«Ἐπώνυμοί» της πολιτικῆς, τῆς δημοσιογραφίας, τῆς «κουλτούρας» καὶ τοῦ θεάματος, δηλώνουν παγανιστές!

Ἡ σύγχρονη παγκόσμια νεοπαγανιστικὴ λαίλαπα χρήζει ἰδιαίτερης ἐπιστη­μονικὴς διερεύνησης. Ἡ ὁρμὴ αὐτοῦ του παράδοξου (παρὰ)θρησκευτικοῦ καὶ σα­φέστατα ἀποκρυφιστικοῦ φαινομένου προκαλεῖ κατάπληξη σὲ κάθε σκεπτό­μενο καὶ προβληματιζόμενο ἄνθρωπο. Ἐρωτηματικὰ ἐγείρονται γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν ἀνατολὴ τοῦ 21ου αἰώνα, στὴν ἐποχὴ τῆς πνευματικῆς (ὑποτίθεται) ἀπε­λευθέρωσης καὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου, εὐδοκι­μοῦν μορφὲς θρησκευτικοῦ καὶ πνευματι­κοὺ πρωτογονισμοῦ, μὲ κύρια ἔκφανση τὸν παγανισμό.

Κατάπληξη ἐπίσης προκαλεῖ τὸ γεγο­νὸς ὅτι πρωτοπόροι του νεοπαγανιστικοῦ κινήματος τυχαίνει νὰ προέρχονται ἀπὸ πρώην μαρξιστικὲς τάξεις καὶ μάλιστα πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶχαν θητεύσει στὴν ἀνένταχτη ἀναρχικὴ ἀριστερά! Αὐτὸ δὲν σημαίνει βέβαια πὼς δὲν ὑπάρχουν νεοπαγανιστὲς ἄλλων πολιτικοκοινωνι­κῶν ἰδεολογιῶν. Ἂν πάρουμε γιὰ παρα­δειγμα τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα θὰ διαπιστώσουμε πὼς οἱ ἐννέα στοὺς δέκα παράγοντες τῶν πολυπληθῶν νεοπαγανιστικῶν ὁμάδων προέρχονται ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς μαρξιστικῆς ἀριστερᾶς.

Ἡ ἐξήγηση δὲν εἶναι δύσκολη. Ὅποιος γνωρίζει ἐλάχιστα στοιχεῖα κοινωνιολο­γίας, ἀνθρωπολογίας καὶ πολιτικῆς ἐπι­στήμης μπορεῖ εὔκολα νὰ ἑρμηνεύσει τὴ...

 σύγχρονη ἐκφυλιστικὴ μετάλλαξη τῆς μαρξιστικῆς ἰδεολογίας σὲ νεοπαγανιστικὴ θρησκευτικότητα καὶ νεοειδωλολατρικὴ μεταφυσικὴ πίστη.

Θὰ περιττολογούσαμε ἂν ἀναφέραμε ἐδῶ τὴν χιλιοειπωμένη ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τοῦ θρη­σκευτικὸ ὂν[1]. Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ κανένας ἀπόλυτα ἄθεος, γιατί στὴν περίπτωση τῆς ἀθεΐας, ἡ θρησκευτικότητα βρίσκε­ται σὲ λανθάνουσα κατάσταση, τὴ θέση τῆς ὁποίας ἔχει καταλάβει κάποια ἄλλη πίστη.

Ἄλλωστε ὅπως εἶχε ἀποφανθεῖ ὁ μεγάλος ἀνθρωπολόγος J. Quatrefages  «ἡ ἀθεΐα τυγχάνει ἀνώμαλος καὶ παθολο­γικὴ κατάσταση τῆς Ψυχῆς»[2]. Ὁ δυτι­κοευρωπαϊκὸς ὀρθολογισμός, τοῦ ὁποίου γνήσιο τέκνο ὑπῆρξε ὁ μαρξισμός, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ ὑποκατάστατο με­ταφυσικὴς πίστης τοῦ νόθου δυτικοευρωπαϊκοῦ «χριστιανισμοῦ».

Δὲ χρειάζεται πολλὴ σκέψη νὰ καταλάβει κάποιος πὼς στὸν ὀρθολογιστικὸ παραλογισμό, τὴν πίστη στὸ Θεὸ ἔχει πάρει ἡ πίστη στὸ ἀνθρώπινο μυαλό. Τρανταχτὸ παράδειγμα ἡ ἵδρυση τῆς θρησκείας τοῦ «Ὀρθοῦ Λόγου» ἀπὸ τοὺς «διαφωτιστὲς»-πρωτεργάτες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης!

Ἀλλὰ καὶ ὁ μαρξισμὸς δροῦσε στὴν οὐσία ὡς βαθύτατη μεταφυσικὴ πίστη. Ο Ν. Μπερντιάεφ εἶχε ἀποδείξει πὼς ἡ μαρξιστικὴ ἰδεολογία «κατέχει ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ μίας θρησκείας»[3].

Ἐπίσης ὁ R. Aron ἀποκαλεῖ τὸν μαρξισμὸ «κοσμικὴ θρησκεία»[4]. Ἡ ὑλιστικὴ ἰδεολογία δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο ἀπὸ ἀντίποδας πνευματικῆς πίστης. Ἡ μαρξιστικὴ πίστη στὴν «μοναδικότητα» τῆς ὕλης προέτρεχε παρασάγγες τῆς πραγματικῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας γιὰ τὴ φύση τῆς ὕλης, ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, δὲ μπόρε­σε νὰ δώσει ὡς τώρα ἀπάντηση τί εἶναι πραγματικὰ ἡ ὕλη!

 Ἡ βαθύτατη πίστη στὸν οὐτοπιστικὸ κομμουνιστικὸ «πα­ράδεισο» ἀγγίζει τὰ ὅρια ἑνὸς νοσηροῦ μεταφυσικοῦ μεσσιανισμοῦ. Τὰ κομμου­νιστικὰ κόμματα ὀργανώθηκαν πάνω σὲ σχήματα θρησκευτικὰ μὲ ἱεραρχικὲς δομὲς δίκην ἱερατικῶν τάξεων. Ὁ γενι­κὸς γραμματέας εἶχε πάρει τὴ θέση τοῦ ἀρχιερέα - πάπα.

Ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπή, τὴ σύνοδο τῶν ἱεραρχῶν. Τὰ κομματικὰ συνέδρια, τὴ θέση τῶν οἰκουμενικῶν συ­νόδων. Οἱ ἀποφάσεις τους, τὴ θέση τῶν θρησκευτικῶν δογμάτων. Τὰ μαρξιστικὰ συγγράμματα, τὰ ἱερὰ βιβλία.

Τὰ περιφε­ρειακὰ κομμουνιστικὰ κόμματα λειτουρ­γοῦσαν ὡς παπικὲς «νουτσιατοῦρες». Ἡ ἀναγκαστικὴ ἐκτέλεση τῶν ἀποφάσεων τοῦ κόμματος εἶναι ἀντιγραφὴ τῶν με­σαιωνικῶν παπικῶν «ἱερῶν ἐξετάσεων». Τὴν προσκύνηση τῶν ἱερῶν λειψάνων ἀντικατέστησε ἡ προσκύνηση τῆς μού­μιας τοῦ Λένιν. Ἡ δουλικὴ προσήλωση στὸ κόμμα ἀπὸ τὰ στελέχη καὶ τὰ μέλη καὶ ἡ ἐκτέλεση ἀποφάσεων χωρὶς ἀν­τίρρηση καὶ κριτικὴ ὑποδηλώνει σαφῶς θρησκευτικὴ ὑποταγή. Μάλιστα ὁ Jules Monnerot ἀποκαλεῖ τὸν μαρξισμό: «Ἰσ­λὰμ τοῦ 20ου αἰῶνος»[5]. Ἂς συγκρίνει, τέλος, κάποιος τὴ δομὴ τῆς παναίρεσης τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβὰ» καὶ αὐτὴ τῶν κομμουνιστικῶν κομμάτων καὶ θὰ δεῖ τὴν ἀπόλυτη ταύτισή τους.

Ὅμως, τόσο ὁ θεωρητικὸς μαρξισμός, ὅσο καὶ ὁ ἐφαρμοσμένος στὶς κομμουνι­στικὲς χῶρες, κατέρρευσε στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἀφάνταστων πνευματικῶν, πολιτι­κῶν καὶ κοινωνικῶν προβλημάτων ποὺ συσσώρευσε στὴν ἀνθρωπότητα. Ἐπῆλθε, σύμφωνα μὲ τὸν νομπελίστα φυσικὸ W. Heisenberg  «ὁ θάνατος τῆς αὐταπά­της»[6].

Οἱ λαοὶ ποὺ ἐγκατέλειψαν τὴν ἐφαρμοσμένη μαρξιστικὴ ἰδεολογία βγή­καν ρακένδυτοι ἀπὸ αὐτή. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἁπανταχοῦ της γὴς ἰδεολόγοι μαρξιστὲς διαπίστωσαν ξαφνικὰ πὼς ἡ μαρξιστική τους πίστη, ἡ ὁποία εἶχε γι' αὐτοὺς χαρακτήρα «μεταφυσικό», ἀπὸ κυρίαρχη ἰδε­ολογία, τέθηκε στὸ περιθώριο καὶ ἔγινε ὄνειδος, γιατί ἀποδείχτηκε περίτρανα πὼς ὄχι μόνο «ἐπιστημονικὴ» δὲν ἦταν, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο, μία οὐτοπία καὶ τὸ χει­ρότερο: μία βαθιὰ ἀπάνθρωπη θεωρία καὶ πρακτική, γνήσιο τέκνο τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ ὀρθολογισμοῦ. Ἄλλωστε κατὰ τὸν Ἄρθουρ Κέσλαιρ ὁ μαρξισμὸς εἶναι «κράμα σκόπιμης ἀπά­της καὶ γνήσιας μανίας καταδιώξεως»[7].

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πρώην μαρξιστὲς ἔμει­ναν «ἄστεγοι» ἰδεολογικά. Βρέθηκαν ξαφ­νικὰ σὲ τρομερὸ ὀντολογικὸ κενό, γιατί ἡ μαρξιστικὴ ἰδεολογία γέμιζε τὸ κενό της ἔμφυτης θρησκευτικῆς τους πίστης.

Αὐτὴ ἦταν γι' αὐτούς, χωρὶς νὰ τὸ αἰσθάνον­ται, ἡ θρησκεία τους. Γι' αὐτὸ ἐνοίωσαν ἄμεση τὴν ἀνάγκη νὰ γεμίσουν τὸ τρομερὸ ὑπαρξιακό τους κενό. Ἡ ἀφάνταστη ἀθεϊστικὴ πλύση ἐγκεφάλου, ποὺ εἶχαν ὑποστεῖ γιὰ δεκαετίες ὁλόκληρες, τοὺς ἐμπόδιζε νὰ γίνουν χριστιανοί, γιατί μέσα ἀπὸ τὴν ἀντιχριστιανικὴ προπαγάνδα, ὁ Χριστιανισμὸς ἦταν γι' αὐτοὺς ἡ «χει­ρότερη μορφὴ πνευματικῆς καταπίε­σης τῆς ἀνθρωπότητας», τὸ «χειρότερο ὄπιο τῶν λαῶν».

Ἡ προσοχὴ τοὺς στράφηκε λοιπὸν ἄλλου. Ἀναζήτησαν χῶρο συγγενῆ μὲ τὶς ἰδεολογικές τους καταβολές. Υἱοθέτησαν τὸ «θρησκευτικὸ» ὑπόβαθρο τῶν περιθωριακῶν κύκλων τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρώπης, δηλαδὴ τὶς φυσιολατρικὲς καὶ φιλοπαγανιστικὲς προτιμήσεις τῶν διαφόρων περιθωριακῶν ὁμάδων καὶ τῶν χίπις, οἱ ὁποῖες λειτουργοῦσαν ὡς «ἐπανάσταση» στὸ ὑποκριτικὸ πνευματικὸ καὶ ἄδικο κοινωνικὸ κατεστημένο. Εἶναι γνωστὲς ἤδη ἀπὸ τὶς δεκαετίες τοῦ 1960 καὶ 1970 οἱ τοιούτου εἴδους καλλιέργειες στοὺς κύκλους αὐτούς, τὶς ὁποῖες πῆραν μὲ τὴ σειρά τους ἀπὸ τοὺς ἀμερικανοὺς καὶ εὐρωπαίους ἀποκρυφιστές.

Δὲν θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ λησμονοῦμε ὅτι στοὺς κύκλους τῶν εὐρωπαίων ἀστῶν στοὺς χρόνους τοῦ διαφωτισμοῦ καὶ ἀργότερα διαπιστώνουμε μία ἰσχυρὴ ροπὴ πρὸς τὴν φυσιολατρία καὶ τὴν ἀναγέννη­ση τοῦ ἀρχαίου παγανισμοῦ.

Εἶναι πιὰ γνωστὸ πὼς μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ φιλοπαγανιστικὸ κλίμα ξεπήδησε καὶ ὁ ἀκραῖος νεοπαγανισμὸς ποὺ εἶναι ὁ σατανισμός, μὲ ὅλες τὶς παραλλαγές του. Τὸ ὑπόβαθρο λοιπὸν ὑπῆρχε, τὸ βρῆκε ἕτοιμο ὁ καταρ­ρέων μαρξισμός.

Μόνο ποὺ ἐδῶ ἔχουμε τὴ «μεγάλη συνάντηση» τῶν δίδυμων τέκνων τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ὀρθολογισμοῦ, τοῦ ἀστισμοῦ καὶ τοῦ μαρξισμοῦ, σὲ κοι­νῆ «πνευματικὴ τράπεζα», τὸν ἀποκρυφιστικὸ νεοπαγανισμό! Παρατηροῦμε μὲ ἔκπληξη σὲ ἑλληνικὲς παγανιστικὲς ὁμάδες, πρώην ἀδίστακτοι ἐχθροί, ἀστοὶ καὶ μαρξιστές, νὰ ντύνονται ὁμοὺ χλαμύδες καὶ νὰ τελοῦν «ἐν ὁμονοία» καὶ πλήρη σύμπνοια τὶς παγανιστικές τους τελετουργίες!Ἡ παγανιστικὴ «θρησκευτικότητα» ἱκανοποιεῖ πλήρως τὶς ὑλιστικὲς καὶ εὐδαιμονιστικὲς καταβολὲς καὶ τοὺς ὁραματισμοὺς τῶν ἀστομαρξιστῶν, γιατί δὲν εἶναι καὶ τόσο δύσκολο νὰ εἶναι κάποιος παγανιστὴς στὸ θρήσκευμα.

Ὄχι μόνο δὲ ζητᾶ ὁ παγανισμὸς καμιὰ σοβαρὴ ὑποχρέωση ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς του, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο δίνει ἀπόλυτη ἐλευθερία στὴν ἰκανο­ποίηση κάθε ἡδονιστικῆς ἀπόλαυσης. Ἡ θωπεία ὅλων τῶν ταπεινῶν ὁρμέμφυτων εἶναι ἡ κοινὴ συνισταμένη ὅλων ἀνεξαιρέ­τως τῶν ἀρχαίων καὶ νέων παγανιστικῶν θρησκευμάτων, τὰ ὁποία ὅλα ἔχουν τὴ δική τους «Ἀφροδίτη» καὶ τὸν δικό τους «Βάκχο».

Ἡ ἠθική, ὅπως ἔχει διαμορφω­θεῖ στὸ πανανθρώπινο καὶ διαχρονικὸ σύ­στημα ἀξιῶν, βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὴν παγανιστικὴ «ἠθική», ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπὸ τὰ πρότυπα τῶν διεφθαρμένων καὶ ἀνήθικων θεοτήτων τοὺς[8]. Ἡ μαρξιστικὴ ἐπίσης «ἠθική», ὅπως αὐτὴ εἶναι κατα­γραμμένη στὰ κλασσικὰ μαρξιστικὰ βιβλία, καὶ τὸ χειρότερο, ὅπως βιώθηκε γιὰ ἑβδομήντα καὶ πλέον χρόνια, ὅπου ἐπικράτησε ὁ κομμουνισμός, δὲ διαφέρει οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴν παγανιστικὴ «ἠθική», ἀφοῦ «χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται».Ὁ μαρξισμὸς μεταλλάχτηκε σὲ νεο­παγανισμό. Ἡ μετάλλαξη ἦταν εὔκολη, γιατί ἡ οὐσία τῶν δύο μεγεθῶν ἦταν ἴδια καὶ μόνο ὁρισμένοι ἐξωτερικοὶ τύποι χρειάστηκε νὰ τροποποιηθοῦν. Τὴ θέση τῆς «κοσμικῆς θρησκείας» τῆς μαρξι­στικῆς ἰδεολογίας πῆρε ἡ παγανιστικὴ ὁμάδα. Τὴ θέση τῆς θεοποιημένης ὕλης πῆρε ἡ θεοποιημένη φύση.

Τὴ θέση τοῦ ὁράματος τοῦ «κομμουνιστικοῦ παραδεί­σου» πῆρε τὸ δράμα τοῦ «πολυθεϊστικοῦ παραδείσου», ὁ ὁποῖος θὰ συντελεστεῖ ὅταν μπεῖ στὸ περιθώριο ὁ «κακὸς» Χριστιανισμός. Τὴ θέση τῶν θεωρητικῶν του μαρξισμοῦ πῆραν οἱ ἱερεῖς, οἱ ἱεροφάντες καὶ οἱ μάντεις τοῦ παγανισμοῦ. Τὰ μαρξιστικὰ δόγματα τὰ ἀντικατέστη­σαν τὰ βιβλία τῶν «σοφῶν» ἀρχαίων καὶ νέων παγανιστῶν.

 Μέ­σα στὰ κείμενά τους, στὰ ποικιλώνυμα περιοδικά τους καὶ στὶς δαιδαλώδεις ἰστοσελίδες τους, ἀφήνουν νὰ φανοῦν ὁλοκάθαρα τὰ μαρξιστικά τους καταλοι­πα. Δὲν εἶναι ἐπίσης λίγοι ἐκεῖνοι, ἀπὸ τοὺς «ἐπώνυμούς» της πολιτικῆς, τῆς δημοσιογραφίας, τῆς «κουλτούρας» καὶ τοῦ θεάματος, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν (μάλ­λον ἀνῆκαν) στὴ μαρξιστικὴ ἰδεολογία, καὶ δηλώνουν ἀπροκάλυπτα θιασῶτες τοῦ παγανισμοῦ! Ἀπὸ ἄθεοι ἰδεολόγοι μαρξιστὲς μεταλλάχτηκαν ξαφνικὰ σὲ θρήσκους, λάτρεις τῶν παγανιστικῶν θεῶν!

 Τὴν προσωπολατρία ἀντικατέστησε ἡ προγονολατρεία καὶ ἡ ἀρχαιολαγνεία. Τὸ ταξικὸ μαρξιστι­κὸ μίσος ἔγινε θρησκευτικὸ μίσος κατὰ τοῦ «δολοφονικοῦ ἐβραιοχριστιανικοῦ δόγματος» τὸ ὁποῖο, κατ' αὐτούς, «ἀφοῦ δολοφόνησε τοὺς πατέρες, τοὺς ἀρχαί­ους παγανιστὲς προγόνους, ἐπικράτη­σε καὶ εἰσήγαγε τὴν ἀνθρωπότητα σὲ ἕναν δισχιλιετὴ μεσαίωνα». Διαβάζον­τας κάποιος δηλώσεις συγχρόνων φανα­τικῶν παγανιστῶν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, εἶναι σὰν νὰ μελετᾶ ἀντιχριστιανικὲς με­γαλοστομίες τῶν πρώιμων ὀκτωβριανῶν κομμουνιστῶν, οἱ ὁποῖοι διατείνονταν ὅτι «θὰ διορθώσουν τὰ σφάλματα τοῦ Διοκλητιανοῦ»[9]!

Εἶναι ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας πὼς οἱ πολυποίκιλες μορφὲς τοῦ κακοῦ ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο καὶ ἀντιστέκονται σθεναρὰ στὴν ἐπικράτηση τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ, «ὡς ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ τῆς γὴς» (Μάτθ. 6, 9), εἶναι τὰ κεφάλια τοῦ ἰδίου πολυκέφαλου θηρίου, ὅμοιου μὲ τὴ Λερναία Ὕδρα τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας, τῆς ὁποίας, στὴ θέση κάποιου κομμένου κεφαλιοῦ τῆς ξεφύτρωνε ἄλλο, τὸ ἴδιο ἐπικίνδυνο μὲ τὸ προηγούμενο.

 Γιά μας, πατέρας καὶ κα­θοδηγητὴς τοῦ κακοῦ εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος σχηματίζει διάφορους -ἰσμούς, ὡς ὁμάδες κρούσης κατὰ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, στὴν προσπάθειά του νὰ ματαιώσει τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου.

Ἡ ἐκφυλιστικὴ μετάλλαξη τοῦ «ἄθεου» μαρξισμοῦ σὲ νεοπαγανιστικὴ θρησκευτικὴ πίστη φανερώνει περίτρανα τὸν ἰσχυρισμό μας ὅτι ὁ νεοπαγανισμὸς εἶναι τὸ νέο «κεφάλι» τῆς σύγχρονης νοητῆς Λερναίας Ὕδρας, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα «Νέα Ἐποχὴ» καὶ ποὺ φύτρωσε στὴ θέση τοῦ «κομμένου κεφαλιοῦ», τοῦ μαρξισμοῦ!

[1]Βλέπε: Πλούτ. Ἠθικά, Πρὸς Κωλώτην 31D-E.

[2] ΘΗΕ, τόμ. 6, στ. 537.

[3] Ν. Μπερντιάεφ, «Βασίλειο τοῦ Πνεύματος καὶ Βα­σίλειο τοῦ Καίσαρος», μέτ. Β. Τ. Γιούλτση, Θὲσ/νίκη 1971, σέλ. 147.

[4] Ν. Βασιλειάδη, «Τὸ Λυκόφως τοῦ Μαρξισμοῦ», Ἀθήνα 1981, σέλ.179.

[5] J. Monnerot, «Sociology and psychology of Commu­nism» Boston 1953, σέλ. 20.

[6] Ν. Βασιλειάδη, μνήμ. ἔργο, σέλ. 188.

[7]Ν. Βασιλειάδη, μν. ἔργ., σέλ. 184.

[8] Βλ. M. Augee, “La Genie du paganisme”, Paris 1982.

[9] «Ἀντιθρησκευτικός», Ρωσικὸ περιοδικό, 1938.

anavaseis.blogspot.com