Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Γ΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν (Ἑβρ. Δ΄ 14 – Ε΄ 6)
Γράφει ὁ Ἀρχ. π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Τρίτη Κυριακή της Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς! Μὰ πότε κι ὄλας φθάσαμε στὸ μέσον του Σταδίου; Κι ὅμως, ἀδελφοί μου, ὁ καιρὸς περνᾶ, μᾶλλον ἐμεῖς περνοῦμε καὶ δίχως νὰ τὸ αἰσθανόμαστε, φθάνουμε στὴν εὐλογημένη Ἀνάσταση. Νὰ προσθέσουμε δὲ ὅτι καὶ χωρὶς νὰ τὸ κατανοοῦμε, βαδίζουμε πρὸς τὸν ἀκύμαντο λιμένα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, μὲ τὴν χάρη πάντοτε τοῦ Θεοῦ!
Κυριακὴ λοιπὸν τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Δηλαδὴ Κυριακὴ κατὰ τὴν ὁποία προσκυνοῦμε ἰδιαιτέρως τὸν Τίμιό του Κυρίου μας Σταυρό. Καὶ γιατί αὐτό; Διότι ἑπόμενο εἶναι, στὴν πορεία τὴν ἀγωνιστική μας, μέσα στὴν εὐλογημένη Τεσσαρακοστή, κάπου, εἴτε νὰ κουραστήκαμε, εἴτε καὶ ἐνδεχομένως νὰ αἰσθανθήκαμε ἀδυναμία στὸν ἀγώνα μας καὶ ἀφορμὴ βρῆκε ὁ ἐχθρὸς νὰ μᾶς δείξει ὅτι δὲν παύει ποτὲ νὰ μᾶς μισεῖ. Ἀλλά, καὶ γιὰ ἄλλους ἀκόμα λόγους καὶ αἰτίες, αἰσθανόμαστε τώρα τὴν ἀνάγκη κάπου νὰ σταθοῦμε, ὥστε ν' ἀντλήσουμε δυνάμεις γιὰ νὰ συνεχίσουμε ἕως τὸ τέλος.
Πράγματι, ὅπως οἱ ὁδοιπόροι στὴν μακρινὴ ἔρημο, μὲ τὰ καραβάνια τους, στὸ μέσον της διαδρομῆς σταματοῦν σὲ κάποια ὄαση γιὰ νὰ ξεκουραστοῦν κάτω ἀπὸ τὸν ἴσκιο τῶν δένδρων καὶ ν' ἀντλήσουν δύναμη, ἔτσι τώρα κι ἐμεῖς, ὁδοιπόροι στὸν ἀγώνα τὸν πνευματικό, ζητοῦμε νὰ....
Γράφει ὁ Ἀρχ. π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Τρίτη Κυριακή της Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς! Μὰ πότε κι ὄλας φθάσαμε στὸ μέσον του Σταδίου; Κι ὅμως, ἀδελφοί μου, ὁ καιρὸς περνᾶ, μᾶλλον ἐμεῖς περνοῦμε καὶ δίχως νὰ τὸ αἰσθανόμαστε, φθάνουμε στὴν εὐλογημένη Ἀνάσταση. Νὰ προσθέσουμε δὲ ὅτι καὶ χωρὶς νὰ τὸ κατανοοῦμε, βαδίζουμε πρὸς τὸν ἀκύμαντο λιμένα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, μὲ τὴν χάρη πάντοτε τοῦ Θεοῦ!
Κυριακὴ λοιπὸν τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Δηλαδὴ Κυριακὴ κατὰ τὴν ὁποία προσκυνοῦμε ἰδιαιτέρως τὸν Τίμιό του Κυρίου μας Σταυρό. Καὶ γιατί αὐτό; Διότι ἑπόμενο εἶναι, στὴν πορεία τὴν ἀγωνιστική μας, μέσα στὴν εὐλογημένη Τεσσαρακοστή, κάπου, εἴτε νὰ κουραστήκαμε, εἴτε καὶ ἐνδεχομένως νὰ αἰσθανθήκαμε ἀδυναμία στὸν ἀγώνα μας καὶ ἀφορμὴ βρῆκε ὁ ἐχθρὸς νὰ μᾶς δείξει ὅτι δὲν παύει ποτὲ νὰ μᾶς μισεῖ. Ἀλλά, καὶ γιὰ ἄλλους ἀκόμα λόγους καὶ αἰτίες, αἰσθανόμαστε τώρα τὴν ἀνάγκη κάπου νὰ σταθοῦμε, ὥστε ν' ἀντλήσουμε δυνάμεις γιὰ νὰ συνεχίσουμε ἕως τὸ τέλος.
Πράγματι, ὅπως οἱ ὁδοιπόροι στὴν μακρινὴ ἔρημο, μὲ τὰ καραβάνια τους, στὸ μέσον της διαδρομῆς σταματοῦν σὲ κάποια ὄαση γιὰ νὰ ξεκουραστοῦν κάτω ἀπὸ τὸν ἴσκιο τῶν δένδρων καὶ ν' ἀντλήσουν δύναμη, ἔτσι τώρα κι ἐμεῖς, ὁδοιπόροι στὸν ἀγώνα τὸν πνευματικό, ζητοῦμε νὰ....
ξεδιψάσουμε καὶ νὰ δροσιστοῦμε κάτω ἀπὸ τὸν ζείδωρο ἴσκιο τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ!
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία, ὅρισε αὐτὴ τὴν τρίτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ ὁποία βρίσκεται ἀκριβῶς στὸ μέσον της πορείας πρὸς τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, νὰ ὑψώνεται ἐν μέσω τῶν Ἱερῶν μας Ναῶν, τὸ σύμβολο τῆς Νίκης.
Καὶ εἶναι, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρός, ὅπλον καὶ σύμβολον νίκης κατὰ τοῦ ἐχθροῦ («ὁ Σταυρός Σου Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου»), ἀλλὰ καὶ σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων τῶν πιστῶν. Ὅμως, ὁ προφητευμένος καὶ πρὸ καταβολῆς κόσμου προετοιμασμένος Τίμιος Σταυρός, εἶναι καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμα. Κάτι ἄλλο, πολὺ σημαντικὸ καὶ ἀποκαλυπτικό, τὸ ὁποῖο μᾶς κάνει νὰ στεκόμαστε μπροστά του μὲ δέος καὶ συγκίνηση. Ναί, ὁ Σταυρὸς ἀποτελεῖ τὸν θρόνο τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Αὐτὸς εἶναι ὁ βασιλικός Του θρόνος. Ὁ ἴδιος του ὁ Σταυρός. Καὶ ἐπάνω σ' αὐτὸν τὸν ἀδιανόητο γιὰ τὸν ἄνθρωπο θρόνο, πρόσφερε ὁ Κύριος τὴν θυσία του.
Θυσίασε ὄχι κάποιο σφάγιον, ὄχι κάποιο ζῶο ὁ Θεός, ὄχι κάποιο ἄλλο κτίσμα καὶ δημιούργημα, ἀλλὰ συγκλονιστικὸ καὶ νὰ τὸ σκέπτεται κανείς, θυσίασε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτόν Του. Καὶ γιὰ ποιούς; Γιὰ δικαίους καὶ ἀγαθούς; Ὄχι βεβαίως, ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους. Γι' αὐτὸ καὶ εἶναι ὁ εὔσπλαγχνος καὶ ἐλεήμων Ἀρχιερεύς, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς καταγράφει καὶ ὁ θεῖος Ἀπόστολος στὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θ΄ἀκούσουμε στὴν Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.
Ἀδελφοί μου, ὅσο κι ἂν προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὰ ἀποκαλυπτικὰ μηνύματα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, οὐδέποτε θὰ κατορθώσουμε νὰ συλλάβουμε τὸ ὕψος, τὸ βάθος, τὸ πλάτος καὶ τὸ μῆκος τῶν συγκλονιστικῶν αὐτῶν γεγονότων. Τῶν γεγονότων δηλ. ποῦ πραγματοποίησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ἀλλ' ἂς στρέψουμε καὶ πάλι μὲ ἀγάπη καὶ κατάνυξη τὸ βλέμμα μας στὸν ζωηφόρο Σταυρό, διὰ τοῦ ὁποίου συντρίβεται ὁ διάβολος καὶ ξεπλένεται ἡ ἁμαρτία, κι ἂς δοῦμε, ὅσο μᾶς εἶναι βεβαίως δυνατὸν τὸν Μέγα Ἀρχιερέα ποὺ θυσιάζεται γιὰ τὴν «ἡμετέραν σωτηρίαν».
Γιὰ ποιὸν λόγο γίνονται ὂλ' αὐτὰ καὶ ποιὰ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἀρχιερωσύνης;
Ἤδη τονίσαμε ὅτι τὸ ὅλον σχέδιον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πραγματοποιεῖται γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ταλαίπωρος καὶ αἰχμάλωτος στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπος. Νὰ σωθεῖ τὸ ἀγαπημένο καὶ ἀποστατημένο παιδί, τόσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν προσωπικό του ἐχθρό, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ ποὺ εἶναι ὁ θάνατος.
Ἔτσι λοιπόν, οὐσία τῆς ἀρχιερωσύνης, δὲν εἶναι παρὰ ἡ μεσιτεία στὸν Θεὸ Πατέρα ὑπὲρ τῶν ἁμαρτωλῶν.
Αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, καὶ ἐπάνω στὸ θυσιαστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ ποὺ πλέον ἀποτελεῖ τὸν θρόνο Του, προσφέρει μὲ ἄπειρη ἀγάπη τὴν μεγάλη ἐξιλαστήριο θυσία γιὰ ὁλόκληρο τὸ Γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Εἶναι ὁ συμπαθὴς καὶ ἐλεήμων, ἀρκεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος μὲ τὴν θέλησή του νὰ προσεγγίσει «τῷ θρόνω τῆς χάριτος». Καθὼς λοιπὸν πλησιάζουμε μὲ πίστη καὶ μὲ παρρησία τὸν Τίμιο Σταυρό, λαμβάνουμε «ἔλεον καὶ χάριν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν».
Ἀναμφιβόλως ἀδελφοί μου, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ὁ πιστὸς ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ βιώνει κάπως τὴν δόξα τοῦ Σταυροῦ, δηλ. τὸν θρόνο τῆς Χάριτος, ἀλλὰ καὶ ὅταν συνειδητοποιεῖ καὶ τὸ παμμέγιστο ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, τότε δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ συγκλονίζεται. Καὶ ὄντως, ποῖος ἄνθρωπος θὰ ἔχει τὴν τόλμη μπροστὰ στὸ μεγάλο αὐτὸ ἀξίωμα νὰ θεωρήσει τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἱκανὸ καὶ ἄξιο; Οὐδείς. Οὐδεὶς λογικός, ἐκτὸς κι ἂν εἶναι παράλογος ἢ ἡ μανία τῆς κοσμικοεκκλησιαστικῆς δόξας τὸν κάνει νὰ μὴ συνειδητοποιεῖ τὸ μέγεθος τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸν φρικτὸ λόγο ποὺ θὰ δώσει ἐν ἡμέρα κρίσεως.
Δὲν μπορεῖ λοιπὸν κανεὶς ἀπὸ μόνος του, ἐὰν βεβαίως πιστεύει, νὰ «κινεῖ τὰ νήματα» γιὰ νὰ λάβει τὴν ὑψίστη αὐτὴ τιμή. Θὰ λέγαμε δὲ πὼς ἀποτελεῖ ὁλοφάνερο δεῖγμα ἀναξιότητος γιὰ ἕναν ἄνθρωπο τῆς ἐκκλησίας, τὸ νὰ ἐπιδιώκει, προσπαθεῖ, παρακαλεῖ ποικιλοτρόπως, στοχεύει καὶ ἐργάζεται στὸ νὰ ἀναρριχηθεῖ στὸ ὕψιστό της Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα. Καὶ φυσικὰ ἡ Ἀποστολικὴ φράση «Πιστὸς ὁ λόγος, εἰ τὶς ἐπισκοπῆς ὀρέγεται, καλοῦ ἔργου ἐπιθυμεῖ» (Α΄Τιμοθ. Γ΄1), Δηλ. ἀξιόπιστος εἶναι ὁ λόγος. Ἐὰν κανεὶς ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι ἐπίσκοπος, καλὸ ἔργο ἐπιθυμεῖ, ποὺ ὅπως βλέπουμε κάνει λόγο γιὰ ἔργο καὶ ὄχι γιὰ κοσμικὲς δόξες, δὲν μπορεῖ σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων νὰ προσαρμοστεῖ σ' ὅσους αὐτοεξευτελίζονται καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι ἔχουν μεταλλαχθεῖ σὲ «ἀσπόνδυλα μαλάκια» λόγω του ὅτι τοὺς «γυάλισε στὸ μάτι» ἡ λάμψη τῶν ὑψηλῶν ἀξιωμάτων.
Ἐὰν ὅμως κρίνει ὁ Θεὸς καὶ πρέπει, τότε θὰ τὸν καλέσει, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη μὲ τὸν Ἀαρῶν, ὥστε τελικῶς καὶ τὸ ποίμνιο νὰ διακονήσει καὶ νὰ σώσει ψυχές, καὶ τελικῶς μέσω τῆς ὀρθῆς διακονίας – μαρτυρίας καὶ ὁμολογίας νὰ σώσει τὸν ἑαυτόν του.
Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο δηλαδὴ ποὺ καὶ ὁ Κύριος ἔγινε Ἀρχιερεύς. Δὲν δόξασε δηλ. ὡς ἄνθρωπος μόνος του τὸν ἑαυτόν Του, γενόμενος Ἀρχιερεύς, ἀλλὰ τὸν δόξασε ὁ Θεὸς Πατέρας.
Καὶ πάλι, ὁ Απ. Παῦλος τονίζει τὴν μεγάλη ἀλήθεια: «Ἐσὺ εἶσαι ἱερεὺς αἰώνιος, ὄχι ὅπως οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, ποὺ ἔλαβαν τὴν Ἀρχιερωσύνη κατὰ κληρονομικὴ διαδοχὴ ἀπὸ τὸν Ἀαρῶν, ἀλλὰ εἶσαι ἱερεὺς κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ». Σύμφωνα δηλ. μὲ τὴν ἱερωσύνη τοῦ Μεχισεδέκ, ὁ ὁποῖος δὲν μεταβίβασε τὴν ἱερωσύνη του σὲ κάποιον ἄλλον ἀπόγονό του!
Ἀδελφοί μου. Τὰ θεία νοήματα μᾶς τρέφουν, καὶ ὁ ἴσκιος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς δροσίζει καὶ μᾶς γεμίζει δύναμη. Δύναμη ὥστε νὰ συνεχίσουμε τὸν εὐλογημένο δρόμο πρὸς τὴν τελείωση. Αὐτὸς ἄλλωστε δὲν εἶναι καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας; Γι' αὐτὸ ἤρθαμε, μᾶλλον, μᾶς ἔφερε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ καὶ μᾶς ἐνέταξε ὡς ὀργανικὰ καὶ ζωντανὰ μέλη μέσα στὸ Σῶμα Του ποὺ εἶναι ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία!
Δὲν ἔχουμε λοιπὸν παρὰ μὲ ἀνανεωμένες τὶς ψυχοσωματικές μας δυνάμεις, καὶ ἀφοῦ προσκυνήσουμε τὸ σύμβολο τῆς Νίκης καὶ τὸν θρόνο τῆς Χάριτος, μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία μας πρὸς τὸ Θεῖον δράμα ἀλλὰ καὶ τὴν ἔνδοξη τοῦ Κυρίου μας Ἀνάσταση. Ἀμήν.
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία, ὅρισε αὐτὴ τὴν τρίτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ ὁποία βρίσκεται ἀκριβῶς στὸ μέσον της πορείας πρὸς τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, νὰ ὑψώνεται ἐν μέσω τῶν Ἱερῶν μας Ναῶν, τὸ σύμβολο τῆς Νίκης.
Καὶ εἶναι, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρός, ὅπλον καὶ σύμβολον νίκης κατὰ τοῦ ἐχθροῦ («ὁ Σταυρός Σου Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου»), ἀλλὰ καὶ σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων τῶν πιστῶν. Ὅμως, ὁ προφητευμένος καὶ πρὸ καταβολῆς κόσμου προετοιμασμένος Τίμιος Σταυρός, εἶναι καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμα. Κάτι ἄλλο, πολὺ σημαντικὸ καὶ ἀποκαλυπτικό, τὸ ὁποῖο μᾶς κάνει νὰ στεκόμαστε μπροστά του μὲ δέος καὶ συγκίνηση. Ναί, ὁ Σταυρὸς ἀποτελεῖ τὸν θρόνο τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Αὐτὸς εἶναι ὁ βασιλικός Του θρόνος. Ὁ ἴδιος του ὁ Σταυρός. Καὶ ἐπάνω σ' αὐτὸν τὸν ἀδιανόητο γιὰ τὸν ἄνθρωπο θρόνο, πρόσφερε ὁ Κύριος τὴν θυσία του.
Θυσίασε ὄχι κάποιο σφάγιον, ὄχι κάποιο ζῶο ὁ Θεός, ὄχι κάποιο ἄλλο κτίσμα καὶ δημιούργημα, ἀλλὰ συγκλονιστικὸ καὶ νὰ τὸ σκέπτεται κανείς, θυσίασε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτόν Του. Καὶ γιὰ ποιούς; Γιὰ δικαίους καὶ ἀγαθούς; Ὄχι βεβαίως, ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους. Γι' αὐτὸ καὶ εἶναι ὁ εὔσπλαγχνος καὶ ἐλεήμων Ἀρχιερεύς, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς καταγράφει καὶ ὁ θεῖος Ἀπόστολος στὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θ΄ἀκούσουμε στὴν Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.
Ἀδελφοί μου, ὅσο κι ἂν προσπαθήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὰ ἀποκαλυπτικὰ μηνύματα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, οὐδέποτε θὰ κατορθώσουμε νὰ συλλάβουμε τὸ ὕψος, τὸ βάθος, τὸ πλάτος καὶ τὸ μῆκος τῶν συγκλονιστικῶν αὐτῶν γεγονότων. Τῶν γεγονότων δηλ. ποῦ πραγματοποίησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ἀλλ' ἂς στρέψουμε καὶ πάλι μὲ ἀγάπη καὶ κατάνυξη τὸ βλέμμα μας στὸν ζωηφόρο Σταυρό, διὰ τοῦ ὁποίου συντρίβεται ὁ διάβολος καὶ ξεπλένεται ἡ ἁμαρτία, κι ἂς δοῦμε, ὅσο μᾶς εἶναι βεβαίως δυνατὸν τὸν Μέγα Ἀρχιερέα ποὺ θυσιάζεται γιὰ τὴν «ἡμετέραν σωτηρίαν».
Γιὰ ποιὸν λόγο γίνονται ὂλ' αὐτὰ καὶ ποιὰ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἀρχιερωσύνης;
Ἤδη τονίσαμε ὅτι τὸ ὅλον σχέδιον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πραγματοποιεῖται γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ταλαίπωρος καὶ αἰχμάλωτος στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπος. Νὰ σωθεῖ τὸ ἀγαπημένο καὶ ἀποστατημένο παιδί, τόσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν προσωπικό του ἐχθρό, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ ποὺ εἶναι ὁ θάνατος.
Ἔτσι λοιπόν, οὐσία τῆς ἀρχιερωσύνης, δὲν εἶναι παρὰ ἡ μεσιτεία στὸν Θεὸ Πατέρα ὑπὲρ τῶν ἁμαρτωλῶν.
Αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, καὶ ἐπάνω στὸ θυσιαστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ ποὺ πλέον ἀποτελεῖ τὸν θρόνο Του, προσφέρει μὲ ἄπειρη ἀγάπη τὴν μεγάλη ἐξιλαστήριο θυσία γιὰ ὁλόκληρο τὸ Γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ ἀναμάρτητος. Εἶναι ὁ συμπαθὴς καὶ ἐλεήμων, ἀρκεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος μὲ τὴν θέλησή του νὰ προσεγγίσει «τῷ θρόνω τῆς χάριτος». Καθὼς λοιπὸν πλησιάζουμε μὲ πίστη καὶ μὲ παρρησία τὸν Τίμιο Σταυρό, λαμβάνουμε «ἔλεον καὶ χάριν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν».
Ἀναμφιβόλως ἀδελφοί μου, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ὁ πιστὸς ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ βιώνει κάπως τὴν δόξα τοῦ Σταυροῦ, δηλ. τὸν θρόνο τῆς Χάριτος, ἀλλὰ καὶ ὅταν συνειδητοποιεῖ καὶ τὸ παμμέγιστο ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, τότε δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ συγκλονίζεται. Καὶ ὄντως, ποῖος ἄνθρωπος θὰ ἔχει τὴν τόλμη μπροστὰ στὸ μεγάλο αὐτὸ ἀξίωμα νὰ θεωρήσει τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἱκανὸ καὶ ἄξιο; Οὐδείς. Οὐδεὶς λογικός, ἐκτὸς κι ἂν εἶναι παράλογος ἢ ἡ μανία τῆς κοσμικοεκκλησιαστικῆς δόξας τὸν κάνει νὰ μὴ συνειδητοποιεῖ τὸ μέγεθος τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸν φρικτὸ λόγο ποὺ θὰ δώσει ἐν ἡμέρα κρίσεως.
Δὲν μπορεῖ λοιπὸν κανεὶς ἀπὸ μόνος του, ἐὰν βεβαίως πιστεύει, νὰ «κινεῖ τὰ νήματα» γιὰ νὰ λάβει τὴν ὑψίστη αὐτὴ τιμή. Θὰ λέγαμε δὲ πὼς ἀποτελεῖ ὁλοφάνερο δεῖγμα ἀναξιότητος γιὰ ἕναν ἄνθρωπο τῆς ἐκκλησίας, τὸ νὰ ἐπιδιώκει, προσπαθεῖ, παρακαλεῖ ποικιλοτρόπως, στοχεύει καὶ ἐργάζεται στὸ νὰ ἀναρριχηθεῖ στὸ ὕψιστό της Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα. Καὶ φυσικὰ ἡ Ἀποστολικὴ φράση «Πιστὸς ὁ λόγος, εἰ τὶς ἐπισκοπῆς ὀρέγεται, καλοῦ ἔργου ἐπιθυμεῖ» (Α΄Τιμοθ. Γ΄1), Δηλ. ἀξιόπιστος εἶναι ὁ λόγος. Ἐὰν κανεὶς ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι ἐπίσκοπος, καλὸ ἔργο ἐπιθυμεῖ, ποὺ ὅπως βλέπουμε κάνει λόγο γιὰ ἔργο καὶ ὄχι γιὰ κοσμικὲς δόξες, δὲν μπορεῖ σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων νὰ προσαρμοστεῖ σ' ὅσους αὐτοεξευτελίζονται καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι ἔχουν μεταλλαχθεῖ σὲ «ἀσπόνδυλα μαλάκια» λόγω του ὅτι τοὺς «γυάλισε στὸ μάτι» ἡ λάμψη τῶν ὑψηλῶν ἀξιωμάτων.
Ἐὰν ὅμως κρίνει ὁ Θεὸς καὶ πρέπει, τότε θὰ τὸν καλέσει, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη μὲ τὸν Ἀαρῶν, ὥστε τελικῶς καὶ τὸ ποίμνιο νὰ διακονήσει καὶ νὰ σώσει ψυχές, καὶ τελικῶς μέσω τῆς ὀρθῆς διακονίας – μαρτυρίας καὶ ὁμολογίας νὰ σώσει τὸν ἑαυτόν του.
Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο δηλαδὴ ποὺ καὶ ὁ Κύριος ἔγινε Ἀρχιερεύς. Δὲν δόξασε δηλ. ὡς ἄνθρωπος μόνος του τὸν ἑαυτόν Του, γενόμενος Ἀρχιερεύς, ἀλλὰ τὸν δόξασε ὁ Θεὸς Πατέρας.
Καὶ πάλι, ὁ Απ. Παῦλος τονίζει τὴν μεγάλη ἀλήθεια: «Ἐσὺ εἶσαι ἱερεὺς αἰώνιος, ὄχι ὅπως οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, ποὺ ἔλαβαν τὴν Ἀρχιερωσύνη κατὰ κληρονομικὴ διαδοχὴ ἀπὸ τὸν Ἀαρῶν, ἀλλὰ εἶσαι ἱερεὺς κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ». Σύμφωνα δηλ. μὲ τὴν ἱερωσύνη τοῦ Μεχισεδέκ, ὁ ὁποῖος δὲν μεταβίβασε τὴν ἱερωσύνη του σὲ κάποιον ἄλλον ἀπόγονό του!
Ἀδελφοί μου. Τὰ θεία νοήματα μᾶς τρέφουν, καὶ ὁ ἴσκιος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς δροσίζει καὶ μᾶς γεμίζει δύναμη. Δύναμη ὥστε νὰ συνεχίσουμε τὸν εὐλογημένο δρόμο πρὸς τὴν τελείωση. Αὐτὸς ἄλλωστε δὲν εἶναι καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας; Γι' αὐτὸ ἤρθαμε, μᾶλλον, μᾶς ἔφερε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ καὶ μᾶς ἐνέταξε ὡς ὀργανικὰ καὶ ζωντανὰ μέλη μέσα στὸ Σῶμα Του ποὺ εἶναι ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία!
Δὲν ἔχουμε λοιπὸν παρὰ μὲ ἀνανεωμένες τὶς ψυχοσωματικές μας δυνάμεις, καὶ ἀφοῦ προσκυνήσουμε τὸ σύμβολο τῆς Νίκης καὶ τὸν θρόνο τῆς Χάριτος, μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία μας πρὸς τὸ Θεῖον δράμα ἀλλὰ καὶ τὴν ἔνδοξη τοῦ Κυρίου μας Ἀνάσταση. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου