Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Δέσμιος ὁ μεγάλος Ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν πρώτη φυλάκισή του στὴ Ρώμη περὶ τὸ 62 ἢ 63 μ.Χ., ἀποστέλλει τὴ θεόπνευστη αὐτὴ ἐπιστολή του. Οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτὲς γράφουν μεταξὺ τῶν ἄλλων ὅτι τὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος τὸ γράφει ὡς ἕνα εἶδος ἐγκυκλίου, τὴν ὁποία ἀπέστειλε στὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ ἀναγνωστεῖ ἀπ' ὅλη τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία, ὥστε στὴν συνέχεια νὰ κυκλοφορήσει καὶ στὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες τῆς εὐρύτερης περιοχῆς.
Καὶ ναὶ μέν, σὲ κάθε κείμενο καὶ ἐπιστολὴ τοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκφράζει κατὰ συγκινητικὸ τρόπο τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ, στὴν ἐπιστολὴ τοῦ ὅμως αὐτή, τὴν τόσο θεολογική, διαφαίνεται ἡ κάμινος ποὺ ἔκαιε στὴν καρδιὰ τοῦ Ἀποστόλου. Ἐπίσης, ἀποκαλύπτεται ἡ συγκίνησίς του ἀλλὰ καὶ ὁμολογία του γιὰ τὸ ὅτι ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἕνωσε ἐθνικοὺς καὶ Ἰουδαίους σὲ ἕνα σῶμα. Σὲ μία Ἐκκλησία. Τὸ δὲ κεντρικὸ μήνυμα τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι ὅτι....
Δέσμιος ὁ μεγάλος Ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν πρώτη φυλάκισή του στὴ Ρώμη περὶ τὸ 62 ἢ 63 μ.Χ., ἀποστέλλει τὴ θεόπνευστη αὐτὴ ἐπιστολή του. Οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτὲς γράφουν μεταξὺ τῶν ἄλλων ὅτι τὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος τὸ γράφει ὡς ἕνα εἶδος ἐγκυκλίου, τὴν ὁποία ἀπέστειλε στὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ ἀναγνωστεῖ ἀπ' ὅλη τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία, ὥστε στὴν συνέχεια νὰ κυκλοφορήσει καὶ στὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες τῆς εὐρύτερης περιοχῆς.
Καὶ ναὶ μέν, σὲ κάθε κείμενο καὶ ἐπιστολὴ τοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκφράζει κατὰ συγκινητικὸ τρόπο τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ, στὴν ἐπιστολὴ τοῦ ὅμως αὐτή, τὴν τόσο θεολογική, διαφαίνεται ἡ κάμινος ποὺ ἔκαιε στὴν καρδιὰ τοῦ Ἀποστόλου. Ἐπίσης, ἀποκαλύπτεται ἡ συγκίνησίς του ἀλλὰ καὶ ὁμολογία του γιὰ τὸ ὅτι ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἕνωσε ἐθνικοὺς καὶ Ἰουδαίους σὲ ἕνα σῶμα. Σὲ μία Ἐκκλησία. Τὸ δὲ κεντρικὸ μήνυμα τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι ὅτι....
ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ εἰρήνη ἠμῶν!
Δὲν χρειάζεται νὰ γίνει εἰδικὴ ἀναφορὰ στὸ ὅτι ὅλος ὁ κόσμος ἐπὶ τῆς οὐσίας ἐπιζητᾶ τὴν εἰρήνη. Τὸ παράδοξο μάλιστα τῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι καὶ αὐτοὶ ποὺ ξεκινοῦν τοὺς πολέμους καὶ τὸν ἐξολοθρευμὸ τοῦ κόσμου καὶ τῶν λαῶν, τὸ ὄνομα τῆς εἰρήνης ἔχουν στὰ χείλη τους. Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔμαθαν πλέον, καὶ ὅσο περισσότερο ἀκοῦν πολιτικὰ κηρύγματα περὶ εἰρήνης, τόσο καὶ περισσότερο «κουμπώνονται» καὶ ἑτοιμάζονται γιὰ θλίψεις καὶ ταραχές, γιὰ πείνα καὶ γιὰ αἵματα...
H θέση πλέον αὐτή, ἀποτελεῖ «κοινὸν τόπον». Ὅμως, ἡ διαπίστωση καὶ ἡ διάγνωση δὲν φέρνουν καὶ τὴ θεραπεία. Ἂς προσεγγίσουμε περισσότερο λοπὸν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐν ταπεινώσει ἂς δοῦμε τί ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ ἀπὸ ποῦ ξεκινᾶ ἐπιτέλους αὐτὴ ἡ εἰρήνη.
Φίλοι μου, ἡ ὑπόθεση τῆς εἰρήνης δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν πολιτική, οὔτε καὶ μὲ τὴν ψυχολογία. Δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα διακριτικῶν χειρισμῶν καὶ σχέσεων, οὔτε φιλοσοφικῶν καὶ κοινωνιολογικῶν συστημάτων. Καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι θέμα ἐκρηκτικῶν ἢ ἠπίων χαρακτήρων ποὺ πάντοτε θὰ ὑφίστανται στὴν ἀνθρωπότητα.
Τὸ πρόβλημα τῆς εἰρήνης ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἔχει νὰ κάνει ὄχι μόνο μὲ τὴν ἐσωτερικὴ κατάσταση τοῦ καθενός μας, ἀλλὰ κυρίως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό.
Ὅλες αὐτὲς οἱ φρικτὲς καταστάσεις ποὺ ζοῦμε, τῶν πολέμων δηλαδὴ καὶ τῶν ταραχῶν ποὺ ταλανίζουν τὸν κόσμο, τὶς βιώνουμε ἀκριβῶς διότι διερράγη ἡ εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν δημιουργό του Θεό. Οἱ ἄνθρωποι «ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ψάλμ. ΙΓ' 3).
Ἐδῶ βρίσκεται ἡ ὅλη οὐσία τῆς ἀναζητήσεως τοῦ θέματός μας. Καὶ φυσικά, πρὶν ξεσπάσουν οἱ διαμάχες καὶ οἱ πόλεμοι, στὶς καρδιὲς μέσα, λόγω τῆς ἀποστασίας ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἔχουν ξεσπάσει καὶ ἔχουν κυριεύσει τὰ πάθη. Οἱ καταραμένες αὐτὲς καταστάσεις μὲ τὶς ὁποῖες συνειδητὰ ὁ ἄνθρωπος διαστρέφει τὴν ὕπαρξή του ἀλλὰ καὶ τὸν προορισμό του, καὶ ποὺ ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα ἀφοῦ ξεφύγει ἡ ὅλη ὕπαρξις, τελικῶς νὰ μὴν μπορεῖ ὁ ταλαίπωρος νὰ γευθεῖ καὶ νὰ χαρεῖ τὴν εἰρήνη ποτέ.
Ὁ ἄνθρωπος λόγω τῆς ἀποστασίας καὶ τῶν «παθῶν τῆς ἀτιμίας» εἶχε τόσο πολὺ διαστραφεῖ ποὺ ὄχι τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη ἀγνοοῦσε, τί πράγμα εἶναι, ἀλλὰ κινδύνευε, λόγω αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς καταστάσεως νὰ ἀφανιστεῖ ἀπὸ προσώπου γής.
Ὅμως, ἂς ἔχει δόξα ὁ Θεός, διότι γι' αὐτὸ ἔγινε ἄνθρωπος. Τὸ ψάλλει μὲ τόση συγκίνηση καὶ τὸ ὁμολογεῖ ὁ Ζαχαρίας στὴν Ὠδή του: « ἐπιφάναι τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιὰ θανάτου καθημένοις, τοῦ κατευθύναι τοὺς πόδας ἠμῶν εἰς ὁδὸν εἰρήνης» (Λουκ. Ἃ' 79). Δηλ. Ἦλθε ἡ οὐράνια αὐτὴ ἀνατολὴ γιὰ νὰ φωτίσει ἐκείνους ποὺ κάθονται σὰν κρατημένοι καὶ ἀπελπισμένοι στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀσέβειας καὶ στὴν σκιὰ τῆς ἁμαρτίας τοῦ θανάτου. Καὶ νὰ ἐνδυναμώσει τὴν θέλησή μας, ποὺ ἐξ΄ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας ἐξασθένησε, ὥστε ἡ ἐν γένει ζωή μας νὰ μπεῖ σταθερὰ στὸν ἴσιο δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ ἀσφαλῶς στὴν κατὰ θεὸν εἰρήνη καὶ στὴν αἰώνια σωτηρία.
Ἐπῆλθε λοιπὸν ἡ συμφιλίωση μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων διὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ συγκεκριμένα μὲ τὴν ἀσύλληπτη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ γιὰ ὁλόκληρο τὸν ἀγγελικὸ κόσμο, Σταυρική Του Θυσία. Μία θυσία ποὺ οὐδέποτε ἔλλογο κτίσμα θὰ μποροῦσε νὰ φανταστεῖ!
Τί κρύβει ἀλήθεια τὸ σχῆμα καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ! Πόση χάρη καὶ πόση εὐλογία! Ἀλλὰ καὶ τί ὅπλο ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ της εἰρήνης, ἐναντίον τοῦ διαβόλου! Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο ὅτι λυσσοῦν τὰ ὄργανα τοῦ ἀνθρωποκτόνου ἐναντίον τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Γιὰ τοῦτο δὲ καὶ κάνουν τὰ πάντα ὥστε νὰ ἐκδιώξουν τὸ σύμβολο τῆς Νίκης ἀπὸ ὁποιαδήποτε δημόσια ὑπηρεσία. Καὶ εἶναι τοῦτο ἑπόμενο. Τὸ ὄργανο τῆς σωτηρίας, ὁ Σταυρός, καίει τὸν διάβολο καὶ ἐρεθίζει τοὺς ὀπαδούς του. Ἡ δῆθεν δικαιολογία ποὺ προβάλλουν ὅτι δηλ. θὰ ἀφαιρεθοῦν καὶ τὰ ἄλλα θρησκευτικὰ σύμβολα, ἐκεῖ ἀκριβῶς στοχεύει. Στὸ νὰ ἀφανίσουν τὸν Τίμιο Σταυρό. Ὅλα τ' ἄλλα δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν, εἴτε ὑπάρχουν, εἴτε ὄχι, ἀφοῦ δὲν ἔχουν νὰ κάνουν τίποτε μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Θεό.
Ὁ Σταυρὸς λοιπόν, μὲ τὶς δύο του κεραῖες, αὐτὸ ἀκριβῶς ὑποδηλώνει. Καθέτως τὴν εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, καὶ ὁριζοντίως τὴν εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ συνάνθρωπο. Ἀποτελεῖ πλέον τὸν συνδετικὸ κρίκο τῆς εἰρήνης. Τῆς Εἰρήνης ποὺ δὲν εἶναι κάποια θεωρία ἢ κάποιο σύστημα ἀλλὰ τῆς Εἰρήνης ποὺ εἶναι πρόσωπο. Τὸ λατρευτὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πόσο ὄμορφα διασαλπίζει ὁ οὐρανοφάντορας Μέγας Βασίλειος αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια: «Ὁ ζητῶν τὴν εἰρήνην, ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΚΖΗΤΕΙ, ὅτι αὐτὸς ἐστὶν ἡ εἰρήνη ἠμῶν»!.
Ὅμως, ἐπειδὴ καὶ αὐτὴ ἡ ὑψηλὴ κατάσταση τῆς εἰρήνης, δὲν ἐπέρχεται ἁπλῶς καὶ θεωρητικῶς, ἀλλὰ κυρίως βιωματικῶς, εἶναι ἀνάγκη νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ βασικότερος τρόπος ποὺ ὁ Θεὸς χορηγεῖ τὴν εἰρήνη του καὶ τὴν εὐλογία του, εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Δηλ. Τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως διὰ τοῦ ὁποίου ἔρχεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ σηκώνει τὸ βαρὺ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἔρχεται νὰ θεραπεύσει τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς μας, τὰ ὁποία εἶναι τὰ πλεὸν σοβαρὰ τραύματα ποὺ μπορεῖ νὰ ὑποστεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ κυρίως ἄνθρωπος δὲν εἶναι τὸ σῶμα, ἀλλ' αὐτὴ ἡ ἀθάνατη καὶ αἰώνια ψυχή μας. Καὶ ἐννοεῖται πὼς ἡ εἰρήνη, ὡς μόνιμη πλέον κατάσταση τῆς ψυχῆς μας, ἔρχεται ὡς εὐλογία μὲ τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Τῆς Θείας δηλ. ἐπικοινωνίας ἡ ὁποία κατακαίει καὶ ἀφανίζει μέσα στὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸ χειρότερο πάθος, καὶ τὸν ἰσχυρότερο πειρασμὸ ποὺ εἶναι δυνατὸν ὅσο ὑπάρχει νὰ μᾶς ἀφαιρέσει τὴν εἰρήνη. Τὸ δῶρο αὐτὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν ζεστὴ παρουσία τῆς χάριτος.
Ἀπὸ τὴν μία λοιπὸν πλευρὰ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ συνειδητὸς τρόπος ὀρθοδόξου πνευματικότητος ὅπως ἀκριβῶς ἐμφανίζεται στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων της Ἐκκλησίας μας, μᾶς ὁδηγοῦν στὸν εὐλογημένο δρόμο τῆς εἰρήνης. Ζοῦμε μὲ εἰρήνη καὶ μεταδίδουμε πλέον τὴν εἰρήνη στὸ ἄμεσο περιβάλλον μας. Μέσα λοιπὸν στὸ πνευματικὸ αὐτὸ πλαίσιο τοῦ ἀγώνα κατὰ τῆς πολυκέφαλης ἁμαρτίας, τῆς συνειδητῆς συμμετοχῆς στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἐν γένει ζωὴ καὶ στὸ μέτρο τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσευχῆς, ( ἀκολουθίες, ἁπλή, νοερά, καρδιακὴ-ἡσυχαστῶν) «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» (Φιλιπ. Δ΄ 7) φρουρεῖ πλέον τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν πορεία τῆς ἀγωνιστικῆς καὶ μαρτυρικῆς μας ζωῆς...
Ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο μεγαλύτερο ἀγαθὸ καὶ πλουσιώτερη εὐλογία ἀπὸ αὐτὴν τὴν Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Ὄχι βεβαίως τὴν εἰρήνη ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ μακράν του Θεοῦ κόσμος (ποὺ μὲ τὸν ὄρο αὐτὸ ἐννοῦν τὴν εὐκολία γιὰ ἁμαρτία καὶ τὴν πνευματικὴ ἐν γένει ἀναισθησία) ἀλλὰ τὴν Εἰρήνη τοῦ Κυρίου! Τοῦ Παναγίου Πνεύματος! Αὐτὴ τὴν κατάσταση ποὺ ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὴν αἰσθανθεῖ, πράγματι γνωρίζει τὴν ἐμπειρία τῶν ἁγίων. Φῶς, οὐράνιο ἄρωμα, χαρά, αὐτὴ τὴν εὐτυχία καὶ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν συμβαίνει αὐτό, τότε ὁ πιστὸς Χριστιανὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ δώσει καὶ αὐτὴ τὴ ζωή του, εἴτε μὲ τὸ κόκκινο μαρτύριο τοῦ αἵματος, εἴτε μὲ τὸ λευκὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως.
Εἴθε ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης νὰ μᾶς χαρίζει τὸ ἀτίμητο δῶρο του μὲ τὴν χάρη τῆς παρουσίας Του!
Δὲν χρειάζεται νὰ γίνει εἰδικὴ ἀναφορὰ στὸ ὅτι ὅλος ὁ κόσμος ἐπὶ τῆς οὐσίας ἐπιζητᾶ τὴν εἰρήνη. Τὸ παράδοξο μάλιστα τῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι καὶ αὐτοὶ ποὺ ξεκινοῦν τοὺς πολέμους καὶ τὸν ἐξολοθρευμὸ τοῦ κόσμου καὶ τῶν λαῶν, τὸ ὄνομα τῆς εἰρήνης ἔχουν στὰ χείλη τους. Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔμαθαν πλέον, καὶ ὅσο περισσότερο ἀκοῦν πολιτικὰ κηρύγματα περὶ εἰρήνης, τόσο καὶ περισσότερο «κουμπώνονται» καὶ ἑτοιμάζονται γιὰ θλίψεις καὶ ταραχές, γιὰ πείνα καὶ γιὰ αἵματα...
H θέση πλέον αὐτή, ἀποτελεῖ «κοινὸν τόπον». Ὅμως, ἡ διαπίστωση καὶ ἡ διάγνωση δὲν φέρνουν καὶ τὴ θεραπεία. Ἂς προσεγγίσουμε περισσότερο λοπὸν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐν ταπεινώσει ἂς δοῦμε τί ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ ἀπὸ ποῦ ξεκινᾶ ἐπιτέλους αὐτὴ ἡ εἰρήνη.
Φίλοι μου, ἡ ὑπόθεση τῆς εἰρήνης δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν πολιτική, οὔτε καὶ μὲ τὴν ψυχολογία. Δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα διακριτικῶν χειρισμῶν καὶ σχέσεων, οὔτε φιλοσοφικῶν καὶ κοινωνιολογικῶν συστημάτων. Καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι θέμα ἐκρηκτικῶν ἢ ἠπίων χαρακτήρων ποὺ πάντοτε θὰ ὑφίστανται στὴν ἀνθρωπότητα.
Τὸ πρόβλημα τῆς εἰρήνης ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἔχει νὰ κάνει ὄχι μόνο μὲ τὴν ἐσωτερικὴ κατάσταση τοῦ καθενός μας, ἀλλὰ κυρίως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό.
Ὅλες αὐτὲς οἱ φρικτὲς καταστάσεις ποὺ ζοῦμε, τῶν πολέμων δηλαδὴ καὶ τῶν ταραχῶν ποὺ ταλανίζουν τὸν κόσμο, τὶς βιώνουμε ἀκριβῶς διότι διερράγη ἡ εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν δημιουργό του Θεό. Οἱ ἄνθρωποι «ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ψάλμ. ΙΓ' 3).
Ἐδῶ βρίσκεται ἡ ὅλη οὐσία τῆς ἀναζητήσεως τοῦ θέματός μας. Καὶ φυσικά, πρὶν ξεσπάσουν οἱ διαμάχες καὶ οἱ πόλεμοι, στὶς καρδιὲς μέσα, λόγω τῆς ἀποστασίας ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἔχουν ξεσπάσει καὶ ἔχουν κυριεύσει τὰ πάθη. Οἱ καταραμένες αὐτὲς καταστάσεις μὲ τὶς ὁποῖες συνειδητὰ ὁ ἄνθρωπος διαστρέφει τὴν ὕπαρξή του ἀλλὰ καὶ τὸν προορισμό του, καὶ ποὺ ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα ἀφοῦ ξεφύγει ἡ ὅλη ὕπαρξις, τελικῶς νὰ μὴν μπορεῖ ὁ ταλαίπωρος νὰ γευθεῖ καὶ νὰ χαρεῖ τὴν εἰρήνη ποτέ.
Ὁ ἄνθρωπος λόγω τῆς ἀποστασίας καὶ τῶν «παθῶν τῆς ἀτιμίας» εἶχε τόσο πολὺ διαστραφεῖ ποὺ ὄχι τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη ἀγνοοῦσε, τί πράγμα εἶναι, ἀλλὰ κινδύνευε, λόγω αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς καταστάσεως νὰ ἀφανιστεῖ ἀπὸ προσώπου γής.
Ὅμως, ἂς ἔχει δόξα ὁ Θεός, διότι γι' αὐτὸ ἔγινε ἄνθρωπος. Τὸ ψάλλει μὲ τόση συγκίνηση καὶ τὸ ὁμολογεῖ ὁ Ζαχαρίας στὴν Ὠδή του: « ἐπιφάναι τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιὰ θανάτου καθημένοις, τοῦ κατευθύναι τοὺς πόδας ἠμῶν εἰς ὁδὸν εἰρήνης» (Λουκ. Ἃ' 79). Δηλ. Ἦλθε ἡ οὐράνια αὐτὴ ἀνατολὴ γιὰ νὰ φωτίσει ἐκείνους ποὺ κάθονται σὰν κρατημένοι καὶ ἀπελπισμένοι στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀσέβειας καὶ στὴν σκιὰ τῆς ἁμαρτίας τοῦ θανάτου. Καὶ νὰ ἐνδυναμώσει τὴν θέλησή μας, ποὺ ἐξ΄ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας ἐξασθένησε, ὥστε ἡ ἐν γένει ζωή μας νὰ μπεῖ σταθερὰ στὸν ἴσιο δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ ἀσφαλῶς στὴν κατὰ θεὸν εἰρήνη καὶ στὴν αἰώνια σωτηρία.
Ἐπῆλθε λοιπὸν ἡ συμφιλίωση μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων διὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ συγκεκριμένα μὲ τὴν ἀσύλληπτη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ γιὰ ὁλόκληρο τὸν ἀγγελικὸ κόσμο, Σταυρική Του Θυσία. Μία θυσία ποὺ οὐδέποτε ἔλλογο κτίσμα θὰ μποροῦσε νὰ φανταστεῖ!
Τί κρύβει ἀλήθεια τὸ σχῆμα καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ! Πόση χάρη καὶ πόση εὐλογία! Ἀλλὰ καὶ τί ὅπλο ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ της εἰρήνης, ἐναντίον τοῦ διαβόλου! Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο ὅτι λυσσοῦν τὰ ὄργανα τοῦ ἀνθρωποκτόνου ἐναντίον τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Γιὰ τοῦτο δὲ καὶ κάνουν τὰ πάντα ὥστε νὰ ἐκδιώξουν τὸ σύμβολο τῆς Νίκης ἀπὸ ὁποιαδήποτε δημόσια ὑπηρεσία. Καὶ εἶναι τοῦτο ἑπόμενο. Τὸ ὄργανο τῆς σωτηρίας, ὁ Σταυρός, καίει τὸν διάβολο καὶ ἐρεθίζει τοὺς ὀπαδούς του. Ἡ δῆθεν δικαιολογία ποὺ προβάλλουν ὅτι δηλ. θὰ ἀφαιρεθοῦν καὶ τὰ ἄλλα θρησκευτικὰ σύμβολα, ἐκεῖ ἀκριβῶς στοχεύει. Στὸ νὰ ἀφανίσουν τὸν Τίμιο Σταυρό. Ὅλα τ' ἄλλα δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν, εἴτε ὑπάρχουν, εἴτε ὄχι, ἀφοῦ δὲν ἔχουν νὰ κάνουν τίποτε μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Θεό.
Ὁ Σταυρὸς λοιπόν, μὲ τὶς δύο του κεραῖες, αὐτὸ ἀκριβῶς ὑποδηλώνει. Καθέτως τὴν εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, καὶ ὁριζοντίως τὴν εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ συνάνθρωπο. Ἀποτελεῖ πλέον τὸν συνδετικὸ κρίκο τῆς εἰρήνης. Τῆς Εἰρήνης ποὺ δὲν εἶναι κάποια θεωρία ἢ κάποιο σύστημα ἀλλὰ τῆς Εἰρήνης ποὺ εἶναι πρόσωπο. Τὸ λατρευτὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πόσο ὄμορφα διασαλπίζει ὁ οὐρανοφάντορας Μέγας Βασίλειος αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια: «Ὁ ζητῶν τὴν εἰρήνην, ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΚΖΗΤΕΙ, ὅτι αὐτὸς ἐστὶν ἡ εἰρήνη ἠμῶν»!.
Ὅμως, ἐπειδὴ καὶ αὐτὴ ἡ ὑψηλὴ κατάσταση τῆς εἰρήνης, δὲν ἐπέρχεται ἁπλῶς καὶ θεωρητικῶς, ἀλλὰ κυρίως βιωματικῶς, εἶναι ἀνάγκη νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ βασικότερος τρόπος ποὺ ὁ Θεὸς χορηγεῖ τὴν εἰρήνη του καὶ τὴν εὐλογία του, εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Δηλ. Τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως διὰ τοῦ ὁποίου ἔρχεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ σηκώνει τὸ βαρὺ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἔρχεται νὰ θεραπεύσει τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς μας, τὰ ὁποία εἶναι τὰ πλεὸν σοβαρὰ τραύματα ποὺ μπορεῖ νὰ ὑποστεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ κυρίως ἄνθρωπος δὲν εἶναι τὸ σῶμα, ἀλλ' αὐτὴ ἡ ἀθάνατη καὶ αἰώνια ψυχή μας. Καὶ ἐννοεῖται πὼς ἡ εἰρήνη, ὡς μόνιμη πλέον κατάσταση τῆς ψυχῆς μας, ἔρχεται ὡς εὐλογία μὲ τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Τῆς Θείας δηλ. ἐπικοινωνίας ἡ ὁποία κατακαίει καὶ ἀφανίζει μέσα στὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸ χειρότερο πάθος, καὶ τὸν ἰσχυρότερο πειρασμὸ ποὺ εἶναι δυνατὸν ὅσο ὑπάρχει νὰ μᾶς ἀφαιρέσει τὴν εἰρήνη. Τὸ δῶρο αὐτὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν ζεστὴ παρουσία τῆς χάριτος.
Ἀπὸ τὴν μία λοιπὸν πλευρὰ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ συνειδητὸς τρόπος ὀρθοδόξου πνευματικότητος ὅπως ἀκριβῶς ἐμφανίζεται στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων της Ἐκκλησίας μας, μᾶς ὁδηγοῦν στὸν εὐλογημένο δρόμο τῆς εἰρήνης. Ζοῦμε μὲ εἰρήνη καὶ μεταδίδουμε πλέον τὴν εἰρήνη στὸ ἄμεσο περιβάλλον μας. Μέσα λοιπὸν στὸ πνευματικὸ αὐτὸ πλαίσιο τοῦ ἀγώνα κατὰ τῆς πολυκέφαλης ἁμαρτίας, τῆς συνειδητῆς συμμετοχῆς στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἐν γένει ζωὴ καὶ στὸ μέτρο τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσευχῆς, ( ἀκολουθίες, ἁπλή, νοερά, καρδιακὴ-ἡσυχαστῶν) «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» (Φιλιπ. Δ΄ 7) φρουρεῖ πλέον τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν πορεία τῆς ἀγωνιστικῆς καὶ μαρτυρικῆς μας ζωῆς...
Ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο μεγαλύτερο ἀγαθὸ καὶ πλουσιώτερη εὐλογία ἀπὸ αὐτὴν τὴν Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Ὄχι βεβαίως τὴν εἰρήνη ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ μακράν του Θεοῦ κόσμος (ποὺ μὲ τὸν ὄρο αὐτὸ ἐννοῦν τὴν εὐκολία γιὰ ἁμαρτία καὶ τὴν πνευματικὴ ἐν γένει ἀναισθησία) ἀλλὰ τὴν Εἰρήνη τοῦ Κυρίου! Τοῦ Παναγίου Πνεύματος! Αὐτὴ τὴν κατάσταση ποὺ ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὴν αἰσθανθεῖ, πράγματι γνωρίζει τὴν ἐμπειρία τῶν ἁγίων. Φῶς, οὐράνιο ἄρωμα, χαρά, αὐτὴ τὴν εὐτυχία καὶ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν συμβαίνει αὐτό, τότε ὁ πιστὸς Χριστιανὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ δώσει καὶ αὐτὴ τὴ ζωή του, εἴτε μὲ τὸ κόκκινο μαρτύριο τοῦ αἵματος, εἴτε μὲ τὸ λευκὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως.
Εἴθε ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης νὰ μᾶς χαρίζει τὸ ἀτίμητο δῶρο του μὲ τὴν χάρη τῆς παρουσίας Του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου