Β΄ Κυριακή τοῦ Ματθαίου

Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

  (Μάτθ. Δ΄ 18-23)

Συγκινητικὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ ἡ περιγραφὴ τῆς κλήσεως τῶν πρώτων μαθητῶν.

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος καταγράφει στὸ Ἱερὸ κείμενο ποὺ θὰ ἀκουστεῖ τὴν Κυριακὴ στὴ Θεία Λειτουργία, τὸ πῶς ὁ Κύριος, ἐνῶ περπατοῦσε κοντὰ στὴ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, συναντᾶ καὶ προσκαλεῖ κοντὰ τοῦ τοὺς πρώτους μαθητές του. Τοὺς Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν καὶ τοὺς υἱοὺς Ζεβεδαίου, Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην.

Ὁ Ἰησοῦς ἤδη ξεκίνησε τὸ κοσμοσωτήριο ἔργο Του καὶ περιοδεύει ὅλη τὴν περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας, διδάσκοντας τὴ θεία τοῦ διδασκαλία στὶς συναγωγές. Στοὺς χώρους αὐτοὺς τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μελέτης τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, κηρύττει τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα, ὅτι πλησίασε ὁ χρόνος τῆς πνευματικῆς Βασιλείας ἡ ὁποία θὰ ἔφερνε στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀπολύτρωση καὶ τὴ χαρὰ ποὺ διψᾶ ὁ ἄνθρωπος. Καὶ φυσικὰ μαζὶ μὲ τὸ ζωντανό του λόγο, θεράπευε κάθε εἶδος ἀσθένειας καὶ...

 ἀδιαθεσίας μεταξύ του λαοῦ.

Πολλὰ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ τονίσει στὴν ὄμορφη Εὐαγγελικὴ περικοπή, τὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ μελετήσουμε καὶ νὰ δοῦμε τὸ βάθος καὶ τὸ ὕψος τῆς περιγραφῆς ποὺ παρουσιάζει.

Θὰ σταθοῦμε ὅμως μόνο σὲ μία φράση τοῦ Ματθαίου ἡ ὁποία ἔχει νὰ κάνει ὄχι μόνο μὲ τοὺς πρώτους μαθητές, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν κάθε ἕνα ἀπὸ ἐμᾶς. Καὶ ἡ χαρακτηριστικὴ αὐτὴ φράση εἶναι: «οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα, ἠκολούθησαν αὐτῶ.» (Μάτθ. Δ΄ 20)  Δήλ. Αὐτοὶ (ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἀνδρέας), ἀμέσως ἄφησαν τὰ δίκτυα καὶ τὸν ἀκολούθησαν. Ὅπως ἐπίσης παρόμοια εἶναι καὶ ἡ φράση ποὺ ἀναφέρεται στοὺς Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη, «οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν, ἠκολούθησαν αὐτῶ.» (Μάτθ. Δ΄ 22) Δήλ. Αὐτοὶ παρευθὺς ἄφησαν τὸ πλοῖο καὶ τὸν πατέρα τους καὶ ἀκολούθησαν τὸν Ἰησοῦ.

Δὲ γνωρίζω φίλοι μου ἂν μᾶς ἔχει περάσει ἀπὸ τὸ νοῦ ἡ σκέψη ὅτι παρόμοια πρόσκληση ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, ἔχουμε λάβει καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Μὰ θὰ πεῖτε. Ὥστε ἔχουμε κληθεῖ καὶ ἐμεῖς νὰ γίνουμε Ἀπόστολοι; Ὄχι. Δὲν πρόκειται περὶ αὐτῆς τῆς εἰδικῆς κλίσεως τὴν ὁποία ἔλαβαν οἱ ψαράδες τῆς Γαλιλαίας. Αὐτὴ εἶναι μοναδικὴ κλήση, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στὴν Πρὸς Ἐφεσ.  ἐπιστολὴ Β΄ 20: «ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίω τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» δήλ. Ἔχετε οἰκοδομηθεῖ ἐπάνω στὸ θεμέλιο, ποὺ εἶναι οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Προφῆτες, ἐνῶ ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ γι’ αὐτὸν ἀκόμα τὸ λόγο, ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας, ἐκτὸς τῶν ἄλλων εἶναι καὶ Ἀποστολική: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

Ἀλλὰ ἂν ὅπως εἴπαμε δὲν ἔχουμε τὴ μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη αὐτὴ κλήση, ἔχουμε ὅμως δεχθεῖ τὴν προσωπική μας κλίση ὡς εὐεργεσία οὐράνια μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, τὸ Ἅγιο Χρίσμα, τὰ Ἱερὰ γενικῶς μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου μέσω αὐτῆς τῆς χάριτος ποὺ μᾶς παρέχουν, καλούμαστε νὰ ἀγωνιστοῦμε ὥστε νὰ κρατήσουμε καὶ νὰ αὐξήσουμε στὴ ζωή μας τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ.

Κυριαρχεῖ ἡ λανθασμένη ἀντίληψη ὅτι ὅλοι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ εἶναι λανθασμένη ἡ ἀντίληψη αὐτή, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι δημιουργήματα καὶ πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Παιδιὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι μόνο «ὅσοι ἔλαβον αὐτὸν καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰωάν. Ἃ΄ 12) Δήλ. Σὲ ὅσους τὸν δέχθηκαν, σ’ αὐτοὺς ἔδωσε δικαίωμα νὰ γίνουν τέκνα τοῦ Θεοῦ, σ’ ἐκείνους δηλαδή, ποὺ πιστεύουν στὸ ὄνομά Του.

Παιδιὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι μόνο ὅσοι ἔλαβαν τὸ χάρισμα καὶ ἀπολαμβάνουν τὴν υἱοθεσία «...ἴνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.» (Γάλ. Δ΄ 5).

Καὶ ἀφοῦ ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, τίθεται σοβαρὰ τώρα τὸ ἐρώτημα: Ἐμεῖς ποὺ ἤδη ἔχουμε δεχθεῖ καὶ ἔχουμε λάβει τὴν πρόσκληση, τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας καὶ τὶς δωρεὲς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀφήνουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀντίθετα μὲ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὸ Πανάγιον θέλημά Του; Ἢ μήπως ἡ καρδιά μας καὶ ὁ νοῦς μᾶς εἶναι κολλημένα σὲ πρόσωπα καὶ καταστάσεις ποῦ θλίβουν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον;

Στὴν ὕπαρξή μας, μορφώνουμε τὴν προσωπικότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μὲ τὸν καθημερινὸ ἀγώνα ἐναντίον τοῦ ποικίλου κακοῦ ποῦ μᾶς περιβάλει ἢ ἡ θέλησή μας εἶναι τόσο ἐξασθενημένη, μὲ ἀποτέλεσμα, ἐνῶ γνωρίζουμε τὸ ὀρθόν, ὅμως δὲν προσπαθοῦμε νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε;

Εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀποκόψουμε ὄ,τιδηποτε κρατᾶ τὴν ψυχή μας ἀπὸ ὑψηλὰ πετάγματα; Ἢ ἀλλοίμονο, καταντοῦμε σὰν τοὺς ἀετοὺς ποὺ εἶναι κλεισμένοι μέσα στὰ κλουβιά...

Ἡ Εὐαγγελικὴ πάντως φράση «οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῶ», θὰ πρέπει νὰ μιλήσει στὶς καρδιές μας. Τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι σὲ καμμία ἀπολύτως τῶν περιπτώσεων, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συνδυάσουμε ὅσα θέλουν νὰ μᾶς κρατήσουν καὶ νὰ μᾶς ἀπορροφήσουν, μὲ ὅσα ζητᾶ ὁ Ἰησοῦς.

Καὶ κάτι ἀκόμα. Δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ καὶ πουθενὰ κοινωνικὴ κατάσταση ἡ ὁποία νὰ μᾶς ἐμποδίζει ἀντικειμενικὰ νὰ ζήσουμε τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἂν ἐμεῖς πραγματικὰ θέλουμε καὶ ἔχουμε τὴν διάθεση νὰ ἐφαρμόσουμε στὴ ζωή μας τὸ πανάγιο καὶ σωστικό Του θέλημα.

Ἑπομένως δὲν ἔχει καὶ τόσο σημασία σὲ ποιὸ τόπο βρίσκεται κανείς, οὔτε πάλι ἂν βρίσκεται μέσα στὴν οἰκογένεια ἢ στὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀφιέρωση.

Σημασία ἔχει νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν οὐράνια κλήση μας, καὶ μὲ πνεῦμα ἐνθουσιασμοῦ γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ ταπεινώσεως λόγω τῶν ἀδυναμιῶν μας, νὰ προοδεύουμε καὶ νὰ ὁλοκληρώνουμε τὴν εὐλογημένη μᾶς αὐτὴ κλήση, μέσω τῆς μυστηριακῆς καὶ ἀγωνιστικῆς ζωῆς.

Ἀμήν.