Ἕνα θαῦμα ζωῆς

Πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι φοβοῦνται νὰ παραδεχθοῦν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τὸ θαῦμα, καὶ προσπαθοῦν μέσα ἀπὸ διάφορες ἐπιστημονικὲς ἐξηγήσεις νὰ διώξουν τὸ «φόβο», τὴν «ἄγνοια» ἢ ὅπως ἀλλιῶς θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ ἑρμηνεύσουν. Ἡ διαδικασία τῆς πίστης στὸ θαῦμα εἶναι λίγο ἀκατάληπτη γιὰ τοὺς περισσότερους, ὄχι ὅμως καὶ γι΄ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἔχουν νιώσει, βιώσει, αἰσθανθεῖ, πιστέψει. Αὐτὸ εἶναι μία εὐλογία.

Στὴν ζωή μου εἶχα αὐτὴ τὴν εὐλογία ἀρκετὲς φορές, κάτι ποὺ μὲ ἔκανε νὰ αἰσθάνομαι αὐτὴ τὴν ὑπέροχη εὐωδία τῆς παρουσίας ἑνὸς Ἁγίου ποὺ ἄλλοι θὰ προσπαθοῦσαν νὰ ἑρμηνεύσουν μὲ χίλιους, ἄσχετους, κατ’ ἐμένα τρόπους.

Εἶχα μία πρόσκληση στὸ χωριὸ Γούρι πρόσφατα. Προχωρώντας λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν Κλήρου, ἔνιωσα ἕνα μεγάλο καὶ ὀξὺ πόνο στὸ στῆθος, ἐφίδρωση, καὶ διάχυση τοῦ πόνου ἀριστερά. Μὲ δεδομένο ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα στὴν καρδιά, τὰ συμπτώματά μου δὲν ἦταν καὶ τὰ καλύτερα. Σὲ κάποια στιγμὴ νόμιζα ὅτι εἶχα πάθει ἔμφραγμα. Θέλησα νὰ ἐπιστρέψω καὶ νὰ πάω στὸ νοσοκομεῖο, ἢ καὶ νὰ καλέσω βοήθεια. Ὅταν ἑτοιμάστηκα νὰ ἐπιστρέψω, κάτι μέσα μου μὲ ἔσπρωχνε πρὸς τὸ Γούρι. Ὁ πόνος ἦταν ἀφόρητος καὶ μὲ μικρὲς στάσεις καὶ παρακλήσεις πρὸς τὴν Παναγία κατάφερα νὰ φτάσω. Ὁ πόνος συνέχισε γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Ὅταν συνάντησα κάποιο γνωστό μου στὴν κοινότητα, μοῦ εἶπε πὼς ἡ Εἰκόνα τῆς Παντάνασσας, τὸ ἀκριβὲς ἀντίγραφο τῆς εἰκόνας ποὺ βρίσκεται στὸ Ἅγιον Ὅρος, βρίσκεται στὴν ἐκκλησία καὶ πὼς τὴν ἑπομένη θὰ γίνει παράκληση.

Ἀμέσως κάτι μέσα μου, μοῦ εἶπε πὼς ἴσως γι’ αὐτὸ ἔπρεπε νὰ εἶμαι στὴν Κοινότητα.

Ὅταν τὴν ἑπομένη τὸ πρωί, προσκύνησα τὸ εἰκόνισμα, μετὰ ἀπὸ λίγες ὧρες κατευθύνθηκα γιὰ τὴν Λευκωσία. Κοιτάζοντας τὸν καθρέφτη μὲ ἔκπληξη συνειδητοποίησα πὼς τὸ πρήξιμο στὴν φλέβα εἶχε ἐξαφανιστεῖ καὶ πὼς ἡ βραχνὴ φωνή μου εἶχε ἀλλάξει καὶ ἐπανῆλθε κανονικά. Τὸ πρόβλημα μὲ τὴν φωνή μου ἄρχισε...

πολὺ ἔντονα νὰ μὲ βασανίζει ἀπὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2013, σύμπτωμα ὅπως μού εἶχαν πεῖ οἱ γιατροὶ τῆς πάθησής μου (καὶ γιὰ τὴν φωνὴ καὶ γιὰ τὴν φλέβα).

Ἴσως, αὐτὰ γιὰ κάποιους νὰ ἀκούγονται ἁπλά, ἄσχετα, χαζά, ἐκπληκτικὰ ὅμως καὶ ἐντυπωσιακὰ γιὰ κάποιους ἄλλους.

Προσωπικὰ, λέω πὼς ἦταν μία σειρὰ ἀπὸ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἡ Παναγία φρόντισε νὰ κάνει γιὰ κάποιον ποὺ τὴν κάλεσε σὲ βοήθεια.

Καθημερινὰ συμβαίνουν θαύματα. Ἐμεῖς ὅμως ἴσως δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὰ ἀποδεχθοῦμε καὶ νὰ τὰ ἀγκαλιάσουμε.

(Ἡ φωνὴ ἑνὸς ἀσθενῆ)

Κατερίνα Παπαδοπούλου.

Διακόνημα