Ὁ διάβολος, τὸ κομποσχοίνι καὶ ἠ εὐχὴ.

 

Στὴν ἴδια Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας, ὃ Μοναχὸς Προκόπιος ἀπὸ τὴν Καλύβα «Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου» εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ μάθει μουσικά, γιὰ νὰ δοξολογεῖ κι αὐτὸς τὸ Θεό, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἀδελφοί.

Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν λίγο παράφωνος ἀποφεύγανε οἱ Πατέρες νὰ τὸν μάθουν μουσικά.

Ὃ ἀδελφὸς Προκόπιος εἶχε χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεὸ λάβει νὰ λέει ἀκατάπαυστα τὴν εὐχὴ τὸ «Κύριε Ἴησοϋ Χριστὲ υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησον μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ» καὶ στὸ ἀριστερό του χέρι κρατοῦσε πάντα τὸ κομβοσχοίνι, τὸ ὅποιο δὲν ἀποχωριζόταν ποτέ.

Μία μέρα, ἦταν πολὺ λυπημένος, ποῦ δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ κανένα γιὰ νὰ τὸν μάθει μουσικὴ καὶ συλλογιζόμενος αὐτὸ τὸ πράγμα, ἀπὸ τὴν πολύ του λύπη, εἶχε σταματήσει νὰ λέει τὴν εὐχή.

Ξαφνικὰ παρουσιάζεται μπροστά του ἕνας σεβάσμιος, ἀλλὰ ἄγνωστος σ’ αὐτὸν γέροντας ὃ ὅποιος τοῦ εἶπε: «Ἀδελφὲ Προκόπιε, τί ἔχεις κι εἶσαι τόσο λυπημένος; τί σὲ ἀπασχολεῖ; Ὃ Προκόπιος τοῦ ἀπάντησε: «τί νὰ ἔχω γέροντα, νά, θέλω κι ἐγὼ νὰ μάθω λίγα μουσικὰ καὶ δὲ βρίσκεται κανένας νὰ μὲ μάθει, γιατί μου λένε πῶς εἶμαι λίγο φάλτσος». Ὃ ἀσπρογένης γέροντας τότε τοῦ εἶπε: «Γι’ αὐτὸ κάθεσαι καὶ στενοχωριέσαι καημένε, ἐγὼ θὰ σὲ μάθω μουσικὰ καὶ θὰ σὲ κάνω νὰ γίνεις ὃ καλύτερος ψάλτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, θὰ κελαηδᾶς σὰν τὸ καλύτερο ἀηδόνι, ἀλλὰ θέλω κι ἐσὺ νὰ μοῦ κάνεις μία χάρι».

«Δηλαδὴ τί ζητᾶς ἀπὸ μένα, τοῦ εἶπε ὃ Προκόπιος, θέλεις νὰ σὲ πληρώσω; Ἐγὼ ὅτι θέλεις θὰ σοὺ δώσω!». Τότε ὃ ἀσπρογένης τοῦ εἶπε: «Ἢ πληρωμὴ ἢ δική μου εἶναι νὰ πετάξεις ἀπὸ τὰ χέρια σου αὐτὸ ποῦ λέτε κομποσχοίνι καὶ νὰ πάψεις νὰ λὲς αὐτὸ ποῦ λέτε εὐχὴ καὶ θὰ σὲ μάθω ‘γῶ, ὅτι θέλεις».

Ὃ Μοναχὸς Προκόπιος ἅμα ἄκουσε αὐτὰ κατάλαβε πῶς ὃ φαινόμενος δὲν ἦταν Μοναχός, ἄλλα ὃ παμπόνηρος Δαίμονας, ποῦ ἤθελε νὰ τὸν κάνει νὰ σταματήσει τὴν προσευχή, καὶ...

ἀμέσως ἔκαμε τὸ σταυρό του καὶ εἶπε: «Ὑπάγε ὀπίσω μου Σατανᾶ παμπόνηρε, δὲ μοῦ χρειάζονται τὰ μουσικά σου καὶ οἱ πονηρὲς καὶ οἱ καλοσύνες σου» κι ὃ Δαίμονας ἔγινε ἄφαντος.

Ἂπ’ αὐτὸ μαθαίναμε πόσο ὃ Διάβολος φοβᾶται τὸ κομβοσχοίνι, γιὰ τὸ ὁποῖο καλὰ λένε οἱ Πατέρες ὅτι εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ κατὰ τοῦ Διαβόλου καὶ τὴν εὐχή, ἢ ὁποία καίει τὸν Δαίμονα. Ἐνῶ τοὺς ψάλτες δὲν τοὺς φοβᾶται τόσο καὶ δὲν τοὺς ὑπολογίζει, γιατί, εὔκολα μὲ τὸ ψάλσιμο ἀφαιροῦνται ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ πέφτουν στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια!

Πηγή:Ἀπόψεις γιὰ τὴν Μονὴ Βατοπαιδίου