Κυριακή τοῦ Παραλύτου

Γράφει ὁ Ἄρχ. π. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

Παράδοξος ἀκούγεται ὁ Εὐαγγελικός λόγος περί τῆς κολυμβήθρας τῆς Βηθεσδᾶ.

Πῶς εἶναι δυνατόν μία μόνο κολυμβήθρα ἀπό τίς τόσες, νά ἀποκτᾶ κατά καιρούς τήν μοναδική ἰδιότητα, ὥστε νά θεραπεύει τίς βαριές ἀσθένειες σέ ὅποιον «μετά τήν ταραχήν τοῦ ὕδατος» ὑπό τοῦ Ἀγγέλου, πρῶτος βαπτιζόταν στά νερά της;

Ἡ στενή λογική του ἀνθρώπου, δέν μπορεῖ νά ἐξηγήσει τό μοναδικό αὐτό φαινόμενο. Ὅμως, δέν δύναται καί νά τό ἀρνηθεῖ, ἀφοῦ τούτη τήν πραγματικότητα τήν βλέπει κανείς νά ἐπαναλαμβάνεται συχνά! Βεβαίως, θά μποροῦσε κανείς νά κλείσει τό ὅλο θέμα μέ τήν ἀπάντηση, ὅτι «δέν μποροῦμε νά κάνουμε δεοντολογία στόν Θεό». Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα μας, λίγο βαθύτερα.

Τί λοιπόν θά πρέπει νά γίνει; Νά ἀρνηθεῖ κανείς τό ἐπαναλαμβανόμενο θαῦμα ποῦ τόσοι θεραπευμένοι ἄνθρωποι τό πιστοποιοῦν; Ἤ νά προσπαθήσει μέ τή λογική νά ἐξηγήσει τά ἀνεξήγητα καί παράδοξα φαινόμενα τῆς πίστεως καί τῶν παρεμβάσεων τοῦ Θεοῦ; Στήν πρώτη περίπτωση, ὁ ἄνθρωπος, ὁμολογουμένως καταντᾶ παράλογος. Καί τοῦτο διότι ἐπιμένει στό νά ἀρνεῖται τήν πραγματικότητα πού τόσοι ἄνθρωποι βιώνουν καί ἀποδέχονται. Ἐνῶ στήν δεύτερη τῶν περιπτώσεων, ὅταν θελήσει νά ἑρμηνεύσει «λογικῶς» τά ὑπέρ φύσιν, τό μόνο πού θά κατορθώσει εἶναι, νά....

 καταντήσει ἔτι πλέον σέ «περιπλόκως περιπεπλεγμένη περιπλοκή», ἀρνούμενος τελικῶς καί αὐτή τή στοιχειώδη «κοινή λογική», καταντώντας καταγέλαστος ἀπό τούς λογικούς.

Τί λοιπόν θά γίνει; Καί πῶς ἀντιμετωπίζεται τό ὅλον θέμα; Θά «βραχυκυκλωθεῖ» καί θά τρελαθεῖ ὁ ἄνθρωπος ποῦ ἀρνεῖται τό θαῦμα; Ἤ θά ζεῖ ἐκτός πραγματικότητας; Φυσικά, ἀγαπητοί μου, αὐτό θά γίνει! Ναί, αὐτό ἀκριβῶς θά γίνει. Θά χάσει τήν λογική του ὁ ταλαίπωρος ἄπιστος καί θά ζεῖ ἐκτός πραγματικότητος ὁ ὀλιγόπιστος. Ἐκτός, ἐκτός κι ἄν θέλει πραγματικά νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τήν παραλυσία τῆς ὀλιγοπιστίας (ὀλιγοφρενείας), καί νά ἐγερθεῖ ὑγιής ἀπό τό κρεβάτι τῆς ἀθεϊστικῆς ἀναπηρίας.

Εἶναι ἄραγε δύσκολο νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ πίστη στόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπο καί ἡ ταπείνωση καί ἀποδοχή τοῦ λόγου Του, εἶναι ἡ μόνη λογική διέξοδος καί ἡ μοναδική ὁδός θεραπείας; Εἶναι δύσκολο νά ἐννοήσουμε ὅτι ὁ ἐγωισμός καί γενικῶς ἡ ἁμαρτία, παραλογίζουν, ἀρρωσταίνουν καί ἀχρηστεύουν τόν ἄνθρωπο; Καθόλου δύσκολο. Εἶναι μάλιστα τό μόνο εὔκολο. Εἶναι τό φυσιολογικό καί τό εὔκολο νά πιστεύουμε καί νά ἐφαρμόζουμε τήν πίστη.

Διότι, δέν εἶναι μόνο οἱ σωματικῶς ἀσθενεῖς ἄνθρωποι πού βρίσκονται σέ δύσκολες ὁμολογουμένως καταστάσεις. Σέ καταστάσεις πού χρόνια ἤ καί δεκαετίες ὁλόκληρες ἐλπίζουν στήν «ταραχήν τοῦ ὕδατος» τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, μέσω μίας νέας θεραπευτικῆς ἀνακαλύψεως πού θά χαρίσει ὁ Θεός στούς ἐρευνητές ἐπιστήμονες. Δέν εἶναι μόνοι οἱ ἀδελφοί μας πού ὑποφέρουν καί «ἀπογοητευμένοι» ἀπό τούς ἀνθρώπους, νυχθημερόν ἐπάνω στό κρεβάτι τοῦ πόνου, ψάλλουν ἐκ βαθέων «τήν πάσαν ἐλπίδα μου εἰς σέ ἀνατίθημι» πρός τήν Κυρία Θεοτόκο καί τόν Μεγάλο Ἰατρόν, τόν Υἱόν της καί Θεόν ἠμῶν.

Δέν εἶναι μόνο οἱ πιστοί καί λογικοί στήν κυριολεξία συνάνθρωποί μας, πού γνωρίζουν ν’ ἀντιμετωπίζουν τόσο τίς σωματικές ἀνίατες, ὅσο καί τίς ποικίλες ψυχικές ἀσθένειες, ὅπως πρέπει. Δηλαδή μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, μέ θαυμαστή ὑπομονή καί συγκινητική καρτερία, ἀλλά δυστυχῶς ὑφίστανται καί οἱ τραγικές περιπτώσεις τῶν ἀθέων καί ἀπίστων πού καταντοῦν ὁλοένα καί περισσότερο ἀπ’ τό κακό στό χειρότερο.

Καί ἄνευ ἀμφιβολίας, ἡ ὑγεία, τόσο ἡ σωματική, ὅσο καί αὐτή ἡ ψυχική ἰσορροπία, ἀποτελοῦν μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ, πού χρειάζεται φυσικά καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά τό προστατεύουμε, καί ὄχι, ἀφοῦ, λόγω τῶν καταχρήσεων, κλονιστεῖ ἡ ὑγεία, κατόπιν νά τά «φορτώνουμε στόν Θεό» κατά τό δή λεγόμενον.

Ναί, εἶναι μεγάλη εὐλογία ἡ σωματική καί ψυχική ὑγεία! Ἀλλά, τί νά τό κάνεις ἀδελφέ μου, ἐάν διαθέτεις μέν τήν ὑγεία τοῦ σώματος, χωλαίνεις δέ στήν πνευματική, ἀρνούμενος τόν Θεό καί τίς θεῖες τοῦ ἐντολές;

Τί νά τό κάνεις, τό νά μπορεῖς νά στέκεσαι στά πόδια σου, καί ἀντί νά ὁδηγῆσαι σέ γνώση Θεοῦ, σέ μετάνοια καί σέ ἔργα ἀγάπης πρός τόν πλησίον, ἐσύ φαντάζεσαι τόν ἑαυτόν σου σωματικῶς ἀθάνατο, καί ἔτσι ὁδηγεῖσαι σέ «φρέαρ συντετριμένον»; Καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ὅλης αὐτῆς ἀλλοπρόσαλλης καταστάσεως; Νά κληρονομεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν αἰώνια κόλαση καί ἀρκετές φορές, ἀκριβῶς λόγω τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἁμαρτίας νά χάνει καί αὐτή τή σωματική του ὑγεία, πραγματοποιώντας κατά τόν τρόπο αὐτό, τόν λόγο τοῦ ὑμνογράφου τῆς Ἱερᾶς Παρακλήσεως «ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή».

Αὐτή δυστυχῶς εἶναι ἡ πραγματικότητα, εἴτε θέλουμε νά τό παραδεχθοῦμε, εἴτε ὄχι.

Ἀλλά, δόξα τῷ Θεῶ ἀδελφοί μου. Δόξα τό Θεῶ, διότι ὑπάρχει ὁ Μεγάλος Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἠμῶν, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός!

Ἄς μή τά χάνουμε ποτέ. Ἀπό τή στιγμή πού δέν ὑφίσταται ἡ παράλογη καί δαιμονική ἀπιστία, ἀπό τή στιγμή πού ἀγωνιζόμαστε ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας μας δηλαδή, νά ζήσουμε τήν πίστη πού ὁ ἴδιος μας ἀποκάλυψε, ἀπό τή στιγμή κατά τήν ὁποία, παρά τά λάθη μας, μικρά ἡ μεγάλα, αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη τοῦ Μεγάλου Ἰατροῦ, τόσο γιά τίς σωματικές, ὅσο καί τίς ψυχικές ἀσθένειες, ἤδη βρισκόμαστε στό δρόμο τῆς θεραπείας. Ἐμεῖς πλέον, δέν μποροῦμε τώρα νά δικαιολογηθοῦμε μέ τό «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἴνα ὅταν ταραχθεῖ τό ὕδωρ, βάλη μέ εἰς τήν κολυμβήθραν» (Ἰωάν. Ἐ’ 7). Δηλ. Δέν ἔχω ἄνθρωπο γιά νά μέ κατεβάσει στήν κολυμβήθρα, ὅταν τό νερό ταραχθεῖ. Ἐμεῖς τώρα, Ἄνθρωπον ἔχουμε τόν Κύριο Ἰησοῦ. Τόν Υἱόν καί Λόγο τοῦ Πατρός, ὁ ὁποῖος, ἀπό Θεός Ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα, «ἐπ’ ἔσχατων» ἔλαβε τήν ἀνθρωπίνη σάρκα, καί ἔγινε καί  Ἄνθρωπος (Θεάνθρωπος), ἀκριβῶς γιά νά μᾶς θεραπεύσει. Νά μᾶς θεραπεύσει, ὄχι ἁπλῶς μέσα σέ μία κολυμβήθρα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά νά μᾶς θεραπεύσει καί νά μᾶς ἐξαγιάσει μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἀρχῆς γενομένης μέ τό μεγάλο μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Τοῦ μυστηρίου αὐτοῦ, μέσω τοῦ ὁποίου ἀναγεννιόμαστε καί συνεχίζουμε βεβαίως μέσω καί τῶν ἄλλων Ἱερῶν μυστηρίων, νά αὐξανόμαστε καί νά ζοῦμε ὡς μέλη ὀργανικά μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας Του!

Ναί, αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀλήθεια καί αὐτή τήν πραγματικότητα θά πρέπει νά βιώνουμε.

Ἄς προσέξουμε ὅμως τόν τελευταῖο λόγο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ πρός τόν πρώην παραλυτικό: «Ἴδε, ὑγιής γέγονας. Μηκέτι ἁμάρτανε, ἴνα μή χεῖρον σοί τί γένηται» (Ἰωάν. Ἐ’ 14). Δηλαδή: Κοίταξε, ἔγινες καλά. Νά μήν ἁμαρτάνεις πλέον, γιά νά μή σού συμβεῖ τίποτε χειρότερο.

Τό θέμα λοιπόν εἶναι: Αἰσθανόμαστε αὐτές τίς μεγάλες εὐεργεσίες τοῦ Θείου Λυτρωτού καί Μεγάλου Ἰατροῦ; Λειτουργεῖ ἡ σκέψη μας καί αἰσθάνεται ἡ συνείδησή μας τά μεγάλα αὐτά μυστήρια τῆς σωτηρίας μας;

Εἴθε ἡ πίστη μας καί ἡ βιωτή μας νά ἐπιτρέπουν στή ζωή μας τήν Θεία του παρουσία, τήν εὐλογημένη τοῦ θεραπεία καί τήν κραταιά του προστασία.

Ἀμήν.