Νίκησα καρκίνο καί «μισή» μήτρα!

Mια πιστή 30χρονη Ἑλληνίδα διηγεῖται πῶς κατάφερε νά γίνει μητέρα... 

Ἀπό τό "πω, πω, τί ἔπαθα, γιατί νά μέ βρεῖ ἐμένα τέτοιο κακό;", στή μάχη καί τελικά στό "ἀπολαμβάνω ἕνα δῶρο Θεοῦ, εἶμαι μία εὐτυχισμένη χαζομαμά! Κρατῶ στά χέρια μου τό πρῶτο μου παιδάκι." Δέν τό πίστευα ὅτι παρά τήν κατάστασή μου, χωρίς τράχηλο, κυοφοροῦσα. Ἔβλεπα τήν κοιλιά μου νά μεγαλώνει καί ἀναρωτιόμουν: "Αὐτό συμβαίνει σέ μένα;". Ἀργότερα, ὅταν πιά ἐνίωθα τό μωρό νά κλωτσᾶ μέσα μου, πείστηκα. Ἡ χαρά μου τότε ἔγινε ἀπερίγραπτη! Ἐδῶ καί λίγες μέρες ἀπολαμβάνω ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ, εἶμαι μία εὐτυχισμένη χαζομαμά! Κρατῶ στά χέρια μου τό πρῶτο μου παιδάκι. 

Στό πρῶτο ἄκουσμα, ὅταν οἱ γιατροί σου λένε ὅτι ἔχεις προχωρημένη κακοήθεια στόν τράχηλο, σού ἔρχεται κεραμίδα. Λές τό αὐτονόητο, "πῶ, πῶ, τί ἔπαθα, γιατί νά μέ βρεῖ ἐμένα τέτοιο κακό;". Ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὡστόσο, πρίν ἀπό δύο χρόνια, πίστεψα πώς θά καταφέρω νά τό ξεπεράσω ὅλο αὐτό. Μπόρεσα νά τό ἀντιμετωπίσω πιό ψύχραιμα, μόλις σκέφτηκα πώς δέν εἶμαι καί ἡ μοναδική σ΄ ὅλο τόν κόσμο πού ἔρχεται ἀντιμέτωπη μέ κάτι τόσο ἄσχημο. Μπορεῖ στόν καθένα, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, νά τύχει. Ἔπρεπε λοιπόν νά μεταβῶ σέ εἰδικό κέντρο στίς....

 Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ὅπου οἱ γιατροί ὑποχρεώθηκαν νά προχωρήσουν σέ ριζική τραχηλεκτομή, ἀλλά καί ἀφαίρεση λεμφαδένων. Εὐτυχῶς δέν ἐπέλεξαν νά ἀφαιρέσουν καί τή μήτρα μου στό σύνολό της, ἀκριβῶς γιά νά μή μοῦ στερήσουν τή δυνατότητα νά μπορέσω νά κάνω ἕνα παιδί. 

Πάλευα μέ τόν φόβο

Ἔβαζα γιά καιρό στήν ἄκρη τίς κακές σκέψεις γιά τήν ὑγεία μου. Προτιμοῦσα νά παλεύω μέ τό κυρίαρχο μέσα μου συναίσθημα, τόν φόβο. Δέν ἤξερα ἄν θά μποροῦσα νά φέρω αὐτό τό μωρό στόν κόσμο. Στό μυαλό μου ὅμως δέν ὑπῆρχε τίποτα ἄλλο παρά μόνο αὐτή ἡ ἐπιθυμία μου, νά γίνω πάση θυσία μητέρα! Πράγματι, τρεῖς μῆνες ἀφότου ἐπέστρεψα ὑγιής πιά στήν Ἑλλάδα, τό πῆρα ἀπόφαση νά κάνουμε ἐπιτέλους πράξη μέ τόν σύζυγό μου τό ὄνειρό μας. Ἀνέκαθεν ἦταν πιό ψύχραιμος ἀπό ἐμένα καί τόν εἶχα πάντα στό πλευρό μου. Τό ἴδιο καί τούς γονεῖς μου. Ἀλλά καί ὁ γιατρός μου μέ στήριξε, ἐξαρχῆς. "Μήν ἀνησυχεῖς, ὅ,τι καί νά γίνει παιδί θά κάνεις!", μέ ἐμψύχωνε, τήν ὥρα πού ἐγώ εἶχα τό δικό μου, ἐμφανέστατο ἄγχος, γιά τό ἄν θά μπορέσω τελικά νά μείνω ἔγκυος μέ "μισῆ" μήτρα! 

Ὑψηλοῦ κινδύνου 

Μόλις πιά, δόξα τῷ Θεό, μέ τήν κατάλληλη ἰατρική βοήθεια καί τήν ὑποβοηθούμενη γονιμοποίηση, τά κατάφερα, τότε ἦταν πού τό στρές καί ἡ φόρτισή μου κορυφώθηκαν: γνώριζα ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ἡ ἐγκυμοσύνη μου θά ἦταν ὑψηλοῦ κινδύνου, πώς θά χρειαζόταν νά περάσω ἀπό πολλά ἐνδιάμεσα ψυχοφθόρα στάδια. Στό πρῶτο δίμηνο ἀκόμα δέν εἶχα καταλάβει καλά καλά τί γινόταν, ἁπλῶς προσεχα τόν ἑαυτό μου, ὅπως κάνουν ὅλες οἱ ἐγκυμονοῦσες. Ὅσο ὅμως τό παιδί μεγάλωνε καί ἐγώ ἔπαιρνα κιλά, ὁ γιατρός μου μοῦ συνιστοῦσε νά προσέχω ἀκόμα περισσότερο ἀπό μία συνηθισμένη ἔγκυο, ἀκριβῶς λόγω τῆς ἰδιαίτερης κατάστασής μου. Ἀπό τότε ὅλα ἔγιναν ἐξαιρετικά δύσκολα γιά μένα, ἀφοῦ ἔπρεπε πλέον νά μήν κυκλοφορῶ καθόλου. Οὐσιαστικά ἔμεινα κάτ΄ οἶκον ὅλο αὐτό τό διάστημα τῆς ἐγκυμοσύνης μου, μονίμως ξαπλωμένη ἀπό τόν ἕκτο μήνα, τόν τελευταῖο ἐνάμιση- ὥσπου νά γεννήσω μέ καισαρική- παρέμεινα στό νοσοκομεῖο. Αὐτό ἦταν καί τό λιγότερο πού μέ ἀπασχόλησε, τό ἴδιο κι ὅτι χρειάστηκε νά ἀφήσω στήν ἄκρη ἐπί μῆνες τήν κοινωνική μου ζωή καί τή δουλειά μου. 

Τό τάμα

Τώρα πιά, πού σέ λίγες μέρες θά ἐπιστρέψουμε στό σπίτι μας, δέν μένει παρά νά πάω νά ἐκπληρώσω κι ἐγώ τό τάμα μου στήν Παναγία. Ἡ πίστη μέ βοήθησε πολύ στή διάρκεια αὐτῆς τῆς μεγάλης περιπέτειας στήν ὑγεία μου. Εἶναι ἀλήθεια πώς θέλει χαρακτήρα, νά τό πάρεις ἀπόφαση, νά τό παλέψεις: ἐσωτερική δύναμη πού στό τέλος σέ ἐκπλήσσει καί ἐσένα, γιατί δέν πίστευες ὅτι θά τήν εἶχες μέσα σου! Αὐτό θά ἤθελα, ἄν μου ἐπιτρέπεται, νά πῶ τώρα πού εἶμαι μία χαρά, ἀπολύτως ὑγιής καί δυνατή, καί στίς ἄλλες γυναῖκες πού ἀντιμετωπίζουν τόν καρκίνο: νά μή τό βάζουν ποτέ κάτω, νά μήν κλονίζεται μέ τίποτα τό ἠθικό τους. Σήμερα ἡ ἐπιστήμη ἔχει προοδεύσει σέ μεγάλο βαθμό. Κρίσιμο εἶναι καί ἡ ἴδια ἡ ἀσθενής νά πιστέψει πώς ἀξίζει πραγματικά νά τό προσπαθήσει περισσότερο. Ἡ δική μου περίπτωση μαρτυρᾶ ἀδιάψευστα πώς τίποτα τελικά δέν εἶναι ἀκατόρθωτο! Προσωπικά, θέλω καί τό ἀγοράκι μου νά εἶναι γερό, τυχερό σάν κι ἐμένα καί τόν πατέρα τοῦ τώρα. Ἡ ἐπιστήμη ἔχει προοδεύσει. Κρίσιμο εἶναι καί ἡ ἴδια ἡ ἀσθενής νά πιστέψει πώς ἀξίζει πραγματικά νά τό προσπαθήσει περισσότερο. 

Ἀπό τίς ἐλάχιστες περιπτώσεις σέ ὅλο τόν κόσμο 

Ἡ περίπτωση τῆς «Μαρίας» μίας γυναίκας 30 ἐτῶν, πρώην καρκινοπαθοῦς, πού ζεῖ στήν περιφέρεια καί γιά λόγους κοινωνικούς δέν ἤθελε νά μιλήσει ἐπώνυμα, εἶναι σπάνια διεθνῶς. Κατάφερε, δίχως τράχηλο, νά γεννήσει καί πιθανότατα εἶναι ἡ πρώτη στήν Ἑλλάδα. Τήν παρακολούθησαν σέ ὅλη αὐτή τήν περίοδο ὁ γυναικολόγος ἐνδοκρινολόγος κ. Ἐμμανουήλ Καπετανάκης, ὁ γιός τοῦ Βασίλης καί ἡ ὑπόλοιπη ὁμάδα τους. "Εἶναι λίγες, μετρημένες παγκοσμίως μέχρι τώρα οἱ παρόμοιες ἐγκυμοσύνες γυναικών, δηλαδή πού ξεπέρασαν ὁριστικά, χωρίς μεταστάσεις, τήν κακοήθη νόσο πού ἐμφάνισαν καί μπόρεσαν νά γεννήσουν. Σέ κάθε περίπτωση, αὐτό πού πρέπει νά γίνει κατανοητό εἶναι πώς ἀκόμα καί γυναῖκες στίς ὁποῖες ἔχει διαγνωστεῖ καρκίνος στό γεννητικό σύστημά τους εἶναι τελικά σέ θέση μέ τήν κατάλληλη χειρουργική ἐπέμβαση, ἰατρική θεραπεία καί συνεχῆ παρακολούθηση νά τεκνοποιήσουν, χωρίς νά διακινδυνέψουν τήν ὑγεία τους. Μπροστά τους, ὡστόσο, ἔχουν νά ξεπεράσουν τρία ἐξίσου δύσκολα στάδια: σέ πρώτη φάση νά ὑπερνικήσουν χειρουργικά τό ἐμπόδιό της ἴδιας της νόσου. 

Κατόπιν, νά μείνουν ἔγκυοι χωρίς τράχηλο παρά μόνο μέ τή μήτρα τους, μέ ὑποβοηθούμενη γονιμοποίηση. Καί τρίτον, αὐτή ἡ ἐγκυμοσύνη τους νά προχωρήσει ὁμαλά μέχρι τέλους, πράγμα κρίσιμο καί σπάνιο, γιατί συνήθως οἱ γυναῖκες αὐτές ἀντιμετωπίζουν αὐξημένο κίνδυνο ἀποβολῶν ἤ ἄλλων ἐπιπλοκῶν, παίρνουν φάρμακα ἀκριβῶς γιά νά τίς ἀποφύγουν", λέει στά «ΝΕΑ» ὁ κ. Ἐμμανουήλ Καπετανάκης. Μετά καί τήν εὐτυχῆ κατάληξη στήν προκειμένη πρόσφατη περίπτωση πού ἀνέλαβε, ὁ ἴδιος ἔχει κάθε λόγο νά νιώθει ἱκανοποίηση: "Σήμερα ἡ γυναίκα αὐτή ἔχει πετύχει κάτι πού ἀρχικά φάνταζε πάρα πολύ δύσκολο. Στόν καρκίνο τοῦ τραχήλου συνήθως ἀφαιρεῖται τελείως καί ἡ μήτρα, ὅποτε ἀποκλείεται ἡ δυνατότητα γιά τεκνοποίηση. Προσωπικά, ἔχω κάνει χιλιάδες περιστατικά, εἴκοσι χρόνια τώρα, ἀλλά ὄχι κάτι ἀντίστοιχο προηγουμένως. Ἦταν, λοιπόν, καί γιά μένα ἕνα προσωπικό στοίχημα, πού εὐτυχῶς κερδήθηκε!"

bestrong