῦ. Ὅμως, λόγω του ὅτι ἀρκετοί, μὴ γνωρίζοντας ἀκριβῶς τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια καὶ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ νόθες καταστάσεις, ἀπορρίπτουν τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ζητοῦν τὴν κατάργησή της, προβάλλοντας ὡς δῆθεν ἐπιχείρημα καὶ τὸν λόγο αὐτὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, γι' αὐτὸ ἐπιβάλλεται στὴ συνέχεια νὰ δοῦμε πῶς ἀκριβῶς ἔχει τὸ θέμα.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἶπε ὅτι δὲν ἦλθε γιὰ νὰ καταλύσει τὸν Νόμο καὶ τοὺς Προφῆτες, ἀλλὰ νὰ πληρώσει (Ματθ. Ἐ΄17) δηλ. νὰ τοὺς ἐκτελέσει καὶ νὰ τοὺς συμπληρώσει. Νὰ τοὺς ἐκτελέσει σὲ ὅσα εἶχαν προείπει γι' αὐτὸν καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Νὰ τοὺς συμπληρώσει δὲ στὰ κενὰ καὶ στὶς ἀτέλειές τους.

Ὅταν λοιπὸν ὁ Κύριος ἐκήρυσσε ὅτι δὲν ἦλθε γιὰ νὰ καταλύσει τὸν νόμο τοῦ Μωυσέως, ἀναφερόταν στὸ σύνολο τοῦ νόμου. Δὲν ἦλθε γιὰ νὰ καταργήσει καὶ ἀχρηστεύσει ὅλο τὸν νόμο, κυρίως δὲ τὸν λεγόμενο δεκάλογο, ὁ ὁποῖος ἦταν τὸ πνευματικό, ἀλλὰ καὶ κοινωνικὸ σύμβολο τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκτέλεσις τοῦ νόμου καὶ ἡ συμπλήρωσίς του ἔμελλαν νὰ φέρουν κατ' ἀνάγκην τὴν πλήρη κατάργησή του σὲ μερικὰ σημεῖα καὶ τὴν μερικὴ κατάργησή του σὲ ἄλλα.

Τὰ τελετουργικά, οἱ θυσίες, ἡ περιτομή, ὁπωσδήποτε θὰ καταργοῦνταν διὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄντως καταργήθηκαν ἐντελῶς. Αὐτὸ συνέβη, διότι ὅλα αὐτά, οἱ τύποι καὶ οἱ τελετές, ἦταν προτυπώσεις καὶ σκιὲς γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιὰ ὅσα ἔμελλαν νὰ ἱδρυθοῦν διὰ τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, στὸ Ἰ' κεφάλαιο, αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια, στὴν ὀρθή της διάσταση ἑρμηνεύει.

Μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ λοιπὸν ὁ Κύριος καὶ τὴν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅλα τὰ τυπικά, θὰ καταντοῦσαν πλέον παλαιὰ καὶ ὅλα θὰ γίνονταν νέα καὶ χριστιανικά. «Εἰ τὶς ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις, τὰ ἀρχαία παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα». (Β' Κορ. E΄ 17). Δηλ. Καθένας ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστό, εἶναι νέο δημιούργημα. Ἡ ἀρχαία κατάσταση, τὴν ὁποία εἶχε δημιουργήσει ὁ νόμος καὶ ἡ ἁμαρτία, πέρασε ὁριστικά. Ἰδού, ἔχουν γίνει ὅλα νέα.

Λατρεία λοιπὸν καὶ τελετουργία Μωσαϊκή, περιτομή, ὑποχρέωσις παντοτινῆς ἀποχῆς ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἀκάθαρτα φαγητὰ κατὰ τὴν Παλαιαὰ Διαθήκη, ἔπαυσαν καὶ καταργήθηκαν στὴν Καινή του Χριστοῦ Διαθήκη. Ὁ Ἄπ. Παῦλος λοιπόν, πολὺ δίκαια καὶ εὔλογα ἔθεσε ὡς γεγονὸς τὴν κατάλυση καὶ τὴν κατάργησή τους, ὄχι ὅμως καὶ τὴν οὐσία τῆς διδασκαλίας, καὶ μὲ τὴ βάση αὐτὴ κηρύσσει στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα πρὸς τοὺς Γαλάτες καὶ πρὸς τοὺς ἐτεροδιδασκάλους, πὼς ὅταν ὁ Χριστιανὸς ἐπαναφέρει καὶ ξαναζωντανεύει πράγματα, ποὺ ὁ Χριστὸς τὰ κατήργησε, καταντᾶ τὸν ἑαυτὸ τοῦ παραβάτη.

Βεβαίως, γιὰ ἐμᾶς σήμερα τοὺς πιστούς, καὶ μετὰ τόσους αἰῶνες ἐκκλησιαστικοῦ βίου, δὲν τίθεται θέμα παρομοίου σκανδάλου καὶ ἐφαρμογῆς τυπικῶν διατάξεων τοῦ νόμου. Τίθενται ὅμως ἄλλα θέματα, τὰ ὁποῖα ὄντως δημιουργοῦν σκάνδαλο στὴν ζωὴ τῶν πιστῶν καὶ καταργοῦν οὐσιαστικὰ τὸν λόγο τοῦ Σταυροῦ.

Ἤδη ἔγινε λόγος γιὰ ὅσους ἡμιμαθεῖς ἢ καὶ προκατειλλημένους, ζητοῦν τὴν ὅλη κατάργηση τῆς Π. Διαθήκης. Ἀλλὰ καὶ μόνο τὸ αἴτημα αὐτό, ἀποδεικνύει στὴν πράξη, ὅτι στὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, τὸ μόνο ποὺ ὑφίσταται εἶναι ἡ παχυλὴ ἄγνοια τῆς πραγματικότητας, καὶ σὲ ὁρισμένες τῶν περιπτώσεων ἡ συνειδητὴ διαστροφὴ τῶν πραγμάτων καὶ ἡ κακότητα.

Ἀλλὰ περὶ αὐτοῦ του θέματος δὲν χρειάζεται νὰ γίνει περισσότερος λόγος, διότι τὰ πράγματα εἶναι ἐντελῶς ξεκάθαρα. Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ καλὴ διάθεση, πράγμα φυσικὰ τὸ ὁποῖο εἶναι ἀποκλειστικὸ θέμα τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου.

Ἐπιβάλλεται ὅμως νὰ σταθοῦμε σὲ ἄλλα σημεῖα παρεξηγήσεων καὶ σκανδάλων, ποὺ καταλύουν τὴν Χριστιανικὴ πίστη καὶ τὸ κέντρο τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ κηρύγματος, τοῦ Σταυροῦ δηλ. καὶ ἐπαναφέρουν αὐτά, τὰ ὁποία ἀρνήθηκε ὁ πιστός, κατὰ τὴν εὐλογημένη ὥρα τοῦ Βαπτίσματος. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ κοσμικὴ ζωὴ σὲ ὅλες τὶς διαστάσεις της, τόσο ὅταν παρουσιάζεται ἐντελῶς ξεκάθαρα καὶ ἀδιάντροπα, ὅσο καὶ ὅταν τεχνηέντως καὶ «θεολογικῶ τῷ τρόπω» ἀπὸ «ἐτεροδιδασκάλους», εἰσχωρεῖ ὡς καρκίνωμα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλήθεια, ποὺ πᾶνε οἱ ἐμπτυσμοὶ στὸν ἐχθρὸ καὶ οἱ ὑποχρεώσεις πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ κατὰ τὸ Βάπτισμα, ὅταν πλέον «χριστιανικῶ τῷ τρόπω», μᾶλλον κομπλεξικὰ καὶ ψευδοκουλτουριάρικα, ἐπιτρέπεται ἡ σαρκικὴ ζωή, τόσο ἐκτὸς ὅσο καὶ ἐντός του Γάμου; Ὁπωσδήποτε, οἱ νεορθόδοξες διδασκαλίες, οἱ καμουφλαρισμένες θὰ λέγαμε καλύτερα, δαιμονικὲς διδασκαλίες, γιὰ νὰ χτυπηθεῖ δῆθεν ὁ ἠθικισμός, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ἄρνηση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι ὁ Χριστιανισμός, μέσω αὐτῶν τῶν ὀθνείων καταστάσεων, χάνει τὴν οὐσία του καὶ καταντᾶ ἁπλὰ μία θρησκεία, ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες.

Δὲν ὁμιλοῦμε πλέον περὶ ἀγωνιζομένης Ὀρθοδοξίας καὶ περὶ τακτικῆς τῶν Ἁγίων, ἀλλὰ γιὰ ἕνα ψευδοφιλοσοφικὸ σύστημα, ἕνα συγκεκαλυμμένο νεόκοπο γνωστικισμό, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἀφελῆ ἄνθρωπο στὸν σκοτισμὸ τοῦ νοός, στὴν ρυπαρότητα τῆς καρδιᾶς καὶ στὴ μολυσματικὴ βίωση τῆς ζωῆς καὶ τῶν αἰσθήσεων. Τελικῶς δὲ στὴν Κόλαση.

Ὅσο τώρα εἶναι δυνατὸν νὰ ζήσει καὶ νὰ καρποφορήσει ἕνα δένδρο, ὅταν τὸ ἀποκόπτουν ἀπὸ τὶς ρίζες του, ἄλλο τόσο εἶναι δυνατὸν νὰ βιωθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία - Ὀρθοπραξία, μὲ τὴν κατάλυση τοῦ Σταυροῦ, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα.

Καὶ ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, δυστυχῶς, οἱ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὑπεύθυνος κλῆρος καὶ ὄχι μόνο, ἀλλὰ καὶ ὁ μοναχισμός, ὅταν ἀφελῶς, ἀνοήτως ἢ καὶ σὲ κάποιες τῶν περιπτώσεων, προδοτικῶς, ἀνέχονται αὐτὲς τὶς καταστάσεις καὶ δὲν ἀντιδροῦν, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ὅτι κάποιοι καὶ τὶς ὑποθάλπουν, ὄχι μόνο τοποθετοῦν οἱ ἴδιοι τους ἑαυτούς τους στοὺς «ἐτεροδιδασκάλους» ποὺ ἀντιστρατεύονται τὸ κήρυγμα καὶ τὴν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀλλὰ καταντοῦν στὸ ἐπίπεδο τῶν κακῶν ἐργατῶν τοῦ ἀμπελῶνος, τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος, «κακῶς ἀπολέσει αὐτούς». (Ματθ. ΚΑ΄41).

Πρὸς Θεοῦ, μὴν ἰσχυριστεῖ κανεὶς τώρα ὅτι ἡ ἀλλοπρόσαλλη αὐτὴ τακτική, ἀποτελεῖ «συνετὴ ποιμαντικὴ διακονία». Ὄχι, ἀποτελεῖ ἢ τὴν συνειδητὴ προδοσία ἢ τὴν ἀφελότητα τῶν «ποιμένων». Τώρα, τί εἶναι ἀπὸ τὰ δύο τὸ χειρότερο ἢ τὸ καλύτερο; Ἂς ἐπιλέξει ὁ ἴδιος ποὺ βρίσκεται μέσα στὸ χῶρο τῆς «νεορθοδοξίας», τῆς «μεταπατερικῆς ἐποχῆς» καὶ τῆς ποικίλης «ἀπελευθερώσεως».

Ἂς προσέξουμε ὅμως, διότι τὸ τέλος τῆς «ἀκάρπου συκῆς» (Ματθ. ΚΑ΄21), θὰ πρέπει ὁπωσδήποτε, κάποτε νὰ μᾶς ἀφυπνίσει.

Ἀδελφοί μου. Παρὰ τὰ λάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες, ποὺ μᾶς ταλανίζουν, ἂς μὴ τὸ βάζουμε ποτὲ κάτω. Ἂς κλείσουμε τὰ αὐτιά μας σὲ ὅσους ψευδοποιμένες διαστρέφουν τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ καὶ ταυτοχρόνως, ἂς ἀγωνιστοῦμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς καρδιᾶς μας.

Ἂς ἔχουμε δὲ πάντοτε κατὰ νοῦ, ὅτι, ὅποιος δὲν αἰσθάνεται μέσα τοῦ τὶς χορδὲς τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, αὐτὸς δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀκούσει τὶς ἁρμονίες τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς.

Ἀμὴν