Ὁ Τρίτος Ἀττίλας

Γράφει ὁ Κωστούλας Χρ. Βασίλειος

Μέσα σὲ λίγες ἡμέρες τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974, ὁ ἑλληνισμὸς τῆς Κύπρου ὑφίσταται τὶς συνέπειες τοῦ Ἀττίλα 1 καὶ 2. Ἔχουν περάσει ἤδη τετρακόσια χρόνια ἀπὸ τὸν πρῶτο Ἀττίλα οὐσιαστικά, τὴν εἰσβολὴ τῶν Ὀθωμανῶν τοῦ Μουσταφᾶ στὴ Μεγαλόνησο καὶ τὴν κατάληψη τῆς Λευκωσίας καὶ τῆς Ἀμμοχώστου (1570-71). Μετὰ ἀπὸ τέσσερις αἰῶνες οἱ ἱστορικοὶ νόμοι ἐπαναλαμβάνονται μὲ τὴν ἀκριβέστατη νομοτελειακὴ ἐφαρμογή τους. Ἡ τουρκικὴ μπότα συνεπικουρούμενη ἀπὸ τὶς «εὐλογίες» καὶ τὸν σχεδιασμὸ τῶν σύγχρονων Ποντίων Πιλάτων (Μεγάλων Δυνάμεων), πατάει στὴ μαρτυρικὴ Μεγαλόνησο βάφωντας μὲ αἷμα τὰ χώματα τῆς νήσου τῶν Ἁγίων. Εἶναι ἡ πιὸ σύγχρονη πολεμικὴ εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ ξένου ἐδάφους στὴν ἱστορία, μὲ ταυτόχρονη ἐκτόπιση πληθυσμοῦ, ἐθνοκάθαρση, ἀπαγωγές, βιασμούς, ἐκτέλεση κρατουμένων, ἐξαφάνιση ἀγνοουμένων. Ἡ ἀνθρωπότητα “νίπτει τὰς χείρας”. Ὁ ἑλληνισμὸς μπροστὰ σὲ ἕνα ἀκόμα δράμα, σὲ μία ἀκόμα μάχη γιὰ ἐπιβίωση, ὅπως ἄλλωστε κάνει ἐδῶ καὶ 5000 χρόνια. Μπροστὰ σὲ μία βάρβαρη ὠμότητα ἀνεκτὴ τότε ἀλλὰ καὶ ὡς τὶς ἡμέρες μας, ἀπὸ τὸν δυτικὸ ἀνεπτυγμένο πολιτισμό, παρὰ τὰ «ἔντονα» διαβήματα καὶ τὶς διπλωματικὲς κινήσεις στὸν ΟΗΕ. Ἡ ἀβεβαιότητα τῆς κατάστασης τῆς Κύπρου φαίνεται ἐξυπηρέτησε πολλοὺς σκοποὺς διαχρονικὰ ἀπὸ τὸ 1974 καὶ μετὰ κυρίως ὅμως βλέπουμε σήμερα νὰ....

 φέρνει μία θερμὴ σύγκρουση συμφερόντων, κυρίως γιὰ τὸ ποιὸς θὰ ἔχει στὴν κυριαρχία του, αὐτὸ τὸ ἀβύθιστο ἀεροπλανοφόρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου.

Γιατί ὅμως ἕνα γεγονὸς τὸ ὁποῖο συνέβει πρὶν ἀπὸ 40 περίπου χρόνια εἶναι τόσο ζωντανὸ καὶ ἐπίκαιρο στὴ μνήμη μας; Γιατί ἀπασχολεῖ ὅλο τὸν πλανήτη;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι μᾶλλον ὅτι ἐκεῖνα τὰ τραγικὰ γεγονότα τοῦ καλοκαιριοῦ τοῦ ’74 δὲν σταμάτησαν τότε, ἦταν πιθανότατα ἡ ἀρχὴ ἑνὸς ἔργου ποὺ βλέπουμε νὰ ἐξελίσσεται σήμερα. Ἡ ἀβεβαιότητα εἶχε ἑδραιωθεῖ στὸ νησί, ὥστε νὰ φτάσουμε στὴ σημερινὴ κατάσταση. Θυμίζει λίγο ἀπὸ τὴ θέσπιση τῶν «γκρίζων ζωνῶν» στὸ αἰγαῖο μὲ τὰ γεγονότα τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 1996 στὴν κρίση τῶν Ἰμίων. Ἡ ὑποχωρητικότητα καὶ ἡ προδοσία μίας στιγμῆς, τῶν ἑλλήνων πολιτικῶν, μπροστὰ στὴν ἑλληνικὴ σημαία καὶ στὸ ἑλληνικὸ ἔδαφος, ἔφερε ὡς ἀποτέλεσμα 18 χρόνια τουρκικῶν διεκδικήσεων, ὑπερπτήσεων τουρκικῶν μαχητικῶν πάνω ἀπὸ ἑλληνικὰ νησιά, κρουαζιέρων τουρκικῶν κορβετῶν στὸ Σούνιο καὶ πάει λέγοντας. Ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν κάπου. Τίποτα δὲν γίνεται τυχαίως. Ἰσχύει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸ αἰγαῖο καὶ γιὰ τὴν Κύπρο. Ἰσχύει γιὰ ὅλο τὸν ἑλληνισμό.

Ἡ ἱστορία ἐπαληθεύει τραγικὰ τὰ γεγονότα ποὺ εἶχαν προηγηθεῖ τὸ 1973. Τὰ διαβήματα, τοὺς καθορισμοὺς ζωνῶν ἐρευνῶν γιὰ φυσικὸ πλοῦτο, οἱ δεσμεύσεις συγκεκριμένων περιοχῶν γιὰ ἀεροναυτικὰ γυμνάσια, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ὑφαλοκρηπίδας τῶν νησιῶν τοῦ αἰγαίου, ἡ δικτατορία στὴν Ἑλλάδα, ἡ στάση τῶν Ἑλλήνων πολιτικῶν, τὰ casus belli, οἱ ρηματικὲς διακοινώσεις στὸν ΟΗΕ καὶ οἱ ΝΟΤΑΜ, ὁ κοινωνικὸς ἀναβρασμός, τὰ σταδιακὰ χτυπήματα στὴν Ἱστορία καὶ τὴ στοιχειώδη παιδεία τῶν ἑλλήνων, ὁ διχασμὸς σὲ πολιτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κόσμο καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ἀστάθεια εἶναι λίγα ἀπὸ τὰ ἐπαναλαμβανόμενα προβλήματα ποὺ προηγήθηκαν τῶν 2 Ἀττίλων καὶ ἔφεραν ὁλόκληρο τὸν ἑλληνισμὸ πρὸ τετελεσμένων γεγονότων.

Οἱ παραλληλισμοὶ

Τὸ θέμα εἶναι ὅμως , πῶς πρέπει νὰ εἰσπράξουμε ὡς λαός, τὴν τρομακτικὴ ὁμοιότητα τῶν καταστάσεων ποὺ συμβαίνουν τὸ τελευταῖο διάστημα σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο, μὲ αὐτὰ ποὺ προηγήθηκαν τῆς εἰσβολῆς τοῦ 1974, γιατί ὅλα συγκλίνουν ὅτι ὅσα ζεῖ ἡ Κύπρος καὶ ἐν μέρει ἡ Ἑλλάδα τὰ τελευταία 2-3 χρόνια, εἶναι οὐσιαστικὰ ἕνας τρίτος Ἀττίλας, πολυπρόσωπος καὶ πολυδιάστατος ἀλλὰ μὲ πολλὰ παράλληλα σημεῖα σὲ σχέση μὲ τὰ γεγονότα τοῦ 1974:

 Ἡ πολιτικὴ ἀστάθεια. Ἡ ρευστὴ πολιτικὴ κατάσταση σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο, μὲ τὴ δικτατορία στὸ τελευταῖο μέρος της στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ πραξικόπημα κατὰ Μακαρίου στὴν Κύπρο. Ἡ διχόνοια ἤδη ἀνοίγει τὸ δρόμο στοὺς ἐξωτερικοὺς ἐχθροὺς νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὴν ἀστάθεια. Σὲ ἀντιστοιχία ἀντιπαραθέστε τὴν πολιτικὴ κατάσταση σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο σήμερα μετὰ ἀπὸ 2 χρόνια μνημονίων ἀνθελληνικῶν καὶ ἐξοντωτικῶν μέτρων κατὰ τοῦ λαοῦ, μὲ μία κοινωνία νὰ βράζει ἀπὸ κάθε ἄποψη καὶ χωρὶς νὰ ἔχει ὀρθὴ κοινοβουλευτικὴ ἐκπροσώπηση, μὲ ἀντισυνταγματικὴ φορολόγηση πάνω ἀπὸ τὶς δυνατότητες τοῦ λαοῦ.

Ἡ Διεθνής σιωπή. Ἡ παγκόσμια τακτικὴ “Ποντίου Πιλάτου” καὶ ἡ ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ καὶ ἀπουσία τῆς ΕΟΚ καὶ τοῦ ΟΗΕ τὸ ’74 καὶ τὸ 2013 μία Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση νὰ ἔχει στοὺς κόλπους τῆς κράτος τὸ ὁποῖο τελεῖ ὑπὸ ξένη κατοχὴ καὶ νὰ μὴν κάνει ἀπολύτως τίποτα γιὰ αὐτό.

Οἱ διπλωματικὲς κινήσεις. Ἡ Τουρκία τὸ 1974 ἐκδίδει τὴν περίφημη ΝΟΤΑΜ 714 μὲ τὴν ὁποία οὐσιαστικὰ θέτει τὴν ὀριογραμμὴ διεκδίκησης στὸ μέσον του αἰγαίου, δὲν ἀναγνωρίζει τὴν ὑφαλοπρηπίδα στὰ νησιὰ τοῦ αἰγαίου καὶ θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴν στρατιωτικοποίησή τους μὲ ἀφορμὴ τὴ συνθήκη τῆς Λωζάνης. Σήμερα σὲ πλήρη ἐφαρμογὴ ἡ ἴδια ΝΟΤΑΜ καὶ οἱ ἴδιες διεκδικήσεις. Τὸ ἐπιβεβαιώνουν οἱ συνεχεῖς παραβάσεις τοῦ Ἐθνικοῦ Ἐναέριου Χώρου καὶ τῶν Χωρικῶν Ὑδάτων, ἐνῶ ἀπὸ ἐποχῆς Ἰμίων καὶ ἔπειτα θεσπίζεται ὁ ὅρος “γκρίζα ζώνη”, μία τεράστια διπλωματικὴ ἐπιτυχία στὴ φαρέτρα τῆς Τουρκίας.

Ὁ ὀρυκτὸς πλοῦτος. Ἡ στρατιωτικὴ κυβέρνηση Παπαδόπουλου δημοσιεύει τὸ 1973 τὸ περίφημο ΦΕΚ (98/8-5-1973) περὶ τῶν ὑδρογονανθράκων, γιὰ τὴν ἐξόρυξη καὶ ἐκμετάλλευση τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου στὴν Ἑλλάδα Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση σήμερα προχωρᾶ σὲ ἀδειοδοτήσεις γιὰ τὴν ἔρευνα καὶ ἐκμετάλλευση τῶν ὑδρογονανθράκων, μέσα ἀπὸ τὴ σύσταση κρατικοῦ φορέα, ὅταν δύο χρόνια πρὶν ὁ πρωθυπουργὸς Γιῶργος Παπανδρέου, δήλωνε “δὲν ἔχουμε πετρέλαια”.

Ἡ ἐγκατάλειψη. Τὸ 1974 ἡ Κύπρος ἀφήνεται μὲ τὶς ἐντολὲς ἢ καλύτερα μὲ τὴν ἀδιαφορία τῆς “Ἀθήνας” στὸ ἔλεος τῆς Τουρκίας, ἐνῶ στοὺς λιγοστοὺς Ἕλληνες ποὺ σπέυδουν νὰ βοηθήσουν δίδονται ἐντολὲς ἀπεμπλοκῆς. Τὸ ἐθνικὸ κέντρο παύει νὰ λειτουργεῖ καὶ οἱ “ἀξιωματικοὶ” τῆς Ἀθήνας νίπτουν καὶ αὐτοὶ μαζὶ μὲ τοὺς πολιτικοὺς τὰ χέρια τους, μὲ τὸ αἷμα κάποιων φιλότιμων ποὺ πῆγαν καὶ πολέμησαν στὴν Κύπρο. Σήμερα ἡ Κύπρος φορτωμένη μὲ ἑλληνικὰ χρεοκοπημένα ὁμόλογα ἀλλὰ κυρίως φορτωμένη μὲ τὴν ἑλληνικὴ ἐπίσημη ἀδιαφορία ἀφήνεται στὸ ἔλεος τῆς γερμανικῆς “μπότας” ἢ καλύτερα εὐρωπαϊκῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς (ἐξόντωσης).

Ὁ ἀναβρασμός. Τὸ 1974 ἡ κατάσταση σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα εἶναι καζάνι ποὺ βράζει. Τὸ ἴδιο καὶ στὴν Κύπρο. Δικτατορία, πολιτικοὶ καὶ στὴ μέση ὁ λαὸς στὴν Ἑλλάδα. Μακάριος, ΕΟΚΑ καὶ στὴ μέση ὁ λαὸς στὴν Κύπρο. Σήμερα μὲ τὰ τραγικὰ μνημόνια στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ οἰκονομικὸ στραγγάλισμα τῆς Κύπρου, ἡ κοινωνία κλονίζεται συθέμελα, μὲ τραγικοὺς ἀπολογισμούς, αὐτοκτονίες, ἀνεργία, ἀπολύσεις, ἐγκληματικότητα, διχόνοια ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχουμε τὴν κυβερνητικὴ παράλυση καὶ πλήρη ὑποτακτικότητα στὶς διαταγὲς τῶν “ἐταίρων”, χωρὶς καν ἐπεξεργασία τῶν δεδομένων (βλέπε ἀδιάβαστους βουλευτὲς μνημονίου).

Οἱ σημειολογίες. Ἐπίσης τὰ γεγονότα τῶν 2-3 τελευταίων ἐτῶν σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο συνοδεύονται ἀπὸ σημειολογία καὶ συμβολισμοὺς Τὴ σημειολόγικη ἀνακοίνωση τοῦ Γ.Παπανδρέου ἀπὸ τὸ Καστελόριζο γιὰ τὴν εἴσοδο τῆς Ἑλλάδος στὸ μηχανισμὸ στήριξης, μὲ παράλληλη ἀνακοίνωση τῆς Τουρκικῆς ΤΡΑΟ γιὰ ἔρευνες σὲ ἑλληνικὴ ΑΟΖ καὶ ὑφαλοκρηπίδα εἰδικὰ στὸ χῶρο νοτίως του Καστελόριζου (καὶ τὸ παράδοξο νὰ ἀνακοινώνει ἡ Τουρκία ἔρευνες σὲ θαλάσσια οἰκόπεδα ποὺ καθορίζονται ἀπὸ τὶς ΑΟΖ χωρὶς νὰ ἔχει ὑπογράψει τὴ Συνθήκη γιὰ τὸ Δίκαιό της Θαλάσσης (Μοντέγκο Μπέη 1982)).

Τὸ ἴδιο σενάριο. Τὴ διαδικασία καρότο-μαστίγιο (πάρτε μέτρα γιὰ νὰ πάρετε τὴ δόση καὶ νὰ μὴν χρεοκοπήσετε) τὴ ζοῦμε δύο χρόνια στὴν Ἑλλάδα, τὴ βίωσε μὲ τὸ πιὸ σκληρό της πρόσωπο σὲ ἐπανάληψη καὶ ἡ Κύπρος τὶς τελευταῖες ἡμέρες.

 Ἡ ἄνοδος τῶν ἄκρων. Στροφὴ στὶς ἀκραῖες πολιτικὲς τάσεις σὲ Ἑλλάδα καὶ Εὐρώπη, στροφὴ σὲ ἄκρα ἀριστερὰ καὶ ἄκρα δεξιὰ μὲ αὐξανόμενη ροπὴ γιὰ σύγκρουση. Δὲν ἔχει ἀλλάξει ἀλλάξει τίποτα ἀπὸ τὸ ’74. Ἴσως τὰ πρόσωπα καὶ αὐτὰ ὄχι στὴν ὁλότητά τους.

Ὁ Ἀττίλας κατὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ

Μὲ μία ἁπλὴ ἀνάγνωση ὅλων τῶν παραπάνω ἐπαναλαμβανόμενων “συμπτώσεων” καὶ καταστάσεων μποροῦμε νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ συμπέρασμα μεγάλων γεωπολιτικῶν ἀνακατατάξεων στὴν περιοχή μας, ἴσως καὶ βίαιων πολλὲς φορές. Τὸ πιὸ κοινὸ σημεῖο ὅμως εἶναι ὅτι σὲ ὅλες τὶς πράξεις ὑπάρχει ἕνας κοινὸς παρονομαστής. Τὸ χτύπημα κατὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Τὸ χτύπημα αὐτὸ εἶναι σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Τὰ γεωπολιτικὸ-οἰκονομικὰ εἶναι ἴσως τὰ πιὸ ὁρατά, γιατί ἴσως γίνονται σὲ μικρότερη διάρκεια χρόνου. Τὰ πνευματικὰ χτυπήματα ὅμως σὲ ἕνα βάθος χρόνου, ρίχνουν σὲ καταστολὴ τὴν ὁποιαδήποτε ἄμυνα. Γιατί ὅταν χτυπᾶς σταδιακὰ τὶς κολόνες, στὸ τέλος τὸ κτήριο πέφτει πιὸ εὔκολα. Τί δὲν χτυπήθηκε τὰ τελευταία σαράντα χρόνια καὶ τί δὲν εἴδαμε. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα (ἐγκατάλειψη τονισμοῦ, greeklish), ἡ παραμόρφωση τῆς Ἱστορίας, ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, τῆς φιλίας, τοῦ δασκάλου, τοῦ ἰατροῦ, τοῦ ἀστυνομικοῦ, μέχρι καὶ τὴν μοναδικὴ λέξη “φιλοτιμο” ποὺ κατέχουμε παγκοσμίως τὴν κάναμε συνώνυμή του “θύματος”. Ἰσοπέδωση τῶν πάντων μὲ παράλληλη ἀνάπτυξη τῆς κοινωνίας τοῦ καναπέ, τῆς θολοκουλτούρας, τοῦ παρασιτικοῦ τρόπου ζωῆς. Εὐτυχῶς πάντοτε ὅμως ὑπάρχουν μέσα στὴν καταιγίδα κεράκια ἀναμμένα καὶ αὐτὰ ἐλέω Θείας Πρόνοιας. Εἶναι ὅμως πολὺ μικρὰ τὴ δεδομένη στιγμὴ ποὺ οἱ γίγαντες εἶναι ἀκόμα ὄρθιοι καὶ ὁδηγοῦν τοὺς λαούς.

Χαρακτηριστικότερη ὅλων ἡ στάση τῆς Εὐρώπης καὶ περισσότερό της Γερμανίας ποῦ ὁδηγεῖ τὸ εὐρωπαϊκὸ καράβι (σὲ βράχια;) μὲ τὶς βαρύγδουπες δηλώσεις τύπου “ἡ ὑπομονὴ μᾶς τελειώνει” κλπ. Τὸ θέμα εἶναι ὅτι ἡ “παραδειγματικὴ τιμωρία” Ἑλλάδας καὶ Κύπρου ἀπὸ τὴ Γερμανία, εἶναι ἱκανὴ νὰ συμπαρασύρει σὲ διάλυση ὅλη τὴν εὐρωζώνη καὶ ὁ σύγχρονος αὐτὸς Ἀττίλας νὰ ἀποδειχθεῖ “μπούμερανγκ” ἢ “χαρακίρι”.

Ἑλληνισμός. Τὸ τελευταῖο ἀνάχωμα

Μὲ λίγα λόγια καὶ μὲ βάση ὅλα τὰ παραπάνω , τὸ ὅτι δὲν ἔπεσαν ἀκόμα κάλυκες στὸ ἔδαφος, δὲν σημαίνει ὅτι ὁ 3ος Ἀττίλας δὲν ξεκίνησε γιὰ τὸν ἑλληνισμό. Δὲν ἑξαιρῶ Ἑλλάδα ἀπὸ Κύπρο γιατί εἴμαστε ἕνα. Τὰ γεγονότα εἶναι κοινὰ γιὰ ἕλληνες καὶ ἑλληνοκυπρίους. Ὡστόσο ὁ Ἀττίλας ποὺ βρίσκεται ἐν ἐξελίξει καὶ μοιάζει τελικὰ νὰ εἶναι ὁ 3ος, μπορεῖ εὔκολα νὰ ἀποτελεῖ τὴν ἀφορμὴ ἢ τὸ φυτίλι στὸν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ὁ ὁποῖος οἰκονομικὰ ἔχει ἤδη ξεκινήσει πρὸ πολλοῦ. Ἔχει πρὸ πολλοῦ ξεκινήσει ἡ ἐπίθεση στὸν κοινωνικὸ ἱστό, στὶς πολιτισμικὲς ρίζες, στὶς παραδόσεις ,στὴ γλώσσα, στὴν πίστη. Τώρα ζοῦμε ἴσως τὴν τελικὴ μορφὴ ἐπίθεσης. Γιατί ὁ ἑλληνισμὸς εἶναι πραγματικὰ τὸ τελευταῖο ἀνάχωμα καὶ ἂν πέσει αὐτὸ τὸ ἀνάχωμα, δὲν βλέπω τί μπορεῖ νὰ συγκρατήσει τὸ χείμαρρο τῆς παγκοσμιοποίησης ποὺ σχεδιάζει καὶ ἐκτελεῖ δεκαετίες ἂν ὄχι ἐκατονταετίες νωρίτερα. Ἔτσι διαπιστώνουμε ὅτι δὲν ἄλλαξαν καὶ πολλὰ ἀπὸ τὸ 1940, οὔτε ἀπὸ τὸ 1974, οὔτε ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸ 1821 καὶ τὸ 1830. Ὅλα δείχνουν νὰ ἐντάσσονται σὲ ἕνα σχεδιασμὸ μὲ πολλὰ στάδια φτάνει νὰ δοῦμε τοὺς συμμετέχοντες ΕΟΚ, ΝΑΤΟ, Ἑλλάδα, Κύπρος, Γερμανία, Ἀγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Βορρᾶς, Νότος, Ἰσραήλ, πετρέλαιο, φυσικὸ ἀέριο, ΑΟΖ, Τουρκία, ἀραβικὴ ἄνοιξη, ἐμφύλιοι, Συρία, Ἰρᾶν, Λιβύη. Στὸ ἔργο παίζουν οἱ ἴδιοι “ἠθοποιοί”. Μὲ τὸν ἑλληνισμὸ ὅμως πρωταγωνιστῆ καὶ ὄχι στὸ ρόλο κομπάρσου ποὺ θέλουν νὰ τοῦ ἀποδώσουν.

Ὁ ἑλληνισμὸς κράτα καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ τὸ λάβαρο πρῶτος καὶ ψηλότερα ἀπ’ ὅλους. Πάλι ὁ ἑλληνισμὸς χτυπιέται ἄνισα καὶ ἀνελέητα ἀπὸ τὸν 3ο Ἀττίλα καὶ πάλι ὁ ἑλληνισμὸς πρέπει νὰ ὑπερασπιστεῖ τὰ “στενὰ τῶν Θερμοπυλών” γιὰ νὰ μὴν περάσουν οἱ σύγχρονοι “βάρβαροι” καὶ ποδοπατήσουν τοὺς ὑπολοίπους. Πρέπει νὰ ἀναλογιστοῦμε ὅτι ἡ ρωμιοσύνη ποὺ βάλλεται ἀλλὰ ἀκόμα δὲν πέφτει, δὲν στέκεται σὲ πρόσωπα, ὀνόματα, πολιτικούς, χοῦντες, ἐθνάρχες καὶ κροίσους, στρατιωτικοὺς καὶ ἱεράρχες, ἀλλὰ ζεῖ χάρη στὸ φιλότιμο καὶ τὴν ὁμόνοια τῶν ἁπλῶν ρωμιῶν ποὺ ἐπιζητοῦν τὴν ἑνότητα. Τὸ ἀπέδειξαν οἱ μεγάλοι Ἕλληνες. Καποδίστριας, Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε’. Ὅλοι τους ἔδωσαν κάθε ἰκμάδα τους γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ μὲ Θεία φώτιση γνώριζαν πότε ἔπρεπε νὰ φύγουν γιὰ τὸ καλὸ ὅλων. Ὅλοι τους μποροῦσαν νὰ ἀποφύγουν τὴ θυσία. Ὅμως ἡ ἑνότητα καὶ ὁμόνοια τοῦ ἑλληνισμοῦ προεῖχε.

Οἱ σύγχρονοι “τιτάνες” στήνουν παντοῦ τὶς βάσεις τους νὰ χτυπηθοῦν μεταξύ τους. Αὐτὴ τὴ φορὰ οἱ βάσεις στήνονται στὴν περιοχή μας. Θὰ πεῖ κάποιος συνηθισμένα τὰ βουνὰ ἀπ’ τὰ χιόνια. Ναί, ἀλλὰ οἱ δυνάμεις αὐτὴ τὴ φορὰ εἶναι τεράστιες καὶ ἡ παροιμία λέει “ὅταν μαλώνουν τὰ βουβάλια, τὴν πληρώνουν τὰ βατράχια”.

“Κάντε πνευματικὲς βάσεις” συνιστοῦσε ὁ Γέρων Παΐσιος στοὺς Κυπρίους ἐπισκέπτες, “γιὰ νὰ φύγουν οἱ βάσεις τῶν ξενων”. Ἕλληνες καὶ ἑλληνοκύπριοι, στὸ παγκόσμιο πνευματικὸ πρόβλημα, δὲν ἔχουν νὰ ἀντιπαρατάξουν μεταλλικὲς σφαῖρες καὶ ὄπλα, παρὰ μόνο τὰ πνευματικὰ ὄπλα κι ἐφόδια. Ὀρθοδοξία κι ἑλληνισμό.

ioannis-kapodistrias