Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς ΙΒ Λουκᾶ

Γράφει ὁ Αρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρ. Πωγωνιανής & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ γιὰ τὴν κορωνίδα τῆς ὅλης δημιουργίας, τον άνθρωπο, ἀπὸ τὸ νὰ ἀπολαμβάνει μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς του τὸ φῶς τὸ αἰσθητό.

Τοῦτο θὰ τὸ κατανοήσουμε βαθύτερα ἐὰν σκεφθοῦμε τὸ ποιὰ σύγχυση καὶ τί ταραχὴ θὰ ἐρχόταν στὸν κόσμο, ἐὰν ἔστω καὶ γιὰ ἕνα μόνο εἰκοσιτετράωρο, σκοτιζόταν ὁ ἥλιος... Ὅπως ὅμως ὑπάρχει αὐτὸ τὸ κτιστὸ φῶς ποὺ ζωογονεῖ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι ὑφίσταται καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, τὸ Ἄκτιστον Φῶς, ποὺ φωτίζει, εὐφραίνει, σώζει καὶ ἁγιάζει ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὸ δέχεται, ψυχοσωματικά! Καὶ ὅπως ὁ Θεὸς διέλυσε τὰ σκότη καὶ φωτίστηκε τὸ στερέωμα καὶ ἡ γῆ, ἔτσι καὶ κατὰ τὴν ἀναδημιουργία καὶ σωτηρία τῆς κάθε ψυχῆς, ὁ Θεὸς χαρίζει τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φῶς τῆς Χάριτος μὲ τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ φυσικὰ νὰ συγκριθεῖ τὸ φῶς τὸ κτιστό.

Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ μας τὴν μαρτυρεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος. Τὴν ἐπιβεβαιώνει ὄχι απλα καὶ θεωρητικά, ἀλλὰ προσωπικά, βιωματικά, καὶ ὡς ἀπόστολος ποὺ ἦταν, οἰκουμενικά. Τὸ ἴδιο βεβαίως συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους της Ἐκκλησίας μας, τους μεγάλους αὐτοὺς ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν αἰσθητὰ τὴν...

Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ βίωσαν σὲ πλημμύρα οὐράνιας χαρᾶς τὸ φῶς τὸ ἀληθινό. Πρόκειται γιὰ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ τὸ ὁποῖο ἐκδιώκει ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὸν ζόφο τῆς πλάνης καὶ τὸ σκότος τῆς ἁμαρτίας κάνοντας τὴν φωτεινὴ καὶ ἁγία. Τὴν χριστοποιεῖ καὶ τὴν κάνει νύμφη Χριστοῦ!

Σ' αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ἔγκειται ἀλλὰ καὶ συνοψίζεται ὁ ὅλος πνευματικὸς ἀγώνας τοῦ πιστοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ. Στὸ νὰ καθαρίσει δήλ. τὴν καρδιά του καὶ νὰ τὴν κάνει δοχεῖο τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Τὸ «Υἱέ μου δὸς μοὶ σὴν καρδίαν», θὰ πρέπει νὰ ἀποτελεῖ καὶ τὸ σύνθημα, ὄχι μόνο τῆς νέας χρονιᾶς, ἀλλὰ καὶ τὴν πορεία τῆς ὅλης μας ζωῆς, ἀφοῦ ἐπὶ τέλους, τοῦτο ἀποτελεῖ καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ καταντήσουμε «ἄχθος ἀρούρης» δήλ. βάρος τῆς γής.

Ὅταν πραγματοποιηθεῖ αὐτό, μὲ τὴν εὐλογία βεβαίως τοῦ Θεοῦ, δήλ. ὁ ἀγώνας, γιὰ νὰ ἐνοικήσει μέσα στὴν ὕπαρξή μας ἡ Χάρις, ὅταν αἰσθανθοῦμε «ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν τὸν θησαυρὸν τοῦτον», τότε ὁ πιστὸς μεταμορφώνεται. Καὶ ἐνῶ παραμένει εὔθραυστος καὶ θνητός, καὶ γεύεται τὶς πίκρες καὶ τὶς θλίψεις τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς, ἐνῶ ἡ σάρκα ταλαιπωρεῖται ὡς «σκεῦος ὀστράκινον», ἀντιθέτως, μέσω ὅλων αὐτῶν καὶ διὰ τῆς Χάριτος ἡ ψυχή του, δήλ. ἡ οὐσία τῆς ὑπάρξεώς του, ἐνδυναμώνεται ὁλονὲν καὶ περισσότερον, πορευόμενος ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν. Τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καταυγάζει τὸν ἐσωτερικὸ κόσμο τοῦ χριστιανοῦ σὲ τέτοιο βαθμὸ ὥστε πολλὲς φορὲς ὅσοι βρίσκονται κοντά του νὰ αἰσθάνονται την «δρόσον τηςΧαριτος», μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ὅλη ἀτμόσφαιρα νὰ Χριστοποιεῖται καὶ νὰ Πνευματοποιεῖται.

Σὲ ἔκτακτες δὲ περιπτώσεις «Κύριος οἶδεν», οἱ μορφὲς τῶν Ἁγίων ποὺ ζοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ βιώνουν τὸν συγκλονιστικὸ λόγο τῆς εὐχής «ἔθελξας πόθω μὲ Χριστὲ καὶ ἠλλοίωσας τῷ θείω σου ἔρωτι», ἀλλοιώνονται τὴν καλὴν ἀλλοίωσιν της Χάριτος, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ Ἄκτιστον Φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ δηλώνει καὶ αἰσθητὰ τὴν παρουσία του! Ἀλλὰ περὶ αὐτῶν «ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων». Οἴκοθεν νοεῖται πὼς ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπήσει τὸν Κύριο Ἰησοὺ «ἐν ὅλη τὴ καρδία καὶ ἐν ὅλη τὴ ψυχὴ καὶ ἐν ὅλη τὴ διανοία» (Μάτθ. κβ/ 37), τότε ἀνυπερθέτως τὸ φρόνημά του γίνεται γενναῖο καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἡρωική. Τότε, ὅλα τὰ «ὄμορφά του κόσμου» ξεθωριάζουν καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ βλέπουν ρεαλιστικὰ τὴν πραγματικότητα καὶ διαπιστώνει ὅτι «πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα ὅσα οὒχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον» τότε οἱ φοβέρες τοῦ κόσμου καὶ οἱ ποικίλες ἀπειλές, ἀκόμα καὶ ἀπὸ δῆθεν «πνευματικοὺς ἀνθρώπους» θεωροῦνται ὠς «χνοὺς ὂν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γὴς» (Ψάλμ. α/ στίχ. 4). Στην εὐλογημένη αὐτὴ κατάσταση τὸ μοναδικὸ μέλημα τοῦ πιστοῦ εἶναι τὸ νὰ μὴ θλίβει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, μέσω τυχὸν παραβλέψεων στὴν ὅλη πνευματική του πορεία. Καὶ ἐννοεῖται πὼς τὸ ἐπιστέγασμα τῶν ἀρετῶν, ἡ ἀγάπη δήλ. πρὸς ὅλους τους ἀδελφοὺς καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ἔχει ἐπισκιάσει ὁλοτελῶς τὶς πτυχὲς τῆς ἐκλεκτῆς χριστιανικῆς συνειδήσεως. Ναί, ὅλοι οἱ ἀγῶνες, ὅλες οἱ ἀσκήσεις «ὅλοι οἱ νόμοι καὶ οἱ προφῆτες» σ? αὐτὸ ἀκριβῶς ἀποσκοποῦν. Στὸ νὰ ἔχουμε καὶ νὰ ζοῦμε τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίω! Σκοπὸς τῆς ὅλης μας πνευματικῆς βιοτῆς, δὲν εἶναι, παρὰ ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νὰ ζοῦμε, νὰ κινούμαστε καὶ νὰ ὑπάρχουμε ὡς χριστοφόροι γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν, ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ αὐτῶν ἀκόμα τῶν «ἐχθρῶν» ποὺ οὐδέποτε φυσικὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε.

Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος καὶ ἀφοὺ «περιφέρουμε παντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι», τότε καὶ ἢ «ζωὴ του Ιησού θα φανερωθεῖ ἐν τῷ σώματι ἠμῶν», Τότε καὶ ὁ θάνατος, δὲν εἶναι παρὰ ἕνα «ἁπλὸ καὶ ἀναγκαῖο ἐπεισόδιο» στὴν ὕπαρξή μας καὶ στὴν πορεία μας πρὸς τὴν αἰωνιότητα.

Ἡ ὕπαρξή μας δὲν ἐκμηδενίζεται διὰ τοῦ βιολογικοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ τὸ σημαντικότερο «ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἠμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ». Ο Θεὸς δήλ. ποῦ ἀνέστησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ θὰ ἀναστήσει καὶ ἐμᾶς (θέλοντας καὶ μὴ) μέσω Αὐτοῦ. Θὰ ἀναστήσει τοὺς μὲν χριστοποιημένους «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, τοὺς δὲ ἑκουσίως διαβολοποιημένους εἰς ἀνάστασιν κρίσεως»...

Καὶ οἱ μὲν ἀποστάτες θὰ βρίσκονται στὴν κόλαση μαζὶ μὲ τὸ ἐκπεσὸν τάγμα, ἀφοῦ αὐτὸ μὲ τὴ θέλησή τους ἐπέλεξαν. Τοὺς πιστοὺς ὅμως ὁ Θεὸς θὰ τοὺς ἀναστήσει σωματικῶς, γιὰ νὰ τοὺς χαρίσει ζωή, νὰ τοὺς βραβεύσει καὶ νὰ τοὺς τιμήσει. Τότε θὰ ἔχουμε καὶ τὶς μεγάλες ἐκπλήξεις καὶ ἀποκαλύψεις. Τότε θὰ φρίξουν ὅλες οἱ ὑπάρξεις ἄπ? ἀρχῆς ἕως τέλους, ἀφοῦ «οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τὴ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς αὐτῶν».

Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ προβάλλουν μπροστὰ μας πελώρια τὰ ἐρωτήματα: Μποροῦμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν χριστιανική μας ζωή; Εἶναι δυνατὸν νὰ παραμελοῦμε τὴν ψυχήν μας καὶ νὰ παραμένουμε ἀδιάφοροι γιὰ τὴν σωτηρία της;

Καὶ δὲν εἶναι ἐπίσης παράλογο, ποὺ δείχνει καὶ ἀναισθησία ὅταν δὲν ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴν Ἁγία μας Ὀρθοδοξία τόσο γιὰ τὸν ἐξωτερικὸ πόλεμο ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ τοὺς ἀντιχρίστους, ὅσο καὶ γιὰ τὶς ἐσωτερικὲς ἀλλοιώσεις ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ ἐπιφέρουν τὰ τέκνα τοῦ Ἰούδα, ἔσωθεν, καὶ κυρίως στὴν δική μας ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή; Ὁμολογουμένως μόνο ἀδιάφοροι καὶ ἀναίσθητοι θὰ ἀρνοῦνταν τὴν ὁδὸν τῆς πίστεως καὶ μόνο διεστραμμένα στὴν κυριολεξία πρόσωπα θὰ ἐπέβαλαν χείρα ἰσκαριώτου, στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων...

Ἄλλ' ἂς μὴ φοβόμαστε ἀδελφοί μου. Η νίκη εἶναι τοῦ Χριστοῦ! Ἡ νίκη εἴναι του Χριστοῦ καὶ τῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ νίκη εἶναι δεδομένη. «Ὁ Χριστὸς ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἴνα νικήσει»!Ἂς λυσσοῦν οἱ ἀποστάτες καὶ οἱ τρόφιμοι τῆς κολάσεως. Εμείς, οἱ πιστοί, οἰ Ορθόδοξοι Χριστιανοί,χάριτι Θεοῦ, θὰ παραμένουμε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι. Αταλάντευτοι καὶ ἄγρυπνοι φρυκτωροὶ ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τῆς ἀμωμήτου πιστεως μας. Συνδυναμούμενοι θὰ προσφέρουμε στὸν ἀγώνα τὸ ἀπαύγασμα τῆς ἐν Χριστώ αγαπης. Τι κι ἂν ὁ κόσμος μᾶς λοιδωρεῖ καὶ μᾶς ὑβρίζει καὶ μᾶς μισεῖ; Τι κι ἂν οἰψευδάδελφοι βαπτίζουν τὴν πέννα τους σὲ φάρυγγα ὄφεως; ... Τούτο ἀποτελεῖ το στίγμα τῆς γνησιότητός μας καὶ τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ. Επί τέλους, δεν περιμένουμε κάποιο χρηματικὸ ἐπίδομα,οὔτε ἀναμένουμε κάποια ἀξιώματα. Ποθούμε τὶς ἀξίες καὶ ἀρνούμαστε τὰ ἀξιώματα καὶ τὶς ἀνθρώπινες δόξες ποὺ ὠς άλλες πολύχρωμες σαπουνόφουσκες σπάζουν καὶ χάνονται στὸν ἀέρα. Μας ἀναμένει οὐράνια ἀμοιβὴ καὶ μᾶς περιμένει μία ἔνδοξη ἀνάσταση και μαζὶ μ? αὐτὴ ἡ αἰώνια μακαριότητα «σὺν πάσι τοῖς Ἁγίοις»!

Τὸ λοιπὸν ἀδελφοί, εὔχεσθε καὶ προσεύχεσθε. Αγωνίζεσθε τὸν καλὸν ἀγώνα της πίστεως. «Ὁ Κύριος ἔστηκε ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούει» (Ἀποκ. γ/ 20). Ο Κύριος ἐγγύς.

Γένοιτο. Αμήν.