Εἴμαστε σκλαβωμένοι. Θέλει Ἐπανάσταση, ὄχι κοινωνική, ἀλλὰ ἐθνική. Μία μέρα, νὰ ὁριστεῖ, ὅλος ὁ λαὸς νὰ ξεσηκωθεῖ, παντοῦ σ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Θὰ πεῖ κάποιος. Αὐτὰ εἶναι ἐξτρεμιστικά, ἀνατρεπτικά, ἀναρχικά. Ὅσο παρατείνεται ἡ ἐξουσία τῶν προδοτῶν ἡ Ἑλλάδα, ὁ λαός μας, κινδυνεύει, οἱ ἐχτροὶ ἀλυχτοῦν, μᾶς ἁλυσοδένουν μὲ συνθῆκες καὶ ὑπογραφὲς ποὺ σκλαβώνουν καὶ τὶς ἐπερχόμενες γενιές.
Γράφει Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκὶς
ὁ
«Οὐδεὶς μεθ’ ἠμῶν καὶ πάντες... μὲ θυμὸν». «Κανεὶς μαζί μας καὶ πάντες ἐναντίον μας»
Οἱ «ἔξι» τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς καὶ τραγωδίας γιατί καταδικάστηκαν σὲ θάνατο καὶ ἐκτελέστηκαν«πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι τρίς»; Τὸ πόρισμά της τότε Ἀνακριτικῆς Ἐπιτροπῆς, τῆς ὁποίας προϊστατο ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος, ὁ δικτάτωρ καὶ παπποὺς τοῦ σημερινοῦ ἀντιπροέδρου τῆς «ἑλληνικῆς» κυβερνήσεως, ὁ ὁποῖος βεβαίως δὲν εἶναι δικτάτωρ, ζητοῦσε τὴν παραπομπὴ στὸ δικαστήριο ὀκτὼ κατηγορουμένων μὲ τὴν κατηγορία τῆς «ἐσχάτης προδοσίας». Τελικῶς, στὴν περιβόητο «Δίκη τῶν Ἔξι», πλὴν τῶν Μ. Γουδὰ καὶ Ξ. Στρατηγοῦ, οἱ ὑπόλοιποι ἐκτελέστηκαν στὶς 28 Νοεμβρίου τοῦ 1922, γιὰ ἐσχάτη προδοσία. Ἐρωτῶ: οἱ σημερινοί, ὄχι μόνο «ἔξι», ἀλλὰ λεγεὼν προδοτῶν καὶ δοσιλόγων τί τέλος τοὺς ἁρμόζει νὰ ἔχουν;
Καὶ βέβαια, πλὴν τῆς ἐσχάτης προδοσίας, τὰ τωρινὰ ἀπολειφάδια μὲ τὸ κλεφτοκατσικάδικο ὕφος, πρέπει νὰ καταδικαστοῦν καὶ γιὰ ἕνα ἐπιπλέον «ἁμάρτημα»: τὴν ἐσχάτη βλακεία (Ἡ πρόταση εἶναι τοῦ καθ’ ἠμᾶς γραικυλομάστιγος Ζουράρι). Ἢ τουλάχιστον, ἀφοῦ χαριστεῖ ἡ ζωή, στὰ ποικιλώνυμα καθάρματα ποὺ ἐγκληματοῦν κατὰ τοῦ λαοῦ μας, ὁμιλῶ γιὰ τὴν κυβέρνηση, νὰ τοὺς φερθοῦμε, ὅπως φερόταν ὁ Μακρυγιάννης, στὰ ἄθλια ὑποκείμενα ποὺ... ἔβλαπταν τὴν πατρίδα: τοὺς ἔσπαζε στὸ ξύλο. Ἕλληνες, χαμένα κορμιά, «χασαπόσκυλα» τοὺς ἔδερνε, μὲ μεγάλο ζῆλο. (Τοὺς Τούρκους, μετὰ τὴν κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης, τοὺς φέρεται καὶ τοὺς μεταχειρίζεται πιὸ ἁπλά, ρωμαϊκά: τοὺς ἀποκεφαλίζει). Στὸ παρακάτω ἐπεισόδιο περιγράφει ὁ στρατηγός, μὲ τὴν ὅλο λεβεντιὰ καὶ ἀνδρεία γλώσσα του, τὸ ξυλοκόπημα ἑνὸς πολιτικάντη. Ἕνα ἀπὸ τὰ «κωλόπανα τῆς φατρίας», ὅπως θαυμάσια τους ὀνομάζει ἀλλοῦ:
«Ἀφοῦ εἴμουνα εἰς τὴν Ἀρκαδία, ἄκουγα τὸν προβοδον τῶν Ἀράπηδων, ντρεπόμουν νὰ καθήσω μὲ τὶς γυναῖκες, μὲ τριακόσιους ἄντρες διαλεχτοὺς ὀπούχα. Τὸ λέγω τὸν διοικητὴ τῆς Ἀρκαδιᾶς, νὰ τὸν ἀφήσω ἕναν ἀξιωματικὸν μὲ πενήντα ἀνθρώπους καὶ νὰ πάγω μὲ τοὺς ἄλλους εἰς τὴν ἀνάγκην τῆς πατρίδας. Μ’ ἀποκρίνεται: Δὲν ἔχεις νὰ πᾶς πουθενά, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἀπὸ κείνους ὁπού κατεβάζω κι ἀνεβάζω στρατηγούς. Εἴταν ἕνας μπαρμπέρης, φίλος του ἀρχηγοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τοῦ Πρωτοσύγκελου κι ἀλλουνῶν. Ἐγὼ ‘λεγα νὰ πάγω νὰ σκοτωθῶ μὲ τοὺς ὀχτρούς, αὐτὸς γύρευε νὰ μοῦ γκρεμίσει τὸν βαθμό μου. Τοῦ μίλησα γι’ αὐτό, τοῦ κακοφάνη. Εἶπε ἐνοὺ ἀνηψιοὺ τοῦ ὀποῦχε εἰς τὸ ψωμὶ καὶ γεμεκλίκια καὶ μᾶς τάκοψε. Πῆγα καὶ τὸν ἐπίασα καὶ τόδωσα ἕνα ξύλο διὰ πεθαμόν· κι ἂν δὲν πήδαγε ἀπὸ τὸ παλεθύρι κάτου ὁ διοικητής, δὲν ξέρω ἂν ἔμενε ζωντανός». Ἐξαιρετικό. Ἀκόμα λίγο καὶ θ’ ἀρχίσουμε νὰ φωνάζουμε: δώσ’ του κι ἄλλη μία τὸ παλιοτόμαρο.
Παρένθεση: Οἱ ἀποδοκιμασίες καὶ τὰ λοιπὰ λαμπρὰ ἐπεισόδια κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου εἶναι ἀνάσα παρηγοριᾶς καὶ σαφὴς ἔνδειξη ὅτι ὁ λαὸς μᾶς διατηρεῖ ψήγματα ἀρχοντιᾶς, ἂν καὶ ἐπλήγη ριζικὰ τὰ τελευταῖα χρόνια τὸ ἦθος του, ποὺ σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ὀνομάζεται φιλότιμο. Ἡ ἀρχέκακακος κεφαλή, τὰ κομματικὰ καθάρματα, τρόμαξαν, αἰσθάνθηκαν τὴν ἀνάσα τοῦ λαοῦ στὸ παχυλὸ σβέρκο τους. Δὲν πρόκειται γιὰ ἔκτροπα. Θὰ ἦταν ντροπὴ νὰ παρελαύνει ὁ λαός, τὴν ἡμέρα ποὺ τιμοῦνται αὐτοὶ ποὺ ὑπεράσπισαν τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία καὶ ἀξιοπρέπεια, ἐνώπιον αὐτῶν ποὺ προδίδουν σήμερα τὴν πατρίδα καὶ ποδοπατοῦν τὸ «ΟΧΙ». Ἐπέτειος σημαίνει ἐπανάληψη. Παρελαύνουμε γιὰ νὰ ἐπαναλάβουμε καὶ νὰ μιμηθοῦμε τὰ ἀνδραγαθήματα. Εἶναι σχολεῖο οἱ παρελάσεις, διδάσκουν. Ὁ ὡραῖος βηματισμός, ἡ ὁμοιόμορφη στολή, ποὺ παραπέμπει στὴν κοινότητα ἢ τὴν ἐνορία - προσέξτε τὴν πανέμορφη ὁμοιομορφία τῶν ἐθνικῶν ἐνδυμασιῶν- ὁ στρατός, οἱ νέοι, ὁ λαὸς καὶ νὰ προπορεύεται ἡ σημαία, τὸ σύμβολο τῆς ἑνότητας, δηλαδὴ ὅλοι μαζί, οἱ ἀγέννητοι καὶ οἱ νεκροί μας- εἴμαστε στὸ ἐμεῖς, ζῶντες καὶ τεθνεῶτες- γιὰ νὰ ἐπαναλάβουμε καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ μεγαλεῖο ἐκείνων τῶν μεγάλων στιγμῶν τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας.
Προδότες καὶ λυμεῶνες τῆς πατρίδας δὲν ἔχουν καμμιὰ δουλειὰ νὰ στέκονται σὲ ἐξέδρες ἐπισήμων, νὰ προεξάρχουν ἐθνικῶν ἐπετείων.
Ὁ Μακρυγιάννης κάτι τέτοια ὑποκείμενα τάδινε ξύλο γιὰ πεθαμόν. Πρέπει νὰ ἀντιδράσουμε ὡς Ἕλληνες.
Οἱ ἀπεργίες, οἱ ἀτέρμονες πορεῖες, τὰ πανὸ καὶ τὰ συνθήματα δὲν ἀρκοῦν πιά. Δὲν ἱδρώνει τὸ αὐτὶ κανενός. Ἡ πατρίδα καταστρέφεται, λεηλατεῖται, ἀτιμάζεται. Ὁ λαὸς μᾶς ἐξαθλιώνεται, δολοφονεῖται. Εἴμαστε σκλαβωμένοι. Θέλει Ἐπανάσταση, ὄχι κοινωνική, ἀλλὰ ἐθνική. (Γιὰ μειωμένη ἐθνικὴ κυριαρχία μιλοῦν οἱ Γερμανοὶ καὶ οὐδεὶς ἀπαντᾶ. Ἄρα συμφωνοῦν. Αὐτὸ ὀνομάζεται προδοσία). Μία μέρα, νὰ ὁριστεῖ, ὅλος ὁ λαὸς νὰ ξεσηκωθεῖ, παντοῦ σ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀστυνομία ἐνώπιον ἑκατομμυρίων δὲν θὰ ἀντιδράσει, γιατί κατανοεῖ τὴν ἐπικείμενη ἐξαφάνιση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Τὰ κουκουλοφόρα, δειλὰ ἀνθρωπάκια θὰ ἀντιμετωπισθοῦν μὲ τὴν προαναφερόμενη μακρυγιάννειο τακτική: Ἕνα γερὸ χέρι ξύλο «διὰ πεθαμόν». Τὰ ψοφοδεῖ πολιτικὰ ὑποκείμενα ἐν ριπὴ ὀφθαλμοῦ θὰ ἐξαφανιστοῦν, ψάχνοντας μέσον γιὰ διαφυγὴ στὸ ἐξωτερικό, ὅπου τους ἀναμένει τὸ κλεμμένο βιὸς τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τὰ πράγματα θὰ πάρουν τὸ δρόμο τους. Τὰ περὶ ἀναρχίας, ἀσυδοσίας καὶ καταστροφῆς, ἂς τὰ ποῦν οἱ τηλεγλεῖφτες τρεμοπρετεντέρηδες μεταξύ τους καὶ στὸ «παχὺ ἔντερο» τῆς ἀντιπροεδρίας. Εἶναι σίγουρο ὅτι καὶ ἄλλοι λαοὶ τῆς Δύσης ποὺ ὑποφέρουν καὶ καταβυθίζονται στὴν ἀνεργία καὶ τὴν (τεχνητὴ) φτώχεια, θὰ ξεσηκωθοῦν. Θὰ πεῖ κάποιος. Αὐτὰ εἶναι ἐξτρεμιστικά, ἀνατρεπτικά, ἀναρχικά. Πῶς νὰ διαλυθεῖ τὸ κράτος; Ὅσο παρατείνεται ἡ ἐξουσία τῶν προδοτῶν ἡ Ἑλλάδα, ὁ λαός μας, κινδυνεύει, οἱ ἐχτροὶ ἀλυχτοῦν, μᾶς ἁλυσοδένουν μὲ συνθῆκες καὶ ὑπογραφὲς ποὺ σκλαβώνουν καὶ τὶς ἐπερχόμενες γενιές. Τὸ Σύνταγμα ποδοπατεῖται, καταστρατηγεῖται. Εἶναι ὑπέρτατος νόμος, ἱερὴ παρακαταθήκη τῶν προγόνων μας ὅτι «ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δικαιοῦνται καὶ ὑποχρεοῦνται νὰ ἀντιστέκονται μὲ κάθε μέσο ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ καταλύσει μὲ τὴν βία». Τὰ Μνημόνια, τὰ «κουρέματα», ἡ διαρπαγὴ τοῦ ἐναπομείνοντος δημόσιου πλούτου, ἡ καταλήστευση τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας, ἡ ἐξάρτηση καὶ ἡ ὑποτέλεια στοὺς φραγκογερμανούς, ὅλα αὐτὰ κι ἄλλα κρυφὰ ποὺ πράττουν τιποτένιοι καὶ ἀσήμαντοι πολιτικάντηδες, ποῦ ἐξελέγησαν ψευδόμενοι, ἐξαπατώντας τὸν λαό, τί εἶναι; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι βίαιη κατάλυση τοῦ Συντάγματος; «Ὅλες οἱ ἐξουσίες πηγάζουν ἀπὸ τὸν Λαό, ὑπάρχουν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ τοῦ Ἔθνους καὶ ἀσκοῦνται ὅπως ὁρίζει τὸ Σύνταγμα».
Ἐφ’ ὅσον ὅλες οἱ τρισαθλιότητες τῶν νῦν νάνων καὶ ἀρλεκίνων πηγάζουν ἀπὸ τὸ ΔΝΤ καὶ τὶς λοιπὲς συμμορίες, κατὰ τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ Ἔθνους, ὀφείλουμε νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ «κάθε μέσο». Ἀρκεῖ ὁ ἐξευτελισμός μας. «Οἱ ξένοι θὰ μᾶς φάγουν ὡς γλάροι», ἂν τοὺς ἀφήσουμε νὰ βυσσοδομοῦν.
Καὶ «δὲν εἲν’ εὔκολες οἱ θύρες
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλή».
Στὴν παράδοσή μας ἕνα πράγμα ξέρουμε:
«Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ
Παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου