Διαστρεβλώσεις θέσεων Ἁγίων ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς Ἀποτειχισμένους Ζηλωτὲς

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ,

ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ 

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΖΗΛΩΤΕΣ

Ἐν Πειραιεῖ 19-11-2012

Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, 

ἐφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιῶς

Τὸν μήνα Νοέμβριο, ποὺ διανύουμε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους ἁγίους, ἑορτάζει καὶ τὴν μνήμη τριῶν πολὺ μεγάλων ἁγίων της πίστεώς μας. Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ (9-11), τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἠμῶν Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου (10-11) καὶ τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Γρηγορίου ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ κήρυκος τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος καὶ θεατοῦ του ἀκτίστου Φωτὸς (14-11).

Μετ’ἀφάτου πόνου καὶ δυσφορήτου θλίψεως, δυστυχῶς, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ οἰκουμενιστικὴ ἀπ’τὴ μία καὶ ἡ ἀδιάκριτη καὶ οὐ κατ’ἐπίγνωσιν ζηλωτικὴ ἀπ’τὴν ἄλλη λαίλαπα, ποὺ μαστίζει στὴν ἐποχή μας τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία, δὲν ἔχει ἀφήσει ἀπείραχτους καὶ ἀνόθευτους οὔτε αὐτοὺς τοὺς τρεῖς ἁγίους, διαστρεβλώνοντας κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ κατὰ τὰ συμφέροντα τὴν διδασκαλία τῶν μεγάλων αὐτῶν ἁγίων. Μὲ τὸν τρόπο, ὅμως, αὐτὸν οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ Ἀποτειχισμένοι Ζηλωτὲς θέτουν...

τοὺς ἑαυτούς τους, ἠθελημένα ἢ ἀθέλητα, ἐν γνώσει ἢ ἐν ἀγνοία, στὸ στρατόπεδο τῶν ἁγιομάχων καὶ πατρομάχων.

Γιὰ νὰ καταδειχθεῖ, λοιπόν, ἡ παραποίηση τῶν λόγων τῶν ἁγίων, παραθέτουμε στὴ συνέχεια σχετικὰ λεχθέντα, γραφέντα καὶ πραχθέντα οἰκουμενιστῶν καὶ ζηλωτῶν μὲ τὴν παράλληλη βεβαίως ἀνασκευὴ καὶ ἀναίρεσή τους. Σημειωτέον ὅτι ἡ καταγραφὴ καὶ ἀνασκευὴ τῶν θέσεων ἔχει γίνει κατὰ τὸ παρελθὸν ἀπὸ παραδοσιακὲς καὶ ἐξέχουσες προσωπικότητες, στὰ ἔργα καὶ ἄρθρα τῶν ὁποίων παραπέμπουμε. Ἡ πρωτοτυπία ἐν προκειμένω ἔγκειται στὴν συγκέντρωση ὅλων αὐτῶν τῶν διεσπαρμένων θέσεων σὲ ἕνα κείμενο.    

Α) ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

1) Τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κῶν/λεως, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ πρωτοκλήτου (30-11-2011), ἐξεμεταλλεύθη ὀ Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, διὰ νὰ διακηρύξη τὴν προσήλωσίν του εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν μὲ σκοπὸν τὴν ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν». Μόνον ποῦ ἡ διακήρυξις συνωδεύθη μὲ «ἐπιστράτευσιν» κειμένου τοῦ ἀντιπαπικοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, μὲ τὸ ὁποῖον ἐστράφη ἐναντίον ὅλων τῶν δυνάμεων, αἳ ὁποῖαι ἀντιδροῦν εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους καὶ εἰς τὴν ἕνωσιν Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Οὐσιαστικῶς ἐπιστρετεύει τὸ κείμενον αὐτό, διὰ νὰ καταδείξη ὅτι οἱ ἀντιδρῶντες ἔχουν ἐμπάθειαν καὶ μίσος πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, ἐνῶ εἶναι ζηλωταὶ καὶ ὡς τοιοῦτοι εἶναι καταστρεπτικοὶ διὰ τὴν ἰδίαν τὴν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ ἐπαναλαμβάνουν τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια.

Τὸ κείμενον αὐτὸ εἶναι πράγματι ὑπαρκτὸν καὶ τὸ ἀνέσυρεν ἐκ τῆς «ποιμαντικῆς» του Ἄγ. Νεκταρίου ὁ οἰκουμενιστὴς Οἴκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος τὸ ἀνέγνωσε κατὰ τὴν χειροτονίαν τοῦ νέου Μητροπολίτου Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου, παρουσία ἀντιπροσωπείας τοῦ Βατικανοῦ, ἐπικεφαλῆς τῆς ὁποίας ἦτο ὁ ὑπεύθυνος διὰ τὴν ἑνότητα μετὰ τοῦ Βατικανοῦ Καρδινάλιος Κοὺρτ Κόχ. Ὁ Οἴκ. Πατριάρχης προέτρεψε τὸν νέον Μητροπολίτην νὰ ἔχη ἀνοικτᾶς τὰς ἀγκάλας πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄνθρωποι καλῆς θελήσεως – πίστεως[1].

2) Τὴν ἴδια τακτικὴ ἐφήρμοσε παλαιότερα, πρὶν 11 χρόνια, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος στὶς 13-3-2001 σὲ ὁμιλία, ποῦ ὀργάνωσε ἡ Πανελλήνιος Ὀρθοδοξος  Ἕνωσις, στὴν Ἀθήνα, στὴν αἴθουσα τοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου «Παρνασσός», προσέβαλε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, ὅταν ἄρχισε νὰ διαβάζει κείμενο τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὴν «Ποιμαντική» του, ποῦ ἀναφέρεται στὴν ἀγάπη, ποῦ πρέπει νὰ ἐπιδεικνύει ὁ ἐπίσκοπος πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους[2].

3) Τὸ ἴδιο δυστυχῶς ἔπραξε προσφάτως καὶ μία ὁμάδα ελλογιμωτατων καθηγητῶν τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., όταν σὲ ἐπιστολή τους πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς 29-3-2012, ἔγραψαν : «… Ὡς ἀποφθεγματικῶς διετύπωσε τοῦτο ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως : «Τὸ δόγμα δὲν καταπολεμεῖ τὴν ἀγάπην. Ἡ δὲ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι» »[3].

Οἱ παραπάνω οἰκουμενιστὲς ἐπιστρατεύουν ἀπὸ τὴν «Ποιμαντική» του ἀντιπαπικοῦ καὶ ἀντιοικουμενιστοὺ ἁγίου Νεκταρίου τὴ φράση «τὸ δὲ δόγμα δὲν καταπολεμεὶ  τὴν ἀγάπην? ἡ δὲ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι», ποῦ ἀναφέρεται στὴν ἀγάπη, ποῦ πρέπει νὰ ἐπιδεικνύει ὁ ἐπίσκοπος πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους. Στὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Ἅγιος ὁμιλεῖ γενικῶς γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ ἔχει δίκαιο, διότι καὶ οἱ ἀποστρεφόμενοι καὶ ἀποφεύγοντες τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ ἀγάπη γὶ΄αὐτοὺς τὸ κάνουν. Εἶναι παιδαγωγικὸ μίσος καὶ ἀποστροφὴ ποῦ δὲν στρέφεται πρὸς τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ πρὸς τὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη, γιὰ νὰ συνεγείρει καὶ νὰ ἀφυπνίσει σὲ ἐπιστροφή. Ξεχνοῦν, ὅμως, καὶ ἀποσιωποῦν τελείως τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος εἶναι ἀντιαιρετικός, ἀντιπαπικός, ἀντιπροτεσταντικὸς καὶ ἀντιοικουμενιστὴς ἅγιος Ἱεράρχης. Καὶ περὶ τοῦ ἀντιπαπικοῦ καὶ ἀντιοικουμενιστικοὺ στίγματος, ἀλλὰ καὶ ἔργου τοῦ ἁγίου δὲν ξεστομίζουν οὔτε λέξη. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἤλεγξε τὸν πάπα γιὰ τὸ ἀλάθητο, τὸ ἀναμάρτητο καὶ τὸ πρωτεῖο. Καταδεικνύει ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ αἰτία τοῦ σχίσμτος, δήλ. ἡ αἵρεση τοῦ Filioque. Ἀποδεικνύει τὴν διαφορὰ Παπισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ. Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ μελετήσει τὰ μοναδικὰ ἔργα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος» καὶ «Αἳ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι» γιὰ νὰ τὰ διαπιστώσει ὂλ΄αὐτά. Ἄλλωστε, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομός μας συμβουλεύει: «Μηδὲν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθαι»[4].

Ἀξίζει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ θυμηθοῦμε τί ἔγραφε ἡ ἐφημερίδα ‘Ὀρθόδοξος Τύπος’ τῆς 9-12-2011, ἀσκώντας δρυμεία καὶ αὐστηροτάτη κριτικὴ στὸν Οἴκ. Πατριάρχη γι’αὐτὴν τὴν καταφορη καὶ ἐσκεμμένη διαστρέβλωση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἡ ὁποία κριτικὴ βεβαίως ἰσχύει καὶ σήμερα γιὰ ὅλους τους οἰκουμενιστές : 

«Ὁ Οἴκ. Πατριάρχης προβάλλει τὸ κείμενον περὶ ἀγάπης πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους του Ἁγίου, διὰ νὰ ἐμφανίση τοὺς ἀντιπαπικοὺς ὡς ζηλωτᾶς καὶ κακοὺς καί αποσιωπα τὸ ἀντιπαπικὸν ἔργον τοῦ Ἁγίου, ἀπὸ τό οποιον προκύπτει ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεσις ἐπικίνδυνος διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος.

Ὁ Οἴκ. Πατριάρχης «ἐπεστράτευσεν» ἕνα κείμενον τοῦ Ἁγίου, μὲ τὸ ὁποῖον ζητεῖ νὰ ἐπιδεικνύωμεν ἀγάπην προς τοὺς ἑτεροδόξους, διὰ νὰ κτυπήση καὶ νὰ συκοφαντήση τὸ «κίνημα» τῶν ἀνθενωτικῶν δυνάμεων,τὰς ὁποίας ἐμφανίζει ὡς ἐμπαθεῖς, διακατεχομένας ἀπὸ μίσος πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ μή εχουσας ἀγάπην, ἐνῶ αἳ ἀντιπαπικαὶ-ἀντιοικουμενιστικαὶ δυνάμεις εἶναι γνωστὸν ὅτι ἔχουν πραγματικὴν ἀγάπην πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καί μισος προς τὴν αἵρεσιν, ἡ ὁποία καταστρέφει ψυχᾶς. Μὲ τὴν ἐνέργειάν του αὐτὴν ὁ οἰκουμενιστὴς Οἴκ. Πατριάρχης προσπαθεί να ἀποδείξη ὅτι εὑρίσκεται εἰς τὴν «γραμμὴν» τοῦ Ἁγίου, ἀποσιωπῶν ὅτι ὁ Ἅγιος ητο ἀντιπαπικὸς καὶ κατήγγειλλετον Πάπαν καὶ τὸν Παπισμὸν ὡς αἵρεσιν ἐπικίνδυνον διὰ τήν Ορθοδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος. Ο «Ο.Τ.» παραθέτει ἀντιπαπικὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ὡς καὶ κείμενον τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ὁ ὁποίος  ὁμιλεῖ διὰ ἐκείνους, ποῦ θὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς ὁποίους ὡς αἱρετικοὺς ὀφείλομεν νὰ ἀποφεύγωμεν.

Τὸ μήνυμα, τὸ ὁποῖον ἐπέρασεν ὁ οἰκουμενιστὴς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι ὅτι οἳ ἀντιδρῶντες εἰς τοὺς θεολογικοὺς διάλογους δὲν ἔχουν ἀγάπην πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, ἐνῶ ὃ Ἅγιος Νεκτάριος προέτασσε τὴν ἄγαπην πρὸς αὐτούς, ἀνεξαρτήτως τοῦ δόγματος ἐν τὴ πίστει. Ὁ οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης ὅμως σφάλλει, διότι αἳ ἀνθενωτικαὶ δυνάμεις δὲν ἔχουν μίσος πρὸς τὰ πρόσωπα τῶν ἑτεροδόξων. Ἀπόδειξις ὅτι δὲν διαδηλώνουν ἐναντίον τῶν, δὲν προβαίνουν εἰς ἐκδηλώσεις ἀποδοκιμασίας καὶ δὲν πολιορκοῦν τοὺς «Ναοὺς» τῶν ἢ δὲν ἀπαιτοῦν τὸ κλείσιμον τῶν. Ἀπεναντίας εἰς τὴν πρώην Γιουγκοσλαβίαν καὶ Κροατίαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Παπικῶν Στέπιναντς, τὸν ὁποῖον οἳ Παπικοὶ ἀνεκήρυξαν ἅγιον, ἐδολοφόνησε, ἐβασάνισε καὶ ἐτραυμάτισε μὲ τὴν μυστικὴν ὑπηρεσίαν, τὴν ὁποίαν ἤλεγχε, 800.000 Ὀρθοδόξους.

Αἳ ἀνθενωτικαὶ δυνάμεις ἔχουν μίσος πρὸς τὴν αἵρεσιν, διότι αὔτη ὁδηγεῖ εἰς τὴν καταστροφὴν χιλιάδας ἢ καὶ ἑκατομμύρια ψυχῶν. Κάτι τὸ ὁποῖον εἶχεν ὑποστηρίξει καὶ ὃ μακαριστὸς Ἁγιορείτης Μοναχὸς Θεοκλητὸς Διονυσιάτης μὲ ἐπιστολήν του πρὸς Οἰκουμενιστὴν Καθηγητήν, ὑπέρμαχον τῆς γραμμῆς τῶν μακαριστῶν Οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρου καὶ Δημητρίου. Αὐτὰ τὰ γνωρίζει ὁ οἴκουμενιστης Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἀλλὰ καταφεύγει εἰς τὸν χαρακτηρισμὸν «ζηλωταί», διὰ νὰ περάση τὸ μήνυμα εἰς τὴν κοικωνίαν ὅτι αἳ ἀντὶ-παπικαὶ δυνάμεις εἶναι φανατικοί, ἔχουν μίσος, στεροῦνται τῆς ἀγάπης καὶ ἐπαναλαμβάνουν τὰ «ἴδια καὶ τὰ ἴδια» ἀπὸ τὴν ἔποχήν του σχίσματος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι ἀναξιόπιστοι καὶ νὰ ἐκφράζουν ἐλαχίστας μειοψηφίας. Ὡς ἐκ τούτου δὲν πρέπει νὰ λαμβάνωνται «ὑπ’ὄψιν» αἳ ἀντιδράσεις τῶν. Ὅταν ὅμως αἳ δυνάμεις αὖται κατήρτισαν καὶ ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογίαν Πίστεως» ὁ οἰκουμενιστὴς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔντρομος ἔσπευσε νὰ δήλωση ὅτι δὲν προδίδει τὴν Πίστιν, ἐτρομοκράτει τοὺς Σέβ. Μητροπολίτας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι τὴν ὑπέγραψαν καὶ ἀπελογεῖτο, δηλῶν ὅτι τὰς ἀποφάσεις διὰ τὴν πορείαν τῶν διαλόγων δὲν τὰς λαμβάνει μόνος του, ἀλλὰ αὖται εἶναι συλλογικοὶ τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Οἴκ. Πατριάρχης «ἐπεστράτευσεν» ἐκ τῆς «Ποιμαντικῆς» τὸ κείμενον τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περὶ ἀγάπης πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους. διὰ νὰ κατάδειξη εἰς τοὺς Παπικούς, οἱ ὁποῖοι παρίσταντο εἰς τὴν θρονικὴν ἕορτην ὅτι συστρατεύεται μὲ τὰς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου (περὶ τὸ 1965), ἡ ὁποία ἀνεκάλυψε τὴν διπλωματίαν τῆς ἀγαπολογίας, διὰ τῆς ὁποίας παραπλανᾶ τοὺς Χριστιανούς. Ὁ Οἴκ. Πατριάρχης ἔθεσεν εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ Παπισμοῦ τὸ κείμενον τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, διὰ νὰ ὑπηρέτηση τὴν «διπλωματίαν τῆς ἀγαπολογίας καὶ νὰ συκοφαντήση ὅσους ἀντιδροῦν εἰς τοὺς θεολογικοὺς διάλογους, οἳ ὁποῖοι ὠδηγήθησαν εἰς ἀδιέξοδον καὶ εἰς ναυάγιον. Ὁ διάλογος διὰ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα ἐναυάγησεν εἰς τὴν Βιέννην (πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μήνας - Ὀκτώβριος 2011) ἀπὸ τὴν ἀδιαλλαξίαν τῶν Παπικῶν εἰς τὰς κακοδοξίας τῶν καὶ εἰς τὰς αἱρέσεις τῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰς πολλᾶς καὶ διαφορετικᾶς ἀπόψεις τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὡς πρὸς τὴν θέσιν τοῦ Πάπα ἐντός της Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν Ἕνωσιν τῶν «ἐκκλησιῶν».

Μετὰ τὸ ναυάγιον αὐτὸ ὁ Παπισμὸς ἀνεκάλυψε τὸν Κοινωνικὸν καὶ Λαϊκὸν Οἰκουμενισμὸν εἰς μίαν προσπάθειαν νὰ συγκίνηση κοινωνικᾶς ὁμάδας. Ἤδη καθώρισε τοὺς στόχους, τοὺς ὁποίους ἀπεδέχθη τὸ Φανάριον καὶ οἳ ἐκπρόσωποί του εἰς τοὺς θεολογικοὺς διάλογους.

Ἀπεσιώπησε τὸ ἀντιπαπικὸν στίγμα καὶ ἔργον τοῦ Ἄγ. Νεκταρίου

Ὁ οἰκουμενιστὴς Οἴκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐπιστρατεύων τὸ κείμενον τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περὶ ἀγάπης πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ἠθέλησε : 1ον) Νὰ κτυπήση τὸ ἀνθενωτικὸν μέτωπον καὶ 2ον) Νὰ κατάδειξη ὅτι ἀκολουθεῖ τὴν «γραμμὴν» τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ Ἅγιος, ὅμως, ἦτο ἀντιπαπικός. Καὶ περὶ τοῦ ἀντιπαπικοῦ στίγματος, ἀλλὰ καὶ ἔργου τοῦ Ἁγίου ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν ἐξεστόμισε λέξιν. Ὁ Ἅγιος ἤλεγξε τὸν Πάπαν διὰ τὸ ἀλάθητον καὶ τὸ ἀναμάρτητον. Ἀπὸ τὸ ἔργον τοῦ «Αἳ οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι» ἀνασύρομεν τὸ ἀκόλουθον κείμενον, τὸ ὁποῖον ἐλέγχει τὴν αἵρεσιν τοῦ Πάπα διὰ τὸ ἀλάθητον :

«Μεγάλως ἄρα ἤμαρτεν ὁ Μακαριώτατος Πάπας, κηρύξας ἑαυτὸν ἀλάθητον καὶ ἀναμάρτητον? διότι ἀφήρεσεν τὸν ὡραιότατον κόσμον τῆς Ἐκκλησίας, τὴν τιμιωτέραν ἀρετὴν τῆς Νύμφης τοῦ Χριστοῦ. Διὰ τῆς ἀποστερήσεως ταύτης ὁ Πάπας ἐξευτελίζει καὶ ἀτιμάζει τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν? διότι ἀποστερεῖ αὐτῆς τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος τοῦ φωτίζοντος αὐτὴν καὶ ποδηγετοῦντος, ἢν μάλιστα αὐτὸς ὁ Χριστὸς ὑπέσχετο εἰπῶν?"ὅπου εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἷς τὸ ἐμὸν ὄνομα, καγῶ εἰμι ἐν μέσω αὐτῶν". Δὲν δύναται δὲ ν' ἀρνηθῆ τὴν ἀντίφασιν ταύτην? διότι ἐλέγχεται ὑπ' αὐτῆς, καὶ διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑφίστανται δύο ἀλάθητα καὶ ἀναμάρτητα καὶ συγχρόνως διαφωνοῦντα πρὸς ἄλληλα.

Ἡ ἐκκλησία ἡ καθόλου διαφωνεῖ πρὸς τὸν Πάπαν. Ἑπομένως τὸ ἕτερον αὐτῶν ἀπώλεσε τὸ ἀλάθητον, τουτέστιν ἢ ἡ Ἐκκλησία ἢ ὃ Πάπας. Καὶ ἐὰν ἢ Ἐκκλησία, τότε ὃ Πάπας ἐστὶ τὸ ἀλάθητον, τὸ ἀψευδέστατον στόμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος? ἔπαυσε τότε νὰ πραγματοποιῆται ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἔσται μεταξὺ τῶν ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ συναθροιζομένων. Ἄρα ἡ πράξις αὔτη ἢν ἀνάξια τῷ μεγάλω τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας Ποντίφηκι, καὶ ὑπέδειξεν οὗτος διὰ τρανῆς μαρτυρίας τὸ λαθητὸν καὶ πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἐπιρρεπές του ἀνθρώπου.

Ὁ σφετερισμὸς τοῦ κόσμου τῆς Ἐκκλησίας οὐ μόνον οὐδεμίαν παρέχει δόξαν, ἀλλ’ οὐδὲ τιμὴν αὐτῶ περιάπτει? τουναντίον μάλιστα ἀδοξίαν καὶ ψόγον αὐτῶ προσάπτει? διότι τὸν ἀλλότριον οὐδὲν πράγμα κοσμεῖ παρὰ τὸν ἰδιοκτήτην. Σφετεριστεῖς ὁ Πάπας τὸν κόσμον τῆς ἐκκλησίας δὲν ἐγένετο ἐνδοξότερος ἢ πρότερον. Ἡ λαμπρὰ καὶ ἔνδοξός του ἀλάθητου ἐσθής, δὶ’ ἢς περιεκόσμησεν ἑαυτόν, δὲν ὑπέδειξεν αὐτὸν λαμπρότερον τοῦ Λέοντος καὶ τῶν λοιπῶν προκατόχων τοῦ τῶν ἔστερημενών της τοιαύτης θείας αἴγλης καὶ ἀπεκδεχομένων τὴν ἀλήθειαν ἀπὸ μόνων τῶν Ἱερῶν Συνόδων, ὡς ἀπὸ τοῦ μόνου στόματος τῆς ἀληθείας, ἢν ὤφειλον νὰ ἀκολουθήσωσι καὶ διὰ παντὸς τρόπου νὰ ὑποστηρίξωσι.

Τὸ ἀλάθητον καταργεῖ τὰς Συνόδους, ἀφαιρεῖ ἀπ’ αὐτῶν τὴν σημασίαν, τὴν σπουδαιότητα, καὶ τὸ κύρος, καὶ κηρύττει αὐτᾶς ἀναρμόδιους, διασαλεῦον τὴν πρὸς αὐτᾶς πεποίθησιν τῶν πιστῶν. Ἡ ἀνακήρυξις τοῦ ἀλάθητού του Πάπα διεσάλευσε τὰ θεμέλια της Δυτικῆς Ἐκκλησίας? διότι παρέσχε χώραν εἰς ὑπονοίας περὶ τῆς αὐθεντίας τῶν Συνόδων, καὶ δεύτερον ἐξήρτησε αὐτὴν ἐκ τῆς νοητικῆς καὶ πνευματικῆς ἀναπτύξεως ἑνὸς προσώπου, τοῦ Πάπα? περὶ δὲ τῆς ἀναμαρτησίας ἑκάστου αὐτῶν μας πιστοποιεῖ ἡ Ἱστορία. Διὰ τοῦ ἀλάθητου ὁ Πάπας οὐδ’ἁγιώτερος ἐγένετο? διότι ὁ τίτλος δὲν ἐπιδρᾶ ἐπὶ τοῦ ἤθους? οὐδὲ ἀπήλλαξεν αὐτὸν τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν? διότι καὶ αὐτὸς ἐν ἀνομίαις συνελήφθη καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησεν αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτό».

Αἳ εἰρωνεῖαι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου διὰ τὸ «Πρωτεῖον»

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ὅμως ἀπεσιώπησε πρὸς χάριν τῆς «ἀγαπολογίας» τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς «κηρύξεως» τῶν ἀνθενωτικῶν δυνάμεων ὡς δυνάμεων μίσους καὶ ἐμπάθειας πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, τὰς εἰρωνείας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πρὸς τὸν Πάπαν διὰ τὸ πρωτεῖον, ἀλλὰ καὶ τοὺς κινδύνους ὑποδουλώσεως τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἐκ τῆς πολιτικῆς τῶν Παπῶν, τοὺς ὁποίους (κινδύνους) περιέγραφεν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος.

Ἐκ τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰδρυτοῦ τῆς Π.Ο.Ε. καὶ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Βασιλοπούλου «Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος» σέλ. 90-93 (Ἐκδόσεις «Ο.Τ.») ἀντιγράφομεν τὰ ἀκόλουθα :

«Ὅσον ἀφορᾶ τὸ περίφημο "Πρωτεῖον τοῦ Πάπα", γράφει εἰρωνικὰ τὰ ἑξῆς·

"Περὶ δὲ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τοῦ ἐπιστήθιου φίλου του Χριστοῦ, τοῦ Παρθένου καὶ θεολόγου τί πρῶτον καὶ τί ὕστερον νὰ εἴπωμεν; Ποῖον ὕμνον ἢ τίνα ὠδὴν νὰ προσάξωμεν; Τὶς ἤκουσε πότε ὅσα ἤκουσε ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἐγκώμια;

Καὶ ὅμως, οὗτος διὰ τοῦ Πρωτείου τοῦ Πέτρου καὶ τῆς διαδοχῆς τοῦ ἀξιώματος εἰς τοὺς προνομιούχους διαδόχους αὐτοῦ (Πάπας) εἶναι ἧττον αὐτῶν! Καὶ ὤφειλε νὰ ὑποτάσσηται ζῶν τῷ Λίνω, τῷ Ἀνικήτω καὶ τῷ Κλήμεντι, τοῖς διαδόχοις τοῦ Πέτρου! Εἶπερ ἤσαν τοιοῦτοι, καὶ παρ’ αὐτῶν νὰ δέχηται τῶν δογμάτων τὴν ἀλήθειαν"! (Ἵερατ. Ἐγκόλ. σέλ. 81).

Οἱ Πάπαι ἀπειλοῦν τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος

Ἡ ἱστορικὴ ἀνάπτυξις τοῦ ζητήματος ἐφανέρωσε καὶ ἐγνώρισεν ἠμὶν τὰ παντοία μέσα καὶ τὰς ποικίλας ἐνεργείας τῶν Μακαριωτάτων Παπῶν τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐπισκοπικῆς Ἕδρας, πρὸς ὑποδούλωσιν καὶ καταδυναστείαν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀκάθεκτος φιλαρχία καὶ φιλοδοξία τὰ πάντα ἐμηχανεύετο. Τὰ πάντα ἐσοφίσθησαν, τὰ πάντα ἔδρασαν, ὅπως ἀναδείξωσι τοὺς Πάπας ἡγεμόνας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τυράννους της Οἰκουμένης. Ἡ φιλαρχία αὐτῶν ὑπερπήδησε πᾶν ὅριον. Τὸ πρόγραμμα κατεστρώθη καὶ ἡ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ ἐπεζητεῖτο πάση δυνάμει. Πᾶν τὸ ἀντικείμενον ἔδει νὰ αἴρηται καὶ πᾶν τὸ ἀντιπῖπτον νὰ καθαίρηται. Πᾶν τὸ κωλῦον τὴν τοῦ προγράμματος ἀνάπτυξιν κατεδικάσθη ὡς ἁμαρτία θανάσιμος.

Καὶ αἳ ἀρχαὶ περὶ ἁμαρτίας καὶ δικαιοσύνης ἐχαρακτηρίζοντο οὐχὶ ἐκ τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ ἐκ τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν τοῦ παπικοῦ προγράμματος. Αἳ Εὐαγγελικαὶ ἀρεταὶ ἠδύναντο νὰ χαρακτηρισθῶσι ὡς θανάσιμα ἁμαρτήματα προσκρούουσαι τῷ προγράμματι, αἳ δὲ θανάσιμοι κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον ἁμαρτίαι ὡς μέγισται δωρεαὶ ὑπηρετοΰσαι τῷ προγράμματι. Τὴν εὐλάβειαν πρὸς τὸν Θεὸν ἀντικατέστησε ἡ πρὸς τὸν Πάπαν εὐλάβειαν. Ὁ δὲ εὐλαβούμενος τὸν Πάπαν ηὐλαβειτο καὶ τὰ θεία. Ἄρνησις πρὸς τὸν Πάπαν εὐλαβείας ἦτο πρὸς τὸν Θεὸν ἀνευλάβεια, οὐ ἐπὶ τῆς γὴς ἐτέλει ἀντιπρόσωπος. Ὁ δ’ ἀναγνωρίζων τὸν Πάπαν ἐδικαιοῦτο πρὸς σωτηρίαν.

Ἡ τοῦ Πάπα ἀναγνώρισις ὑπερεῖχε τῆς τοῦ Θεοῦ γνώσεως. Ἱκανὸν δὲ τοῖς βροτοῖς τοῖς ἀδυνατούσιν γνῶναι τὸν Θεὸν γιγνώσκειν τὸν ἐπὶ τῆς γὴς αὐτοῦ ἀντιπρόσωπον, κρατοῦντα τὰς κλεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ λίαν ὀρθῶς. Διότι τὶς ἡ χρεία τῆς γνώσεως τοῦ Οἰκοδεσπότου, ὅταν ἡ ἁπλή του ἀντιπροσώπου αὐτοῦ γνωριμία εἰσάγει ὑμᾶς εἰς τὸν Παράδεισον; Ὅταν ὁ ἀντιπρόσωπος κρατῆ τὰς κλεῖς τοῦ Παραδείσου καὶ εἰσάγει τὸν θεράποντά του, τὶς ἡ χρεία τῆς γνώσεως τῶν θείων ἐντολῶν; Οἱ πρὸς τὰς ἀρχὰς ταύτας ἀνθιστάμενοι προεγράφοντο. Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία προεγράφη. Ἢ ἔδει νὰ ὑποταγὴ ἢ νὰ ἐκλείψη ὑφισταμένη. Ἀλλ’ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία ἢν ψυχὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους.

Τότε ἡ τὲ Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος ὤφειλον ἢ νὰ ὑποταγῶσιν ἢ νὰ καταστραφῶσιν. Ὃ πόλεμος ὁ κατὰ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας ἦτο ἤδη πόλεμος κατὰ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους... ("Περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος", Τόμ. Ά', σέλ. 207 - 208)».

Παπισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς

Ὁ οἰκουμενιστὴς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπεσιώπησε καὶ τὴν σύγκρισιν, τὴν ὁποίαν ἔκανεν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διὰ τὴν διαφορὰν τῆς «Δυτικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς τῶν Διαμαρτυρομένων Ἐκκλησίας» εἰς τὸ ἔργον τοῦ «Αἳ οἴκουμενικαι σύνοδοι». Μεταφέρομε περιληπτικῶς τὰς ἀπόψεις τοῦ ἐκ τοῦ βιβλίου «Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός? ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ» τοῦ καθηγουμένου τῆς Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους πατρὸς Γεωργίου Καψάνη.

Γράφει εἰς αὐτὸ μεταξὺ ἄλλων :

«... ἀφοῦ ὁ κάθε Προτεστάντης θεωρεῖται ὅτι δύναται νὰ ἑρμηνεύη τὴν Ἁγίαν Γραφὴν ὀρθῶς, ἀνεξαρτήτως τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ὁ ἀνθρωποκεντρισμὸς τοῦ Παπισμοῦ μὲ ἄλλον σχῆμα εἰσῆλθεν εἰς τὸν Προτεσταντισμόν.

Συγκρίνων τὴν Δυτικὴν Ἐκκλησίαν πρὸς τὸν Προτεσταντισμὸν ὁ ἅγιος πατὴρ ἠμῶν Νεκτάριος Πενταπόλεως εὑρίσκει ὡς κοινὸν σημεῖον τὸν ἀτομικισμόν. "Μόνη δὲ διαφορὰ μεταξὺ τῶν δυὸ αὐτῶν συστημάτων εἶναι ἡ ἑξῆς : Ἐν μὲν τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία τὸ ἄτομον, ἤτοι ὁ Πάπας, συγκεντροὶ περὶ ἑαυτὸν πολλὰ βωβὰ καὶ ἀνελεύθερα πρόσωπα συμμορφούμενα ἑκάστοτε πρὸς τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ φρονήματα τοῦ ἐπικαθημένου ἀτόμου. Ἐν δὲ τῷ Προτεσταντισμῶ ἡ Ἐκκλησία συνέκεντρωθη περὶ τὸ ἄτομον. Ὅθεν ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἄτομον καὶ οὐδὲν πλέον. Ἀλλὰ τὶς δύναται νὰ ἐγγυηθῆ ἠμὶν περὶ τῆς ὁμοφροσύνης ὅλων τῶν Παπῶν; Ἀφοῦ δὲ πᾶς Πάπας κρίνει περὶ τοῦ ὀρθοῦ κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτῶ καὶ ἑρμηνεύει τὴν Γραφὴν ὡς βούλεται, καὶ ἀποφθεγματίζεται, ὡς θεωρεῖ ὀρθόν, κατὰ τί διαφέρει οὗτος τῶν παντοίων δογματιστῶν τῆς Προτεσταντικῆς Ἐκκλησίας; ὁποία διαφορὰ τῶν ἀρχόντων; Ἴσως ἐν μὲν τὴ τῶν Προτεσταντῶν ἕκαστον ἄτομον ἀποτελεῖ μίαν Ἐκκλησίαν, ἐν δὲ τὴ Δυτικὴ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ ἐν ἄτομον, οὐχὶ πάντοτε τὸ αὐτό, ἀλλ' ἀείποτε ἕτερον".

Ἀλλὰ καὶ ἡ Ἀνατολὴ δὲν ἐταλαιπωρήθη ὀλιγώτερον ἀπὸ τὸν παπισμόν. Ἂς ἐνθυμηθῶμεν τὰς σταυροφορίας,τοὺς βιαίους προσηλυτισμοὺς καὶ τὰς ἐξοντώσεις Ὀρθοδόξων λαῶν, τὴν ἐπαίσχυντον οὐνίαν, ἡ ὁποία διὰ δολίων μέσων προσηλυτίζει ὀρθοδόξους εἰς τὸν παπισμόν. Ὄχι πρὸ πολλῶν ἐτῶν ἡ οὐνία ἰδρύσασα διαφόρων τύπων οὐνιτικᾶς ‘ἐκκλησίας’ κατέφαγε μέγα μέρος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιοχείας. Πλῆθος δὲ Σλαύων Ὀρθοδόξων βιαίως προσηρτῶντο εἰς τὸν παπισμόν, ὁσάκις αἳ πολιτικαὶ συνθῆκαι ἐπέτρεπον τοῦτο εἰς τὸ Βατικανόν. Κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον 800.000 Ὀρθοδόξων Σέρβων ἐθανατώθησαν ὑπὸ τῶν παπικῶν, διότι ἠρνήθησαν νὰ προσέλθουν εἰς τὸν παπισμόν. Σέρβοι Ὀρθόδοξοι διασωθέντες ἀπὸ τὸν θάνατόν μου ὁμίλησαν μὲ φρίκην διὰ τὴν φοβερὰν γενοκτονίαν τῶν Σέρβων Ὀρθοδόξων. Ὅλα δὲ αὐτὰ ἐν ὀνόματι τοῦ ‘Ἀλαθήτου Τοποτηρητοῦ’ τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γής.

Ἡ ἀθεΐα ἐξ ἄλλου, ποὺ πλήττει σήμερον τὸν δυτικὸν κόσμον, θεωρεῖται ὡς ἀντίδρασις εἰς τὴν διεστραμμένην περὶ Θεοῦ διδασκαλίαν τῶν δυτικῶν. Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ παπισμὸς εὑρίσκεται εἰς πνευματικὸν ἀδιέξοδον καὶ φοβερὰν ἐσωτερικὴν κρίσιν ἐκδηλουμένην καὶ διὰ τοῦ αὐτοαποσχηματισμοῦ πολλῶν κληρικῶν του».

Ὁ Ἅγιος ἐσταμάτησε τὴν ἀλληλογραφίαν μὲ ἑτεροδόξους

Ὁ οἰκουμενιστὴς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος «ἐπεστράτευσεν» ἓν κείμενον τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, διὰ νὰ καταδείξη ὅτι ἀκολουθῆ τὴν «γραμμὴν» τοῦ ἔναντι τῶν ἑτεροδόξων, ἀπεσιώπησεν ἕνα ἀκόμη γεγονός. Ὁ Ἅγιος εἶχεν ἀνοίξει ἀλληλογραφίαν μὲ τοὺς Ἀγγλικανοὺς Προτεστάντας. Τὸν ἐβοήθη εἰς αὐτὸ ἡ λογία καὶ ἀγγλομαθὴς μοναχὴ Ἀθανασία Ἀβέρωφ. Ὅταν διεπίστωσεν ὅτι αὐτοὶ δὲν εἶχον διάθεσιν νὰ ἀσπασθοῦν τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ὅτι ἀπὸ τὸν διάλογον δὲν προήρχετο ὠφέλεια, ἐσταμάτησε τὴν ἀλληλογραφίαν. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κάνει τὸ ἀντίθετον : Συμπροσεύχεται μαζὶ τῶν, ἐξισώνει τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μὲ αὐτὰ τῶν αἱρετικῶν, καταφρονεῖ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἀναγνωρίζει ὡς κανονικᾶς Ἐκκλησίας τὰς «Ἐκκλησίας» τῶν Παπικῶν, τῶν Μονοφυσιτῶν κ.λπ. Ὁ Ἅγιος διέκοψε τὴν ἀλληλογραφίαν, ἐφαρμόζων τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου : «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Ἕως σήμερον ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν ἔχει ἐφαρμόσει τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἀντιθέτως προβαίνει εἰς ἀπαραδέκτους συμβιβασμούς, νοθεύων τὴν Πίστιν καὶ τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα.

Γνήσιον τέκνον τοῦ μακαριστοῦ ΑΘηναγόρου

Ὁ οἰκουμενιστὴς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης θέτων τὸ κείμενον τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περὶ ἑτεροδόξων εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς «διπλωματίας τῆς ἀγάπης», τὴν ὁποίαν ἀνεκάλυψεν ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος καὶ ἐξαφανίζων τὸ ἀντιπαπικὸν «στίγμα» καὶ τὸ ἔργον τοῦ Ἁγίου, ἐπανέλαβε, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, τὴν διακήρυξιν τοῦ μακαριστοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος τὸ 1963 εἶχεν ἀποφανθῆ : «Νὰ βάλωμε τὰ δόγματα εἰς τὴν ἀποθήκην». Ὡς εἶχεν ἀναλύσει εἰς τὴν μελέτην τοῦ περὶ Οἰκουμενισμοῦ ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Κωνσταντῖνος Καβαρνὸς (1997), ὁ Ἀθηναγόρας διὰ τῆς διακηρύξεως αὐτῆς ἔλεγε : «Θεολογία ἴσον ἀγάπη». Καὶ συνεπλήρωνε : «Ὁ Ἀθηναγόρας ἀφήρεσε τὸ "Πηδάλιον" ἀπὸ τὸ Πλοῖον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ τοιουτοτρόπως ἄφησεν αὐτὸ νὰ ὠθῆται τοῦδε κακεῖσε ὑπὸ τῶν ἀνέμων τῶν ἑτεροδόξων ὁμολογιῶν. Ἰδιαιτέρως ὑπὸ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς "Ἐκκλησίας", Ἔτσι παρατηροῦμεν κοινᾶς προσευχᾶς, αἳ ὁποῖαι καλοῦνται "οἰκουμενικαὶ προσευχαὶ" μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, τοῦ ἰδίου τοῦ Πάπα συμπεριλαμβανομένου τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως».

Ὁ σημερινὸς οἰκουμενιστὴς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι «γνήσιον τέκνον» τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Παραθεωρεῖ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας, καταφρονεῖ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ὑποκριτικῶς (ὅπως καὶ ἄλλοι οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς) ἐκφωνεῖ τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, θυσιάζει τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως πρὸς χάριν τῆς ἀγαπολογίας. Ἔφθασεν ἕως τοῦ σημείου διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῶν στόχων του νὰ ἐπικαλῆται τὸ κείμενον τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἀποσιωπῶν τὸ ἀντιπαπικόν του ἔργον, εἰς μίαν προσπάθειαν νὰ πλήξη τὰς ἀντιπαπικᾶς δυνάμεις καὶ νὰ καταδείξη ὅτι ἀκολουθεῖ τὴν «γραμμὴν» τοῦ Ἁγίου. Εἶναι ἀδίστακτος καὶ δὲν σέβεται τίποτα».

Β) ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ

«Σὲ συνέντευξη ποῦ παραχώρησε στὴν ἐφημερίδα «Φιλελεύθερος» (13-11-2011) ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαίος καὶ ἀπαντώντας στὸ ἐρώτημα «Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ποιμαντική της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπέναντι στοὺς ἑτεροδόξους καὶ στοὺς ἀλλοθρήσκους»; ἀπάντησε: «Κατανόησις, διάλογος, ἀλληλογνωριμία, ἀγάπη! Ἂν δὲν εἴμεθα ὅλοι ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ ἀκόμη, εἴμεθα ὅμως ἀδελφοὶ κατὰ τὴν ἀδαμιαίαν φύσιν μας καὶ τοῦτο ὑποχρεούμεθα νὰ τὸ ἐνθυμούμεθα. Ἡ ἔλλειψις τῆς κοινῆς πίστεως δὲν αἴρει τὴν ὑποχρέωσιν τῆς ἀγάπης. Τουναντίον μάλιστα. Ἡ ἀποστολικὴ παραγγελία «παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην» (Β΄ Κόρ. 2:8) ἰσχύει ὄχι μόνον διὰ τοὺς οἰκείους της πίστεως, ἀλλὰ διὰ πάντα ἄνθρωπον. Ἄλλωστε, ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία κρήνη. Ἡ κρήνη ποτίζει ἀδιακρίτως τοὺς προσερχομένους χωρὶς νὰ ἐρωτᾶ οὔτε τὴν θρησκείαν τῶν οὔτε τὴν ἐθνικότητα τῶν. Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης ἐδέχετο ἀδιακρίτως Χριστιανοὺς καὶ Μουσουλμάνους ἀσθενεῖς, τοὺς ηὐλόγει, προσηύχετο ὑπὲρ αὐτῶν καὶ τοὺς ἐθεράπευε. Πολλαὶ γυναῖκες μουσουλμάνες ἐτεκνοποίησαν διὰ τῶν εὐχῶν του. Οὕτω τὸν ἐσέβοντο Ρωμηοὶ καὶ Τοῦρκοι καὶ ἐδοξάζετο διὰ τῆς ἀγάπης τοῦ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Περαιτέρω : Ἐὰν δὲν διαλεχθῶμεν μαζὶ τῶν, πῶς θὰ τοὺς γνωρίσωμεν; Πῶς θὰ μᾶς γνωρίσουν; Πῶς θὰ ἀκούσουν λόγον περὶ τῆς ἐν ἠμὶν ἐλπίδος; Μὲ τὴν διανομὴν προπαγανδιστικῶν φέιγ-βολὰν οὔτε ὁ Χριστὸς φανεροῦται, οὔτε τὸ εὐαγγέλιον τῆς ἀληθείας ἀποκαλύπτεται. Χρειάζεται ἀνθρωπίνη σχέσις καὶ ἐπικοινωνία»[5]!

Ὁ καλὸς θεολόγος κ. Ἰωάννης Τάτσης σχολιαζει : «Δύσκολα μπορεῖ κανεὶς νὰ παρακολουθήσει τὴν λογική του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὴν παραπάνω ἀναφορά του στὸν ἅγιο Ἀρσένιο. Ἡ θεραπεία ἀσθενῶν μουσουλμάνων ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἀρσένιο τί δείχνει; Ὅτι οἱ μουσουλμάνες γυναῖκες ἀναγνώριζαν τὴν ἁγιότητα καὶ τὴ «δύναμη» τοῦ ἁγίου ἢ ὅτι ὁ ἅγιος ἀποδεχόταν τὴν πίστη τῶν μουσουλμάνων; Προφανῶς τὸ πρῶτο. Καὶ ἐνῶ ὁ ἅγιος Ἀρσένιος πολλὲς φορὲς ἔκανε θαύματα σὲ μουσουλμάνους, οὐδέποτε ὅμως ἀνέπτυξε μετ’αὐτῶν θεολογικοὺς διαλόγους ἢ ἀναζήτησε κοινὲς θέσεις χριστιανισμοῦ καὶ μουσουλμανισμοῦ ἀπέναντι στὰ προβλήματα τῆς φτώχειας ἢ τῆς εἰρήνης στὸν κόσμο.

Γιὰ νὰ μάθουν δὲ οἱ Οἰκουμενιστὲς τὴν ἀπόσταση, ποὺ χωρίζει ἐκείνους ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἀρσένιο καὶ ὅλους τους ἁγίους Πατέρες, ὑπενθυμίζουμε ὅτι : Τόσο ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ὅσο καὶ ἀργότερα ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὁ μὲν στὰ Φάρασα ὁ δὲ στὴν Κόνιτσα κατέβαλαν κοπιώδεις προσπάθειες γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν ἐκεῖ κατοικούντων Προτεσταντῶν καὶ Εὐαγγελικῶν, ποὺ προσηλύτιζαν Ὀρθοδόξους στὴ δική τους ὁμολογία. Ὄχι μόνο δὲν συμπροσευχήθηκαν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἀλλὰ ἐργάσθηκαν μὲ κάθε τρόπο, προκειμένου νὰ φυλάξουν τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς ἀπὸ τὴν κακὴ ἐπιρροὴ τῆς κακοδοξίας τῶν ἑτεροδόξων. Σκοπὸς τοὺς ἦταν πάντοτε νὰ ὁδηγήσουν στὴν μόνη ἀληθινὴ ὀρθόδοξη Πίστη στὸ Χριστὸ ὅλους τους ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, ποὺ ζοῦσαν στὴν περιοχή τους.

Εἶναι δὲ ξεκάθαρο γιὰ ὅσους μελετοῦν προσεκτικά τους λόγους καὶ τὸν βίου τοῦ Γέροντος Παϊσίου ὅτι ἐκεῖνος ὑπῆρξε αὐστηρότατος κριτὴς τῶν οἰκουμενιστικῶν δράσεων τῶν Πατριαρχῶν καὶ δὲν δίστασε νὰ ἀποστείλει πρὸς τὸν Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο ἐκτενῆ ἐπιστολή, στὴν ὁποία ἤλεγχε τὸν οἰκουμενιστικὸ βηματισμὸ τοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα[6]. Τόνιζε στὴν Ἐπιστολὴ ἐκείνη ὁ Γέροντας Παΐσιος : «Μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό. Ξέρουν ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει».

Ἂς φροντίσουν λοιπὸν πρῶτα οἱ Οἰκουμενιστὲς νὰ ἀγαπήσουν τὸ Θεό, νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς συμπροσευχὲς καὶ τοὺς ἄνευ προϋποθέσεων διαλόγους καὶ μετὰ ἂς μελετήσουν μὲ περισσότερη προσοχὴ τὸ βίο τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου καὶ ὅλων τῶν ἁγίων Πατέρων. Κάθε προσπάθεια νὰ συνταιριάσουν τὴν πατερικὴ ζωὴ στὰ δικά τους ἁμαρτωλὰ μέτρα καὶ οἰκουμενιστικὰ σταθμά, ἂν δὲν ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς βλασφημίας εἶναι τουλάχιστον ἀτυχής».

Γ) ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

α) Οἰκουμενιστὲς

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στην ΣΤ΄ Ἀκαδημαϊκὴ Συνδιάσκεψη, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴν Ἀθήνα στὶς 8/10-9-1994 μὲ θέμα «Παιδεία γιὰ κατανόηση καὶ συνεργασία», εἶχε δηλώσει :

 1) «Ἐν συναντήσει, λοιπόν, ἢν ὁ μέγας Θεολόγος τοῦ ΙΔ΄ αἰῶνος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ἔσχε μετ’ἐξεχουσῶν προσωπικοτήτων τοῦ Ἰσλάμ, εἰς τούτων ἐδήλωσεν αὐτῶ ὅτι ‘θὰ ἔλθη ποτὲ ὁ χρόνος καθ’ὂν θὰ ἐπέλθη ἡ μεταξὺ αὐτῶν (Ὀρθοδόξων καὶ Ἰσλὰμ) ἀλληλοκατανόησις’, ὁ Ἅγιος δὲ συνεφώνησε καὶ ἐξέφρασε τὴν εὐχὴν ὅπως ὁ χρόνος οὗτος ἔλθη ταχέως. Τὴν εὐχὴν ἀκριβῶς ταύτην ἐπαναλαμβάνομεν καὶ ἠμεῖς σήμερον καὶ ἐν τῷ πνεύματι τούτω καταλλαγῆς, ὑπερβαίνοντι τὴν κατὰ τὸ παρελθὸν στείραν θρησκευτικήν–θεολογικην ἀντιπαράθεσιν, εὐλογοῦμεν τὴν καταβαλλομένην ἐκ νέου καὶ παρὰ τοὺς ὑφισταμένους πειρασμοὺς προσπάθειαν τῶν δύο μεγάλων ἀβρααμικῶν παραδόσεων»[7].

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ θέλαμε νὰ σημειώσουμε τὴν καταφορη παρερμηνεία ποῦ κάνει ὁ Παναγιώτατος τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἡ ὁποία ἐμφανίζει τὸν Ἅγιο ὡς προασπιστὴ αὐτῆς τῆς ἀλληλοκατανοήσεως ποῦ ὁ ἴδιος ὁ Παναγιώτατος καὶ οἱ τῶν διαθρησκειακῶν πρεσβεύουν καὶ μὲ τὴν ὁποία παρερμηνεία θεωροῦν ὅτι αὐτοὶ τώρα πραγματοποιοῦν τὰ λεγόμενα τοῦ Ἁγίου, ἀφοῦ ἦλθε τώρα ἡ ἐποχὴ τῆς ἀλληλοκατανοήσεως, πράγματα τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ξεκάθαρη βλασφημία πρὸς αὐτὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου.

Τὰ λεγόμενα, ὅμως, τοῦ Ἁγίου εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Τὸ κείμενο ἔχει ἀκριβῶς ὡς ἑξῆς :

«Εἰς δὲ τὶς ἐκείνων τῶν Τούρκων εἶπεν ὡς? «Ἔσται ποτὲ ὄτε συμφωνήσομεν ἀλλήλοις». Καὶ ἐγὼ συνεθέμην καὶ ἐπευξάμην τάχιον ἤκειν τὸν καιρὸν ἐκεῖνον. Ἀλλὰ τί τούτ’ ἔφην, πρὸς τοὺς νῦν κατὰ δόξαν ἐτέρως ἢ τότε ζώντας; Συνεθέμην γὰρ μνησθεῖς τῆς τοῦ ἀποστόλου φωνῆς, ὅτι ἐπὶ «τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ πᾶν γόνυ κάμψει καὶ πάσα γλώσσα ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρὸς»[8]? τοῦτο δ’ ἔσται πάντως ἐν τὴ δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»[9]. Δήλ. «ἕνας ἀπὸ ἐκείνους τότε εἶπε? «Θὰ ἔλθει κάποτε ὁ καιρὸς ποὺ θὰ συμφωνήσουμε μεταξύ μας». Κι ἐγὼ συμφώνησα καὶ εὐχήθηκα νὰ ἔλθει τὸ ταχύτερο ἐκεῖνος ὁ καιρός. Ἀλλά, γιατί τὸ εἶπα αὐτὸ πρὸς αὐτοὺς ποῦ τώρα ζοῦν ἐτεροδόξως ἢ πρὸς τοὺς τότε ζῶντες; Συμφώνησα, διότι θυμήθηκα τὰ λόγια του ἀποστόλου, ὅτι στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θὰ κάμψει κάθε γόνατο καὶ κάθε γλώσσα θὰ διακηρύξει ὅτι Κύριος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πρὸς δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Καὶ αὐτὸ θὰ συμβεῖ ὁπωσδήποτε κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Πράγματι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος συνεφώνησε ὅτι θὰ ἔλθει κάποτε καιρὸς ποῦ θὰ συμφωνήσουμε μεταξὺ μας οἱ Χριστιανοὶ καὶ οἱ Τοῦρκοι, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ εἶπε δίνοντας κατ’ οἰκονομίαν τόπο στὴν ὀργὴ τῶν Τούρκων, ποῦ εἶχε ξεσπάσει ἐναντίον του καὶ ἀσφαλῶς χωρὶς ποτὲ νὰ πιστεύσει ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ συμφωνήσουμε Χριστιανοὶ καὶ Μουσουλμάνοι. Διευκρινίζει ὅτι τὴν συμφωνία αὐτὴ μεταξὺ Χριστιανισμοῦ καὶ Ἰσλὰμ τὴν βλέπει νὰ πραγματοποιεῖται ὄχι στὸ ἱστορικὸ ἐπίπεδο, σὲ κάποια μελλοντικὴ περίοδο τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ σὲ ὑπεριστορικὸ ἐπίπεδο, μετὰ τὴν Δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ[10].                        

2) Ο Οικ. Πατριάρχης σε ὁμιλία, ποὺ ἐξεφώνησε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὅρους στὶς 8-10-2011, εἶπε μεταξὺ ἄλλων : «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὡς κατέχουσα τὴν ἀλήθειαν οὐδέποτε ἐφοβήθη τὴν συνομιλίαν μετὰ τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου, ἀκολουθοῦσα καὶ εἰς αὐτὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἀρχηγοῦ καὶ τελειωτοὺ τῆς πίστεως αὐτῆς Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος συνωμίλει μετὰ τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, γνωρίζων ὅτι θὰ προεκάλει τὴν ἀπορίαν καὶ τὴν ἀντίδρασιν τῶν μαθητῶν Του. Τὸ αὐτὸ ἐποίησε καὶ ὁ ἐκ τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς προερχόμενος μέγας θεολόγος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος κληθεῖς συνδιελέχθη μεθ’ἑτεροδόξων καὶ δὴ καὶ ἀλλοθρήσκων. Ὅθεν, λαλοῦντες καὶ ἠμεῖς «τὴν ἐν ἠμὶν ἀλήθειαν» διεξάγομεν διάλογον ἀληθείας ἐργαζόμενοι διὰ τὴν προσέγγισιν καὶ τὴν κατανόησιν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καλῆς προθέσεως ἄνευ οἱασδήποτε ἐκπτώσεως ἢ παραχαράξεως τῆς ἁγίας ἠμῶν πίστεως»[11].

Σύμφωνα ὅμως μὲ την Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν[12], ὁ διάλογος τοῦ Κυρίου μὲ τὴ Σαμαρείτιδα εἶναι πλήρης εἰλικρινείας, εἶναι δὲ ἐπίσης ἐλεγκτικός, δύο χαρακτηριστικὰ ποῦ δὲν συναντοῦμε στοὺς σημερινοὺς οἰκουμενικοὺς διαλόγους, οἱ ὁποῖοι οὔτε εἰλικρινεῖς οὔτε ἐλεγκτικοὶ εἶναι, ἀλλὰ ὑποκριτικοὶ καὶ ἀνθρωπάρεσκοι. Διὰ τοῦτο εἶναι παντελῶς ἀτυχὴς ἡ ἐπίκληση τοῦ περιστατικοῦ ἀπὸ τὸν συντάκτη τῆς πατριαρχικῆς ὁμιλίας. Ὁ Κύριος ὄχι μόνον κατέρριψε τὶς ἀπόψεις τῆς Σαμαρείτιδος περὶ τῆς λατρευτικῆς ἀξίας τοῦ ὅρους Γαριζεῖν, σημειώνοντας ὅτι ἡ σωτηρία προέρχεται ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ ἤλεγξε καὶ τὴν ἴδια γιὰ τὴν παράνομη ζωὴ τῆς[13]. Ἐκτὸς τούτου, οὔτε ὁ Κύριος, ἀλλ’ οὔτε καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ὁμιλοῦντες ἔδειξαν ποτὲ σημεῖα ἀνθρωπαρεσκείας, ἀλλ’ ὁ μὲν Κύριος διεκήρυξε στοὺς ἴσως ἐνοχλουμένους ἀπὸ τὸ κήρυγμά του, «μήτι καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν»[14]; ο δὲ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, καθὼς καταδεικνύει καὶ ἡ γεμάτη διωγμοὺς ζωή του, διεκήρυττεν·  «οὐ γὰρ ἐσμεν ὡς οἱ πολλοὶ καπηλεύοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὡς ἐξ εἰλικρινείας, ἀλλ’ ὡς ἐκ Θεοῦ κατενώπιόν του Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν» καὶ «λαλοῦμεν οὒχ ὡς ἀνθρώποις ἀρέσκοντες, ἀλλὰ Θεῶ τῷ δοκιμάζοντι τὰς καρδίας ἠμῶν»[15].

Ἡ ἀναφορὰ στὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμὰ καὶ στὸ διάλογό του μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, ποῦ ἔγινε λόγω τῆς αἰχμαλωσίας του καὶ ὄχι ἀπὸ ἀφελῆ ἢ διπλωματικὴ διάθεση συνδιαλλαγῆς, ἀποτελεῖ ἐπισης «αὐτεπίστροφονβλημα» κατὰ τῆς σημερινῆς οἰκουμενιστικῆς πρακτικῆς. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος σὲ ἐπίσκεψή του στὸν Μουσουλμάνο Πρόεδρο τῆς Coca-Cola κ. Μουχτὰρ Κέντ, ἀναφερόμενος στοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους, ἀφοῦ ἀπαξίωσε τὶς θεολογικὲς διαφωνίες ὡς κατὰ κανόνα ἄκαρπες, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Ἔχω ἕνα μικρὸ ἐνθύμιο - μικρὸ ἀλλὰ καί μεγαλο· ἐνθύμιο στὴ Δάφνη καὶ τὸν Μουχτάρ. Εἶναι τό αγιο Κοράνιο, τὸ ἱερὸ βιβλίο τῶν Μουσουλμάνων ἀδελφῶν μας»[16]. Πώς εἶναι δυνατόν, λοιπόν, νὰ παραβάλλει τὴν ἰδικὴ τοῦ διπλωματία μὲ τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν παρρησία τοῦ ἁγίου Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξεν ἀπολύτως ἀληθὴς διαλεγόμενος πρὸς τοὺς Μουσουλμάνους;

Ἐρώτησαν τὸν Ἅγιο Γρηγόριο γιατί οἱ Χριστιανοὶ δὲν δέχονται τὸν Μωάμεθ ὡς προφήτη καὶ δὲν πιστεύουν στὸ Κοράνιο, ποῦ εἶναι καὶ αὐτὸ βιβλίο ἐξ ἀποκαλύψεως, ἐκ τοῦ οὐρανοῦ. Σήμερα ἡ ἐρώτηση αὐτὴ δὲν θὰ εἶχε νόημα, διότι οἱ Οἰκουμενιστὲς θεωροῦν τὸν Μωάμεθ ὡς προφήτη καὶ τὸ Κοράνιο ὡς βιβλίο «ἅγιο», κατὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖο: «Ὑμεῖς δὲ πῶς οὐ δέχεσθε τὸν ἡμέτερον προφήτην, οὐδέ, πιστεύετε τῷ τούτω βιβλίω, ἐξ οὐρανοῦ καὶ αὐτῶ καταβάντι»; Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἐκφράζει τὴν διαχρονικὴ ἐκτίμηση καὶ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔχουν ἀπομακρυνθῆ οἱ Οἰκουμενιστές. Δὲν πιστεύουμε στὸν Μωάμεθ, εἶπε, γιατί δὲν ὑπάρχει γί? αὐτὸν καμμία προφητικὴ μαρτυρία, ὅπως γιὰ τὸν Χριστό, καὶ γιατί δὲν ἔκανε κάτι θαυμαστὸ καί αξιολογο που ὁδηγεῖ στὴν πίστη. Γί? αὐτὸ δὲν πιστεύουμε οὔτε σ? αὐτὸν οὔτε στὸ βιβλίο του, τὸ Κοράνιο: «Τὸν δὲ Μεχούμετ (= Μωάμεθ) οὔτε παρὰ τῶν προφητῶν εὐρίσκομεν μαρτυρούμενον οὔτε τί ξένον εἰργασμένον καὶ ἀξιόλογον πρὸς πίστιν ἐνάγον. Διὰ τοῦτο οὐ πιστεύομεν αὐτῶ, οὐδὲ τῷ πάρ? αὐτοῦ βιβλίω». Στὴ συνέχεια τῆς συζητήσεως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἦταν περισσότερο αὐστηρός, μέχρι τοῦ σημείου νὰ συμπεριλάβει τὸν Μωάμεθ μεταξὺ τών «ψευδοχρίστων καὶ ψευδοπροφητῶν», γιὰ τοὺς ὁποίους προλέγει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ συνιστὰ «Μὴ οὒν πλανηθῆτε ὀπίσω αὐτῶν». Ἡ ἐξάπλωση τοῦ Ἰσλὰμ ὀφείλεται, κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, ὄχι στὴν θεϊκὴ εὐλογία καὶ ἀποδοχή, ὅπως ἰσχυριζόταν ὁ συνομιλητής του, ἀλλὰ στὴ χρήση πολεμικῆς βίας καὶ στρατιωτικῆς ἐπιβολῆς, ὅπως καὶ στὸ ὅτι προτείνει ἡδονικὸ καὶ ἀνήθικο βίο. Οἱ ἀπαντήσεις αὐτὲς ἐξόργισαν  τόσο πολύ τους Μουσουλμάνους ποῦ παρακολουθοῦσαν, ὥστε κινήθηκαν μὲ ἄγριες διαθέσεις ἐναντίον του, ἕτοιμοι νὰ τὸν κακοποιήσουν[17]. Ποιά σχέση λοιπὸν ἔχει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ποῦ συνωμίλησε, ὄχι μὲ δική του πρωτοβουλία μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, ἀλλὰ ὡς αἰχμάλωτος, μὲ πλήρη ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ καταδίκη της πλάνης καὶ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, πρὸς τοὺς σημερινοὺς διοργανωτὲς τῶν διαλόγων, ποῦ διεξάγονται σὲ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα καὶ καταλύματα, μὲ συνεχεῖς ὑποχωρήσεις καὶ συμβιβασμοὺς καὶ προδοσία τῆς ἀληθείας, ὅπως αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν Ἀσίζη, ὅπου καὶ πάλι οἱ Ὀρθόδοξοι κατεπάτησαν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ συμπροσευχήθηκαν μὲ ὅλους, ἐτεροθρήσκους καὶ ἑτεροδόξους, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ κ. Βαρθολομαῖος;  Μήπως ὑπάρχει καμμία μαρτυρία γιὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμὰ ὅτι συμπροσευχήθηκε μὲ αἱρετικοὺς ἢ ἐτεροθρήσκους; Ἂν δὲν διαβάζουν καὶ δὲν γνωρίζουν τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων οἱ τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων, ἂς παύσουν νὰ τοὺς ἐπικαλοῦνται καὶ νὰ τοὺς βλασφημοῦν. Διότι, διαφορετικά, διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια.

Καὶ ἐνῶ μάλιστα ὁ ἅγιος Γρηγόριος, εὑρίσκοντας ἀφορμὴ τὸν διάλογο αὐτό, παρουσίασε στοὺς συνομιλητὲς τοῦ συνοπτικῶς τὴν Τριαδολογία, τὴ Χριστολογία καὶ τὴν θεολογία τῶν ἰ. Εἰκόνων, βάσει τοῦ Νόμου καὶ τῶν Προφητῶν, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης σὲ ὁμιλία του στὴν Ἐβραϊκή Ρark Εast Synagogue (καὶ μάλιστα σὲ πρωτοφανῆ ἐπίσκεψη Πατριάρχου σὲ Συναγωγὴ) ἀντιπαρῆλθε ἐπιμελῶς ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ στὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς Ἀποκαλύψεως, τονίζοντας μόνο κοινὰ σημεῖα Χριστιανισμοῦ καὶ Ἰουδαϊσμοῦ, γεμίζοντας φιλοφρονήσεις τοὺς οἰκοδεσπότες καὶ παραβλέποντας ὅσα ἡ πρώτη Ἐκκλησία στὴν Καινὴ Διαθήκη[18] καὶ οἱ μετὰ ταῦτα Πατέρες διαπιστώνουν γιὰ τὸ φθοροποιὸ ρόλο τοῦ μεταγενεστέρου, ταλμουδικοῦ,  Ἰουδαϊσμοῦ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ὅτι, ἄνευ τῆς πίστεως στὸν Ἰησοῦν ὡς Χριστόν, ὁ Ἰουδαϊσμὸς εἶναι ἐστερημένος σωτηρίας[19]·  παρουσίασε τὴ διήγηση τῆς ἐπισκέψεως παρὰ τὴν Δρῦν τοῦ Μαμβρῆ ὄχι ὡς Θεοφάνεια καὶ συμβολισμὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλ’ ἀχρώμως ὡς συμβολισμὸ τής «ζωῆς τοῦ Θεοῦ»[20]. Δυστυχῶς, ἐδῶ ἴσως φαίνεται ἡ ἐναρμόνιση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μὲ τὸ θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, ὅθεν προῆλθε καὶ ἡ ἐκπληκτικὴ δήλωσή του στὸ Ἅγιον Ὅρος, ὄτι «τὸ χριστιανικὸν ὅραμα τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος ἐκφράζεται πρὸς τὸ παρὸν διὰ τῆς τάσεως πρὸς παγκοσμιοποίησιν»[21]!

β) Ἀποτειχισμένοι Ζηλωτὲς

Οἰ Αποτειχισμένοι Ζηλωτές απο τὴν ἄλλη ἰσχυρίζονται ὅτι «ὁ ἂγ . Γρηγόριος, λόγω τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τούΠατριαρχου Ἰωάννου Καλέκα, διέκοψε τὸ μνημόσυνό του πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Αὐτὸ ἦτο μία ἀπὸ τὶς αἰτίες ποῦ ἐξεδόθη ἐναντίον τοῦ ὁ ἀναθεματισμὸς «...τολμήσαντας ἀκανονίστως καὶ ἀκρίτως ἀποκόψαι τὸ μνημόσυνόν μου...». Πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι, τότε ποῦ ὁ ἅγιος Γρηγόριος διέκοψε τὴν μνημόνευσι τοῦ Πατριάρχου, ὁ Καλέκας δὲν εἶχε καταδικασθῆ ἀπὸ Σύνοδο, ὁ δὲ Ἅγιος δὲν εἶχε χειροτονηθῆ Ἐπίσκοπος, ἀλλὰ ἦτο ἁπλὸς ἱερομόναχος τοῦ ἄγ.Ὅρους. Φαίνεται πῶς τὴν ἀπόφασι αὐτὴ τοῦ ἀναθεματισμοῦ τοῦ ἁγίου τὴν ὑπέγραψαν καὶ ἄλλοι Ἐπίσκοποι, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰγνάτιος, ὁ δὲ ἅγιος δὲν τὴν ἐτήρησε, ἀλλὰ κατ’ἰδίαν συνέχισε νὰ λειτουργῆ».

Σὲ ἄλλο σημεῖο οἰ Αποτειχισμένοι Ζηλωτές αναφλερουν : «Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καὶ πρέπει νὰ τὸ ἀναφέρωμε, ὄτιαποτειχισμενοι ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Καλέκα καὶ τοὺς ὁμόφρονάς του δὲν ἦτο μόνο ὁ ἂγ . Γρηγόριος ἀλλὰ καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες τὸν ἅγιο κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί.Ὅταν ἐπίσης ὁ ἄγ. Γρηγόριος τὸ ἔτος 1340 συνέταξε καὶ προσυπέγραψε πρῶτος τὸν λεγόμενον «Ἁγιορειτικὸν τόμον ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων», ὁ ὁποῖος κατέλαβε δεσπόζουσα θέσι στὴν μεταγενεστέρα Σύνοδο τοῦ 1341 καὶ ἐξέφραζε τὴν πίστι ὅλων τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων ποῦ ὁ ἴδιος ὑπερασπίζετο εἰς τοὺς ἀγώνας τοῦ κατὰ τοῦ Βαρλαάμ, τὸν προσυπέγραψαν καὶ ὁλοι οι Ἁγιορεῖτες Πατέρες. Οἱ Ἁγιορεῖτες φαίνεται ὅτι πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως καὶ κρίσεως τοῦ αἱρετικοῦ Βαρλαὰμ καὶ τῶν μαθητῶν τοῦ διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ κάθε ἕνα ποῦ εἶχε ἀντίθετο φρόνημα ἀπὸ αὐτὰ ποῦ ἐδίδασκε ὁ ἄγ. Γρηγόριος καὶ συμφωνοῦσαν κατὰ πάντα μὲ τὶς παραδόσεις τῶν ἁγίων «ἀποδεχθέντες ὡς συμφωνοῦντα ἀκριβῶς πρὸς τὰς παραδόσεις τῶν ἁγίων», διέκοψαν δηλαδὴ τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννου Καλέκα, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἄγ. Γρηγόριος θεωροῦσε τὸν Τόμον αὐτὸ ὡς σπουδαιότατο ὅπλο κατὰ τῆς αἱρέσεως ποῦ παρουσιάσθηκε στὴν ἐποχὴ τοῦ»[22].

Σὲ ἀντίθεση, ὅμως, μὲ ὅσα ἰσχυρίζονται οἰ Αποτειχισμένοι Ζηλωτές, ἐπικαλούμενοι τὸν Ἁγιορειτικὸ Τόμο, ὀ Άγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀκολουθῶν τὴν μακραίωνη Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, δὲν διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη Καλέκα πρὸ τῆς Συνόδου τοῦ 1341. Ἐὰν ὁ Ἅγιος καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ποῦ ὑπογράφουν τὸν Τόμο, ἀπετειχίζοντο πρὸ τῆς Συνόδου τοῦ 1341, θὰ τὸ ἔγραφαν αὐτὸ στὸν ἐν λόγω Τόμο μετὰ πάσης ἐπισημότητος καὶ ὄχι στὸν τόπο τῆς ὑπογραφῆς ἑνὸς ἐκ τῶν ὑπογραψάντων, τοῦ Ἐπισκόπου Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὅρους Ἰακώβου. Τὸ ὅτι ὁ Ἅγιος μαζὶ μὲ τοὺς ἀντιπροσώπους τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἦλθαν στὴν Κωνσταντινούπολη, φέροντες μαζί τους τὸν Ἁγιορειτικὸ Τόμο καὶ ἐπιζητοῦντες Συνοδικὴ ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ Βαρλαάμ, καθ’ ὂν χρόνον Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ Καλέκας, δείχνει ἀκριβῶς, ὅτι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη (Ἀπρίλιος 1341), τόσο ὁ Ἅγιος ὅσο καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἔχουν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν Καλέκα. Διότι, ἂν εἶχαν διακόψει τὸ μνημόσυνό του, δὲν θὰ ἐδέχοντο νὰ συμμετάσχουν στὴ Σύνοδο τοῦ 1341, στὴν ὁποία πρόεδρος ἦταν ὁ Καλέκας. Η ἀποτείχιση τοῦ Ἁγίου ἔγινε κατὰ τὸν χρόνο τῆς παραμονῆς του στὴν φυλακὴ (1343-1347), δηλαδὴ μετὰ τὴν Συνοδικὴ καταδίκη της αἱρέσεως. Τοῦτο φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν μαρτυρία τοῦ ἰδίου τοῦ Καλέκα στὴν ἐγκύκλιο ἐπιστολή του, ἡ ὁποία ἐγράφη κατὰ τὴν περίοδο αὐτή: «Τὸν Παλαμᾶν καὶ τοὺς ὁμόφρονας αὐτοῦ καὶ πάντα τὰ ἀσεβῆ αὐτῶν δόγματα, οἰκειότερον δὲ εἰπεῖν παραληρήματα, τοὺς τὲ ἐκδικούντας καὶ ἐκλαμβάνοντας καὶ ἐκδεχομένους τὰ ἐν τῷ Τόμω (τῷ Ἁγιορειτικῶ) κατὰ τὴν αὐτῶν ἐξήγησιν, μᾶλλον δὲ φλυαρίαν καὶ οὐ κατ’ ἔννοιαν θεοπρεπῆ καὶ Ὀρθόδοξον… τολμήσαντας ἀκανονίστως καὶ ἀκρίτως ἀποκόψαι τὸ μνημόσυνόν μου, τῷ ἀπὸ τῆς Ζωαρχικῆς καὶ Ἁγίας Τριάδος δεσμῶ καθυποβάλλομεν καὶ τῷ ἀναθέματι παραπέμπομεν. Ἡ ὑπογραφὴ Ἰωάννης ἐλέω Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης»[23]. Στὸ κείμενο αὐτὸ γίνεται κατ’ ἀρχὴν λόγος γιὰ τὸν Ἁγιορειτικὸ Τόμο, τὸν ὁποῖο ὁ Καλέκας ἐδῶ καταδικάζει ὡς περιέχοντα ἀσεβῆ δόγματα, παραληρήματα καὶ φλυαρίες. Τὸν Τόμο, ὅμως, αὐτὸν τὸν εἶχε ὑπογράψει καὶ ὁ ἴδιος ὡς Ὀρθόδοξο στὴν Σύνοδο τοῦ 1341. Ἄρα, ἡ καταδίκη του Τόμου ἀπὸ τὸν Καλέκα ἔγινε μετὰ τὴν Σύνοδο αὐτὴ καὶ ἑπομένως ἡ ἐγκύκλιος αὐτὴ ἐπιστολή, στὴν ὁποία γίνεται μνεία τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου ἀπὸ τὸν Ἅγιο, ἐγράφη ὁπωσδήποτε μετὰ τὴν Σύνοδο, ὅταν δηλαδὴ ὁ Ἅγιος βρισκόταν στὴ φυλακή. Ἐπίσης, στὸ ἴδιο συμπέρασμα σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο ἀποτειχίσεως τοῦ Ἁγίου καταλήγουμε καὶ ἀπὸ τὴν θεολογικὴ πραγματεία τοῦ Ἁγίου : «Ὅτι παρεξήγησίς ἐστι καὶ ἀνασκευὴ τοῦ Τόμου σαφής», ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ ἐγράφη κατὰ τὸν ἴδιο χρόνο : «Οὐκοῦν καὶ πολυπλασίως καὶ πολυειδῶς ἐνέχεται καὶ τοῖς ἐν τούτω τεθειμένοις ἐνδίκως ἀφορισμοῖς τὲ καὶ ἀναθεματισμοῖς καὶ ταῖς φρικώδεσιν ἐκείναις ἀποκηρύξεσι… καὶ ὡς τὰ τοῦ Βαρλαὰμ φρονῶν καὶ ταῦτα ἐκθύμως ἐπεκδικῶν καὶ ταῦτα μεθ’ οὕτω περιφανεῖς τους ἐλέγχους καὶ μετεγγράφους οὕτω τὰς ἀποφάσεις, ἂς χερσὶν οἰκείαις ὑπεσημήνατο καὶ αὐτὸς»[24]. Μεταφράζουμε : «Ἑπομένως (καὶ ὁ Καλέκας) ἐνέχεται (συγκαταριθμεῖται) πολὺ περισσότερο καὶ μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ εἰς τοὺς εἰς αὐτὸν (τὸν Βαρλαὰμ) τεθειμένους ἐνδίκως ἀφορισμοὺς (δηλαδὴ στοὺς ἀφορισμοὺς ποῦ ἐξεφωνήθησαν Συνοδικῶς ἐναντίον τοῦ Βαρλαὰμ) καὶ στὶς φρικτὲς ἐκεῖνες ἀποκηρύξεις, ποῦ ἔγιναν ἐναντίον του. Ἰσχύουν δὲ ὅλοι αὐτοὶ οἱ συνοδικοὶ ἀναθεματισμοὶ καὶ εἰς τὸν Καλέκα, διότι φρονεὶ  τὰ τοῦ Βαρλαὰμ καὶ δικαιώνει ἐκθύμως τὴν διδασκαλία του καὶ μάλιστα μετὰ ἀπὸ τόσο περιφανεῖς ἐλέγχους καὶ γραπτᾶς ἀποφάσεις (ποῦ ἔγιναν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Συνόδου), τὶς ὁποῖες ἀποφάσεις ὑπέγραψε καὶ ὁ ἴδιος μὲ τὰ χέρια του». Ὁ Ἅγιος ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Καλέκας συγκαταριθμεῖται στοὺς ἀφορισμούς, ποῦ ἐξεφωνήθησαν ἐναντίον τοῦ Βαρλαάμ, ἐπειδὴ ἐπεχείρησε νὰ ἀκυρώσει καὶ νὰ ἀνατρέψει τὸν Ἁγιορειτικὸ Τόμο, τὸν ὁποῖο ἀπεδέχθη ἡ Σύνοδος ὡς κατὰ πάντα Ὀρθόδοξο, τὸν ὁποῖο ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὑπέγραψε. Ἔτσι ἀπέδειξε ὅτι «φρονεῖ τὰ τοῦ Βαρλαάμ», ἀποδέχεται τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Βαρλαάμ. Άρα, ἡ ἀποτείχιση τοῦ Ἁγίου δὲν ἔγινε πρὸ συνοδικῆς κρίσεως, ἀλλὰ μὲ βάση τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, τόσο σχετικὰ μὲ τὴν αἵρεση ὅσο καὶ μὲ τὴν καταδίκη καὶ τοὺς ἀφορισμοὺς τοῦ ἰδίου τοῦ Βαρλαάμ. Προχώρησε δὲ στὴ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Καλέκα, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τοῦ ὄχι μόνο τὶς ἀποφάσεις της Ἡ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐπὶ Μ. Φωτίου καὶ τῆς Θ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 1341, ἀλλὰ καὶ τοὺς Κανόνες Α΄, Β΄ καὶ Ζ΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς. Ἡ ὀνομαστικὴ καταδίκη του Καλέκα ἔγινε ἀργότερα τὸ 1347 [25].

            Μετὰ τὰ ἀνωτέρω καὶ κατακλείοντας τὸ παρὸν ἄρθρο, εὐχὴ μᾶς εἶναι ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, νὰ μᾶς διαφυλάττει ἀπὸ τὰ δύο ἄκρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Ζηλωτισμοῦ, ποὺ δὲν ἐκφράζουν τὴν ζωὴ καὶ τὴν πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καὶ Ἐκκλησίας, καὶ νὰ μᾶς διατηρεῖ πάντοτε στὴν χρυσὴ μεσότητα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας. 

[1] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΕΡΒΟΣ, «Ὁ Οἴκ. Πατριάρχης διαστρεβλώνει τὸ ἀντιπαπικὸν ἔργον τοῦ Ἄγ. Νεκταρίου πρὸς χάριν τοῦ Παπισμοῦ», Ὀρθόδοξος Τύπος (9-12-2011) 1,7

[2] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καὶ ὁ πάπας? τὰ παραλειπόμενα μιᾶς ὁμιλίας, ἔκδ. Βρυέννιος, σειρὰ ‘Καιρός’, Θέματα ἐκκλησιαστικῆς ἐπικαιρότητος 18, Θεσσαλονίκη 2001, σ. 20.

[3] Ἐπιστολὴ ὁμάδας καθηγητῶν τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ. πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Θεσσαλονίκη 29-3-2012.

[4] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς Φιλιππησίους 2,1, PG 62,191, ΕΠΕ 21,392 καὶ ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΣΑΚΚΟΣ, «Μηδὲν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθαι» (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος) (Ὀρθόδοξος Τύπος 16,23,30-3-2012, 6,13-4-2012.

[5] ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΑΤΣΗΣ, «Ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης ἐμπλέκει καὶ τὸν Ἄγ. Ἀρσένιον τὸν Καππαδόκην εἰς τὰ οἰκουμενιστικὰ τοῦ σχέδια», Ὀρθόδοξος Τύπος (25-11-2011) 1, 7. 

[6] Ἡ ἐπιστολὴ δημοσιεύεται στὸ βιβλίο τοῦ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΖΟΥΡΝΑΤΖΟΓΛΟΥ, Κείμενα – Ἐπιστολὲς Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, 1924-1994. Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ γράφτηκε τὸ 1969 καὶ ἐστάλη στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» γιὰ δημοσίευση. Δυστυχῶς δὲν δημοσιεύθηκε τότε, πιθανότατα λόγω τῆς ἀνωνυμίας της.

[7] Ἐπίσκεψις 510 (30-10-1994) 6-7 καὶ ΖΙΑΚΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ὁ διάλογος μὲ τὸ Ἰσλάμ», Διαθρησκειακὸς Διάλογος, σημειώσεις γιὰ τοὺς φοιτητὲς τοῦ ΣΤ΄ ἑξαμήνου του τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη (2002) 59.

[8] Φιλιπ. 2, 10-11.

[9] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν 29, 22-30, ΕΠΕ 7, σ. 190.

[10] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακὲς συναντήσεις? ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, ἔκδ. Τέρτιος, Θὲσ/κὴ 2003,   σσ. 89-90.

[11] Ὁμιλία τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Μεγίστης Λαύρας, 8-10-2011, http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1381&tla=gr

[12] ΣΥΝΑΞΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, «Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι», Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴ Μεγίστη Λαύρα, Θεοδρομία ΙΓ΄ 4 (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 607-610.

[13] Ἰω. 4, 17.18.22

[14] Ἰω. 6, 66.67

[15] Β΄ Κόρ. 2, 17 καὶ Ἃ΄ Θέσ. 2, 4.

[16] http://www.youtube.com/watch?v=fIwdL21Z3cY&feature=related

[17] Πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν 25, ἐν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Συγγράμματα, τόμ. Δ΄, ἔκδ. Π. Χρήστου, Θὲσ/κῆ 1988, σσ. 134-135 καὶ Διάλεξις πρὸς τοὺς ἀθέους Χιόνας 13, αὐτόθι, σ. 161 καὶ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακὲς Συναντήσεις. Ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Θὲσ/κῆ 2003, σσ. 72-91.

[18] Ἃ΄ Θέσ. 2, 14-16.

[19] Ἰω. 8, 24.

[20] http://www.youtube.com/watch?v=LOpHM6 CYVGs

[21] Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας δεξίωσιν ἐν τῷ Ἱεροκοινοτικῶ Μεγάρω παρουσία τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος (Κυριακὴ 9 Ὀκτωβρίου 2011) http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1386&tla=gr

[22] ΙΕΡΟΜ. ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ, Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ ὑποχρεωτικό του 15ου  Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ διακοπῆς μνημονεύσεως Ἐπισκόπου κηρύσσοντος ἐπ’Ἐκκλησίας αἵρεσιν, ἔκδ. Degiorgio, Τρίκαλα 2012, σσ. 171, 174, 175.

[23] PG 150, 863D.

[24] ΕΠΕ 3, 692.

[25] Ι. Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΣΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ, 15ος Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου καὶ ἀποτείχισις, ἔκδ. Ι. Μ. Πειραιῶς, Πειραιεὺς Νοέμβριος  2012, σσ. 45-46.

Θρησκευτικὰ