Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα δῶρα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, εἶναι καί ἡ σωματική ὑγεία. Ὅλοι γι’ αὐτή φροντίζουμε καί παραδόξως, κατανοοῦμε τήν ἀξία της, ὄχι τόσο ὅταν τήν ἔχουμε, ἀλλά ὅταν τήν χάνουμε. Γί αὐτό ἄξιες ἐπαίνου, δέν εἶναι μόνο οἱ προσπάθειες τῶν κρατικῶν φορέων, γιά τήν προστασία τῆς δημόσιας ὑγείας, ἀλλά ἄξιες ἐπαίνου καί συγχαρητηρίων εἶναι καί οἱ ἰδιωτικές πρωτοβουλίες, τόσο στόν τομέα τῆς πρόληψης, ὅσο καί τῆς θεραπείας καί ἀποκαταστάσεως τῆς ὑγείας.
Ὅμως, ὑπάρχουν καί κάποιες ἄλλες ἀξίες στήν ζωή μας, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀνώτερες καί ἀπό αὐτή τήν ὑγεία, καί φυσικά δέν θά πρέπει νά τίς λησμονοῦμε ποτέ. Ὅπως ἐπί παραδείγματι, ἀνώτερό της σωματικῆς ὑγείας, εἶναι ἡ ἀξιοπρέπεια, ἡ τιμιότητα, ἡ ἐλευθερία καί γενικῶς ὁ ὄμορφος ἀγώνας γιά τά ὑψηλά ἰδανικά. Ὅταν μάλιστα ὁ ἄνθρωπος ἐνθουσιάζεται μέ τά ἀνώτερα ἰδανικά μας, τήν Ὀρθοδοξία δηλαδή, τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, ὄχι μόνο δέν πτοεῖται ἀπό τούς κινδύνους, ὄχι μόνο δέν ὑποχωρεῖ μπροστά στίς ἀντιξοότητες, ἀλλά θεωρεῖ τιμή του νά προσφέρει τή ζωή του, θυσία, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν Ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερία»! Καί ὁμολογουμένως, φίλοι μου, ἐάν δέν σκέπτονταν κατ’ αὐτόν τόν τρόπον οἱ εὐλογημένοι πρόγονοί μας, σήμερα δέν θά ἀπολαμβάναμε τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας, τό ὁποῖο καί πάλι, ξένα κέντρα -ὅπως ὅλοι βλέπουμε- ἐπιζητοῦν νά...
μᾶς τό στερήσουν. (Φυσικά, ἔτι ἅπαξ ἡ ἱστορία θά ἀντιγράψει τίς ἔνδοξες καί ἡρωικές της σελίδες).
μᾶς τό στερήσουν. (Φυσικά, ἔτι ἅπαξ ἡ ἱστορία θά ἀντιγράψει τίς ἔνδοξες καί ἡρωικές της σελίδες).
Αὐτή λοιπόν τήν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι τό πνεῦμα ἔχει μεγαλύτερη ἀξία τῆς ὕλης, αὐτή τήν μεγάλη πραγματικότητα, ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ἀνωτέρα του σώματος, καί ἄρα θά πρέπει περισσότερο ἤ τουλάχιστον τόσο ὅσο τό σῶμα, νά τήν προσέχουμε ὥστε νά μήν «ἀσθενήσει», αὐτή λοιπόν τήν ἀλήθεια τήν βλέπουμε στήν Εὐαγγελική περικοπή τοῦ παραλύτου.
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς, δέν ἀρνεῖται νά θεραπεύσει τό «κουρελιασμένο» ἀπό τήν παραλυσία, σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, πού ἡ ἀγάπη τῶν φίλων του, τούς ἔκανε νά προβοῦν σέ ριψοκίνδυνη ἐνέργεια! Πῶς ἦταν δυνατόν ἄλλωστε Αὐτός πού «διῆλθεν εὐεργετῶν» (Πράξ. Ἄπ. Ἰ΄38 ) , νά ἀρνηθεῖ τήν προσφορά τῆς θεραπείας;
Πράγματι, ὁ Μεγάλος Ἰατρός, διέγνωσε τά βαθύτερα αἴτια τῆς ἀσθένειας. Μᾶλλον, τό πρῶτο αἴτιο. Τήν ρίζα δηλαδή τῆς ἀνθρώπινης φθορᾶς πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἁμαρτία. (Πράγμα πού ἴσως δέν εἶχε ἀντιληφθεῖ ποτέ ὁ ἴδιος ὁ ἀσθενής, οὔτε οἱ ἀξιέπαινοι φίλοι του). Καί ξεκινᾶ τήν θεραπεία ἀπό τήν ἀρχή. Ἀπό τήν ρίζα καί τήν αἰτία τοῦ πόνου καί τῆς θλίψεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό τήν συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν!
Ὁ Παντοκρατορικός λόγος «τέκνον, ἀφέονται σοί αἵ ἁμαρτίαι σου», ὄχι μόνο γίνεται τό ξεκίνημα τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ὑγείας τοῦ σώματος, ἀλλά προπαντῶς, ἀποκαθιστᾶ στήν ὑγιῆ της βάση, τήν ὅλη ψυχοσωματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Καί τοῦτο βεβαίως εἶναι φυσικό καί ἑπόμενο.
Ὅταν ἡ ρίζα εἶναι ὑγιής, τότε καί οἱ κλάδοι καί οἱ καρποί θά εἶναι καλοί καί ὑγιεῖς. Καί τό ἀντίθετο φυσικά. Ὅπου ἀπουσιάζει ἡ ψυχική ὑγεία καί ἡ πνευματική ἰσορροπία, ὅταν δηλ. φυγαδεύεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ, ἀργά ἡ γρήγορα, ὁ ἄνθρωπος θρηνεῖ ἐπάνω σέ ἐρείπια. Ἀρκετές δέ φορές, ἀλλοίμονο, ἀνεπανόρθωτα...
Ἀλλά ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη πτυχή τοῦ δράματος. Νά συνειδητοποιεῖ μέν ὁ ἄνθρωπος ὅτι αἰτία τῆς ψυχικῆς κοπώσεως καί τῆς σωματικῆς ταλαιπωρίας εἶναι ἡ διάσπαση τῶν σχέσεών του μέ τόν Θεό, λόγω τῆς καταραμένης ἁμαρτίας, νά ἀντιλαμβάνεται τά αἴτια τῆς καχεξίας καί τῆς ἀσθένειας, καί ἀντί νά προσφεύγει μέ πίστη καί ἐλπίδα σ’ Αὐτόν πού πράγματι μπορεῖ νά τόν θεραπεύσει, αὐτός νά προστρέχει ἀκριβῶς σ’ αὐτούς πού θά τόν ταλαιπωρήσουν χειρότερα. Θά τόν ταλαιπωρήσουν καί τέλος θά τόν ἀπελπίσουν, ἀφοῦ τόν καταστρέψουν, τόσο οἰκονομικά, ὅσο κυρίως τόν ἀχρηστέψουν σωματικά μά καί πνευματικά.
Θά χρειαζόταν, ἀγαπητοί μου, πολύς χῶρος, ὥστε νά περιγράψουμε προσωπικά καί οἰκογενειακά δράματα πού παίζονται καθημερινῶς μέ δύστυχα πλάσματα. Σέ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι τρέχουν ἤ τούς τρέχουν εἴτε σέ πνευματιστές, εἴτε σέ δῆθεν ἰατρούς, οἱ ὁποῖοι «θεραπευτές», τίς περισσότερες φορές, βρίσκονται σέ πολύ χειρότερη κατάσταση ἀπό τά πρόσωπα πού δῆθεν ἀναλαμβάνουν πρός θεραπείαν.
Ἔτσι δυστυχῶς ἔχουν τά πράγματα. Καί ἐνῶ ἀπό τή μία ντρέπονται, δῆθεν, νά ἀποκαλύψουν τίς ψυχικές τους πληγές στόν Θεό, μέσω τοῦ πνευματικοῦ πατρός, ὥστε νά λάβουν τήν θεραπεία τῆς χάριτος, ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, τρέχουν σέ δῆθεν εἰδικούς ἤ καί ψυχολόγους (ἀρκετοί ἐκ τῶν ὁποίων δέν παραδέχονται τήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς!) ἤ πάλι σέ διάφορες δῆθεν «θεραπευτικές ἀγωγές», ἀπαράδεκτες βεβαίως ἀπό τήν σωστή ἰατρική καί ἀπορριπτέες ἀπό τήν ἁπλή λογική. Τό δέ χειρότερο ὅλων; Τό ἔσχατο κατάντημα ποῦ μπορεῖ νά φθάσει ἡ ταλαίπωρη ψυχή; Εἶναι τό νά ἐμφανίζεται στά τηλεοπτικά παράθυρα καί ἐκεῖ μέ τή θέλησή του ὁ ἄνθρωπος νά κατεξευτελίζεται δημοσία, ἀφοῦ ὁ ἐχθρός (διάβολος) τόν ἔχει κάνει νά ἀποστρέφεται τήν ἤρεμη καί εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα τοῦ ἱεροῦ ἐξομολογητηρίου καί τήν ἐμπιστοσύνη καί στοργή τοῦ πνευματικοῦ!
Ἀγαπητοί μου. Οι ἀσθένειες στήν ἐποχή μᾶς ἐπλήθυναν σέ ἀφάνταστο βαθμό ἀφοῦ ὁ ἐγωισμός καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ ἀνθρώπου τά πάντα τά ἔχουν μολύνει. Καί, ναί μέν μπορεῖ ὅλοι, νά μήν ἔχουμε σωματικές ἀσθένειες (πού ἀργά ἤ γρήγορα ἔρχονται καί αὐτές). Ὅλοι ὅμως ἔχουμε μολυνθεῖ ἀπό τόν θανατηφόρο ἰό τῆς «εὐπερίστατης ἁμαρτίας» (Ἑβρ.ΙΑ΄1). Τοῦτο δέ εἶναι καί τό χειρότερο.
Ὅμως, ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε καί αὐτή τήν ἀλήθεια.
Ὅπως στόν σημερινό παραλυτικό του εὐαγγελίου, ἡ σωματική ἀσθένεια ἔγινε αἰτία καί ἀφορμή νά ἀπαλλαγεῖ καί ἀπό τήν ψυχική του παραλυσία, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἀρκετοί ἀδελφοί μας, γνώρισαν, ἀλλά καί γνωρίζουν τόν Χριστό μέσω μίας ἀσθένειας ἤ κάποιας ταλαιπωρίας. Τοῦτο εἶναι πολύ γνωστό στόν πνευματικό κόσμο, γί αὐτό καί ἀρκετοί ἀσθενεῖς, βλέπουν πνευματικά (δηλ. ἀντικειμενικά) τό ὅλον θέμα, μέ ἀποτέλεσμα νά δοξάζουν τόν Κύριο Ἰησοῦ γιά τήν περιπέτειά τους πού ἔγινε ἀφορμή νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια καί νά ζοῦν τώρα συνειδητή χριστανική ζωή!
Ἀφοῦ λοιπόν ἡ διαπίστωση εἶναι κοινή (τουλάχιστον γιά ὅσους διαθέτουν καθαρό νοῦ καί μποροῦν νά διακρίνουν τήν πραγματικότητα), ὅτι ἡ ρίζα τῶν κακῶν εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ἡ φοβερή ἀποστασία, ἀφοῦ ἔγινε ἡ διάγνωσις, δέν ἔχουμε παρά νά περάσουμε στή συνέχεια καί στήν εὐλογημένη μᾶς θεραπεία.
Ὁ ἴδιος ὁ Θεός, διά τοῦ μεγαλοφωνότατου πρ. Ἠσαΐα, ἔχει διακηρύξει : «Ἐγώ εἰμί, ἐγώ εἰμί ὁ ἐξαλείφων τάς ἀνομίας σου ἕνεκεν ἐμοῦ». (Ἡσ. ΜΓ΄ 25). Δηλ. Ἐγώ εἶμαι, ἐγώ εἶμαι ὁ μόνος, ὁ ὁποῖος καί ἐξαλείφω τίς ἁμαρτίες σου ἕνεκεν τῆς ἀγαθότητός μου.
Καί αὐτός ὁ ἔνσαρκος Λόγος, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μέ τή θεϊκή του ἀγάπη μᾶς προτρέπει: «Δεῦτε πρός μέ πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, καγῶ ἀναπαύσω ὑμᾶς». (Ματθ. ἴα΄ 28). Ἡ πρόσκληση αὐτή βεβαίως ἀπευθύνεται σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Καί σ’ αὐτούς πού ἔχουν χάσει τήν ψυχοσωματική τους ὑγεία καί τό γνωρίζουν, ἀλλά καί σ’ ὅσους νομίζουν ὅτι τήν διατηροῦν... Καί ναί μέν, οἱ ποικίλοι Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, πάντοτε γιά νά κατηγοροῦν, κάτι θά τούς βάζει στό στόμα ὁ πατέρας τους. (Ὁ προαιώνιος ἐχθρός του ἀνθρώπου). Δέν μᾶς πειράζει. Ἄς λένε καί ἄς κοάζουν. Τόσο τό καλύτερο μάλιστα, ὥστε νά θριαμβεύει ὁλοένα καί περισσότερο ἡ ἀλήθεια, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι νά καταισχύνονται τήν κάθε φορᾶ.
Ἐμεῖς, ἔχοντας γνώση τῆς ἀδυναμίας μας, ἄς προσεγγίζουμε Αὐτόν πού «εἰδικότητά του» εἶναι τό ξεκούρασμα τῆς ψυχῆς. Ναί, τό αἴτημα τοῦ ἀνθρώπου, ἰδίως τοῦ σημερινοῦ, γιά ψυχοσωματική ὑγεία καί ζωντάνια, ἱκανοποιεῖται ἀπόλυτα ἀπό τόν Μεγάλο Ἰατρό, τόν Κύριο!
Καί γιά νά μήν ξεχνιόμαστε, τώρα μάλιστα πού βρισκόμαστε στό στάδιο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς: «Ὁ περίπατος ἀσκεῖ τό σῶμα, καί ἡ προσευχή τῆς ψυχή. Ἡ δέ νηστεία; Φυσικά καί τά δύο μαζί»!
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου