Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος

Γράφει ὁ Ἄρχ. π. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

Μία ἀπό τίς πλέον συγκινητικές καί περισσότερο ἀποκαλυπτικές περικοπές τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί ὁ διάλογος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μέ τή Σαμαρείτιδα, πού θά ἀκούσουμε τήν Κυριακή στούς Ἱερούς μας Ναούς. Ἡ γυναίκα αὐτή, παρά τήν ἄστατη ζωή της, στό βάθος τῆς καρδιᾶς τῆς ζητοῦσε τόν Θεό καί διψοῦσε τήν ἀλήθεια.  Ἀπό τόν διάλογό της μέ τόν Ἰησοῦ, φαίνεται καθαρά πώς περίμενε καί αὐτή τόν Μεσσία, ὁ ὁποῖος θά ἀποκάλυπτε τήν ἀλήθεια καί θά ἔσωζε τόν κόσμο. Τελικῶς ἡ Σαμαρείτιδα πείθεται ὅτι ὁ «ἄνθρωπος» πού συνάντησε «παρά τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβου», δέν ἦταν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ὅπως θά περίμενε κανείς, γι’ αὐτό καί τελικῶς δίνει τά πάντα γιά τήν ἀγάπη καί τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό σκοτεινή ψυχή πού ἦταν μέχρι ἐκείνη τή στιγμή, ἀνακαινίζεται καί καθίσταται μία ἀπό τίς πλέον φωτεινές προσωπικότητες, πού μέ τή ζωή της καί τήν ἱεραποστολική της δράση διδάσκει ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας ἦρθε, καί δέν εἶναι ἄλλος ἀπό αὐτόν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Τελικῶς, ἡ Ἁγία Φωτεινή, διότι περί αὐτῆς τῆς Ἁγίας πρόκειται, αὐτή εἶναι ἡ Σαμαρείτιδα, μαζί μέ τά μέλη τῆς οἰκογένειάς της, ὑπογράφει μέ τό ἴδιο τό αἷμα τῆς τόν....

 ἀποκαλυπτικό καί σωστικό λόγο τοῦ Θεοῦ.

 Σέ καμμία πάντως τῶν περιπτώσεων δέν θά κατορθώσει ὁ πιστός νά γευτεῖ ἀπό τῆς «πηγῆς τοῦ ὕδατος» τοῦ Εὐαγγελίου, ἄν ὁ ἴδιος δέν ἐνσκήψει στό Ἱερό κείμενο.  Ἀποτελεῖ καί αὐτό μία ἀλήθεια ἡ ὁποία δέν θά πρέπει ποτέ νά ξεφεύγει ἀπό τό ὀπτικό πεδίο τῆς συνειδήσεώς μας.  Ὅτι δηλ. εἶναι ἀνάγκη νά μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή. 

Ἀπό τά τόσα διαμάντια πού περιέχει ἡ συγκεκριμένη περικοπῆ, ἐμεῖς νά σταθοῦμε σέ δύο, ἀφήνοντας λίγες δέσμες ἀπό τό Βιβλικό φῶς νά καταυγάσει τή σκέψη μας καί νά ὁδηγήσει τόν στοχασμό μας.

Στήν θέση πού προβάλει ἡ Σαμαρείτιδα, ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, πού στά Ἑλληνικά μεταφράζεται Χριστός, θά ἀποκαλύψει τά πάντα, λαμβάνει ἄμεσα τήν ἀπάντηση ἀπό τόν ἴδιο, ὅτι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας.  «Λέγει αὐτή ὁ Ἰησοῦς, ἐγώ εἰμί, ὁ λαλῶν σοί» (Ἰωάννου Δ΄ 26) (δηλ.: λέγει σ’ αὐτή ὁ Ἰησοῦς.  Ὁ Μεσσίας εἶμαι ἐγώ, πού τήν στιγμή αὐτή σου ὁμιλῶ).

 Προξενεῖ ἐντύπωση μεγάλη τό γεγονός.  Ἐνῶ σέ ἄλλες περιπτώσεις ὁ Ἰησοῦς συγκάλυπτε αὐτή τήν ἀλήθεια, καί μάλιστα συνιστοῦσε τόσο στούς μαθητές του, ὅσο καί σ’ αὐτούς πού θεράπευε νά μή ἀναγγέλλουν τίποτε, ἐδῶ τώρα, μπροστά σέ μία γυναίκα καί μάλιστα πού ἔχει διαφορετική τοποθέτηση στήν Ἰουδαϊκή πίστη, ἀποκαλύπτει ξεκάθαρα τήν μεγάλη ἀλήθεια.  «ἐγώ εἰμί, ὁ λαλῶν σοί».

 Ναί, ὁ Χριστός εἶναι «τό σπέρμα τῆς γυναικός» (Γένεσις Γ΄ 15), πού ὡς πρῶτο Εὐαγγέλιο εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός στό ἀνθρώπινο γένος μέσα στόν Παράδεισο, ἀμέσως μετά τό δράμα τῆς παρακοῆς.  Εἶναι αὐτός πού εἶχαν προφητεύσει καί προκαταγγείλει οἱ προφῆτες.  Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος καί μόνο σώζει τόν ἄνθρωπο.  Ἀναγκαία βέβαια προϋπόθεση, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος νά τόν πιστεύσει καί νά ἀποδεχτεῖ ἀπολύτως τό Εὐαγγέλιό του, καί ὡς λόγο ἀλλά καί ὡς τρόπο ζωῆς, ὅπως αὐτό διασώζεται καί ἑρμηνεύεται ἐντός της Ἐκκλησίας .

 Εἶναι τόσο ξεκάθαρος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί στό σημεῖο αὐτό, ὅτι δηλαδή ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας πού σώζει τόν ἄνθρωπο, ὥστε μόνο συνειδητά τυφλωμένες καί διεστραμμένες συνειδήσεις μποροῦν νά ἐπιμένουν γιά τό ἀντίθετο...

Ἄς προσέξουν καί στό σημεῖο αὐτό οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά», οἱ ὁποῖοι πεισματικῶς ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶπε στήν Σαμαρείτιδα «ὕπαγε φώνησον τόν ἄνδρα σου καί ἐλθέ ἐνθάδε» (Ἰωάννου Δ΄ 16) (δηλ.: πήγαινε φώναξε τόν ἄνδρα σου καί ἔλα ἐδῶ μαζί μέ αὐτόν), ἡ Σαμαρείτιδα ἀποκρίθηκε μέ κάθε εἰλικρίνεια «οὐκ ἔχω ἄνδρα» (Ἰωάννου Δ΄ 17) (δηλ.: δέν ἔχω ἄνδρα).  Πρός ἐπίρρωσιν τοῦ λόγου της, ἀκούει ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο «καλῶς εἴπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω.  Πέντε γάρ ἄνδρας ἔσχες, καί νῦν ὄν ἔχεις οὐκ ἔστί σου ἀνήρ, τοῦτο ἀληθές εἴρηκας» (Ἰωάννου Δ΄ 17-18) (δηλ.: καλά εἶπες ὅτι δέν ἔχω ἄνδρα. Διότι ἔχεις πάρει πέντε ἄνδρες, τόν ἕνα ὕστερα ἀπό τόν ἄλλον.  Καί αὐτός, πού ἔχεις τώρα, δέν εἶναι ἄνδρας σου.  Σ’ αὐτό εἶπες ἀλήθεια).

 Δέν γνωρίζω φίλοι μου ἄν ἔχουμε συνειδητοποιήσει τό γεγονός στό ἐπίπεδο πού εἶναι ἀνάγκη νά τό κατέχουμε.

 Ἰσχυρίζονται ἀρκετοί, παντελῶς ἄσχετοι μέ τό Εὐαγγελικό ἦθος καί τό Ὀρθόδοξο δόγμα, ἀκόμα καί «ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας»; ὅτι πορνεία εἶναι ἡ σαρκική μείξης μόνο ὅταν γίνεται «ἐπί χρήμασι».  Ὅταν ὅμως ἡ βδελυρή αὐτή πράξη γίνεται ἀπό «ἀγάπη» καί «ἐλεύθερα», τότε δέν μποροῦμε νά κάνουμε λόγο περί πορνείας.

 Φυσικά τό μόνο πού κατορθώνουν ὅσοι «φωστῆρες» ἰσχυρίζονται τό παραπάνω γελοῖο ἐπιχείρημα, εἶναι νά ἀποκαλύπτουν τήν θεολογική τους κενότητα καί τήν ξεπεσμένη «Νικολαϊτική» τούς συνείδηση...  Καί αὐτά μέν γιά ὅσους, λόγω θέσεως καί γνώσεως, θά ἔπρεπε νά ὀρθοτομοῦν τόν λόγον τῆς ἀληθείας.

 Γιά ὅσους ὅμως, λόγω διαφόρων καταστάσεων δέν γνωρίζουν τά πράγματα στή σωστή τους διάσταση, ἰσχύει ἀπό τή στιγμή πού θά διαφωτιστοῦν γενικῶς ἀλλά καί εἰδικῶς ἐπάνω στό θέμα αὐτό, ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στούς Ἀθηναίους «τους μέν οὔν χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδών ὁ Θεός, τανύν παραγγέλει τοῖς ἀνθρώποις πάσι πανταχοῦ μετανοεῖν» (Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κέφ. 17 στ. 30) (δηλ. Ὁ Θεός παρέβλεψε τούς χρόνους τῆς ἀγνοίας, καί τώρα παραγγέλει σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους σέ κάθε τόπο νά μετανοοῦν).

 Δόξα τῷ Θεῶ, καί τό θέμα τοῦτο τακτοποιεῖται ὁριστικά καί ἀμετάκλητα ἀπό τόν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ.

 Ἡ Σαμαρείτιδα εἶναι ξεκάθαρη «οὐκ ἔχω ἄνδρα».

 Μά πῶς δέν ἔχεις ἄνδρα; Ἀφοῦ συγκατοικεῖς μέ ἄνδρα, καί φυσικά ὄχι «ἐπί χρήμασι».

 Συγκατοικεῖτε καί συζεῖτε «ἀπό ἀγάπη», «ὁλοκληρώνετε τήν σχέση σᾶς» μέσα σ’ ἕνα πλαίσιο «ἐλεύθερης συμβίωσης», θά λέγαμε μέ σημερινούς σύγχρονους ὅρους πού ἐφεύραμε γιά νά καλύπτουμε τήν σκληρή πραγματικότητα...

 Ἀλλά παρά τίς «σοφίες» καί τίς «ἀθεολόγητες θεολογίες» φίλοι μου, ἡ Σαμαρείτιδα τοποθετεῖ τά πράγματα στήν σωστή τους βάση καί φωνάζει ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων.  Ἐσεῖς μπορεῖ νά ἀπομυθοποιεῖτε τά «πάθη τῆς ἀτιμίας», εἶστε ἐλεύθεροι νά ἰσχυρίζεστε ὅ,τι θέλετε, μπορεῖτε νά καλύπτεστε ἀκόμα καί πίσω ἀπό τούς νόμους πού ψηφίζετε στή Βουλή, ἀλλά ἐγώ «ἄνδρα οὐκ ἔχω» καίτοι συγκατοικῶ μαζί του....

 Ἀλήθεια πώς θά περιφρονήσουμε τήν ρεαλιστική καί συνάμα δραματική της φωνή ποῦ μιλάει ἐξ ἰδίας ἐμπειρίας;

 Καί ἀκριβῶς ἐπάνω στήν ὀρθή αὐτή τοποθέτηση τῆς Σαμαρείτιδας, ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς κλείνει τό θέμα «τοῦτο ἀληθές εἴρηκας».

 Φυσικά κλείνει τό θέμα γιά ὅσους διαθέτουν «νοῦν Χριστοῦ».  Γιά ὅσους ὅμως ὁ ἡγεμόνας νοῦς ἔχει ὑποστεῖ ἐμπλοκή, καί οἱ ἰοί τῆς σαρκολατρείας ἔχουν ἀπενεργοποιήσει τήν συνείδηση, δυστυχῶς τό θέμα παραμένει ἀνοικτό, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται...

 Ἀλλ’ ἐπιτέλους ἄν θέλουμε νά εἴμαστε σοβαροί, ἄς παραδεχτοῦμε πώς ὀ,τιδήποτε βρίσκεται ἐκτός του εὐλογημένου μυστηρίου τοῦ Γάμου, ἀποτελεῖ παράνομη κατά Θεόν σχέση.  Κι ἄν θέλουμε νά λέμε τά πράγματα μέ τ’ ὄνομά τους, ὅπως δηλαδή τά χαρακτηρίζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐκτός του Γάμου σχέσεις εἶναι ἤ πορνεία ἤ μοιχεία.  Ὅλα τ’ ἄλλα, τά περί σχέσεων ἐπί χρήμασι κ.τ.τ. ἀποτελοῦν «προπέτασμα καπνοῦ» γιά νά γελάει ὁ διάβολος καί γιά νά παίζονται φοβερά ὑπαρξιακά δράματα...

Ἀδελφοί μου, δέν χρειάζεται ἰδιαίτερη ἱκανότητα γιά νά ἐννοήσουμε ὅτι ζοῦμε σέ μία ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή.  Πολλοί προσπαθοῦν νά καλύψουν τά πάθη τους μέ μία νομική ἤ φιλοσοφική ἐπένδυση, ἤ ἀλλοίμονο μέ ἕνα «χριστιανικό» κάλυμμα.  Ἀγωνιοῦν νά ἐπενδύσουν στήν ἄγνοια τῶν πολλῶν ἤ στό ὅτι «κόρακας κοράκου μάτι δέν βγάζει».

Δέν ἔχουμε παρά νά κλείνουμε τήν ἀκοή μας στίς βέβηλες καί ἀνήθικες διδασκαλίες καί ταυτοχρόνως νά ἀνοίγουμε τούς ὀφθαλμούς μας καί τήν ψυχή μας στήν μελέτη τοῦ αὐθεντικοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

Εἴθε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, νά μᾶς ἀξιώνει νά πίνουμε ἐκ τοῦ ὕδατος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο στίς καλοπροαίρετες καρδιές «γενήσεται πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάννου Δ΄ 14).

Ἀμήν.