Συνάντηση ἢ συμπόρευση μίας ὁμάδας Μητροπολιτῶν καὶ θεολόγων μὲ τὸν ΣΥΡΙΖΑ;

Σχόλια, μὲ ἀφορμὴ μία Συνέντευξη κι ἕνα Συνέδριο.

τοῦ I. Χρυσοστόμου Κοινωνιολόγου – Θεολόγου

Στὴν ἐκπομπὴ «Πρόσωπα – Προσωπικότητες» τοῦ Γιώργου Ροδάκογλου, στὸ Δημοτικὸ Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης,  τὸν περασμένο μήνα μίλησε ὁ Πρόεδρος τοῦ Τμήματος Θεολογίας, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).

Ὁ κ.  Σταμούλης στὴν ἐν λόγω ἐκπομπή, ἀναφερόμενος στὴν «πολιτισμικὴ κατάληψη τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς» στὴν ὁποία, ὅπως λέει πρωτοστάτησε, κάνει λόγο γιὰ τὴν εὐρύτητα τῶν θρησκευτικῶν πίστεων καὶ σημειώνει ὡς παράδειγμα ἀνοίγματος τῆς θεολογίας τὴν φιλοξενία τῶν μουσουλμάνων φοιτητῶν μὲ τὴν παραχώρηση μίας αἴθουσας στὸ ὑπόγειο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς γιὰ νὰ τελοῦν τὶς λατρευτικές τους ἐκδηλώσεις. Κατὰ τὴν ἑβδομαδιαία ἐκδήλωση ποὺ ὀργάνωσε στὸ ὄνομα τοῦ Τμήματος  Θεολογίας ὁ κ. Σταμούλης μὲ θέμα «πολιτισμικὴ κατάληψη τῆς θεολογικῆς» καλοῦσε οἱ φοιτητὲς νὰ ἐπισκεφθοῦν αὐτὸν τὸν ὑπόγειο χῶρο τῆς Σχολῆς. Μέχρι ἐδῶ ὡραία. Ὡστόσο εἶναι σαφὲς ὅτι ἐνῶ καλεῖ οἱ φοιτητὲς νὰ γνωρίσουν τὴ μορφὴ αὐτὴ τοῦ πολιτισμοῦ ὡς φιλοξενία τοῦ διαφορετικοῦ, στὸ πλαίσιο τῆς ἀνάπτυξης τοῦ πολυπολιτισμοῦ ἢ τοῦ πλουραλισμοῦ, προβάλλοντας ὡς ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο τὸ χῶρο ποὺ προσφέρεται ἐδῶ καὶ χρόνια στὴ Σχολὴ στοὺς Μουσουλμάνους, ἐντελῶς τυχαία ἀποσιωπᾶ...

καὶ δὲν κάνει οὔτε μία νύξη γιὰ τὸν ὡραιότατο καὶ ἁγιογραφημένο ὀρθόδοξο ναὸ ποὺ βρίσκεται στὸν τέταρτο ὄροφο τῆς Σχολῆς! Ἐκεῖ δὲν καλεῖ γιὰ νὰ προβάλλει τὸν πολιτισμό, διότι μᾶλλον προέχει τὸ ἀλλόδοξο  ἔναντι τοῦ ὁμόδοξου. Η ὀρθοδοξία ἔτσι φαίνεται πὼς δὲν βρίσκεται σὲ προτεραιότητα ὡς ἔκφραση καὶ ὡς ἔμπνευση πολιτισμοῦ. Όλα θυσιάζονται καὶ ἀγνοοῦνται ἀκόμη καὶ ἡ ταυτότητά μας χάριν τῆς ἑτερότητας τῶν ξένων, χωρὶς νὰ λαμβάνεται ὑπόψη ὄτι  ἄνθρωπος χωρὶς συνειδητοποιημένη θρησκευτικὴ ταυτότητα, δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει οὔτε σεβασμὸ οὔτε ἀνεκτικότητα στὸν διαφορετικὸ ὡς πρὸς τὸ θρήσκευμα ἄλλο. Ἡ ὀρθοδοξία φαίνεται ὅτι δὲν χωρᾶ ὡς μέγεθος στὰ πολυπολιτισμικὰ σχέδια μίας μερίδας καθηγητῶν τοῦ Τμήματος Θεολογίας καὶ προτιμῶνται ἐπιλογές, ποὺ ὡς γνωστό, ἐντάσσονται στὰ σχέδια καὶ στὰ προγράμματα τῆς συριζέϊκης ἀριστερᾶς, στὸ πλαίσιο τῆς ἀνάπτυξης τῆς ἀνοικτῆς «φιλίας», «συνεργασίας» ἀλλὰ καὶ τῆς ἐνδεχόμενης «λυκοφιλίας». Στὴ συνέντευξή του ὁ κ. Σταμούλης ἀναφέρει: «Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε μία θεολογικὴ σχολή, δὲν ἔχουμε χαρακτηρισμὸ ὁμολογιακὸ ὀρθόδοξο ἢ κάτι ἄλλο εκ τοῦ νόμου, δὲν ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία, ἀνήκουμε στὸ Ὑπουργεῖο καὶ στὸ Κράτος. Ὄμως  ἀπ’ τὴν ἄλλη πλευρὰ εἶναι ἀλήθεια ὄτι η Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα κομμάτι τοῦ  νεοελληνικοῦ μας  πολιτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μᾶς εὐρύτερα και  εμεῖς διακονοῦμε γνωσιολογικὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Δὲ θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε κάτι ἄλλο, (ὄντας) σὲ διάλογο μὲ τὴ δυτικὴ Χριστιανοσύνη καὶ τὰ θρησκεύματα τοῦ κόσμου». Καταρχᾶς ἀξίζει νὰ παρατηρήσουμε ὄτι η Ὀρθοδοξία παρουσιάζεται ὡς κομμάτι τοῦ νεοελληνικοῦ μας πολιτισμοῦ. Καὶ μόνο ἀπὸ αὐτὸ καταλαβαίνει κανεὶς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία μερίζεται ἐδῶ ἀπὸ τὸν κ. Σταμούλη, θεωρεῖται ὡς μέρος ἑνὸς πολιτισμοῦ καὶ δὲν βλέπεται ὡς ὁλοκληρωμένο ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς ποὺ ζητᾶ τὸν ἐκκλησιασμὸ τοῦ κόσμου. Εἶναι ἐντυπωσιακὸ ὅτι, σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτὸ ποὺ διδάσκονται οἱ φοιτητὲς τῆς θεολογίας στὸ Α΄ ἔτος σπουδῶν τους, ἡ διδασκαλία, ἡ ἔρευνα καὶ τὸ ἐν γένει ἔργο τῶν μελῶν ΔΕΠ παρουσιάζεται ἐδῶ ἀπὸ τὸν κ. Πρόεδρο ὡς γνωσιολογικὴ καὶ μόνον διακονία καὶ μάλιστα ἄσχετη μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γίγνεσθαι, ἐφόσον πρόκειται, καθὼς λέγεται, γιὰ μία κρατικὴ Σχολὴ ποὺ δὲν ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἡ Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία ὅμως θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ πεῖ κανεὶς ἀνήκει ὡς Τομέας ἢ ὡς Τμῆμα στὸ κράτος, ἀλλὰ ἡ ἐπιστημονική της προσέγγιση δὲν εἶναι μόνον γνωσιολογικὴ ἀλλὰ καὶ βιωματικὴ μὲ ἔμπρακτο «ἀναφέρεσθαι». Τὸ κράτος ἐπίσης δὲν εἶναι, ἀκόμη εὐτυχῶς, ἄθεο οὐδέτερο καὶ λαϊκό. Ἀγνοεῖ ἠθελημένα, ἴσως ὁ κ. Σταμούλης ὅτι δὲν ὁμιλεῖ πρὸς ἀδαεῖς καὶ ὅτι ὅλοι γνωρίζουν ὅτι τὸ ἑλληνικὸ Σύνταγμα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ἀρχίζει μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐνῶ στὸ ἄρθρ. 16 ρητὰ προβλέπεται ἡ ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν ἑλληνοπαίδων ὄχι φυσικὰ μὲ τον  μανιχαϊκὸ γνωσιολογικὸ τρόπο ποὺ προκρίνει ὁ κ. Πρόεδρος, ἀλλὰ ὅπως προβλέπει ὁ ἐν ἰσχύει νόμος 1566/1985, ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὴν ὁλόπλευρη ψυχοσωματικὴ ἀνάπτυξη τοῦ νέου ἀνθρώπου, ποὺ συμπεριλαμβάνει καὶ τὴν πίστη στὰ γνήσια στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης. Νέα θεολογία, ἑπομένως, προβάλλεται ἀπὸ τὸν κ. Πρόεδρο. Η θεώρηση τῆς θεολογικῆς γνώσης, μέσα ἀπὸ τὴν ἀριστεροφρονα λογική του Σύριζα καὶ τῆς μικρῆς ὁμάδας τῶν θεολόγων καὶ τῶν Μητροπολιτῶν ποὺ τὴν στηρίζουν, ὡς ἐμπλοκῆς καὶ συμπλοκῆς μὲ τὰ πολιτικὰ συστήματα τοῦ κόσμου, δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν πίστη τοῦ λαοῦ μας, Ἡ μέσα ἀπὸ τὰ λεγόμενα τοῦ κ. Σταμούλη συμφωνία καὶ σύμπραξη μὲ τὸ συριζέϊκο σχεδιασμὸ γιὰ χωρισμὸ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας εἶναι σαφέστατος. Ἡ θεολογικὴ στήριξη ποὺ προσφέρει στὴν ἀριστερὰ ἐδῶ καὶ καιρό, λόγω καὶ ἔργω, αὐτὴ ἡ συγκεκριμένη θεολογικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ὁμάδα ἀλλὰ καὶ ἡ πραγματοποίηση τοῦ Συνεδρίου: Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερά, στὸ ὁποῖο συμμετέχει μόνον ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλληλοστήριξη καὶ ἀποκαλύπτει καὶ διερμηνεύει τὴ διάσταση καὶ τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν κοινῶν στόχων ποὺ μέχρι τώρα ὁρισμένοι δὲν ἤθελαν νὰ πιστέψουν. Το σχέδιο γιὰ χωρισμὸ Ἐκκλησίας – Πολιτείας ὡστόσο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἡ διαφενόμενη στήριξή του ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν παραπάνω εὐτυχῶς μεμονομένων ἐκκλησιαστικῶν καὶ θεολογικῶν προσώπων ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ την  ἐπιστημονικὴ μαρτυρία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ τῆς παλαιότερης καὶ τῆς νεότερης, ποὺ διακονεῖται καὶ διδάσκεται στὴ θεολογικὴ Σχολὴ καὶ ἀναζητᾶ τὴν ὀντολογικὴ σχέση Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας στὴ διαχρονική της διάσταση καὶ μὲ ἔμπρακτη μαρτυρία στὴν κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ τόπου μας. Ἡ ἀναζήτηση τούτη ὅμως μέσα σὲ μία ἐποχὴ πνευματικῆς κρίσης καὶ σύγχυσης παραγκωνίζεται μέσα ἀπὸ τοὺς σχεδιασμοὺς ποὺ ὀργανώνουν τὰ προσωπικὰ συμφέροντα, τὰ βραχυπνοα σχέδια καὶ οἱ ἑκατέρωθεν ψευδοφιλίες καὶ ἐπιδιώξεις. Θεωρεῖται ἀντιεπιστημονικὴ προσέγγιση ἡ ἀγνόηση, ὑποτίμηση καὶ διαστρέβλωση τῆς ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες -καὶ μάλιστα αἰῶνες ποὺ συμπεριλαμβάνουν καὶ τὴν Τουρκοκρατία-  σχέσης καὶ γόνιμης συμβίωσης Ἐκκλησίας, Πολιτείας καὶ λαοῦ, μίας σχέσης ποὺ δὲν προσδιόριζε ἁπλῶς τὴν κοινὴ διαχρονικὴ ἁρμονικὴ συμβίωση ἀλλὰ καὶ τὴν ἀδιάσπαστη   σύνδεση καὶ ἑνότητα ποὺ ὑπῆρχε, ὅπως ἀκριβῶς τὴν περιγράφει καὶ ὁ Ἐλύτης: «Ἑλλάδα: Πίνδος καὶ Ἄθως»;

Στὰ περίεργα αὐτὰ ἀνοίγματα τοῦ Τμήματος θεολογίας, που σπεύδει νὰ συνδράμει καὶ ὁ Μακαριώτατος με τοὺς γνωστοὺς πλέον «δικούς» του Μητροπολίτες, διακρίνεται μια  ἀνθρωποκεντρικὴ στροφὴ πρὸς μία μορφὴ ἐκκοσμικευμένου πολιτισμοῦ ποὺ δὲν σχετίζεται ὀντολογικά, ἀλλὰ μόνον ἐπιφανειακὰ καὶ ἐπιδερμικὰ μὲ τὴν ἀληθινὴ θεολογία, ὡς γεγονότος ποὺ ἐπιδρᾶ σωτηριολογικᾶ στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸν πολιτισμό του. Εδώ δηλαδὴ φαίνεται ὅτι θυσιάζεται ἡ θεανθρωπινότητα χάριν τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ καὶ διαστρεβλώνεται τελικὰ ὁ σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι νὰ προσκαλεῖ καὶ νὰ βοηθᾶ τὸν κόσμο νὰ γίνεται Ἐκκλησία καὶ ὄχι νὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετο, νὰ γίνεται ἡ Ἐκκλησία κόσμος χωρὶς καμιὰ σωτηριολογικὴ προοπτική, μὲ τὴ σύμπραξη κάποιων Θεολόγων, Ἐπισκόπων καὶ διανοουμένων.

Ἀκούσαμε τὸν ἴδιο τὸν Ἀρχιεπίσκοπο πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ σὲ συνέντευξή του στὴ ΝΕΤ νὰ λέει: «Εἶμαι καὶ ἐγὼ ἀριστερός, ξεφεύγοντας ἀπὸ τὸ ρόλο του νὰ εἶναι καὶ νὰ φαίνεται μὲ ἀγάπη, ἰσότητα καὶ δικαιοσύνη ποιμένας ὅλων καὶ νὰ ἀγκαλιάζει ἀδιάκριτα ὅλους τους πολίτες και όχι μόνον τὴν πολιτικὴ μερίδα ποὺ συμπαθεῖ. Αυτά τὰ μασκοφορεμένα πολιτικά, πολιτισμικὰ ἢ κοινωνικὰ ἀνοίγματα ποὺ ἀρνοῦνται ἢ διαστρέφουν τὰ ἀληθινὰ ἀνοίγματα τῆς ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο δὲν προσφέρουν τίποτα στὴν προαγωγὴ τοῦ ἀληθινοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς κοινωνίας μας καὶ μόνον μεθοδευμένα ἀνοίγματα σκοπιμοτήτων μὲ θεολογικὴ μάσκα μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθοῦν. Ὅταν ἡ Θεολογία καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀποφασίζουν νὰ κάνουν ἀνοίγματα, σὲ μία ἐποχὴ μάλιστα κρίσιμη ἀπὸ πλευρᾶς πνευματικῆς, θὰ περίμενε κανεὶς τὰ ἀνοίγματα αὐτὰ νὰ ἔχουν ταυτότητα σωτηριολογικὴ καὶ θεανθρώπινη καὶ νὰ ἀποπνέουν ἄρωμα ἐκκλησιαστικό, νὰ εἶναι ὄντως θεολογικὰ γεγονότα, ποὺ νὰ μὴν κομματιάζουν οὔτε τὸν ἑνιαῖο ἄνθρωπο σὲ πολιτισμικὴ καὶ θεολογικὴ ὕπαρξη οὔτε τὴ  θεολογία τοῦ θεανθρώπου σὲ πολιστισμικῆ καὶ σὲ θεολογική, οὔτε τὸ λαὸ σὲ ἀριστεροὺς καὶ δεξιούς, μὲ σκόπιμη προτίμηση βέβαια στοὺς πρώτους.   Ἡ ἐπιλογὴ αὐτῆς τῆς διαίρεσης  μάλιστα εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀντιφάσεις, διότι:

α) Γίνεται λόγος γιὰ τὶς θρησκευτικοπολιτικὲς συζητήσεις  τοῦ Τμήματος Θεολογίας μὲ τὴν «ἀριστερά», ἐνῶ στὴν πραγματικότητα δὲν βρίσκει σύμφωνους ὅλους  τοὺς καθηγητές, ὅπως τεχνηέντως ἀφήνεται νὰ ἐννοηθεῖ ἀπὸ τὸν πρόεδρο τοῦ Τμ. Θεολογίας, ἀλλὰ ὀργανώνονται μόνον ἀπὸ μία μερίδα «ἁρμοδίων» ἐπὶ τούτου καθηγητῶν τοῦ Τμήματος Θεολογίας, ποὺ ὡς γνωστὸ μὲ τὰ γνωστὰ «μέσα» καὶ τοὺς συνήθεις «δημοκρατικοὺς» τρόπους (βλ. γιὰ παράδειγμα τὴν περίπτωση π. Βασιλείου Γοντικάκη στὸ Γραφεῖο τοῦ κ. Κωνσταντίνου) ἐπιβάλλονται καὶ διαφεντεύουν τὸ Τμῆμα. β) Γίνεται ἐμφανὲς στὸ λόγο τοῦ Προέδρου λίγο πρὶν τὸ Συνέδριο μὲ τὴν ἀριστερὰ ὅτι οὐσιαστικὴ συζήτηση, ἀπὸ πλευρᾶς ὀρθοδόξου θεολογίας, δὲν πρόκειται νὰ γίνει καὶ ὅτι ὅλα εἶναι προσχηματικά γ) Θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὶς σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας θὰ εἶχε νόημα νὰ συζητηθοῦν, ἐὰν γινόταν συνάντηση, ὡς θὰ ἔπρεπε, μὲ ὅλα τὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ ὄχι μόνον μὲ ἕνα, τὸ «Συνασπισμό», μὲ τὴν ὑποκρυπτόμενη προσδοκία ἢ τὴν ὑποδηλούμενη ἐπιθυμία ἢ πρόβλεψη ἀνόδου του στὴν ἐξουσία. δ) Δὲν κατανοεῖ κανεὶς τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπὶ τῆς οὐσίας ἡ μεθοδευμένη αὐτὴ συνάντηση, μέσα ἀπὸ μία «ἀριστεροφρονα» ἑκατέρωθεν συζήτηση, ὅταν ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο συζητητὲς ἔχει προσφέρει apriori ἐπὶ πίνακι, ἐκ τῶν προτέρων, ο, τί ζητᾶ ἡ «ἀριστερὴ» λογικὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. ε) Ἀπορίας ἄξιον εἶναι νὰ θεωρεῖ ὁ κ. Πρόεδρος στὴ συνέντευξή του, ἀπὸ τὴ μία μεριὰ ὅτι ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ εἶναι «κρατικὴ» καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ διαφημίζει τὴ σύμπραξη Ἱεραρχῶν σὲ «πολιτισμικὰ δρώμενα» (ποὺ πάντως θεολογικὰ δὲν ἦταν), ἢ νὰ διοργανώνει Συνέδριο Ἐκκλησίας – Ἀριστερᾶς, μὲ στόχο, ἐννοεῖται τὴν ἑνότητα καὶ ἀλληλοκατανόηση, μὲ τὴν «συριζέϊκη ἀριστερά», ὅταν ἀποκλείει ἢ διαταράσσει τὴν ἑνότητά της καὶ τὸ διάλογο  ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ ἔχει μὲ  τὸ «ὅλον» τῶν πολιτικῶν κομμάτων καὶ τῶν ἐκπροσώπων τους.

Ἐξάλλου διερωτώμεθα: Τί συζήτηση νὰ κάνει κανεὶς σήμερα, ὅταν χρόνια τώρα ἔχουν δρομολογηθεῖ μεθοδευμένα ἀπὸ μία συγκεκριμένη ὁμάδα (ὁπωσδήποτε χωρὶς διάλογο) θέματα σπουδαῖα, ὄπως η ἀποχριστοποίηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἡ ἀρνητικὴ φόρτιση τοῦ ὄρου «ὁμολογιακός», ἡ σκόπιμη ἀποσύνδεσή του ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη κατανόησή του ὡς ὀντολογικὴ ἀναφορὰ καὶ μαρτυρία τοῦ ἐν Χριστῷ οἰκουμενικοῦ ἀνθρώπου  καθὼς καὶ ἡ σύνδεσή του μὲ τὸν «ὁμολογιατισμό», ποῦ γνώρισε ἐντός της χριστιανοσύνης ἡ Δύση ὡς ὁμολογιακὸ (konfessionell) πόλεμο στὴ θεολογία της.

Ἡ γνωσιολογικὴ ἀποκλειστικότητα στὴ θεολογία καὶ στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ποῦ μανιωδῶς ὑποστηρίζεται ἀπὸ τοὺς σύγχρονους «γνωσιοθεολόγους» καὶ καταλήγει στὴν ἐπιλογὴ ἑνὸς θρησκειολογικοῦ - πληροφοριακοῦ μοντέλου διδασκαλίας στὰ σχολεῖα, εἶναι ἡ πλήρης υἱοθέτηση τῆς δυτικῆς θεολογικῆς διαίρεσης τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴ γνώση. Θεωρίες καὶ ἀπόψεις, ὅπως αὐτὲς τοῦ κ. Σταμούλη, εἰσάγουν ἕνα «θεολογικὸ βερμπαλισμὸ» καὶ δὲ συμβάλλουν στὴν ἀνάδειξη μίας ὀρθόδοξης ἐπιστημονικῆς θεολογίας ὡς ἐμπράκτου γεγονότος ποὺ ἀφορᾶ τὸν ὅλο ἄνθρωπο καὶ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ ὡς ὀντολογικὴ ἔκφραση ποὺ ἀναζητᾶ τὸ πρότυπό της εἰκόνας τοῦ ἀνθρώπου. Η  ὑποστήριξη ὅτι διὰ Νόμου ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ ἔχει μὴ ὁμολογιακὸ χαρακτήρα, ἐπειδὴ διδάσκονται μαθήματα ἀρχαίων ἢ οἰκουμενικῆς κίνησης ἢ θρησκειολογίας εἶναι ἀβάσιμη, ἐφόσον ἡ ἰδρυματικὴ ὑπόσταση καὶ προοπτική της Σχολῆς ἔχει οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία καὶ παράδοση. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται, ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν ἰδρυτικὸ νόμο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἐσωτερικό της κανονισμὸ καὶ ἀπὸ τὰ ἰσχύοντα ἐπὶ δεκαετίες Προγράμματα Σπουδῶν της. Πιὸ πολύ, ὅμως, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν καθομολόγηση ποὺ δίνουν οἱ διδάκτορες τῆς Σχολῆς κατὰ τὴν ὁρκωμοσία τους, τὴν ὁποία, ἂν καὶ θεσμικὸς ἐκπρόσωπος τῆς Σχολῆς, ὁ κ. Σταμούλης ἐπιλέγει νὰ ἀγνοεῖ[1]. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία ἔχει ὀντολογικὴ ἀναφορὰ καὶ ὑπόσταση, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι πράγματι οἰκουμενική, χωρώντας μέσα τῆς κάθε γνώση καὶ ἐργαζόμενη γιὰ τὴ μεταμόρφωσή της σὲ γνώση Θεοῦ καὶ κατὰ συνέπεια ὑπὲρ της  πνευματικῆς προόδου τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ κὰτ΄ εἰκόνα στὸ κὰθ΄ ὁμοίωσιν καὶ ὄχι ὑπὲρ τῆς καθήλωσής του σὲ μία ἀνθρωποκεντρικὴ  μὴ – πνευματικὴ στασιμότητα, ποὺ ἀποβαίνει σὲ βάρος τῆς αἰώνιας ὕπαρξής του. Η ἀληθινὴ ὀρθόδοξη θεολογία μπορεῖ νὰ μπολιάσει θεανδρικὰ καὶ νὰ ἀνορθώσει σωτηριολογικὰ καὶ ὀντολογικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι ἡ θεολογία τῶν «προσωπείων» καὶ τῶν πολιτικοκοινωνικοπολιτισμικῶν σκοπιμοτήτων!! Ὅταν ἀνορθωθεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου, τότε θὰ βελτιωθεῖ καὶ ἡ κοινωνικὴ καὶ ἡ πολιτισμικὴ καὶ ἡ πολιτικὴ τοῦ κατάσταση. Ξεκινάει ἀνάποδα ὁ κ. Πρόεδρος, ἐπιλέγοντας, ὡς θεολογικὴ δεοντολογία, νὰ δίδει προτεραιότητα στὸν πολιτισμό, στὴν πολιτικὴ καὶ στὴν κοινωνικὴ πλευρὰ τῶν προσώπων, τῶν γεγονότων καὶ τῶν πραγμάτων καὶ ὄχι στὴ Θεολογικὴ – ὑπαρξιακὴ καὶ πνευματική!

[1] Η ΚΑΘΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

Ἐπειδὴ ἡ περισεμνὸς τῶν θεολόγων Σχολὴ τὴ τοῦ Πρυτάνεως ἐπινεύσει εἰς τὴν τάξιν τῶν ἑαυτῆς διδακτόρων ἠξίωσε δοκιμᾶσαι μέ, αὔτη τὲ καὶ τὴ Πρυτανεία δημοσία καθομολογῶ τάδε:

Τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἠμῶν Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἐσαεὶ τηρήσειν ἀκέραια καὶ ἀκίβδηλα, ταῖς θείαις  Γραφαῖς αὐτῶ τὲ τῷ Ἱερῶ Εὐαγγελίω καὶ ταῖς τῶν Ἀποστόλων διδασκαλίαις καὶ τοῖς τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπίσμασιν ἀπαρατρέπτως ἑπόμενος και μηδὲν τούτοις ἀντιδοξον μηδ' ἀπηχὲς μὴδ΄ ἀλλότριον μὴθ΄ ἑτέρους διδάξειν μήτ' αὐτὸς ἀποδέξασθαι. Ὄποι' δ' ἂν γὴς ἀπίω, τὸ τῶν θεολογούντων τηρήσειν ἀξίωμα, σεμνοπρεπεία μὲν βίου, ἠθῶν δὲ χρηστότητι διαπρέπων καὶ τοιοῦτον ἐμαυτὸν ἐν πάσι παρέχων, οἶον προσήκει φαίνεσθαι τὸν τῆς θεολογίας, τῆς τῶν ἐπιστημῶν ἀκρότατης, ἀψάμενον καὶ τὴν ταύτης μελέτην προηρημένον.

Ταύτην μου τὴν ἐπαγγελίαν ἐπιτελούντι εἴη ὁ Θεὸς ἀρωγὸς ἐν τῷ βίω.

 Ακούστε ὁλόκληρη τὴ συνέντευξη τοῦ Χρυσόστομου Σταμούλη ΕΔΩ: soundcloud.com

zoiforos