Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ παρὰ τὸ ὅτι ἀποδέχονται τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔχουν ἀντιληφθεῖ καθόλου ἢ ὅσο θὰ ἔπρεπε, τὸ θέμα τῆς ὁμολογίας αὐτῆς τῆς πίστεως. Ἡ Ἱερὴ ὅμως Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ στοὺς Ναούς μας, ξεκαθαρίζει τὸ θέμα, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς τονίζει αὐθεντικά: «Πᾶς οὒν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγῶ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθέν του Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Μάτθ. Ἰ΄ 32) δήλ. γιὰ καθένα ποὺ θὰ κάνει ὁμολογία γιὰ μένα μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ κάνω καὶ ἐγὼ ὁμολογία γι’ αὐτὸν μπροστὰ στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο. Εἶναι μάλιστα ἡ ἀλήθεια αὐτὴ τόσο φανερή, ὥστε ὁ Κύριος τὴν τονίζει στὸν ἑπόμενο στίχο καὶ ἀρνητικά: «Ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηται μὲ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν καγῶ ἔμπροσθέν του Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Δήλ. Ἐκεῖνον δέ, ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ...
τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ μπροστὰ στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιο.Ἑπομένως, ἂν κάποιος νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι ὀπαδὸς τοῦ Χριστοῦ, ἄνευ τῆς ὁμολογίας στὴ Θεότητά του καὶ χωρὶς νὰ ἐφαρμόζει τὶς Εὐαγγελικὲς ἐπιταγὲς στὴ ζωή του, τὸ μόνο τὸ ὁποῖο κατορθώνει, εἶναι νὰ ξεγελᾶ τὸν ἑαυτό του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ «εἰσπράξει», τὴν ἄρνηση καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο.
Καὶ ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, τοῦτο τὸ ἐπιβεβαιώνουν οἱ τόσοι αἰῶνες ποὺ πέρασαν, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀναρίθμητα πρόσωπα τῆς Ἱστορίας, τὰ ὁποία ἀφ’ ἑνὸς ὁμολόγησαν τὴν πίστη τους μὲ ὁποιοδήποτε κόστος, ἀφ’ ἑτέρου ἀρνήθηκαν τὴ σώζουσα ἀλήθεια, ἐπιστρέφοντας στὸν κόσμο τῆς ματαιότητας, τῆς καταστροφῆς καὶ τῆς ἀπώλειας...
Ἂς δοῦμε ὅμως, γιατί εἶναι ἀναγκαία ἡ ὁμολογία τῆς πίστεώς μας;
Γιατί τοῦτο εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεση τῆς σωτηρίας τοῦ πιστοῦ;
Κατὰ πρῶτον. Διότι τὸ ὁρίζει ξεκάθαρα ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας. Καὶ ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς θέτει τοὺς ὅρους τῆς σωτηρίας, καταντᾶ τραγικὸ τὸ νὰ ζητᾶ ὁ πιστὸς «δεοντολογία» ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό.
Ἢ δέχεσαι ἐξ’ ἀρχῆς τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ τὰ λόγια του Ἰησοῦ ὡς ἔχουν καὶ ἀγωνίζεσαι νὰ τὰ ἐφαρμόσεις στὴν καθημερινότητα ἢ ἐπιλέγεις τὴν ἄρνηση τῆς ἀλήθειας, ἀποδεχόμενος βέβαια στὴ συνέχεια, νομοτελειακὰ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς σου.
Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἄλλος, δεύτερος βασικότατος λόγος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ ἀνθρώπινης πλευρᾶς κάνει ἀναγκαία τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως. Καὶ τοῦτο εἶναι ἡ ψυχικὴ ἀνάγκη τοῦ κάθε ἰσορροπημένου καὶ normal ἀνθρώπου. Μὲ κάθε ἄνεση καὶ χωρὶς φανατισμὸ καὶ μισαλλοδοξία, αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα ὁ πιστὸς τὴν ἐσωτερικὴ ἀνάγκη «νὰ ὁμολογήσει» αὐτὸ ποὺ πιστεύει, δήλ. αὐτὸ ποὺ τὸν ἱκανοποιεῖ, τὸν γεμίζει, καὶ κυρίως τὸν χαροποιεῖ.
Καὶ ἂν ἡ ἀλήθεια αὐτὴ γιὰ πλεῖστα ὅσα θέματα ποὺ καλύπτουν τὴ ζωή μας, ἂν αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀνακοινώνουμε, τουλάχιστον στὸ περιβάλλον μας, τόσο αὐτὰ ποὺ μᾶς θλίβουν καὶ μᾶς στενοχωροῦν, ὅσο κυρίως αὐτὰ ποὺ μᾶς χαροποιοῦν καὶ τονώνουν τὴν ψυχή μας, πόσο μᾶλλον τοῦτο ἰσχύει ὅταν ὁ πιστὸς ἔχει βρεῖ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο, δήλ. «τὸν πολύτιμον μαργαρίτην».
Καὶ γιὰ νὰ τονίσουμε τὸ θέμα, ἂς ἀναφέρουμε ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα. Ἂν μία ὁμάδα ἀνθρώπων διψᾶ λόγω ἐλλείψεως νεροῦ (πράγμα ποὺ ἴσως ὡς κοινωνία τὸ δοκιμάσουμε, ὅπως δυστυχῶς δείχνουν τὰ πράγματα), καὶ κάποιος ἀπὸ τὴν ὁμάδα ἀνακαλύψει πηγὲς μὲ γάργαρο τρεχούμενο νερό, καὶ ὁ ἴδιος ξεδιψάσει, τί λέτε, τὸ φυσιολογικὸ δὲν εἶναι νὰ «ὁμολογήσει», νὰ ὁδηγήσει δήλ. καὶ τοὺς ἄλλους συνανθρώπους τοῦ «ἐπὶ τὰς πηγᾶς τῶν ὑδάτων»; Ἢ δὲν θὰ χαρακτηρίσουμε ἀπεριφράστως ὡς ἀσυνείδητο καὶ ἐγκληματία ἀκόμα αὐτὸν ποὺ ἐνῶ γνώρισε καὶ γεύτηκε καὶ ξεδίψασε, ὅμως δὲν ὑπέδειξε, «δὲν ὁμολόγησε» τὴν ἀλήθεια καὶ πραγματικότητα; Ὁπωσδήποτε ναί.
Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἄλλο ἕνα κεφάλαιο στὸ θέμα τῆς ὁμολογίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὲ τραγικὰ ἀποτελέσματα. Καὶ τοῦτο εἶναι ἡ χλιαρότητα. Ὑπάρχουν μερικοὶ χλιαροὶ χριστιανοί, ἀνθρωπάρεσκοι, ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει ὄχι τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ στὴν κυριολεξία τοὺς βασανίζει καὶ τοὺς καίει τὸ τί θὰ πεῖ γι’ αὐτοὺς ὁ κόσμος. Ὁ μακράν του Θεοῦ κόσμος. Καὶ προσπαθοῦν οἱ ταλαίπωροι μὲ πολὺ ψυχικὸ κόστος, νὰ συμβιβάσουν τὶς δύο ἄκρως ἀντίθετες καταστάσεις. Ὅμως τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τόσο τραγικό, ἀφοῦ ἐμφανίζεται ξεκάθαρα ὁ πλεγματικὸς χαρακτήρας καὶ ἡ διχασμένη προσωπικότητα...
Ἀλλὰ ἐρωτοῦμε τοὺς ἀνθρωπάρεσκους αὐτούς: Τί τοὺς τιμᾶ καὶ τί πράγματι τοὺς συμφέρει; Νὰ ἀρέσουν στοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου, ποὺ ἀλλάζουν ἰδέες καὶ τρόπο ζωῆς συνεχῶς, δίκην ξεχαρβαλωμένου ἀνεμοδείκτη, στοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἀσταθεῖς καὶ πλανώμενοι καὶ παρέρχονται ἀνεπιστρεπτὶ ἢ νὰ ἀρέσουν στὸν Πανάγαθο καὶ Παντοδύναμο Κύριο; Ἐπιτέλους, ἂν ὄχι ἀπὸ καθαρὴ ἀγάπη, ποὺ τοῦτο εἶναι τὸ τέλειο, ἂς δοῦμε τὸ θέμα ἀπὸ τὴν καθαρῶς ὠφελιμιστική του πλευρά...
Φίλοι μου, ἂς μὴ τὸ λησμονοῦμε ποτέ. Κάποτε, ἀργὰ ἢ γρήγορα, ὅλοι μας, θὰ βρεθοῦμε πρόσωπο πρὸς πρόσωπο μὲ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Τὴ φοβερὴ αὐτὴ στιγμὴ δὲν θὰ μποροῦν νὰ μᾶς σώσουν οὔτε τὰ πράγματα τοῦ κόσμου, οὔτε οἱ ἄνθρωποι στοὺς ὁποίους ἀγωνιοῦμε νὰ ἀρέσουμε, οὔτε οἱ παράλογες θυσίες τῆς ἀνθρωπαρέσκειας... Τὸ μόνο ποὺ σώζει εἶναι ἡ θερμὴ ἀγάπη καὶ ἡ ἀκλόνητη πίστη στὸν Ἰησοῦ, ποὺ ἐκφράζονται στὴ ζωή μας μὲ τὴ σταθερή, ἀταλάντευτη καὶ γνήσια ὁμολογία Του.
Εἴθε ἡ χάρις τοῦ Κυρίου νὰ μᾶς ἐνισχύει τὸν ζῆλο, ὥστε μέρα μὲ τὴν ἡμέρα νὰ σφυρηλατεῖται μέσα στὴν καρδιά μας τὸ χάρισμα τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς μας ὁμολογίας.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου