Ὁ Ἀντιπαπικὸς Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ τὸ Φιλοπαπικὸ παραλήρημα τῶν οἰκουμενιστῶν

Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημέριος Ι. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Πολὺ εὔστοχα καὶ θεόπνευστα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μᾶς προβάλει τὴν Β΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, γιὰ δεύτερη φορὰ τὴν μορφὴ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἠμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ κήρυκος τῆς Χάριτος καὶ θεατοῦ τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Πρώτη φορὰ ἡ μνήμη του, ἡ κοίμησή του ἑορτάζεται στὶς 14 Νοεμβρίου. Τὴν τοποθέτησε, μάλιστα, μετὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί, κατὰ κάποιο τρόπο, αὐτὴ ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ δεύτερη Κυριακή της Ὀρθοδοξίας. Καὶ ἐὰν θέλαμε πολὺ περιληπτικὰ νὰ διευκρινίσουμε γιὰ ποιὸν λόγο ἡ Ἐκκλησία μᾶς τοποθέτησε αὐτὴ τὴν δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι τὴν προηγουμένη Κυριακή, τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησία μας ἀπέφυγε τὸν κίνδυνο τοῦ ἑξανατολισμοῦ, δηλ. τῶν αἱρέσεων ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, ἀπὸ ἰουδαϊκὲς καὶ ἰσλαμικὲς ἐπιρροές. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας εἶχε τὶς ρίζες της στὸν Ἰσλαμισμὸ καὶ τὸν Ἰουδαϊσμό, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀνεικονικὲς θρησκεῖες, δηλ. δὲν ἔχουν εἰκόνες. Καὶ αὐτὴ τὴ μανία τους ἐναντίον τῶν ἁγίων εἰκόνων προσπάθησαν νὰ τὴν περάσουν καὶ μέσα στὴν πίστη μας, τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία. Ὅμως, οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἀγωνιζόμενοι ἐναντίον τῶν χριστιανοκατηγόρων εἰκονομάχων, τὸ ἀπέτρεψαν αὐτὸ καὶ ἔτσι ἀποφεύχθηκε ὁ ἑξανατολισμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. τὸ νὰ μᾶς παρασύρει ἡ Ἀνατολή, οἱ Μουσουλμάνοι καὶ οἱ Ἑβραῖοι.

Μὲ τὴν δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μὲ τοὺς ἡσυχαστικὲς συνόδους τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τὸν 14ο αἰῶ., οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὴν Θ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀποφεύχθηκε τώρα ὄχι ὁ ἑξανατολισμός, ἀλλὰ ὁ ἐκδυτικισμός, ὁ ἐκλατινισμός, ἡ φραγκοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν ὁποῖο...

ἐκπροσωποῦσε ὁ ἐκ τῆς Δύσεως ἐρχόμενος, ἐπηρμένος, ὑπερήφανος, αἱρετικὸς καὶ ἀναθεματισμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, διὰ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, Βαρλαὰμ ὁ Καλαβρός.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν Μ. Φώτιο Κων/λεως καὶ τὸν ἅγιο Μάρκο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικὸ ἀποτελοῦν τοὺς νέους τρεῖς Ἱεράρχες, τοὺς ὀνομαζομένους ἀντιπάπες καὶ παπομάστιγες, ἤλεγξε σφοδρότατα καὶ αὐστηρότατα στὸ πρόσωπο τοῦ Βαρλαὰμ τὴν παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ ὅλες τὶς καινοτομίες, τοὺς νεωτερισμούς, τὶς παραχαράξεις, τὶς διαστρεβλώσεις καὶ αἱρέσεις τῆς Δύσεως ἐπὶ τῆς ἅπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αὐτὸ καὶ μέχρι τὶς ἡμέρες μας οἱ αἱρετικοὶ Λατίνοι ἀποστρέφονται καὶ μισοῦν τὸν ἅγιο Γρηγόριο΄ δὲν τὸν θεωροῦν ἅγιο, ἀλλὰ ἀντιθέτως «αἱρετικό»!!! Φρίττουν καὶ τρέμουν μόνο στὸ ἄκουσμα τοῦ ἁγίου ὀνόματός του!

Στὸ ἔργο του «Λόγος ἀποδεικτικὸς περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Πάλιν ὁ δεινὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις τὴν ἑαυτοῦ κεφαλὴν καθ’ἠμῶν διαίρων, ὑποψυθιρίζει τὰ τῆς ἀληθείας ἀντίθετα»[1]. «Πάλι ὁ πρωταίτιος τοῦ κακοῦ ὄφις, ὁ  διάβολος, σηκώνοντας τὴν κεφαλὴ του ἐναντίον μας, ὑποψυθιρίζει τὰ ἀντίθετα πρὸς τὴν ἀλήθεια». Καὶ παρακάτω, ἀφοῦ λέει ὅτι αὐτὸς ὁ διάβολος εἶναι, ποὺ παρεκίνησε τοὺς Ἀρείους, τοὺς Ἀπολλιναρίους, τοὺς Εὐνομοίους καὶ Μακεδονίους καὶ πολλοὺς ἑτέρους αἱρετικούς, «οὗτος τοίνυν ὁ νοητὸς καὶ διὰ τοῦτο μᾶλλον ἐπάρατος ὄφις, τὸ πρῶτον καὶ μέσον καὶ τελευταῖον κακόν», «αὐτός, λοιπόν, ὁ νοερὸς καὶ γι’αὐτὸ περισσότερο καταραμένος διάβολος, ποὺ εἶναι τὸ πρῶτο καὶ μεσαῖο καὶ τὸ τελευταῖο κακό», «μηδαμῶς ἐπιλελησμένος τῆς οἰκείας κακοτεχνίας», «δὲν ξέχασε καθόλου τὴν κακοτεχνία του, τὸ κακὸ ἔργο του», «διὰ τῶν αὐτῶ πειθηνίων Λατίνων, περὶ Θεοῦ καινᾶς εἰσφέρει φωνᾶς»[2], «μὲ τοὺς λατίνους, ποὺ εἶναι πειθήνια ὄργανά του, εἰσαγάγει καινούργιες φωνὲς σχετικὰ μὲ τὸν Θεό». Ἤδη ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέει αὐτό, ποὺ ἀργότερα θὰ πεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἀντίχριστος. «Τὸν πάπα νὰ καταράσθε, γιατί αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν (τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως)».

Στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος στὴν βλάσφημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ περί τῆς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Filioque, λέει:  «Ἢν οὒν ἄρα τῶν διακιοτάτων μηδὲ λόγου ἀξιοῦν ὑμᾶς, εἰ μὴ τοῦ προστιθέναι τῷ ἱερῷ συμβόλω παύσησθε΄ τῆς δὲ παρ’ἠμῶν προσθήκης παρ’ ὑμῶν ἐκβεβλημένης πρότερον, ἔπειτα ζητεῖν, εἰ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἢ οὐχὶ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καὶ τὸ ἀναφανὲν τοῖς θεοφόροις συνδοκοῦν κυροῦν»[3]. «Δικαιότατο βεβαίως θὰ ἦταν νὰ μὴν σᾶς ἀξιώσουμε οὔτε συζητήσεως, ἂν δὲν σταματήσετε νὰ προσθέτετε στὸ ἱερὸ σύμβολο. Ὅταν ἡ προσθήκη σᾶς ἀφαιρεθεῖ πρῶτα ἀπό’σας, ἔπειτα νὰ συζητήσουμε, ἐὰν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα προέρχεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἢ ὄχι καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καὶ νὰ ἐπικυρώσουμε ὅ,τι φανεῖ ὅτι συμφωνεῖ μὲ τὴν γνώμη τῶν θεοφόρων πατέρων». Ποτέ, λοιπόν, δὲν θὰ σᾶς δεχθοῦμε σὲ κοινωνία τοὺς λατίνους, τοὺς παπικούς, μέχρις ὅτου σταματήσετε νὰ λέτε ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Μέχρις ὅτου ἐξακολουθεῖτε νὰ ἔχετε τὸ Filioque, νὰ λέτε δηλ. ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καὶ νὰ ἔχετε ἀλλοιώσει τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δὲν θὰ σᾶς δεχθοῦμε σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία. Κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμά, λοιπόν, προϋπόθεση τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς λατίνους εἶναι ἡ ἀφαίρεση ἐκ μέρους τους τῆς παράνομης προσθήκης τοῦ Filioque ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Σὲ ἄλλο σημεῖο ξεκαθαρίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν προσθήκη Filioque, κρύβεται μία καινὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχή, δηλ. «ἡ τοῦ περιόντος πάπα περιωπὴ»[4], δηλ. τὸ ἑωσφορικὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο, τὸ νὰ νομοθετεῖ αὐτὸς μόνος σὰν ἄλλος θεὸς ἐπὶ γὴς ὅ,τι αὐτὸς κρίνει σωστό, διαστρεβλώνοντας, διαστρέφοντας, παραμελώντας καὶ περιθωριοποιώντας ἀκόμη καὶ τὰ ἴδια τὰ λόγια του Χριστοῦ.  

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καταδίκασε, μὲ τὴν Θ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο[5], τὶς παπικὲς αἱρέσεις περὶ κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ κτιστοῦ Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει οὐσία καὶ ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες εἶναι καὶ οἱ δύο ἄκτιστες. Ἡ ἄκτιστη οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέθεκτη, ἐνῶ οἱ ἄκτιστες ἐνέργειές Του εἶναι μεθεκτές. Παραλλήλως, τὸ Θαβώριον Φῶς, τὸ Φῶς τῆς Μεταμορφώσεως εἶναι Φῶς τῆς Θεότητος καὶ συνεπῶς ἄκτιστο.

Πολὺ χαρακτηριστικὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος στὴν «πρὸς τὸν εὐλαβέστατον μοναχὸν κὺρ Διονύσιον»[6] ἐπιστολὴ του γράφει ὅτι τὸ τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ σιωπὴ περὶ τῶν δογμάτων, ἀπορρίπτοντας ἔτσι κάθε εἶδος ἐφησυχασμοῦ καὶ σιωπῆς ἐν καιρῶ κινδυνευούσης τῆς πίστεως.

Καὶ ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς οἱ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἐκμεταλλευθοῦν αὐτὸν τὸν ἀντιαιρετικὸ πατερικὸ θησαυρὸ καὶ νὰ ἀποδοθοῦν σὲ ὁμοίους ἀγῶνες, ἀκολουθώντας ταπεινὰ τὰ βήματα, ποὺ χάραξαν οἱ ἅγιοι πατέρες, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ ἐγκεντρισμὸ στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία, δυστυχῶς μία ἀθεολόγητη ὁμάδα πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων, ἀρχιερέων καὶ λαϊκῶν «θεολόγων» ὄχι μόνο μεριμνᾶ καὶ τυρβάζει περὶ πολλὰ ἄλλα, ἀλλὰ πράττει τὰ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς ὅσα ἐντέλλεται ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ γενικὰ ἡ ἱερὰ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλοι μας ἔχουμε καταστεῖ μάρτυρες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας τῶν τελευταίων ἐτῶν, παρακολουθώντας τὶς συνεχῶς πυκνούμενες ἐπισκέψεις μεταξὺ αἱρετικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, τοὺς ἐναγκαλισμούς, τὶς συμπροσευχές, τὴν ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς δῆθεν «Ἐκκλησιῶν», τὴν ὑπογραφὴ κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων καὶ ἄλλες παρόμοιες ἀντορθόδοξες ἐνέργειες, μὲ ἀποκορύφωση τὸ ἀπαράμιλλο φιλοπαπικὸ παραλήρημα τῶν οἰκουμενιστῶν πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καὶ ἀρχιερέων μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐκλογὴ καὶ «ἐνθρόνιση» τοῦ νέου πάπα Φραγκίσκου στὶς 19 Μαρτίου τοῦ 2013.

Καθόλου τυχαῖο δὲν φαίνεται νὰ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ νῦν Πάπας ἐπέλεξε τὸ ὄνομα τοῦ «ἁγίου», κατὰ τοὺς παπικοὺς καὶ ὄχι κατὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης. Γιὰ ὅσους γνωρίζουν, ἡ Ἀσίζη εἶναι ὁ τόπος ὅπου γίνονται οἱ πανθρησκειακὲς συναντήσεις. Ὁ πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β' τόλμησε νὰ συγκαλέσει τὴν Α' ἐν Ἀσίζη πανθρησκειακὴ σύνοδο (1986), ὅπου συμπροσευχήθηκαν στὸν ἴδιο ψεύτικο Θεὸ ὅλοι οἱ ἐκεῖ συμπαραστάντες ἐτερόθρησκοι καὶ ἑτερόδοξοι. Τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν πάπα ἀκολούθησαν στὴ συνέχεια τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καὶ δικοί μας ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες. Ἡ πιὸ πρόσφατη ἦταν ἡ πανθρησκειακὴ συνάντηση τῆς Ἀσίζης τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2010, ποὺ συνεκάλεσε ὁ πρώην πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, στὴν ὁποία συμμετεῖχε συμπροσευχόμενος καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἑπομένως, καὶ ὁ νῦν πάπας Φραγκίσκος τάσσεται ὑπὲρ τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοὺ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας. 

Ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, «ὁ καταληψίας τοῦ πρεσβυγενοὺς Θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης κ. Φραγκίσκος εἶναι ἐκλεκτός τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, ἰδρυτοὺ τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τὲλ-Ἀβίβ, ποῦ κατ’ ἔτος «δωρίζει» εἰς ἠμᾶς τὰ κατασκευασμένα ντοκυμαντὲρς μὲ τὰ χαλκευμένα καὶ ψευδῆ στοιχεῖα περὶ τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἰδρυτοὺ τῆς τριμεροῦς ἐπιτροπῆς, εἰς τὸν ὁποῖον ἐπεδόθη καὶ τὸ «δακτύλιον τοῦ ἁλιέως» ὡς δῆθεν διαδόχου τοῦ δῆθεν «πρίγκηπος» τοῦ κολεγίου τῶν Ἀποστόλων, Ἀποστόλου Πέτρου»[7]. Δηλ. ὁ «ταπεινός, ἁπλός, ὑπηρέτης τῶν πτωχῶν καὶ κοινωνικὸς» κ. Φραγκίσκος δέχεται ὅτι εἶναι διάδοχός τοῦ Ἀπ. Πέτρου καὶ ἐπιμένει ἀμετανοήτως στὸ ἑωσφορικὸ πρωτεῖο του. Ἐπίσης, ὁ κ. Φραγκίσκος τὸ 2012 στὸ Μπουένος Ἅιρες (Ἀργεντινὴ) ὡς ὁ τότε Παπικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο συμμετεῖχε στὸν ἑορτασμὸ τοῦ Χανουκᾶ (Hanukkah)[8].

Αὐτό, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἐπισημανθεῖ, εἶναι ὅτι οὐσιαστικῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν συνεχάρη τὸν νέο πάπα Φραγκίσκο ἐπὶ τὴ ἐκλογή του, οὔτε ἐκπροσωπήθηκε στὴν «ἐνθρόνισή» του, ἀπὸ πλευρᾶς κυρίως τῶν ἐπιλεγέντων ἐκπροσώπων. Παρ’ ὅλο ποὺ ἐστάλησαν ἐπιστολὲς συγχαρητηρίων γιὰ τὴν ἐκλογὴ του (Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης, Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος, Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Μάκ. Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, Μάκ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος Β΄)[9], μέσω τῶν ὁποίων ὅλως διόλου ἀθεολογήτως ἐκλήθη ὁ αἱρεσιάρχης πάπας «ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ ἁγιώτατος ἐπίσκοπος Ρώμης», στὸν ὁποῖο ἐδόθη ὁ «ἅγιος ἀσπασμὸς ἐν Χριστῷ», ἡ ἐκπεσοῦσα Ρώμη ἐκλήθη «Ἀποστολικὴ Ἕδρα καὶ ἀποστολικὸς θρόνος», ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ἐκλήθη «Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἀδελφὴ ἐκκλησία», μὲ τὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει «κοινὴ χριστιανικὴ μαρτυρία στὸν κόσμο» καὶ «προαγωγὴ τοῦ διαλόγου ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν». Παρ’ὅλο ποὺ στὴν «ἐνθρόνιση» παρέστη σὲ ἐπίπεδο ἐπισκόπων ἡ γνωστὴ ὁμάδα τῶν σχεδὸν ἀμετανοήτων οἰκουμενιστῶν ἱεραρχῶν (Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος παρεκτράπη γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ σὲ θέματα πίστεως, σημειώνοντας μία ἀκόμη θλιβερότατη πρωτειά, διότι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία μετὰ τὸ σχίσμα τοῦ 1054 παραβρέθηκε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης σὲ «ἐνθρόνιση» πάπα[10], καὶ ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε συμπροσευχόμενος στὴν παπικὴ «λειτουργία», ἔδωσε τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμὸ τῆς ἀγάπης στὸν πάπα, ἀνεχόμενος καὶ σιωπώντας στὴν ἀπροκάλυπτη παρουσία Οὐνίτου διακόνου, ὁ ὁποῖος διάβασε τὸ Εὐαγγέλιο στὰ ἑλληνικά, Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ ὁποῖος ἀσπάσθηκε τὸ χέρι τοῦ πάπα Φραγκίσκου[11], παίρνοντας τὴν «εὐλογία» του ἢ μᾶλλον τὴν ἀλογία του, γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ ἐπιτελεῖ τὸ οἰκουμενιστικὸ του ἔργο, Σεβ. Μητρ. Μπουένος Ἅϊρες κ. Ταράσιος, Σεβ. Μητρ. Ἰταλίας κ. Γεννάδιος Σεβ. Μητρ. Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε καὶ Ἀγκόλας κ. Σεραφεὶμ (Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας), Σεβ. Μητρ. Βολοκολὰμσκ κ. Ἰλαρίων Ἀλφέγιεφ (Πατριαρχεῖο Μόσχας), Σεβ. Μητρ. Μαυροβουνίου καὶ Παραθαλασσίας κ. Ἀμφιλόχιος (Πατριαρχεῖο Σερβίας), Σεβ. Μητρ. Κόρτσεν Ἰωάννης (Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας), Σεβ. Μητρ. Μπορίσπολ κ. Ἀντώνιος, (Καγκελάριος τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), Σεβ. Μητρ. Θεοδοσίας καὶ Κερτς κ. Πλάτων, Σεβ. Μητρ. Κύκκου κ. Νικηφόρος, Σεβ. Μητρ. Ταμασοὺ κ. Ἠσαΐας (Ἐκκλησία Κύπρου), Σεβ. Μητρ. Κορίνθου κ. Διονύσιος (Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος) )[12], οἱ ὁποῖοι τοῦ προσέφεραν δῶρα καὶ ἀσπασμοὺς καὶ χειροφιλήματα καὶ ὑποκλίσεις καὶ καλὰ λόγια, ἐντούτοις ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἦταν παροῦσα, ἀλλὰ ἀπουσίαζε, δὲν συνεχάρη, ἀλλὰ λυπήθηκε. Κι αὐτό, γιατί τὸ κοινὸ γνώρισμα ὅλων τῶν παραπάνω πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καὶ ἀρχιερέων εἶναι ὅτι εἶναι ὑποστηρικτὲς καὶ στυλοβάτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι, λοιπόν, δυνατὸν νὰ ἐμφανίζεται αὐτὴ ἡ ὁμάδα τῶν πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καὶ ἀρχιερέων ὅτι ἐκπροσωπεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους ἀσεβῶς καὶ γυμνὴ τὴ κεφαλὴ καταργοῦν μὲ τὴν μεταπατερικὴ αἵρεση καὶ μὲ τὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ συγκρητιστικὸ Οἰκουμενισμὸ[13];

Ἐπιπροσθέτως, ποιὸς ἐξουσιοδότησε τοὺς ἀνωτέρω πατριάρχες, ἀρχιεπισκόπους καὶ ἀρχιερεῖς νὰ μεταβοῦν στὴ Ρώμη καὶ νὰ προβοῦν στὶς παραπάνω ἀπαράδεκτες ἐνέργειες; Ποιὰ πανορθόδοξη σύνοδος ἐνέκρινε τὴν προσευχητικὴ συμμετοχή τους στὸν πανθρησκειακὸ συρφετὸ τοῦ Βατικανοῦ; Βεβαίως καμμία. Μήπως εἶχαν τὴν συγκατάθεση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ πιστοῦ καὶ δογματικὰ εὐαίσθητου λαοῦ τοῦ Θεοῦ; Βεβαίως ὄχι. Ἑπομένως, ὅλα τὰ ἀνωτέρω ἔγιναν ἀντικανονικῶς καὶ μονομερῶς, διότι δὲν ἦταν ἔκφραση βουλήσεως ὅλων τῶν Πατριαρχείων καὶ τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν οὔτε τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Πολὺ δὲ περισσότερο δὲν ἦταν ἔκφραση βουλήσεως τῶν Ἱεραρχιῶν τῶν κατὰ τόπους Συνόδων τῶν Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἀλλά, καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ βούληση τῶν Ἱεραρχιῶν τῶν κατὰ τόπους Συνόδων δὲν πρέπει νὰ εἶναι αὐθαίρετη. Θὰ ἔπρεπε οἱ Ἱεραρχίες τῶν Ἐκκλησιῶν, πρὶν πάρουν μία τέτοια ἀπόφαση, νὰ ἐξετάσουν, ἐὰν ἤρθησαν τὰ αἴτια, ποὺ καθιστοῦν τὸν Παπισμὸ αἱρετικὴ παρασυναγωγὴ καὶ τὸν Πάπα αἱρεσιάρχη. Ἐὰν δηλαδὴ οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ ἀποκήρυξαν τὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες, ἰδίως τὸ Filioque, τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας, τὸ ἀλάθητό τοῦ Πάπα καὶ τὴν δαιμονικὴ καὶ ἐπάρατη Οὐνία, καὶ ἐπανῆλθαν στὴν Ὀρθόδοξο πίστη, πράγμα ποὺ δὲν συμβαίνει. Τέλος, μία τέτοια ἀπόφαση θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι κατὰ πάντα σύμφωνη μὲ τὴν ἐν γένει Ἱεροκανονικὴ καὶ Ἁγιοπατερικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐὰν ἴσχυαν οἱ παραπάνω προϋποθέσεις, τότε καὶ μόνον τότε ἂς εἶχαν κοινωνία μὲ τὸν πάπα Ρώμης.

Τὸ ἐνσυνείδητο ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας λυπᾶται βαθύτατα, ἀγωνιᾶ καὶ ὀργίζεται γιὰ τὴν καταστρατήγηση τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας καὶ θεολογίας ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν.

Σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς σχεδὸν ἀμετανοήτους Οἰκουμενιστὲς ἀπευθύνεται ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅπως ἀπευθύνθηκε ἄλλοτε ἐν ζωὴ μὲ γράμμα του πρὸς τὸν πατριάρχη Ἀντιοχείας κυρὸ Ἰγνάτιο, καὶ τοὺς ἁπαντά : «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί΄ καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσὶ»[14], δηλ. «αὐτοὶ ποὺ εἶναι μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτοὶ εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια΄ καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια, δὲν εἶναι οὔτε μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια οὔτε μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Παραλλήλως, τὸ Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας, μέσω τῶν κατὰ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου κεφαλαίων, ἀπευθύνεται σ΄αὐτοὺς μὲ ἰδιαίτερη αὐστηρὴ καὶ σκληρὴ γλώσσα :  

- Βαρλαὰμ Καλαβρῶ, Γρηγορίω Ἀκινδύνω, Προχώρω Κυδώνι, Νικηφόρω Γρήγορα, Γεωργίω Λαπίθη καὶ τοῖς ὀπαδοῖς καὶ διαδόχοις αὐτῶν, ἀνάθεμα (γ΄).

- Τῷ κανονικῶς ἀνυποστάτω καὶ ἐκπεσόντι αἱρεσιάρχη Πάπα καὶ Πατριάρχη Παλαιᾶς Ρώμης Φραγκίσκω τῷ Α΄ καὶ τοῖς αὐτῶ κοινωνούσι, ἀνάθεμα (γ΄).

Θὰ μπορούσαμε ποτὲ νὰ διανοηθοῦμε τὸν ἀντιπαπικὸ ἅγιο Γρηγόριο Παλαμά, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἀντιπαπικοὺς ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, νὰ συγχαίρουν τὸν αἱρεσιάρχη πάπα ἐπὶ τὴ ἐκλογή του, νὰ παρίστανται στὴν «ἐνθρόνισή» του, νὰ τοῦ προσφέρουν δῶρα, νὰ συμπροσεύχονται, νὰ ἀνταλλάσουν λειτουργικὸ ἀσπασμό, νὰ ἀσπάζονται τὸ χέρι του, νὰ τὸν φιλοφρονοῦν καὶ νὰ τοῦ ὑποκλίνονται; Ἂς ἐπιλέξουμε μὲ ποιὸν θὰ πᾶμε καὶ ποιοὺς θὰ ἀκολουθήσουμε. Μὲ τὸ θηρίον ἢ μὲ τὸ ἐσφαγμένον Ἀρνίον; Μὲ τὸν ἀντίχριστο αἱρεσιάρχη πάπα καὶ τοὺς σχεδὸν ἀμετανοήτους οἰκουμενιστὲς ἢ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους;

[1] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος ἀποδεικτικὸς περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Ἅ΄, ἔκδ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, Θὲσ/κὴ 1981, ΕΠΕ 1 Πρόλογος 3-4, σ. 68.

[2] Ό. π., Πρόλογος 20-26, σ. 68.

[3] Ό. π., 4, 19-24, σ. 84.

[4] Ό. π., 4, 32, σ. 86.

[5] ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΧΡΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οἱ ἡσυχαστικὲς ἔριδες κατὰ τὸν 14ο αἰῶ., Β΄ ἔκδ. Παρατηρητής, Θὲς/κὴ 1993. 

[6] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν εὐλαβέστατον μοναχὸν κὺρ Διονύσιον, ΕΠΕ 4,  404.

[7] imp.gr,  Ἀνακοινωθὲν περὶ τῆς Καταλήψεως τοῦ πρεσβυγενοὺς Θρόνου τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, ἐν Πειραιεὶ  τὴ 19η Μαρτίου 2013 καὶ Ἀνακοινωθὲν Οἱ σχέσεις τοῦ Πάπα μὲ τὴν Δικτατορία τῆς Ἀργεντινῆς ἐν Πειραιεὶ  τὴ 22α Μαρτίου 2013

[8] http://aktines.blogspot.gr/2013/03/hanukkah.html

[9] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16010-2013-03-14-19-49-26 

 http://www.romfea.gr/patriarxeia/tapatriarxeia/patriarxeio-servias/16016-2013-03-15-01-07-56

  http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-ellados/16023-2013-03-15-10-21-16

 http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-antioxeias/16039-2013-03-16-11-32-10                                                          

  http://www.amen.gr/article12848    http://www.amen.gr/article12861  http://www.amen.gr/article12993

[10] http://www.romfea.gr/epikairotita/16029-oikoumenikos-sxisma

[11] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6926.html

[12] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16077-2013-03-19-09-47-00

  http://aktines.blogspot.gr/2013/03/blog-post_538.html

  http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/16065-2013-03-18-14-53-03

  http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-kiproy/16107-2013-03-21-07-33-13

[13] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7767.html

[14] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Γράμμα πρὸς τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας Ἰγνάτιον, ΕΠΕ 

Ι.Μ.Παντοκράτορος