Τὸν ἀξέχαστο γιὰ μένα καὶ τὴν οἰκογένειά μου Νοέμβριο τοῦ ἔτους 2003, μάθαμε ὅτι ὁ πατέρας μου ἔχει καρκίνο στὸν πνεύμονα καὶ στὸν ἐγκέφαλο ἔξι μεταστάσεις. Ὁ γιατρὸς μᾶς πληροφόρησε ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι γύρω στὴ μία ἑβδομάδα... Εἶχαν προηγηθεῖ ἐξετάσεις βέβαια καὶ ἀκόμα καὶ τώρα ποὺ τὸ γράφω δὲν μπορῶ νὰ ἔρθω πάλι σ' αὐτὴ τὴ θέση καὶ νὰ αἰσθανθῶ τὸ ἴδιο συναίσθημα. Εἴμασταν ὅλοι τρομερὰ θλιμμένοι (ἐγώ, ἡ μητέρα μου καὶ οἱ δύο μου ἀδελφές). Μέχρι ποὺ κάποιος οἰκογενειακὸς φίλος μας εἶπε νὰ τὸν πᾶμε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν Ἄγ. Νεκτάριο στὸ Λαύριο τῆς Καμάριζας. Ἐκεῖ ποὺ λέτε ὁ Ἡγούμενος (Νεκτάριος ἐπίσης) τὸν σταύρωσε καὶ μετὰ ἀπὸ προσευχὴ τοῦ ἴδιου καὶ τοῦ πατέρα μου μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Ἄγ. Νεκταρίου ἐπέστρεψε στὴν Ἀθήνα.
Καὶ περιμέναμε τὸ δυσάρεστο... πέρασαν ἂν θυμᾶμαι καλὰ 2 μῆνες ὥσπου ὑπεβλήθη στὶς ἴδιες διαδικασίες ἐξετάσεων. Ὅταν πήγαμε στὸ γιατρὸ μέσα στὸ γραφεῖο τοῦ ἦταν ὁ ἴδιος, ὁ βοηθὸς τοῦ γιατροῦ, ὁ πατέρας μου, ἡ μητέρα μου κι ἐγώ... Ὁ γιατρὸς κρατοῦσε τὴν ἀξονικὴ - ἀκτινογραφίες στὰ χέρια του καὶ εἶπε...
στὰ ἀγγλικὰ στὸν βοηθό του γιὰ νὰ μὴν καταλάβει ὁ πατέρας μου «στὸ brain (κεφάλι) δὲν ὑπάρχει τίποτα, καὶ τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸν πνεύμονα... οἱ ἐξετάσεις καθαρές...»
Δὲν τὸ πιστεύαμε...
Ὁ πατέρας μου ποτὲ δὲν πόνεσε σωματικὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀρρώστια, δὲν μᾶς παραπονέθηκε ποτὲ γιὰ τίποτα ὅλη αὐτὴ τὴν δύσκολη περίοδο καὶ δίπλα στὸ κρεβάτι τοῦ πάνω στὸ κομοδίνο εἶχα βάλει τὸ φίλο του... τὸν Ἄγ. Νεκτάριο ποὺ τὸν πρόσεχε... καὶ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ....!!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΓΙΕ ΝΕΚΤΑΡΙΕ.
Σίνη Ἀμαλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου