«Θὰ βγοῦν πράγματα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ποὺ ὁ νοῦς σας δὲν φαντάζεται» ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς Ἔλεγε ὁ γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ὀσιακὴς μνήμης ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ. «Σοὺ φτιάχνω μία ἐξαιρετική, πεντανόστιμη ὀμελέτα, ἀλλὰ ρίχνω καὶ μία κουτσουλιὰ μέσα. Τὴν τρῶς; Δὲν τὴν τρῶς, ἔχει μαγαριστεῖ ὁλόκληρη». Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, διὰ στόματος τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ Ἡ’ ὁ Παλαιολόγος, ἐπιζητοῦσε ἕνωση – ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ, «κανοναρχεῖ»: «Ὁ τῆς ὑγιοῦς πίστεως καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τὸ πᾶν λυμαίνεται». Μία «μικρὴ» ὑποχώρηση, μία ἐλάχιστη κηλῖδα, ἀνατρέπει ὅλη τὴν πίστη. Χριστούγεννα ἔρχονται σὲ λίγες μέρες. Στὰ σχολεῖα ἑτοιμαζόμαστε. Ἡ γιορτή, τὰ κάλαντα, τὰ ποιήματα. Προσμένουμε, δάσκαλοι καὶ μαθητές, τὴν συγκινητικότατη γιορτοῦλα μας. Ὑπάρχει, ὅμως, ἡ παραφωνία, ὁ σπίλος, ἡ «κουτσουλιά»: Τὰ βιβλία τῆς «γλώσσας», αὐτὰ τὰ περιοδικὰ ποικίλης – ἀνόητης ὕλης, ποὺ μᾶς φόρτωσαν οἱ νεογραικύλοι. Πέρυσι ἔγραψα γιὰ τὶς πομπὲς καὶ τὶς παραλυσίες τῶν βιβλίων τῆς Ε’ Δημοτικοῦ. Τὴν κακόψυχη μάγισσα «Φρικαντέλα» ποὺ μισοῦσε τὰ κάλαντα καὶ ἀποκαλεῖ «σκουπιδόπαιδα» τὰ παιδιὰ ποὺ πῆγαν νὰ τῆς τὰ ψάλλουν, γιὰ τὶς συνταγὲς μαγειρικῆς, ποὺ προτείνει τὸ ἄθλιο βιβλίο, ἀντὶ γιὰ τὴν γιορτὴ καὶ γενικὰ ὅλες τὶς νεοταξικὲς μαγαρισιές, ποὺ ἕνα μόνο πρᾶγμα θέλουν νὰ κρύψουν ἀπὸ τὰ Ἑλληνάκια: ὅτι τὰ Χριστούγεννα γιορτάζουμε τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, «σήμερον» καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Φέτος ἤθελα νὰ γράψω γιὰ τὰ Χριστούγεννα, ἀναφερόμενος, κυρίως, σ’ αὐτὰ τὰ χαζοχαρούμενα ἰδεολογήματα περὶ γιορτῆς τῆς εἰρήνης ἢ τῆς οἰκογένειας. Καὶ ὡς γνωστόν, τὰ Χριστούγεννα καθιερώθηκαν σὰν γιορτὴ τῆς οἰκογένειας, μετὰ τὴν διάλυσή της στὴν παραζαλισμένη Δύση, ἐνῷ σὰν γιορτὴ τῆς εἰρήνης οὔτε ὡς κακόγουστο ἀστεῖο δὲν στέκει. Δὲν ἔχουν τὸ Θεὸ τοὺς οἱ μακελλάρηδες τῆς οἰκουμένης… Τὶς ἡμέρες αὐτές μου φέρνει μία δασκάλα, συνάδελφος, τὸ βιβλίο γλώσσας τῆς Δ’ Δημοτικοῦ. Διαβάζω τὴν 8η ἑνότητα . Τίτλος: «Χριστὸς γεννᾶται». Πρῶτο κείμενο: «ἡ νύχτα τῆς γεννήσεως», ποίημα τοῦ Δροσίνη. Ἀπὸ κάτω ἡ εἰκόνα τῆς γέννησης, ἡ ὁποία εἶναι «λεπτομέρεια ἐπιτραχηλίου, δώρου τοῦ Γρηγορίου Βελλᾶ ἐκ Μελενίκου, στὴν Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπεδίου Ἁγίου Ὅρους, 2 Μαρτίου 1813». Ἐξαιρετικὰ ὅλα. Δεύτερο κείμενο: «Χριστουγεννιάτικα κάλαντα Κύπρου». Κι ἐδῶ ἄριστη ἡ ἐπιλογή. Στὴν ἑπόμενη σελίδα (50) τὸ «ἐπίπεδο πέφτει». Παραπομπὴ στὴν ἔφ. «ΤΟ ΒΗΜΑ», ἕνα κείμενο γιὰ τὶς χριστουγεννιάτικες κάρτες καὶ τὴν ἱστορία τους στὴ Δύση. Τέλος πάντων, μπῆκαν στὴ ζωή μας. Παροτρύνονται οἱ μαθητὲς νὰ φτιάξουν κάρτες. Στὸ ἑπόμενο κείμενο, «πέφτει ἡ κουτσουλιά», τὰ λύματα ποὺ λυμαίνονται τὴν «ὑγιὰ πίστη». Τίτλος τοῦ κειμένου: «Ἡ μπουγάδα τοῦ Ἀϊ-Βασίλη». Προσοχὴ στὰ κουτοπόνηρα ἢ πονηρὰ μηνύματα τοῦ ἀθλιουργήματος. Διαβάζω: «Σήμερα ὁ Ἀϊ-Βασίλης ξυπνᾶ ἀπ’ τὰ χαράματα. Ἔξι μόνο μέρες μένουν ὡς τὴν παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς κι ἕνα σωρὸ δουλειὲς τὸν περιμένουν». Μεταξὺ τῶν ἐργασιῶν ποὺ «τὸν περιμένουν» καὶ ἡ μπουγάδα. Παρατήρηση πρώτη: Ἔξι μέρες πρὶν ἀπὸ τὴν παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς εἶναι τὰ Χριστούγεννα. Τότε θὰ κάνει τὶς δουλειές του καὶ θὰ βάλει μπουγάδα; Βάζει μπουγάδα. Διαβάζω ἀπὸ τὸ βιβλίο γλώσσας Δ’ Δημοτικοῦ, τεῦχος β’, σελίδα 52: «Μετὰ ἀπὸ λίγο βγαίνει στὴν αὐλή, ν’ ἁπλώσει τὴν μπουγάδα του. Πρῶτα κρεμάει τὶς κάλτσες του, ὕστερα τὴ φανέλα του, τὸ μακρύ του σώβρακο, τὸ σκοῦφο του, τὸ πουκάμισο καὶ τελευταία τὸ σακάκι καὶ τὸ παντελόνι του». Ἔτσι ἀκριβῶς: «κρεμάει ὁ Ἀϊ-Βασίλης τὸ μακρύ του σώβρακο». (Τί γράφουμε! ὁ ἅγιος νὰ μᾶς συγχωρέσει). Οἱ ἀφόρητες αὐτὲς σαχλότητες προφανῶς γράφονται γιὰ τὸ περίεργο αὐτὸ ξωτικό, τὸ εὐτραφὲς καὶ γαστρίμαργο, ποὺ διαφημίζει τὸ ἀμερικάνικο… ψυκτικό. Τὸ κείμενο ὅμως ἀναφέρεται σὲ παιδιὰ βαπτισμένα, «τέκνα» τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας σέμνωμα καὶ καύχημα εἶναι ὁ οὐρανοφάντωρ ἅγιος Βασίλειος καὶ ὄχι σὲ Ἀμερικανάκια ποὺ περιμένουν τὴν δωρογεμὴ κάλτσα τοῦ «ἐξέρυθρου οἰνόφλυγος» σαντακλάους. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναφέρονται μὲ τέτοιες δυσφημιστικὲς καὶ ὑβριστικὲς φράσεις τὰ σχολικὰ βιβλία, γιὰ τὸν ἀσκητικότατο καὶ φιλανθρωπότατο ἅγιό της Ἐκκλησίας μας; Τὸν ἅγιο, ποῦ ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἐπιστήθιος φίλος του, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, λόγω τῆς κοσμοσυρροῆς τῶν εὐεργετηθέντων, κατὰ τὸ «ξόδι» του, ποδοπατήθηκαν ἄνθρωποι; Τίποτε δὲν σέβονται πιὰ οἱ κηφῆνες τῆς κακοηθείας καὶ τῆς ἀκολασίας; Πῶς τὰ παιδιὰ θὰ μάθουν νὰ σέβονται ὅσια καὶ ἱερά, ὅταν χλευάζονται μὲ τέτοιες χυδαῖες εὐτραπελίες οἱ ἅγιοί της Ὀρθοδοξίας; Ὁ γέροντας τῆς Καισαρείας, αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ γίνεται σήμερα στὸ σχολεῖο, συμβουλεύει νὰ ἀποφεύγουμε. Τὴν προβολὴ σ’ αὐτὴν τὴν ἡλικία, τὴν «εὔπλαστον», βλαβερῶν διηγήσεων καὶ νοσηρῶν προτύπων. Γράφει ὁ ταπεινὸς Ἱεράρχης; «Εὔπλαστον οὒν ἔτι οὖσαν καὶ ἁπαλὴν τὴν ψυχὴν καὶ ὡς κηρὸς εὔεικτον, ταῖς τῶν ἐπιβαλλομένων μορφαῖς ραδίως ἐκτυπουμένη, πρὸς πᾶσαν ἀγαθῶν ἄσκησιν εὐθὺς καὶ ἐξ ἀρχῆς ἐνάγεσθαι χρῆ…». («Ὄροι κατὰ πλάτος», ΕΠΕ 8, 258). Δηλαδή, «ἡ ψυχὴ πρέπει νὰ ὁδηγεῖται στὴν ἄσκηση κάθε ἀγαθοῦ ἔργου ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ὅποτε εἶναι ἀκόμη εὔπλαστη καὶ ἁπαλὴ σὰν τὸ κερὶ καὶ εὔκολα διαμορφώνεται σύμφωνα μὲ τὶς μορφὲς καὶ τὰ σχήματα, ποὺ παρουσιάζονται σ’ αὐτὴ ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ὁδηγούς της». Καὶ τώρα αὐτὸν τὸν ἅγιο, ποὺ ἀνάλωσε τὴ ζωὴ τοῦ παιδαγωγώντας τὴν νεότητα, τὸν βάζουμε ἐμεῖς τὰ ἀπολειφάδια τοῦ Γένους, νὰ πλένει χριστουγεννιάτικα τὸ σώβρακό του. Δὲν γέννησε αὐτὸς ὁ τόπος Παπαδιαμάντη, Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Παπαντωνίου, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν ἀριστουργήματα γιὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ θείαν γέννησιν ἢ γιὰ τὸν Ἀη- Βασίλη (ὅπως τὸ θεσπέσιο κείμενο τοῦ Κόντογλου «ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος» τὸ ὁποῖο ἐκπαραθυρώθηκε ἀπὸ τὰ βιβλία). Ὄχι. Αὐτοὶ ἔχουν τὸ «κουσοῦρι» νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἰδιότητα ἐπικίνδυνη, σκοταδιστική…. Κατὰ τὰ ἄλλα «ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ διὰ βίου μάθησης». (Αὐτὸ τὸ πομπῶδες εὐφυολόγημα «διὰ βίου» - κέλυφος ἔρημο ἐννοίας – ἡ δεύτερη λέξη του, περιέχει «ἰῶτα ἐν» περιττό. Ἂν τιτλοφοροῦνταν «διὰ βοῦ(ν)» μάθηση θὰ ἦταν σαφεστέρα ἡ διατύπωσις... ). Λασπόνερα καὶ ἀσέβειες στὰ σχολικὰ βιβλία, ποὺ θολώνουν τὸν νοῦ. (Στὸ τέλος τῆς ἑνότητας, γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ βιβλίο τῆς Δ’Δημοτικοῦ, παρατίθεται - τί ἄλλο - συνταγὴ γιὰ τὴν παρασκευὴ βασιλόπιτας. Ἡ ὅποια παιδευτικὴ ἀξία τῶν δύο πρώτων καλῶν κειμένων ἐξουδετερώνεται ἀπὸ τὰ νεοεποχήτικα ποὺ ἕπονται). Καὶ ὅταν θολώνει ὁ νοῦς καὶ μᾶς βρίσκει τὸ κακό, παροτρύνει ὁ Ἐλύτης, νὰ μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμὸ καὶ Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Γράφει ὁ ἅγιος τῶν γραμμάτων μας: «Νὰ παύσει ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας… Νὰ γίνει προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρια. Νὰ ἀσπασθεῖ καὶ νὰ ἐγκολπωθεῖ τὰς ἐθνικᾶς παραδόσεις. Νὰ μὴν περιφρονεῖ ἀναφανδὸν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθεῖ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴν νοθεύονται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἔθιμα… Νὰ μὴν χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα…». Ποῦ νὰ ‘βλέπε ὁ γέροντας τοῦ Γένους τὰ σημερινὰ μασκαριλίκια τῆς Παιδείας μας. Δὲν θὰ ἔγραφε γιὰ «συστηματικὴ περιφρόνησιν τῆς θρησκείας», ἀλλὰ γιὰ διωγμὸ καὶ διαπόμπευση τῆς πίστης. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου