(Ἰωάννου Δ΄ 5-42)
Μία ἀπὸ τὶς πλέον συγκινητικὲς καὶ περισσότερο ἀποκαλυπτικὲς περικοπὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἶναι καὶ ὁ διάλογος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μὲ τὴ Σαμαρείτιδα, ποὺ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ στοὺς Ἱερούς μας Ναούς.
Ἡ γυναίκα αὐτή, παρὰ τὴν ἄστατη ζωή της, στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τῆς ζητοῦσε τὸν Θεὸ καὶ διψοῦσε τὴν ἀλήθεια. Ἀπὸ τὸν διάλογό της μὲ τὸν Ἰησοῦ, φαίνεται καθαρὰ πὼς περίμενε καὶ αὐτὴ τὸν Μεσσία, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποκάλυπτε τὴν ἀλήθεια καὶ θὰ ἔσωζε τὸν κόσμο.
Τελικῶς ἡ Σαμαρείτιδα πείθεται ὅτι ὁ «ἄνθρωπος» ποὺ συνάντησε «παρὰ τὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβου», δὲν ἦταν ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ὅπως θὰ περίμενε κανείς, γι’ αὐτὸ καὶ τελικῶς δίνει τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ σκοτεινὴ ψυχὴ ποὺ ἦταν μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμή, ἀνακαινίζεται καὶ καθίσταται μία ἀπὸ τὶς πλέον φωτεινὲς προσωπικότητες, ποὺ μὲ τὴ ζωή της καὶ τὴν ἱεραποστολική της δράση διδάσκει ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας ἦρθε, καὶ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ αὐτὸν τὸν Κύριο Ἰησοῦ...
Χριστό. Τελικῶς, ἡ Ἁγία Φωτεινή, διότι περὶ αὐτῆς τῆς Ἁγίας πρόκειται, αὐτὴ εἶναι ἡ Σαμαρείτιδα, μαζὶ μὲ τὰ μέλη τῆς οἰκογένειάς της, ὑπογράφει μὲ τὸ ἴδιο τὸ αἷμα τῆς τὸν ἀποκαλυπτικὸ καὶ σωστικὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Σὲ καμμία πάντως τῶν περιπτώσεων δὲν θὰ κατορθώσει ὁ πιστὸς νὰ γευτεῖ ἀπὸ τῆς «πηγῆς τοῦ ὕδατος» τοῦ Εὐαγγελίου, ἂν ὁ ἴδιος δὲν ἐνσκήψει στὸ Ἱερὸ κείμενο. Ἀποτελεῖ καὶ αὐτὸ μία ἀλήθεια ἡ ὁποία δὲν θὰ πρέπει ποτὲ νὰ ξεφεύγει ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ πεδίο τῆς συνειδήσεώς μας. Ὅτι δήλ. εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετοῦμε τὴν Ἁγία Γραφή.
Ἀπὸ τὰ τόσα διαμάντια ποὺ περιέχει ἡ συγκεκριμένη περικοπῆ, ἐμεῖς νὰ σταθοῦμε σὲ δύο, ἀφήνοντας λίγες δέσμες ἀπὸ τὸ Βιβλικὸ φῶς νὰ καταυγάσει τὴ σκέψη μας καὶ νὰ ὁδηγήσει τὸν στοχασμό μας.
Στὴν θέση ποὺ προβάλει ἡ Σαμαρείτιδα, ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ποὺ στὰ Ἑλληνικὰ μεταφράζεται Χριστός, θὰ ἀποκαλύψει τὰ πάντα, λαμβάνει ἄμεσα τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸν ἴδιο, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας. «Λέγει αὐτὴ ὁ Ἰησοῦς, ἐγὼ εἰμί, ὁ λαλῶν σοὶ» (Ἰωάννου Δ΄ 26) (δήλ.: λέγει σ’ αὐτὴ ὁ Ἰησοῦς. Ὁ Μεσσίας εἶμαι ἐγώ, ποὺ τὴν στιγμὴ αὐτή σου ὁμιλῶ).
Προξενεῖ ἐντύπωση μεγάλη τὸ γεγονός. Ἐνῶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ὁ Ἰησοῦς συγκάλυπτε αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, καὶ μάλιστα συνιστοῦσε τόσο στοὺς μαθητές του, ὅσο καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ θεράπευε νὰ μὴ ἀναγγέλλουν τίποτε, ἐδῶ τώρα, μπροστὰ σὲ μία γυναίκα καὶ μάλιστα ποὺ ἔχει διαφορετικὴ τοποθέτηση στὴν Ἰουδαϊκὴ πίστη, ἀποκαλύπτει ξεκάθαρα τὴν μεγάλη ἀλήθεια. «ἐγὼ εἰμί, ὁ λαλῶν σοί».
Ναί, ὁ Χριστὸς εἶναι «τὸ σπέρμα τῆς γυναικὸς» (Γένεσις Γ΄ 15), ποὺ ὡς πρῶτο Εὐαγγέλιο εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στὸ ἀνθρώπινο γένος μέσα στὸν Παράδεισο, ἀμέσως μετὰ τὸ δράμα τῆς παρακοῆς. Εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶχαν προφητεύσει καὶ προκαταγγείλει οἱ προφῆτες. Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος καὶ μόνο σώζει τὸν ἄνθρωπο. Ἀναγκαία βέβαια προϋπόθεση, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸν πιστεύσει καὶ νὰ ἀποδεχτεῖ ἀπολύτως τὸ Εὐαγγέλιό του, καὶ ὡς λόγο ἀλλὰ καὶ ὡς τρόπο ζωῆς, ὅπως αὐτὸ διασώζεται καὶ ἑρμηνεύεται ἐντός της Ἐκκλησίας .
Εἶναι τόσο ξεκάθαρος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ σημεῖο αὐτό, ὅτι δηλαδὴ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Μεσσίας ποὺ σώζει τὸν ἄνθρωπο, ὥστε μόνο συνειδητὰ τυφλωμένες καὶ διεστραμμένες συνειδήσεις μποροῦν νὰ ἐπιμένουν γιὰ τὸ ἀντίθετο...
Ἂς προσέξουν καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά», οἱ ὁποῖοι πεισματικῶς ἀρνοῦνται τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς εἶπε στὴν Σαμαρείτιδα «ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε» (Ἰωάννου Δ΄ 16) (δήλ.: πήγαινε φώναξε τὸν ἄνδρα σου καὶ ἔλα ἐδῶ μαζὶ μὲ αὐτόν), ἡ Σαμαρείτιδα ἀποκρίθηκε μὲ κάθε εἰλικρίνεια «οὐκ ἔχω ἄνδρα» (Ἰωάννου Δ΄ 17) (δήλ.: δὲν ἔχω ἄνδρα). Πρὸς ἐπίρρωσιν τοῦ λόγου της, ἀκούει ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο «καλῶς εἴπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω. Πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὂν ἔχεις οὐκ ἔστί σου ἀνήρ, τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας» (Ἰωάννου Δ΄ 17-18) (δήλ.: καλὰ εἶπες ὅτι δὲν ἔχω ἄνδρα. Διότι ἔχεις πάρει πέντε ἄνδρες, τὸν ἕνα ὕστερα ἀπὸ τὸν ἄλλον. Καὶ αὐτός, ποὺ ἔχεις τώρα, δὲν εἶναι ἄνδρας σου. Σ’ αὐτὸ εἶπες ἀλήθεια).
Δὲν γνωρίζω φίλοι μου ἂν ἔχουμε συνειδητοποιήσει τὸ γεγονὸς στὸ ἐπίπεδο ποὺ εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ κατέχουμε.
Ἰσχυρίζονται ἀρκετοί, παντελῶς ἄσχετοι μὲ τὸ Εὐαγγελικὸ ἦθος καὶ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα, ἀκόμα καὶ «ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας»; ὅτι πορνεία εἶναι ἡ σαρκικὴ μείξης μόνο ὅταν γίνεται «ἐπὶ χρήμασι». Ὅταν ὅμως ἡ βδελυρὴ αὐτὴ πράξη γίνεται ἀπὸ «ἀγάπη» καὶ «ἐλεύθερα», τότε δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε λόγο περὶ πορνείας.
Φυσικὰ τὸ μόνο ποὺ κατορθώνουν ὅσοι «φωστῆρες» ἰσχυρίζονται τὸ παραπάνω γελοῖο ἐπιχείρημα, εἶναι νὰ ἀποκαλύπτουν τὴν θεολογική τους κενότητα καὶ τὴν ξεπεσμένη «Νικολαϊτικὴ» τοὺς συνείδηση... Καὶ αὐτὰ μὲν γιὰ ὅσους, λόγω θέσεως καὶ γνώσεως, θὰ ἔπρεπε νὰ ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας.
Γιὰ ὅσους ὅμως, λόγω διαφόρων καταστάσεων δὲν γνωρίζουν τὰ πράγματα στὴ σωστή τους διάσταση, ἰσχύει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ διαφωτιστοῦν γενικῶς ἀλλὰ καὶ εἰδικῶς ἐπάνω στὸ θέμα αὐτό, ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στοὺς Ἀθηναίους «τους μὲν οὒν χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδὼν ὁ Θεός, τανὺν παραγγέλει τοῖς ἀνθρώποις πάσι πανταχοῦ μετανοεῖν» (Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κέφ. 17 στ. 30) (δήλ. Ὁ Θεὸς παρέβλεψε τοὺς χρόνους τῆς ἀγνοίας, καὶ τώρα παραγγέλει σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους σὲ κάθε τόπο νὰ μετανοοῦν).
Δόξα τῷ Θεῶ, καὶ τὸ θέμα τοῦτο τακτοποιεῖται ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ἀπὸ τὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Σαμαρείτιδα εἶναι ξεκάθαρη «οὐκ ἔχω ἄνδρα».
Μὰ πῶς δὲν ἔχεις ἄνδρα; Ἀφοῦ συγκατοικεῖς μὲ ἄνδρα, καὶ φυσικὰ ὄχι «ἐπὶ χρήμασι».
Συγκατοικεῖτε καὶ συζεῖτε «ἀπὸ ἀγάπη», «ὁλοκληρώνετε τὴν σχέση σᾶς» μέσα σ’ ἕνα πλαίσιο «ἐλεύθερης συμβίωσης», θὰ λέγαμε μὲ σημερινοὺς σύγχρονους ὅρους ποὺ ἐφεύραμε γιὰ νὰ καλύπτουμε τὴν σκληρὴ πραγματικότητα...
Ἀλλὰ παρὰ τὶς «σοφίες» καὶ τὶς «ἀθεολόγητες θεολογίες» φίλοι μου, ἡ Σαμαρείτιδα τοποθετεῖ τὰ πράγματα στὴν σωστή τους βάση καὶ φωνάζει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων. Ἐσεῖς μπορεῖ νὰ ἀπομυθοποιεῖτε τὰ «πάθη τῆς ἀτιμίας», εἶστε ἐλεύθεροι νὰ ἰσχυρίζεστε ὅ,τι θέλετε, μπορεῖτε νὰ καλύπτεστε ἀκόμα καὶ πίσω ἀπὸ τοὺς νόμους ποὺ ψηφίζετε στὴ Βουλή, ἀλλὰ ἐγὼ «ἄνδρα οὐκ ἔχω» καίτοι συγκατοικῶ μαζί του....
Ἀλήθεια πὼς θὰ περιφρονήσουμε τὴν ρεαλιστικὴ καὶ συνάμα δραματική της φωνὴ ποῦ μιλάει ἐξ ἰδίας ἐμπειρίας;
Καὶ ἀκριβῶς ἐπάνω στὴν ὀρθὴ αὐτὴ τοποθέτηση τῆς Σαμαρείτιδας, ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς κλείνει τὸ θέμα «τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας».
Φυσικὰ κλείνει τὸ θέμα γιὰ ὅσους διαθέτουν «νοῦν Χριστοῦ». Γιὰ ὅσους ὅμως ὁ ἡγεμόνας νοῦς ἔχει ὑποστεῖ ἐμπλοκή, καὶ οἱ ἰοὶ τῆς σαρκολατρείας ἔχουν ἀπενεργοποιήσει τὴν συνείδηση, δυστυχῶς τὸ θέμα παραμένει ἀνοικτό, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται...
Ἀλλ’ ἐπιτέλους ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε σοβαροί, ἂς παραδεχτοῦμε πὼς ὀ,τιδήποτε βρίσκεται ἐκτός του εὐλογημένου μυστηρίου τοῦ Γάμου, ἀποτελεῖ παράνομη κατὰ Θεὸν σχέση. Κι ἂν θέλουμε νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τ’ ὄνομά τους, ὅπως δηλαδὴ τὰ χαρακτηρίζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐκτός του Γάμου σχέσεις εἶναι ἢ πορνεία ἢ μοιχεία. Ὅλα τ’ ἄλλα, τὰ περὶ σχέσεων ἐπὶ χρήμασι κ.τ.τ. ἀποτελοῦν «προπέτασμα καπνοῦ» γιὰ νὰ γελάει ὁ διάβολος καὶ γιὰ νὰ παίζονται φοβερὰ ὑπαρξιακὰ δράματα...
Ἀδελφοί μου, δὲν χρειάζεται ἰδιαίτερη ἱκανότητα γιὰ νὰ ἐννοήσουμε ὅτι ζοῦμε σὲ μία ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή. Πολλοὶ προσπαθοῦν νὰ καλύψουν τὰ πάθη τους μὲ μία νομικὴ ἢ φιλοσοφικὴ ἐπένδυση, ἢ ἀλλοίμονο μὲ ἕνα «χριστιανικὸ» κάλυμμα. Ἀγωνιοῦν νὰ ἐπενδύσουν στὴν ἄγνοια τῶν πολλῶν ἢ στὸ ὅτι «κόρακας κοράκου μάτι δὲν βγάζει».
Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ κλείνουμε τὴν ἀκοή μας στὶς βέβηλες καὶ ἀνήθικες διδασκαλίες καὶ ταυτοχρόνως νὰ ἀνοίγουμε τοὺς ὀφθαλμούς μας καὶ τὴν ψυχή μας στὴν μελέτη τοῦ αὐθεντικοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Εἴθε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, νὰ μᾶς ἀξιώνει νὰ πίνουμε ἐκ τοῦ ὕδατος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο στὶς καλοπροαίρετες καρδιὲς «γενήσεται πηγὴ ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάννου Δ΄ 14).
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου