Κυριακὴ τῶν Βαΐων

Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

(Ἰωάννου ΙΒ΄ 1-18)

Ἂν προσέξει κανεὶς τὰ γεγονότα ποὺ ἐκτυλίσσονται στὴ ζωὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ,  παρατηρεῖ ὅτι συνυπάρχουν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, τόσο τὸ θετικὸ ποὺ ὀμορφαίνει τὴν ἀτμόσφαιρα, ὅσο καὶ τὸ ἀρνητικὸ ποὺ χαρακτηρίζει αὐτὸν ἢ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐκφράζουν.

 Οἰκοδομεῖται ἀργὰ μέν, ἀλλὰ σταθερὰ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἀρχικὰ ἀπὸ τὰ πρόσωπα καὶ στὴ συνέχεια ἀπὸ τὴν ὁμάδα, παράλληλα δὲ συναυξάνει τὸ ἀγκάθι τῆς κακίας...

Τοῦτο τὸ διαπιστώνουμε καὶ στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ποὺ ἀκούγεται στοὺς ἱερούς μας ναούς. Τὴν Κυριακή της ὁποίας τὸ ἑσπέρας ὁδηγούμαστε στὰ ἄχραντα Πάθη τοῦ  λατρευτοῦ Ἰησοῦ...

Ἀλήθεια, πόση ἀγάπη ἔκρυβε μέσα στὴν καρδιά της ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή του Λαζάρου, ὥστε νὰ ἀγοράσει «λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου» καὶ νὰ «ἀλείψει τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»! Ὁπωσδήποτε, τὸ ἀρωματοδοχεῖο τῆς θερμῆς καρδιᾶς τῆς εἶχε ξεχειλίσει ἀπὸ ἕνα ἄλλο, πολυτιμότερο μύρο, ποὺ δὲν συγκρινόταν μὲ τὸ ὑλικὸ ἄρωμα ποὺ τὸ πρῶτο πρόσφερε. Ἡ ὕπαρξή της εἶχε πληρωθεῖ ἀπὸ ὅ, τί ἀνώτερο θὰ μποροῦσε νὰ γεμίσει ἡ ἀνθρώπινη καρδιά. Ἀπὸ τὴν παναγνή, εἰλικρινῆ καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἀγάπη ποὺ χαρίζει ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς, ὅταν βλέπει ἀγαθὴ διάθεση καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἀφιέρωση στὸ Θεανδρικὸ Τοῦ πρόσωπο.

Μόνο ὑπάρξεις ποὺ γεύονται ἀπὸ τὸ νέκταρ τῶν ἀγγέλων, τὴν Θεϊκὴ δηλαδὴ ἀγάπη, αἰσθάνονται τὴν κίνηση αὐτὴ τῆς Μαρίας καὶ μὲ συγκίνηση συντονίζουν τοὺς παλμοὺς τῆς καρδιᾶς τους στὰ ἴδια μήκη κύματος...

Ὅταν μετὰ μερικοὺς αἰῶνες, κάποιοι ἀνίδεοι καὶ ἄγευστοι αὐτῶν τῶν εὐλογημένων καταστάσεων, κατηγοροῦσαν τοὺς ἔνσαρκους ἄγγελους (τὶς ψυχὲς ποὺ ἀφιερώθηκαν ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεό), ὅτι θὰ τρελάθηκαν γιὰ νὰ πάρουν τὰ βουνὰ καὶ τὶς ἐρήμους, ἡ πάγχρυση σάλπιγγα τοῦ πνεύματος, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἀπαντοῦσε μὲ παρρησία ποὺ συγκλόνιζε φίλους καὶ «ἐχθρούς»: «Ναί, τρελαθήκαμε ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ...

Ἰησοῦ...». Διότι, ἐπιτέλους ἀδελφοί μου, κάπου, θέλοντας καὶ μή, θὰ δώσει τὴν καρδιὰ τοῦ ὁ ἄνθρωπος. Μὲ κάτι θὰ «τρελαθεῖ». Καὶ ἂν δὲν προσφέρει τὴν ἀγάπη του στὸν Ἰησοῦ, τότε θὰ χάσει τὰ λογικά του ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ μακράν του Θεοῦ κόσμου, καὶ ἀκόμα χειρότερα, κινδυνεύει νὰ καταντήσει μία τραγικὴ μαριονέτα στὰ χέρια τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ «Ἰούδας ὁ δόλιος».

Ὁ ταλαίπωρος! Βλέποντας τὸ πολύτιμο μύρο νὰ προσφέρεται στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὴν Μαρία ποὺ «ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς», διαμαρτύρεται διότι δῆθεν δὲν σκέφτηκαν τοὺς φτωχούς.

Βέβαια, ὁ Κύριος, μὲ τὴν ἀπάντησή Του, τοποθετεῖ τὰ πράγματα στὴ σωστή τους βάση. Τοὺς πτωχοὺς πάντοτε θὰ τοὺς ἔχει ἡ κοινωνία καὶ ὁποιοδήποτε κοινωνικὸ σύστημα καὶ ἂν ἔλθει, δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ ἐξαφανίσει «ἀπὸ προσώπου γὴς» τοὺς «φίλους του Χριστοῦ» ποὺ μᾶς δίνουν τὴν δυνατότητα νὰ δείξουμε, κατ’ ἀρχὰς στὸν ἑαυτό μας, τὴν ἀνθρωπιά μας...

Καὶ ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ἀγάπη τῆς Μαρίας καὶ τὴν ψυχικὴ διαστροφὴ τοῦ Ἰούδα, ὁ παρθένος μαθητὴς τῆς ἀγάπης, ὁ Ἰωάννης, μᾶς μεταφέρει στὴν συλλογικὴ ἐκτίμηση καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὸν ἁπλὸ καὶ ἀπονήρευτο λαό, μὰ καὶ στὸ συνειδητὸ μίσος τῶν «κακίστων Φαρισαίων».

Πραγματικά, ὅταν τὰ συναισθήματα ξεπερνοῦν τὰ προσωπικὰ δεδομένα καὶ ξεχύνονται στὸν συλλογικὸ θαυμασμό, ἢ ἐξ ἀντιθέτου, στὴν ἀντιπάθεια, τότε ἀργὰ ἢ γρήγορα τὰ πράγματα καὶ οἱ καταστάσεις φτάνουν στὸ τέλος τους.

Καὶ τὸ ἐπίγειο τέλος τοῦ Ἰησοῦ πλησίαζε, μπαίνοντας «στὴν Δόξαν Του».

Ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος στὴν προφητοκτόνο πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, γιὰ ὅσους γνώριζαν «τὶς Γραφὲς» σηματοδοτοῦσε τὸν ὁριστικὸ θρίαμβο ποὺ ξεκινοῦσε ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή, περνώντας μέσα ἀπὸ τὰ Ἄχραντα Πάθη καὶ τὸν ὀδυνηρὸ Σταυρό, καὶ κορυφωνόταν μὲ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση καὶ τὴν «εἰς οὐρανοὺς ἄνοδον».

Ὁ κόκκος τοῦ σίτου, ἔφτανε ἡ στιγμή, ποὺ θὰ ἔπεφτε στὴ γῆ γιὰ νὰ «ἀποθάνει καὶ φέρει καρπὸν πολύν»...

Ἀδελφοί μου. Γιὰ ἄλλη μία χρονιὰ ἡ Σταυρωμένη Ἀγάπη, μᾶς ἀξιώνει νὰ φωνάξουμε κι ἐμεῖς σὲ θριαμβευτικὸ τόνο μέσα στοὺς ἱερούς μας ναούς, ἀλλὰ κυρίως στὸν μυστικὸ θάλαμο τῆς καρδιᾶς μας, τὸ «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ὅμως «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου», μὴ τυχὸν μετὰ ἀπὸ λίγο παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὴν «ζύμην τῶν Φαρισαίων» καὶ παρεκκλίνουμε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ, προβάλλοντας «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».

Τὸ μόνο βέβαιον εἶναι ὅτι παρὰ τὸ «ἑκούσιον Πάθος», ὁ Χριστὸς ἐξῆλθε «νικῶν καὶ ἴνα νικήση».

Εὐλογημένη Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Ἀμήν.