Στό τραῖνο τῆς ζωῆς μας πάντα ὁ Θεός ἔστελνε καί στέλνει ἀνθρώπους γνήσιους. Ψυχές ἀνέγγιχτες ἀπ'τόν ἀκαθόριστο ὁλοκληρωτισμό τοῦ ὑλισμοῦ. Ἄς προσευχόμαστε μονάχα νά τούς ἀναγνωρίζουμε. Γιατί ἡ παρουσία τούς εἶναι τόσο ἀθόρυβη...
Σηκώθηκε κι ἐκεῖνο τό πρωί, πλύθηκε καί ἄναψε τό μικρό καντηλάκι στό δωμάτιό του. Ἔκανε μία καρδιακή προσευχή καί πῆρε τήν τσάντα του κι ἔφυγε γιά τό Πανεπιστήμιο. Ὁ καιρός εἶχε γλυκάνει. Δέν ἔβρεχε πιά. Ἔτσι, δέν πῆρε τό λεωφορεῖο, ἀλλά ἀποφάσισε νά περπατήσει μέχρι τή σχολή του. Ἔβγαλε τό mp3 του καί φόρεσε τά ἀκουστικά. Ἔβαλε τούς χαιρετισμούς τῆς Παναγίας καί γιά 12 περίπου λεπτά, προσευχόταν περπατώντας. Ἄπειροι ἄνθρωποι πέρασαν δίπλα του. Δέν τόν κατάλαβε κανείς. Ὅμως, ἐκεῖνος ἀθόρυβα καί μυστικά κυνηγοῦσε τόν Θεό...
Φτάνοντας στή σχολή, πῆγε στό κυλικεῖο γιά νά πιεῖ μέ τήν παρέα τοῦ τόν καθιερωμένο καφέ. Πρόσχαρος καθώς ἦταν καί χαμογελαστός, πολλές φοιτήτριες καί πολλοί φοιτητές τόν ἤθελαν κοντά τους. Εἶπαν τά ἀνέκδοτά τους, μίλησαν γιά τά χτεσινά νέα καί ἀνέβηκαν γιά τίς παρακολουθήσεις. Ὀχτώ μέχρι δύο τό μεσημέρι. Πῆγαν μετά στή λέσχη, ἔφαγαν καί ἀποχαιρετίστηκαν. Δέν εἶχε ἄλλο μάθημα ἐκείνη τή μέρα καί γύρισε στό σπίτι του. Σέ ὅλη τή διαδρομή, τό χέρι τοῦ μέσα στήν τσέπη τοῦ παντελονιοῦ. Ἄν πρόσεχες καλύτερα, θά καταλάβαινες ὅτι εἶχε ἕνα ὀχταράκι κομποσκοινάκι καί...
ἔλεγε συνέχεια τήν εὐχή: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησε μέ". Ζοῦσε τό Χριστό τήν κάθε στιγμή τῆς μέρας χωρίς νά ἀποκόπτεται ἀπ'τούς γύρω του. Ἄν τόν ἤξερες λίγο πιό καλά, θά παρατηροῦσες τή ματιά του νά πετάει καί νά ἀρμενίζει σ'ἄλλους οὐρανούς...
Τό ἀπόγευμά μου εἶπε:
Τί λές; Θές νά πᾶμε καμιά βόλτα; Νά περάσουμε λίγο καί ἀπ'τόν Ἑσπερινό καί μετά νά πᾶμε πρός τό πάρκο; Ἐννοεῖται πώς δέχτηκα. Ἦταν τόσο ἁπλός καί τόσο προσηνής ἄνθρωπος πού χαιρόσουν τήν παρουσία του. Σού μετέδιδε αὐτή τήν χαρά του... (Λένε πώς αὐτό πού ἔχεις στήν καρδιά σου ἐπηρεάζει καί τούς ἄλλους...)
Ὅσο κάναμε βόλτα, βροχή τά τηλεφωνήματα καί τά μηνύματα στό κινητό του. Τόν παρακαλοῦσαν: Πότε θά βρεθοῦμε, πότε θά βγοῦμε. Ἄλλους τούς ἔστελνε σημειώσεις, ἄλλους τούς βοηθοῦσε στίς ἐργασίες. Μάλιστα, θυμᾶμαι ὅτι πήγαινε τακτικά καί ἔκανε τά ψώνια γιά 2 ἡλικιωμένα ζευγάρια.
Ἦταν ὁ ἄνθρωπος-χαμόγελο! Ἡ ζωή τοῦ ἦταν ἐκρηκτικά ἁπλή καί ταυτόχρονα τόσο ἐνδιαφέρουσα. Ἀποροῦσα πῶς μποροῦσε ἀκόμα καί στίς πιό μεγάλες ἀδικίες ἤ προβλήματα νά εἶναι τόσο εἰρηνικός. Ἡ αἴσθηση τοῦ ὑπερφυσικοῦ πού ζοῦσε βαθιά μέσα του μέ συγκινοῦσε καί μ'ἔκανε νά ἀποδέχομαι τήν εὐλογία τῆς παρουσίας του. Τό ἀπόλυτού του μηδενισμοῦ πού οἱ ἐπιφανειακοί ἄνθρωποι γύρω του προπαγάνδιζαν δέ μποροῦσε νά σβήσει αὐτή τήν ὑπέροχη φλόγα τῆς θεϊκά ἐρωτευμένης καρδιᾶς του.
Τό βράδυ ἐπέστρεφε σπίτι του γιά νά κάνει τίς δουλειές του, νά ξαναδιαβάσει λίγο. Καί πρίν ὁ ὕπνος τῆς νύχτας σφαλίσει τά βλέφαρά του, ἐκεῖνος θά ἔστελνε τήν προσευχή του, σάν εὐωδιαστό θυμίαμα, στό θρόνο τοῦ Θεοῦ...
Αὐτός ὁ φίλος μου ἀποτελεῖ γιά μένα σταθμό ζωῆς. Μέσα στήν πολύβουη καί ἀποπνικτική καθημερινότητα, ἕνα τόσο ἀόρατο, γλυκό καί καταπληκτικό πρότυπο ζωῆς. Ἔστω καί ἄν τώρα, ἀρκετά χρόνια μετά, δέ μπορῶ νά τόν βλέπω συνέχεια, ἀφοῦ εἶναι μοναχός σέ μοναστήρι μακρινό. Τόν νιώθω, ὅμως, νά μέ στηρίζει. Ἡ ὀμπρέλα τῆς προσευχῆς του σάν ἀσπίδα στίς δικές μου πρωτόγνωρες δυσκολίες. Ἤ προτροπή μετάνοιας στήν ἀνατριχίλα τῆς ἁμαρτίας μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου