"Ὄχι δὲν εἶναι γιὰ πέταγμα ἡ μνήμη. Δὲν εἶναι γιὰ τὰ σκουπίδια τὰ ἰδανικὰ καὶ οἱ ἀξίες τῆς παράδοσής μας. Εἶναι ἐργαλεῖα γιὰ νὰ φτιάξουμε ἕναν νέο οἶκο..."

Ὁ γραπτὸς καὶ ὁ ἄγραφος νόμος στὴν σημερινὴ ἑλληνικὴ κοινωνία

Εἶναι μοιραῖο στὸν τόπο μας ἡ ἀέναη διαμάχη ἀνάμεσα στὸ καλὸ καὶ στὸ κακὸ νὰ συναρπάζει μὲ τὴ δύναμη καὶ τὴν γοητεία ποὺ ἀσκεῖ στὸν ἄνθρωπο χιλιάδες χρόνια τώρα. Εἶναι ὅμως ἔκφραση αὐτῆς τῆς διαμάχης ἡ σχέση τοῦ γραπτοῦ μὲ τὸν ἄγραφτο νόμο;

Στὶς μέρες μας ἡ ἔννοια τοῦ νόμου ἔχει ἤδη κλονιστεῖ ἀνεπανόρθωτα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ παράδοση, ἡ σοφία τοῦ λαοῦ καὶ τὸ ἄγραφτο δίκιο ποὺ ἔχει θεϊκὴ προέλευση μοιάζουν φαντάσματα βγαλμένα ἀπὸ παραμύθια. Ὁ ἄνθρωπος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν ἠθικὸ νόμο γιατί δὲν εἶναι κερδοφόρος, ἄμεσα παραγωγικὸς καὶ ὠφέλιμος. Ὁ πολιτικὸς νόμος πάλι εἶναι ἕνα κατασκεύασμα πολύχρωμο κι ἐλαστικὸ ἱκανὸ νὰ  ἀλλάζει μὲ κάθε φύσημα τοῦ ἀνέμου.

Ἡ Ἀντιγόνη εἶναι τὸ ὄμορφο πλάσμα ποὺ ἀφήνει τὸν γάμο καὶ πηγαίνει στὴν κηδεία τῆς ἐξαιτίας τῆς ἀδιαφορίας τῆς κοινωνίας. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι μὲ ἐμπειρία καὶ ἀνάλογο κύρος νὰ ἀπαντήσουν στὴν παράλογη ἀπόφαση τοῦ Κρέοντα νὰ τιμωρήσει ἕνα λείψανο καὶ προτιμοῦν τὴν σιωπὴ καὶ τὴν συνενοχή. Ἔτσι ἡ νεαρὴ Ἀντιγόνη βγαίνει μπροστὰ γιὰ νὰ τηρήσει τὸν ἄγραφτο αἰώνιο νόμο τοῦ σεβασμοῦ τῶν νεκρῶν. Ἀπομεινάρι ἄλλου πολιτισμοῦ, τελευταία μίας βασιλικῆς γενιᾶς ἀπελπίζεται ὁλομόναχη μὲς στὴ σπηλιὰ κι αὐτοκτονεῖ, ἴσως ἐπειδὴ ὁ χορὸς τῶν σοφῶν γερόντων τὴν ἔχει πείσει μὲ τὰ πικρά του λόγια πὼς εἶναι τὸ καταραμένο παιδὶ ἑνὸς αἰμομικτικοῦ γάμου κι ἑπομένως ὁ ἀγώνας τῆς εἶναι τερατώδης καὶ....

ἀποκρουστικὸς ὅπως καὶ ἡ γενιά της.

Σοφοὶ γέροντες. Πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε ἀκούσει γύρω μας νὰ ἀναρωτιοῦνται οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες γιὰ τὴν ἀπουσία τοῦ πνευματικοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν κρίση ποὺ ζοῦμε. Πόσες φορὲς δὲν εἴπαμε ὅλοι: Μά, ποὺ εἶναι οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, οἱ ἀκαδημαϊκοί, οἱ ἀναγνωρισμένοι μεγάλοι καλλιτέχνες, οἱ καθηγητὲς τῶν πανεπιστημιῶν, οἱ προσωπικότητες ποὺ στριμώχνονταν σὲ πανηγύρια ὅπως οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες, ἢ ποὺ ἁρπάζουν θώκους καὶ μισθοὺς σὲ κρατικὰ ἱδρύματα γιὰ νὰ βγοῦν νὰ μιλήσουν στὸν κόσμο, γιὰ νὰ πιέσουν γιὰ διελεύκανση τῶν σκανδάλων γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν γιὰ τὸ ξεπούλημα τῆς χώρας.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν πὼς μᾶς ἀξίζει ἡ κρίση. Πιστεύουν πὼς ἦταν θέμα χρόνου ἡ τιμωρία μας γιατί, ὅπως εἶπε ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς μπροστά μου, πρέπει ὁ κόσμος νὰ πάθει γιὰ νὰ μάθει. Μάλιστα! Βέβαια ὑποφέρουν καὶ οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὶς μειώσεις τῶν μισθῶν κι ἀπὸ τὰ χαράτσια, ἀλλὰ συνεχίζουν νὰ βολεύονται μὲ τὸν ἕνα ἢ ἄλλο τρόπο, ἐνῶ δὲν παραλείπουν νὰ διαλαλοῦν τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς νέους, τὴν ἔγνοια τους γιὰ τὸν τόπο καὶ τὴν ἄμεση προβολή τους ὡς τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια της Ἑλλάδας.

Ἐμεῖς, οἱ νεότεροι δὲν τοὺς ἔχουμε ἀνάγκη. Τοὺς γνωρίσαμε ὡς ἀδιάφορους καθηγητὲς σὲ ρημαγμένα πανεπιστήμια, ὡς βιτσιόζους καλλιτέχνες ποὺ τρέχαν πίσω ἀπὸ τὴν ἡδονὴ ἐξαργυρώνοντας τὴν ἐξουσία καὶ τὴ σοφία μὲ χυδαιότητα καὶ μίσος γιὰ ὅποιον δὲν ἑνέδιδε στὸ ὅραμα τοῦ ἔρωτος ποὺ εὐαγγελίζονται. Τοὺς γνωρίσαμε ὡς ἐργοδότες ποὺ χρησιμοποιοῦσαν ἀσύστολα τὸ κρατικὸ χρῆμα γιὰ δική τους προβολή. Τέλος τοὺς διαβάζουμε νὰ ἐπιχειρηματολογοῦν γιὰ πολιτικὰ συστήματα ξεπερασμένα ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ θέλουν νὰ ἐπιβάλουν ὡς ἐκσυγχρονισμὸ καὶ ἀνάπτυξη…

Ἡ Ἀντιγόνη τίμησε τὸν νεκρὸ ἀδερφὸ τῆς παρόλο ποὺ πολέμησε ἐναντίον τῆς πατρίδας τοῦ ἔχοντας συσπειρώσει τοὺς παραδοσιακούς της ἐχθρούς. Ἂς τιμήσουμε κι ἐμεῖς τοὺς νεκρούς μας ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ πολτικὰ τοὺς πιστεύω. Χάσαμε μὲ τὸν ἐμφύλιο πόλεμο ἀνθρώπινο δυναμικὸ πολύτιμο γιὰ τὸ γένος μας. Χάνουμε καὶ τώρα Ἕλληνες ἐκλεκτούς. Θέλουμε πρόοδο; Ἀκούγεται ἀστεῖο, ἀλλὰ ἂς ρίξουμε μία ματιὰ στὰ ταφικά μας ἔθιμα. Ἀπὸ ἐκεῖ κρίνεται ὁ πολιτισμός μας. Νὰ τιμήσουμε τοὺς ἀποντες γιὰ νὰ γίνουμε ἀξιόλογοι παρόντες. Νὰ ὁραματιστοῦμε ἕναν φιλόξενο Ἄλλο Κόσμο γιὰ νὰ ζήσουμε σὲ ἕνα καλύτερο παρόντα κόσμο, ὅπως ἡ Ἀντιγόνη ἤλπιζε νὰ βρεῖ τὴν ἀγάπη τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειάς της στὸν Ἅδη ἀφοῦ εἶχε κάνει πλέον τὸ καθῆκον τῆς ἀπέναντι στὸ ἄταφο σῶμα τοῦ ἀδερφοῦ της.

Ὄχι δὲν εἶναι γιὰ πέταγμα ἡ μνήμη. Δὲν εἶναι γιὰ τὰ σκουπίδια τὰ ἰδανικὰ καὶ οἱ ἀξίες τῆς παράδοσής μας. Εἶναι ἐργαλεῖα γιὰ νὰ φτιάξουμε ἕναν νέο οἶκο, εἶναι ὄπλα γιὰ νὰ ἀμυνθοῦμε, εἶναι τροφὴ καὶ ζεστασιὰ γιὰ τὶς κακουχίες.

Εἴμαστε Ἕλληνες κι αὐτὸ εἶναι μαζὶ εὐθύνη καὶ δύναμη.Ὁ ἄγραφτος νόμος, ἡ συνείδησή μας ἐπιτέλους ἀναδύονται μέσα ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς εὐμάρειας καὶ τῆς ἀναλγησίας τότε ποὺ θρηνούσαμε τὰ θύματα ἑνὸς ἄλλου πολέμου: τροχαία ἀτυχήματα, ἐκτρώσεις, ναρκωτικά, ἐγκλημάτα πάθους. Ἐκεῖνοι οἱ ἀδερφοί μας ποὺ χάθηκαν τὸν καιρὸ ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲ χόρταινε ἐπιχορηγήσεις, ἀπάτες καὶ κερδοσκοπίες εἶναι τὰ “παράπλευρα θύματα” ἑνὸς πνευματικοῦ πολέμου ποὺ ἄφησε πίσω του μία ἑλληνικὴ κοινωνία σαπισμένη, κορεσμένη καὶ ἀδιάφορη. Καὶ ἡ Ἀντιγόνη; Πολλοὶ κλείστηκαν σὲ μία σπηλιὰ καὶ ἀπελπίστηκαν μὲ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Κάποιοι ὄντως ἔφυγαν, ἄλλοι εἶναι ἀκόμα ἐκεῖ μέσα. Νὰ μὴν κάνουμε τὸ “λάθος” τοῦ Κρέοντα. Πρῶτα νὰ τοὺς βγάλουμε καὶ μετὰ νὰ τιμήσουμε τὸν νεκρό. Δὲν ὑπάρχει καιρὸς γιὰ χάσιμο. Οὔτε ἕνας πλέον νὰ μὴ χαθεῖ.

olympia