Πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι ἢ κάτω ἀπὸ τὴν ὀμπρέλα μίας δεσποτικῆς γερμανικῆς αὐτοκρατορίας. Δὲ νομίζω ὅτι ὑπάρχουν νοήμονες ἄνθρωποι, ποὺ ἀσχολοῦνται ἔστω καὶ κὰτ΄ ἐλάχιστον μὲ τὰ κοινά, οἱ ὁποῖοι νὰ μὴν ἔχουν καταλάβει ὅτι ὁ πόθος τῆς Γερμανίας εἶναι νὰ δημιουργήσει ὄχι μία Εὐρωπαϊκὴ Γερμανία, ἀλλὰ μία Γερμανικὴ Εὐρώπη. Στὴν οὐσία αὐτὸ ποὺ δὲν κατάφερε μὲ δύο παγκόσμιους πολέμους καὶ αἷμα θέλει (ἄσχετα ἂν πολλὲς φορὲς κάποια κόμματα ἀκόμη καὶ στὴ Γερμανία δὲν τὸ καταλαβαίνουν) νὰ τὸ κάνει μὲ τὸν οἰκονομικὸ πόλεμο ποὺ ἐδῶ καὶ τρία τουλάχιστον χρόνια ἔχει ξεκινήσει. Λέω τρία χρόνια, γιατί τώρα ἐκδηλώθηκε ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἡ προετοιμασία τοῦ ξεκινάει πολὺ πίσω καὶ τουλάχιστον ἄρχισε νὰ μπαίνει στὸ τελικό της στάδιο μετὰ τὴν ἐνοποίηση τῶν τέως 2 Γερμανιῶν.
Αὐτὸ ποὺ ἀπὸ τὴ μία μὲ παρηγορεῖ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τρομοκρατεῖ εἶναι τὸ ἑξῆς : Κάθε φορᾶ ποὺ ἡ Γερμανία φτάνει στὸ ἀπόγειό της δύναμής της (Στρατιωτικὸ στὸ παρελθόν, οἰκονομικὸ τώρα) τυφλώνεται ἀπὸ τὴ δύναμή της , κάνει μία σειρὰ ἀπὸ στρατηγικὰ λάθη καὶ τελικὰ ἡττᾶται. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, αὐτὴ ἡ ἥττα τῆς συμπαρασύρει ὅλη τὴν Εὐρώπη (γιὰ νὰ μὴ πῶ τὸν κόσμο) σὲ πείνα καὶ δυστυχία. Εἰδικὰ ἡ Ἑλλάδα καὶ....
στοὺς 2 παγκόσμιους πολέμους ἦταν μία ἀπὸ τὶς χῶρες μὲ τὶς μεγαλύτερες ἀπώλειες (γεωστρατηγικὲς στὸν 1ο , ἀνθρώπινο δυναμικὸ καὶ οἰκονομικὲς στὸ 2ο).
Τὸ ἐρώτημα ποὺ μένει νὰ ἀπαντηθεῖ σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο εἶναι κατὰ πόσο θὰ τὴν ἀνέχονται ἀκόμα οἱ Ἀμερικανοὶ (καὶ Ρῶσοι δευτερευόντως) καὶ κατὰ πόσο οἱ Γάλλοι θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι οἱ κολαοῦζοι τους. Γιὰ τοὺς γνωστοὺς (Ὀλλανδούς, Αὐστριακούς, κ.λ.π) μὴν ἔχετε καμία ἀμφιβολία γιὰ τὸ ρόλο ποὺ παίζουν.
Σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο σύντομα (σὲ λιγότερο ἀπὸ ἕνα δίμηνο ἢ τρίμηνο πιστεύω) θὰ φανεῖ κατὰ πόσο ὁ Σαμαρὰς εἶναι ἱκανὸς νὰ σταθεῖ ὡς πραγματικὸς παίκτης ἀπέναντι στὴ Μέρκελ καὶ σὲ ὅτι αὐτὴ ἐκφράζει. Ἂν δὲν καταφέρει νὰ πεῖ τὸ δικό του ”ΟΧΙ” τότε μαῦρο φίδι στὸν κόρφο μας.
Ἡ Γερμανία ἐδῶ καὶ 60 χρόνια πρακτικὰ δὲν εἶναι αὐτόνομο κράτος μὲ τὴ συνήθη ἔννοια ἀλλὰ ἕνα Ἀμερικανικὸ project μὲ σκοπὸ σὲ πρώτη φάση τὴν ἐνοποίηση τοῦ ἑνὸς πόλου τῆς Δύσης καὶ σὲ δεύτερη φάση-μὲ τὸ πέρας τοῦ ψυχροῦ πολέμου-τὴν προβολὴ αὐτοῦ του μοντέλου ἐνοποίησης σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὅλες οἱ δομὲς τοῦ Γερμανικοῦ κράτους ἀντανακλοῦν αὐτὴ τὴν παρασιτικὴ-τεχνητὴ φύση τῆς ὁμοσπονδιακῆς δημοκρατίας.
Πράγματι, ἕνα μέρος τῶν γερμανικῶν ἐλὶτ θεωρεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ αὐτονομηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀμερικανικὴ ἐπιρροὴ καὶ βλέπει τὴν ΕΕ ὡς τὸ ἰδανικὸ ὄχημα γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχει, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ μέρος παραμένει μειοψηφικό.
Ἡ Γερμανικὴ Εὐρώπη γιὰ τοὺς κυρίαρχους κύκλους ἐξουσίας στὶς ΗΠΑ εἶναι σαφῶς πιὸ ἐπιθυμητὴ ἀπὸ τὴ διαλυμένη καὶ παραδομένη στὴ Ρωσία Εὐρώπη, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν θὰ ἔχει ἀπολυταρχικὲς δομὲς καὶ θὰ ἀντιβαίνει στὶς διακηρυγμένες δημοκρατικὲς ἀξίες τῆς ἕνωσης. Ἄλλωστε ἡ ἀπολυταρχικοποίηση καὶ ὁ αὐτοκρατορικὸς συγκεντρωτισμὸς εἶναι κυρίαρχη τάση στὴ Δύση ὡς “ἀντιδοτο” στὴν κρίση.
Τὸ θέμα γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες δὲν εἶναι νὰ προσβλέπουμε στὸ πότε θὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν “κακὴ” Γερμανία ἡ ΗΠΑ, ἀλλὰ νὰ ρωτήσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἂν μποροῦμε νὰ ζήσουμε ὡς ἐλεύθεροι ἄνθρωποι σὲ μία ἀπολυταρχικὴ ΕΕ.
Ὁ ὑπολογισμὸς τῶν Ἑλληνικῶν ἐλίτ, ἀλλὰ καὶ τῶν ρομαντικῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ Εὐρωπαικοῦ ὀνείρου ποὺ ἔγινε ἐφιάλτης, εἶναι ὅτι αὐτὴ εἶναι μία παροδικὴ κατάσταση καὶ σύντομα θὰ ἀνατραπεῖ-ἀπὸ τὸν Ὀλάντ, τὸν Γκάμπριελ, τὸν Μόντι, τὸν Ὀμπάμα, τὸν Πούτιν-ὁ καθένας διαλέγει καὶ ἀπὸ ἕνα σωτήρα κατὰ τὴν κλίση του. Μποροῦμε νὰ ζήσουμε λοιπὸν σὲ μία δεσποτικὴ αὐτοκρατορία ἡ ὄχι;
Το σχολιο ειναι ασχετο με την αναρτηση αλλα μιλησε αυτος ο βλακ_ς ο εκπρόσωπος της αστυνομιας και αντι να πει την δεκατη του μηνος, ειπε την δεκα του μηνος. Καλα που τον βρηκαν αυτον τον αγραμματο. Αλλα προφανως ειναι του κομματος αλλιως πως θα τον εκαναν εκπροσωπο με την αξια του;
ΑπάντησηΔιαγραφή