Κάθε ἀρχὴ καὶ δύσκολη

-Γάμο; Ἀπὸ τώρα; Πᾶς καλά;

 Πόσο συχνὴ ἀντίδραση κάποιου νέου ἢ νέας ποὺ σὲ παλαιότερες ἐποχὲς εἶχε ἤδη στὴν ἡλικία αὐτὴ ξεκινήσει τὸ δικό του σπιτικό! Δὲν εἶναι ποὺ δὲν σκέφτονται οἱ περισσότεροι νέοι σήμερα τὸν γάμο. Δὲν εἶναι ὅτι τὸν ἔχουν ἀποκλείσει ὡς ἐνδεχόμενο ἀπὸ τὴ ζωή τους. Εἶναι ποὺ αἰσθάνονται ἀνέτοιμοι νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουν. Ἀπροετοίμαστοι νὰ τὸν ζήσουν ἔτσι ὅπως τὸν ὀνειρεύονται ἢ ὅπως διδάχθηκαν ὅτι ἀρχίζει ἕνας ἐπιτυχημένος γάμος. Γιὰ τοὺς περισσότερους ὁ γάμος εἶναι ἡ ἀρχὴ μετὰ τὸ τέλος μίας πορείας ποὺ ὁδηγεῖ στὴν “καταξίωση”. Μία “καταξίωση” κοινωνική, ἐπιστημονική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὰ οἰκονομική. Σπουδές, μεταπτυχιακά, δελεαστικὴ ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάσταση μὲ ὑψηλὲς ἀποδοχὲς γιὰ νὰ βρεθοῦν σὲ μία οἰκονομικὴ εὐχέρεια τέτοια ποὺ νὰ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ξεκινήσουν μία οἰκογένεια χωρὶς στερήσεις. Πᾶνε οἱ ἐποχὲς ποὺ ἀρκοῦσε ἡ ἀγάπη γιὰ τὸ ξεκίνημα δύο νέων στὴν καινούργια ζωή τους. Σήμερα αὐξήθηκαν οἱ ἀνάγκες. Ἄλλαξαν οἱ συνθῆκες, οἱ συνήθειες καὶ τὰ πρότυπά της οἰκογενειακῆς ζωῆς. Πολὺ περισσότερο ὁ διάχυτος εὐδαιμονισμὸς ἔχει πολὺ καλὰ δασκαλέψει μικροὺς καὶ μεγάλους ὅτι...

 ἡ εὐτυχία συμβαδίζει μὲ τὴν οἰκονομικὴ εὐμάρεια. Ἄλλωστε ἡ ἀνέχεια γεννᾶ γκρίνια καὶ ἡ γκρίνια ὀρθώνει τείχη στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Πόσοι ἄνδρες σήμερα θὰ καταδέχονταν νὰ ἀσχολοῦνται ἐπαγγελματικὰ μὲ κάποιο ἐπάγγελμα ὑποδεέστερό της συζύγου τους; Ἀλλὰ καὶ πόσες γυναῖκες ἀνέχονται νὰ μὴν ἔχουν τὸ δικό τους ἐργασιακὸ εἰσόδημα, αὐτὸ ποὺ διασφαλίζει τὴν ἀνεξαρτησία τους, ἀλλὰ καὶ μία κοινωνικὴ θέση τέτοια ποῦ θὰ προασπίζει τουλάχιστον τὴν ἰσότητά τους ἔναντι τῶν ἀνδρῶν τους;

Ἀλλὰ ἔτσι ὁ γάμος, ἀπὸ σχέση ἀγαπημένων προσώπων ποὺ ξεκινοῦν μὲ πίστη ὄχι τόσο στὶς δικές τους δυνάμεις, ἀλλὰ στὰ χέρια καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ποῦ τοὺς ἐνώνει, ἀπὸ συζυγία ἀνθρώπων στὴν ὁποία ὁ ἕνας κατεργάζεται τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ἄλλου, δὲν ἐκπίπτει σέ… ἑταιρεία συμβαλλομένων μετόχων;

Πῶς ὅμως ἀλλάζει μία διάχυτη νοοτροπία ποῦ ἔχει γίνει σχεδὸν καθεστώς; Πῶς νὰ μεταπεισθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴ βεβαιότητα ὅτι τὸ χρῆμα δίνει τὴ χαρά; Πῶς νὰ κατανοήσουν ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἐπώνυμα ροῦχα, playroom καὶ babysitter, ἀλλὰ τὴ ζεστὴ ἀγκαλιά, τὸ χάδι καὶ τὸ φιλὶ τῆς μάνας τους καὶ τὴν ἀγάπη τῶν γονιῶν τους ποὺ τὴ νιώθουν, τὴν ἀντιλαμβάνονται καὶ τὴν ἀναζητοῦν ἀπὸ τὴ βρεφική τους ἡλικία;

Νέοι καὶ νέες ποὺ μεγάλωσαν μὲ τὰ οἰκογενειακὰ πρότυπα τῶν τηλεοπτικῶν σήριαλ, πόσο εὔκολο εἶναι νὰ ὑποπτευθοῦν ὅτι ὁ δρόμος γιὰ ἕναν ἐπιτυχημένο γάμο δὲν περνᾶ ἀπὸ τὴν πολυτέλεια τοῦ σπιτιοῦ, τὸ ἀκριβὸ αὐτοκίνητο, τὸ μοντέρνο καὶ ὑψηλόμισθο ἐπάγγελμα καὶ φυσικὰ ἀπὸ τὸν τέλειο ἐμφανισιακὰ σύντροφο, ἔτσι ὅπως αὐτὸς κάθε φορᾶ στυλιστικὰ ὁρίζεται ἀπὸ τὴν ἐπικρατοῦσα μόδα!

Ἀλλὰ τί ἄλλο περιμένουμε; Δὲν φτάνουν τὰ ὑψηλὰ ποσοστὰ τῶν διαζυγίων γιὰ νὰ μᾶς προβληματίσουν; Δὲν ἀρκεῖ ἡ κρίση στὴν οἰκογένεια γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει; Οἱ μονογονεϊκὲς οἰκογένειες γιὰ νὰ μᾶς κινήσουν σὲ σκέψη; Τὰ μελαγχολικά, πικραμένα χαμόγελα τόσων μικρῶν παιδιῶν, νὰ μᾶς γεμίσουν ἐνοχές;

Ἔχουμε ἀλήθεια ἀπάντηση στὸ τί ἐπιτέλους φταίει καὶ φτάσαμε σ’ αὐτὸ τὸ ἀδιέξοδο;

Ὅσο κι ἂν ἐνδεχομένως εἶναι πολύπλευρο τὸ θέμα καὶ πολλὲς οἱ αἰτίες τοῦ φαινομένου, τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας φωτίζουν τὶς πηγὲς τῆς σημερινῆς συμφορᾶς.

Μήπως ἔπαψαν οἱ ἄνθρωποι νὰ πιστεύουν πρώτιστα καὶ νὰ στηρίζονται στὸ μυστήριο τοῦ γάμου; Στὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς Ἐκκλησίας στὸ νέο τους ξεκίνημα; Μήπως ἡ βασικὴ ἐλπίδα τους καὶ ὁ στηριγμὸς τοὺς εἶναι στὶς καταθέσεις τους; Στὸν πλοῦτο τους; Στὰ ἀποκτήματά τους γιὰ τὴ νέα τους ζωὴ καὶ στὴν κοινωνικὴ προβολή τους;

Ὑπάρχει ἄραγε στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων ἡ εὐλογημένη ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης ὡς θεμελιακὸς παράγοντας γιὰ τὸ ξεκίνημα τῆς νέας συζυγικῆς ζωῆς; Τὸ διογκωμένο ἐγὼ καὶ τῶν δύο συζύγων, αὐτὸ ποὺ τρέφεται ὑπέρμετρα καὶ αὐτάρεσκα ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ προβολή, τὴν ἐπώνυμη καταγωγή, τὴν ἐπιτηδευμένη ὀμορφιὰ εἶναι καθόλου συγκατατεθειμένο νὰ ἀνεχθεῖ κάποια προσβλητικὴ σκιὰ ἀπὸ τὸν σύντροφό του;

Δὲν ψάχνουν οἱ νέοι τὸν τέλειο σύντροφο μέσα τους, ἀλλὰ ὁ καθένας στὸν ἄλλο. Καὶ περνοῦν τὰ χρόνια. Καὶ ἀποκτοῦν γνώσεις καὶ κερδίζουν προβολὴ καὶ ἀποταμιεύουν χρήματα γιὰ κείνη τὴν ὥρα! Καὶ περνοῦν τὰ χρόνια. Ἀλλὰ τὰ χρόνια φέρνουν μαζί τους καὶ μία παγίωση στὸ χαρακτήρα. Καὶ νοοτροπία ἐμμονῆς στὴν ἄποψη τοῦ καθενός. Καὶ συναισθηματικὴ ἀλλὰ καὶ σωματικὴ κόπωση.

Ἔτσι ὅμως λείπουν τὰ κουράγια τῆς πρώιμης νεότητος. Τὰ τελευταία κατάλοιπα τῶν συναισθημάτων τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας ἐξατμίζονται μπροστὰ στὸ πύρωμα τῆς λογικῆς της ὡριμότητος.

Καὶ τί μένει τότε; Μόνο οἱ ὑψηλὲς ὀνειρεμένες ἀπαιτήσεις ποὺ σωριάζονται στὴ θέα τῆς ρεαλιστικῆς πραγματικότητας, γιὰ νὰ στραγγαλισθοῦν κατόπιν στὸ συμβιβασμὸ μίας ἀναγκαίας λύσης, γιατί… πέρασαν τὰ χρόνια.

Κι ὅμως… Ἂν ἀπ’ τὴν ἀρχὴ πίστευες ὅτι τοῦτο τὸ ξεκίνημα “μυστήριον μέγα ἐστί”. Καὶ “οὗ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν”. Καὶ ξεκινοῦσες μὲ πίστη καὶ ἱερὸ φόβο νὰ τὸ ὑπηρετεῖς…

Ἂν δὲν ἔψαχνες τὸν τέλειο σύντροφο, ἀλλὰ ἀγωνιζόσουν γιὰ τὴν τελειότητα τοῦ ἑαυτοῦ σου…

Ἂν δὲν στήριζες ὅλα σου τὰ ὄνειρα στὴν ἄνετη ζωὴ τοῦ πλούτου, ἀλλὰ στὸν πλοῦτο τῆς ἐσωτερικῆς ἀνέσεως…

Ἂν δὲν θεωροῦσες ἐπένδυση τὴν ἐπιστημονική σου μόρφωση καὶ τὴν κοινωνική σου προβολή, ἀλλὰ ἀγωνιζόσουν νὰ “μορφωθεὶ” ὁ Χριστὸς μέσα σου μὲ τὴν ταπείνωση…

Τότε ἴσως νὰ μὴν περνοῦσαν τὰ χρόνια…

Τότε ἴσως νὰ μὴν φοβόσουν τὰ ἄγουρα χρόνια…

Τότε ἴσως νὰ γευόσουν τὴν ἀγάπη ἐδῶ καὶ χρόνια.

ΑΤΤΙΚΟΣ

Ἀπὸ τὸ Ἀφιέρωμα στὴν οἰκογένεια, περιοδικὸ Ἡ Δράση μας, Μάιος 2011

www.xfd.gr