Μία συνέντευξη μὲ τὸν Σεραφεὶμ Maamdi, ἕναν Ὀρθόδοξο ΚοῦρδοἈπὸ τὰ τριάντα ἑκατομμύρια Κούρδων ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο, ἡ μεγάλη πλειοψηφία εἶναι μουσουλμάνοι, ἐνῶ τὸ μικρότερο μέρος ἀσπάζεται τὸν Γεζιτισμό [*]. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀπογραφὴ τοῦ 2002, στὴ Ρωσία ὑπάρχουν 19.600 μουσουλμάνοι Κοῦρδοι καὶ 31.300 Γεζίτες Κοῦρδοι. Λίγοι γνωρίζουν ὅτι αὐτὴ τὴ στιγμή, ἐκπρόσωποι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ἔρχονται στὴν Ὀρθοδοξία καὶ γίνονται μέλη τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὁ ΣεραφείμΜaamdi μιλα γι' αὐτὸ μὲ περισσότερες λεπτομέρειες.
*****
-Σεραφείμ, παρακαλοῦμε μιλῆστε μας γιὰ τὸν ἑαυτό σας, καὶ γιὰ τὸ πῶς ἤρθατε στὴν Ὀρθόδοξη πίστη.
-Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα στὴν Γεωργία. Ἡ ἐθνικότητά μου εἶναι Κουρδικὴ καὶ οἱ ρίζες μου εἶναι ἀπὸ τὸ Τουρκικὸ Κουρδιστᾶν. Μετὰ τὴ γενοκτονία τοῦ λαοῦ μας στὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἕνα μέρος τῶν Κούρδων μετακινήθηκε πρὸς τὴν Ἀρμενία, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Γεωργία, τὴ Ρωσία καὶ ἄλλες χῶρες. Οἱ πρόγονοί μου ἤσαν μέρος αὐτῆς τῆς διασπορᾶς. Ἕνα μεγάλο μέρος τῶν Κούρδων ὁμολογεῖ τὸ Ἰσλάμ, ἐνῶ μία μικρότερη μερίδα ἀσκεῖ τὴ συγκρητιστικὴ λατρεία ποὺ ὀνομάζεται Γεζιτισμός. Ἤμουν ἕνας Γιαζίντ. Ὅπως ὅλοι οἱ Γεζίτες, πήγαινα ὡς παιδὶ μὲ τοὺς συγγενεῖς μου στὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία. Εἴχαμε εἰκόνες στὸ σπίτι, μπροστὰ ἀπὸ τὶς ὁποῖες τοποθετούσαμε κεριὰ τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς ἡμέρες τῶν γιορτῶν – δηλαδή, τὸ θεωρούσαμε φυσιολογικὸ νὰ λατρεύεται ὁ ἥλιος καὶ ταυτόχρονα νὰ πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία. Ὅμως ἐνοίωθα νὰ μὲ ἕλκει πάρα πολὺ ὁ Χριστός. Ὅταν ἄκουγα γι’ Αὐτὸν στὴν τηλεόραση, ἢ ὅταν κάποιος μου μιλοῦσε γι’ Αὐτόν, ἄκουγα πάντα μὲ μεγάλη περιέργεια. Τὸ 2002, μετακόμισα στὴ Μόσχα μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά μου. Ἐκεῖ, κάποιος μου ἔδωσε ἕνα ἀντίγραφο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκίνησαν ὅλα ...
Διάβαζα τὰ Εὐαγγέλια ἐπὶ 4-5 ὧρες καθημερινά. Μερικὲς φορὲς τὰ διάβαζα ὅλη νύχτα. Τὰ διάβαζα καὶ δὲν χόρταινα νὰ τὰ διαβάζω, καὶ ἀποστήθισα πολλὰ χωρία ἀπ’ ἔξω, πρὶν...
ἀκόμα νὰ βαφτιστῶ. Ἔμεινα ἔκπληκτος, μὲ τὸ πῶς ὁ κόσμος γύρω μου ἄλλαξε ἀφοῦ διάβασα γιὰ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη μου συνάντηση μὲ τὸν Κύριο. Ἔφερε τὰ πάνω κάτω στὴ ζωή μου κι ἐγὼ ἁπλὰ Τὸν ἐρωτεύτηκα. Ὁ Γεζιτισμὸς δὲν σοὺ τὸ δίνει αὐτό. Δὲν περιέχει καμία συνάντηση μὲ τὸ Θεὸ – καμία ζωντανὴ κοινωνία ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Δὲν ὑπάρχει καμία ἀπολύτως ἐπαφὴ μὲ τὸν Δημιουργό. Ὁ Γεζιτικὸς θεὸς εἶναι πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ὅμως στὸ Χριστιανισμό, τὸ πιὸ σημαντικὸ πράγμα ποὺ βρῆκα ἦταν μία ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὸν Κύριο. Δὲν μπορεῖ νὰ μεταδοθεῖ μὲ λόγια - ὅταν εἶσαι μὲ τὸν Θεὸ ... εἶναι δύσκολο νὰ τὸ ἐξηγήσει κανεὶς σὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ δὲν ἔχει βιώσει ποτὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ – ὅπως εἶπε ὁ προφήτης Δαβίδ: «γεύσασθε καίιδετε οτι χρηστός ο Κυριος»· (Ψάλμ. 33:9). Πρέπει νὰ τὸ γευθεῖτε οἱ ἴδιοι.Ἔτσι, ἀποφάσισα νὰ βαφτιστῶ. Ὅταν πῆγα στὴν Ἐκκλησία, ὅπως εἶχα κάνει πολλὲς φορές, ἤδη τελοῦσαν τὴν Θεία Λειτουργία, ἀλλὰ ἄντεξα νὰ παραμείνω μόλις δύο λεπτὰ - ξαφνικὰ ἐνίωσα πολὺ βαρύς. Ἀργότερα, ἕνας ἱερέας μου ἐξήγησε ὅτι ἕνα κακὸ πνεῦμα φωλιάζει μέσα στὸν ἄνθρωπο ποὺ δὲν εἶναι βαπτισμένος, καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν ἐμποδίσει ἀπὸ τὸ νὰ προσέλθει στὸν Κύριο. Πῆγα στὸ Νίζνυ Νόβγκοροντ καὶ ἐκεῖ γνώρισα ἕναν ἱερέα ὁ ὁποῖος ἀφιέρωσε ἀρκετὲς ὧρες ἀπὸ τὸ χρόνο τοῦ καθημερινὰ γιὰ νὰ μὲ προετοιμάσει σωστά. Προετοίμασα τὸν ἑαυτό μου πολὺ σοβαρὰ γιὰ τὸ Βάπτισμα, καὶ θεωρῶ πὼς αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ πράγμα ποὺ ἔχω κάνει στὴ ζωή μου.
Τὸ βάπτισμά μου ἔλαβε χώρα στὴ γιορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς του 2007. Ὅταν ξύπνησα ἐκεῖνο τὸ πρωί, ἐνίωσα φόβο καὶ βάρος στὴν καρδιά μου. Ἦρθα στὴν ἐκκλησία καὶ ὁ παπὰς μὲ ρώτησε μὲ ἕνα χαμόγελο, «Θέλεις νὰ τὸ σκάσεις;» Στη συνέχεια ἄρχισε ἡ τελετὴ τῆς κατήχησης, καὶ ὅταν ὁ παπὰς διάβασε τὶς πρῶτες εὐχὲς καὶ τοποθέτησε τὸ χέρι του στὸ κεφάλι μου, λιποθύμησα. Ὅταν ἄνοιξα τὰ μάτια μου, καθόμουν σὲ μία καρέκλα, καὶ ὁ ἱερέας μὲ κατάβρεχε μὲ ἁγιασμό. Μετὰ τὸ Βάπτισμα κρατούσαμε ἀναμμένες λαμπάδες - σημεῖο τῆς αἰώνιας ἕνωσης μὲ τὸν Χριστὸ - καὶ περπατήσαμε τρεῖς φορὲς γύρω ἀπὸ τὴν κολυμπήθρα. Μπόρεσα νὰ καταλάβω πῶς εἶχε μεταμορφωθεῖ ἡ καρδιά μου, καὶ βίωσα μία ἀνείπωτη χαρά. Δὲν αἰσθανόμουν τὰ πόδια μου…ἦταν σὰν νὰ ἐπέπλεα, καὶ τὰ πάντα γύρω μου εἶχαν ἀλλάξει. Ἔγινα ἕνας καινούργιος ἄνθρωπος. Δὲν ὑπάρχουν λόγια γιὰ νὰ ἐκφράσω αὐτὸ ποὺ ὁ Κύριός μου ἀποκάλυψε στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου. Ἐνίωσα τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία, εἶχα ἀνεξήγητες κρίσεις φόβου. Ξυπνοῦσα στὸ μέσο τῆς νύχτας μὲ τρόμο καὶ τριγυρνοῦσα σὲ ὅλο τὸ σπίτι, μὲ φόβο γιὰ κάτι - δὲν ἤξερα τί ἦταν αὐτό, οὔτε καταλάβαινα τί μου συνέβαινε.
Ὅμως, μετὰ τὸ Βάπτισμά μου, ὅλα αὐτὰ ἐξαφανίστηκαν, ἐξαφανίστηκαν παντελῶς. Ἄρχισα νὰ βλέπω τὸν κόσμο μὲ ἄλλα μάτια, καὶ οἱ ἄνθρωποι γύρω μου παρατήρησαν ἐπίσης τὴν ἀλλαγὴ ποὺ ὁ Κύριος ἐπεξεργάσθηκε μέσα μου διὰ τοῦ βαπτίσματος. Στὴν πνευματική μου γέννηση πῆρα τὸ ὄνομα Σεραφείμ, καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή, ὁ Χριστὸς ἔγινε τὸ νόημα τῆς ζωῆς μου καὶ ὁ στόχος μου ἔχει γίνει νὰ Τὸν ἀκολουθῶ.
-Πῶς βλέπουν οἱ συγγενεῖς σας τὴ βάπτισή σας;
-Ἡ οἰκογένειά μου πάντοτε ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἔβλεπε εὐνοϊκὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως καὶ σχεδὸν ὅλοι οἱ Γεζίτες. Ὅπως προανέφερα, μποροῦν νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, νὰ ἔχουν εἰκόνες στὸ σπίτι, ἀλλὰ νὰ θεωροῦν τὸ βάπτισμα περιττὸ καὶ οὔτε καν νὰ κατανοοῦν τὴ σημασία αὐτοῦ του Μυστηρίου. Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ γνώμη τῶν γονιῶν μου. Ὅταν τοὺς εἶπα ὅτι θέλω νὰ βαφτιστῶ, οἱ γονεῖς μου εἶχαν ἀντίρρηση καὶ στὴν προσπάθειά τους νὰ μὲ πείσουν, μοῦ ἔλεγαν «Ἐντάξει, νὰ βαπτιστεῖς, ἀλλὰ ὄχι τώρα – λίγο ἀργότερα.» Τελικά τους εἶπα μὲ ἀποφασιστικότητα ὅτι ἐγὼ πρόκειται νὰ βαφτιστῶ, δίχως ἄλλο. Οἱ συγγενεῖς μου ἀγανάκτησαν μὲ τὴν ἐπιλογή μου. Στὴ συνέχεια ὅμως, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ βαφτίστηκαν σχεδὸν ὅλοι τους ἕνας-ἕνας, καὶ εἴθε ὁ Θεὸς νὰ δώσει νὰ βαπτιστοῦν καὶ οἱ ὑπόλοιποι. Εἶμαι πολὺ χαρούμενος ποὺ φάνηκα χρήσιμος στοὺς συγγενεῖς μου καὶ σὲ μερικοὺς ἄλλους Κούρδους, μὲ τὸ νὰ τοὺς συστήσω στὴν Ὀρθοδοξία.
-Ὑπάρχουν πολλοὶ Χριστιανοὶ γενικά, μεταξὺ τῶν Κούρδων; Πόσο πίσω στὸν χρόνο πηγαίνει ἡ Ἱστορία τοῦ Κουρδικοῦ Χριστιανισμοῦ;
-Ξέρουμε πὼς οἱ πρόγονοι τῶν σύγχρονων Κούρδων - οἱ Μῆδοι καὶ οἱ Πάρθοι - δέχτηκαν τὸ Χριστιανισμὸ κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνες του. Ὑπῆρχαν μάλιστα ξεχωριστὰ Κουρδικὰ πριγκηπάτα τὰ ὁποῖα ὁμολογοῦσαν τὸν Χριστιανισμό. Ὑπῆρχαν πολλοὶ Ὀρθόδοξοι Κοῦρδοι στὴν ἀνατολικὴ Ἀνατολία, καὶ μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ἐνορίτες τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης, ὡς τὶς μέρες μας. Μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Ἰσλάμ, ὅλα ἄλλαξαν. Οἱ Κοῦρδοι βρέθηκαν περικυκλωμένοι ἀπὸ Μουσουλμάνους, καὶ ὁ Χριστιανισμὸς σταδιακὰ ἐκριζώθηκε ἀπὸ τοὺς Κούρδους. Τώρα, στὴ Γεωργία, οἱ Κοῦρδοι γίνονται Ὀρθόδοξοι μαζικά. Εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸ τὸ κίνημα προέρχεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ λαὸ – δὲν γίνεται ἀπὸ καμία ἱεραποστολὴ - προσέρχονται στὴν ἐκκλησία μὲ δική τους πρωτοβουλία. Φυσικά, ἐὰν γινόταν ἱεραποστολὴ εἰδικὰ γι’ αὐτούς, θὰ ὑπῆρχαν περισσότεροι καρποί. (Μία ἔνδειξη αὐτοῦ εἶναι ἡ ἐπιτυχία τῶν διαφόρων προτεσταντικῶν ἱεραποστολικῶν ὁμάδων στοὺς Κούρδους.) Ο ἀκριβὴς ἀριθμὸς τῶν Χριστιανῶν Κούρδων εἶναι ἄγνωστος, καὶ δὲν ἔχει γίνει ἔρευνα γι’ αὐτό, ἀλλὰ ἐκτιμᾶται πὼς ἀνέρχονται σὲ δεκάδες χιλιάδες, καὶ ὁ ἀριθμὸς τοὺς συνεχῶς αὐξάνει. Στὴ Ρωσία ὑπάρχουν πολλοὶ Ὀρθόδοξοι Κοῦρδοι. Ἂν ὁ Κύριος τὸ εὐλογήσει, ἐλπίζω νὰ ὑπάρξει μία Ὀρθόδοξη Κουρδικὴ κοινότητα στὴ Μόσχα.
-Εἴπατε ὅτι κάποτε ἤσασταν Γιεζίντ. Μπορείτε νὰ μᾶς πεῖτε λίγο γιὰ αὐτὴ τὴν πίστη;
-Τὸ κέντρο τοῦ Γεζιτισμοῦ ειναι στὸ Ἰράκ. Ὁ Γεζιτισμὸς στὴν τωρινὴ μορφὴ τοῦ ξεκίνησε κατὰ τὸν 12ο με 13ο αιώνα. Ὁ ἱδρυτὴς αὐτῆς τῆς θρησκείας ἦταν ὁ Σούφι θεολόγος Σεΐχης Adi, ἕνας Ἄραβας, ποὺ ἄλλαξε σημαντικὰ τόσο τὰ δόγματα ὅσο καὶ τὰ τελετουργικὰ ποὺ ἐφάρμοζαν στὸ παρελθὸν οἱ Κοῦρδοι. Εἰσήγαγε στὸν Γεζιτισμὸ πολλὰ στοιχεῖα τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ, του Μανιχαϊσμοὺ καὶ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Ὅμως οἱ Γεζίτες διατήρησαν καὶ ὁρισμένα παλαιὰ πιστεύω τους, ποὺ θύμιζαν Ζωροαστρισμὸ – ὁ ὁποῖος βασίζεται στὴ λατρεία τῆς φωτιᾶς, τοῦ ἥλιου καὶ τῶν δυνάμεων τῆς φύσης. Οἱ Γεζίτες ἀργότερα θεοποίησαν τὸν Σεΐχη Adi.
Ἐπίσης τιμοῦν ἰδιαιτέρως τοὺς ἀγγέλους, μεταξὺ τῶν ὁποίων περιλαμβάνουν καὶ ἕνα κακὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ὀνομάζουν Melek Taus. Ο Melek Taus μιλᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του στὶς ἱερὲς γραφὲς τῶν Γεζιτῶν, ὡς ἑξῆς: «Δὲν ὑπάρχει τόπος ὅπου νὰ μὴν εἶμαι παρών. Συμμετέχω σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τὶς ὁποῖες οἱ ἄνθρωποι τῶν ἄλλων θρησκειῶν τὶς ἀποκαλοῦν «πονηρὲς» ἐπειδὴ οἱ ἐκδηλώσεις αὐτὲς δὲν ἀντιστοιχοῦν στὶς ἐπιθυμίες τοὺς» (Jilva 1:3). Οι Γεζίτες ἐπίσης θεωροῦν πὼς εἶναι ἡ θεότητα ποὺ δημιούργησε τὸν ὑλικὸ κόσμο, χρησιμοποιώντας τὰ διαμελισμένα τμήματα τοῦ ἀρχέγονου κοσμικοῦ αὐγοῦ. Ὁ Πούσκιν μάλιστα ἔγραψε γιὰ τὴ σχέση τῶν Γεζιτῶν μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα, ὅταν ταξίδεψε στὸ Ἐρζερούμ: «Προσπάθησα νὰ μάθω ἀπὸ ἕνα Γεζίτη τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν θρησκεία τους. Στὶς ἐρωτήσεις μου, ἀπάντησε ὅτι οἱ φῆμες πὼς ὁ Σατανᾶς λατρεύεται ἀπὸ τοὺς Γεζίτες εἶναι κενοὶ μύθοι, ὅτι πιστεύουν σὲ ἕνα θεό, καὶ ὅτι ὁ διάβολος εἶναι καταραμένος σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοὺς – πράγμα ποὺ σίγουρα θεωρεῖται ἀπρεπὲς καὶ ἀνέντιμο, διότι τώρα εἶναι δυστυχισμένος – ἀλλὰ ἐν καιρῶ δύναται νὰ συγχωρηθεῖ, καθ’ ὅτι δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ θέσει ὅρια στὸ ἔλεος τοῦ Ἀλλάχ.» Θεωροῦν ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸν συγχωρήσει σύντομα, ὅμως δὲν ἀναφέρουν ἐὰν ὁ ἴδιος τὴν ἐπιθυμεῖ αὐτὴ τὴν συγχώρηση.
Σὲ γενικὲς γραμμές, ὑπάρχουν πολλὰ στὸν Γεζιτισμὸ ποὺ δὲν εἶναι ἐντελῶς σαφῆ. Τὰ δύο ἱερὰ βιβλία τῶν Γεζιτῶν, τὸ "Jilva" (τὸ «Βιβλίο τῶν Ἀποκαλύψεων») ποὺ εἶναι συμπίλημα τοῦ 12ου αιώνα, καὶ τὸ "Maskhafe Rash” (τὸ «Μαῦρο βιβλίο»), συμπίλημα τοῦ 17ου αιώνα, συχνὰ ἀντιφάσκουν μεταξύ τους. Μπορεῖτε νὰ βρεῖτε μέσα σὲ αὐτὰ μία σοβαρὰ διαστρεβλωμένη ἱστορία τῆς Βίβλου, ἀλλὰ καὶ μύθους γιὰ ἀγγέλους, ὅπου διακρίνονται οἱ προσωπικὲς ἱστορίες συγκεκριμένων Sufi.
Περιγράφεται ἐπίσης τὸ πῶς ἕνας συγκεκριμένος θεὸς δημιουργεῖ ἄλλους θεοὺς γιὰ νὰ εἶναι βοηθοί του στὴν δημιουργία τοῦ κόσμου. Οἱ Γεζίτες πιστεύουν πὼς δημιουργήθηκαν χωριστὰ ἀπὸ ὅλους τους ἄλλους ἀνθρώπους - δηλαδή, πὼς οἱ πρόγονοι ὅλων τῶν Γεζιτῶν προῆλθαν ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἕνωσης δύο δυνάμεων - τῆς οὐράνιας (σπορὰ τοῦ ἀγγέλου) καὶ τῆς γήινης (σπορὰ τοῦ Ἀδάμ). Ἡ ἀντίληψή τους περὶ Χριστοῦ εἶναι βασικὰ ἡ ἴδια μὲ ἐκείνη ποὺ ἐκφράζεται στὸ Κοράνι. Ἀλλὰ λέγεται ἐπίσης πὼς «μέχρι τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, ὑπῆρξε μία θρησκεία ποὺ ὀνομάζεται ‘εἰδωλολατρία’.» (Maskhafe Rash 25).
Οἱ Γεζίτες ἔχουν πάρει κάποια πράγματα ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴν βαφὴ τῶν αὐγῶν. Οἱ Ἰρακινοὶ Γεζίτες ἔχουν μία τελετὴ ποὺ ἀντιγράφει τὸ βάπτισμα - μία τριπλῆ βύθιση σὲ νερό, καὶ μὲ κοπῆ τῶν μαλλιῶν στὸ κεφάλι, καὶ ἄλλα πολλά. Ἔχει παραχωρηθεῖ μία ἰδιαίτερη θέση στὸν Γεζιτισμὸ γιὰ τὴν λατρεία τοῦ ἥλιου. Ὅταν ἕνας Γεζίτης ξυπνᾶ, τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ κάνει εἶναι νὰ κατευθύνει τὸ βλέμμα πρὸς τὸν ἥλιο καὶ νὰ πεῖ, «Ὢ ἥλιε, ἐσὺ εἶσαι ὁ κύριός μας.» Θεωρείται πὼς μόνο ἐκ γενετῆς γίνεται κανεὶς Γεζίτης - δὲν ὑπάρχει τελετὴ ἀποδοχῆς τοῦ Γεζιτισμοῦ. Ἡ ἀντίληψή τους περὶ ἁμαρτίας εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀσαφής.
-Τί μπορεῖτε νὰ μᾶς πεῖτε γιὰ τὶς προοπτικὲς Ὀρθόδοξης ἱεραποστολῆς στοὺς Κούρδους;
-Νομίζω ὅτι οἱ προοπτικὲς εἶναι πολὺ εὐοίωνες, δεδομένου ὅτι πολλοὶ Κοῦρδοι εἶναι φιλικὰ διακείμενοι πρὸς τὸν Χριστιανισμό. Αὐτὸ ἰσχύει ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς Μουσουλμάνους. Τὸ ἔχω δεῖ αὐτὸ κατὰ τὴ διάρκεια ἱεραποστολικῶν ταξιδιῶν σὲ Κουρδικᾶ χωριά, ὅπου μας δέχτηκαν μὲ πολλὴ ἐγκαρδιότητα, καὶ παρατήρησα πῶς μᾶς ἄκουγαν προσεκτικά, καὶ πόσο ἀνυπόμονα ἔπαιρναν τὰ Ὀρθόδοξα ἔντυπά μας.
Ὅμως αὐτὸ ἰσχύει ἀκόμη περισσότερο γιὰ τοὺς Γεζίτες Κούρδους. Ἔχουν ἐπὶ μακρὸν συνηθίσει νὰ βλέπουν τοὺς Χριστιανοὺς ὡς συμμάχους τους, καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ – κατὰ τὴν γενοκτονία ποὺ διεξήγαγε ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία - οἱ Γεζίτες κατέφευγαν συγκεκριμένα σὲ Χριστιανικὲς χῶρες. Ὅταν βρέθηκα σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπισκοπὲς τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ περασμένο καλοκαίρι, ἄκουσα πὼς σὲ μία πόλη ὅπου ὑπάρχει μεγάλη κοινότητα Γεζιτῶν Κούρδων, ἡ κοινότητα ἐκείνη εἶχε σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου ἀνακαινίσει ἕναν Ὀρθόδοξο Ναὸ χρησιμοποιώντας δικά της χρήματα. Ὅταν μία τοπικὴ κοινότητα τῆς διασπορᾶς τῶν Τσετσένων ἤθελε νὰ χτίσει ἕνα τζαμὶ στὴν πόλη αὐτὴ καὶ μάζευαν ὑπογραφές, οἱ Γεζίτες δὲν ὑποστήριξαν τὴν κατασκευὴ τοῦ τζαμιοῦ, τὸ ὁποῖο ἐν τέλει δὲν χτίστηκε ποτέ.
Φυσικά, ὅπως καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ἱεραποστολή, ἔτσι καὶ ἐδῶ εἶναι σημαντικὸ νὰ ἔχουν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὶς προσευχὲς στὴ μητρική τους γλώσσα. Ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρῶτο, τὸ Ἰνστιτοῦτο Μεταφράσεων τῆς Βίβλου στὴ Μόσχα ἔχει ἤδη μεταφράσει καὶ δημοσιεύσει τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὴν Πεντάτευχο στὴν Κουρδικὴ γλώσσα (Kurmanji). Ὡς πρὸς τὴν Πεντάτευχο, μέχρι στιγμῆς ἔχουμε μεταφράσει μόνο μερικὲς ἀπὸ τὶς σημαντικότερες προσευχὲς τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ ὑπάρχει πολὺ δουλειὰ ἀκόμα ποὺ πρέπει νὰ γίνει.
Εἶναι σημαντικὸ νὰ προέρχονται οἱ περισσότεροι ἱεραπόστολοι ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους Ὀρθοδόξους Κούρδους, καὶ εἶναι ἐξαιρετικὰ σημαντικὸ νὰ ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι νὰ εἶναι Κοῦρδοι, ἀλλὰ πιστεύω πὼς ὁ Κύριος θὰ τὸ ἐπιτρέψει νὰ γίνει, ὅταν Ἐκεῖνος εὐδοκήσει. Με συγκινεῖ προσωπικὰ πάρα πολὺ ἡ εἰλικρινὴς πατρικὴ προσοχὴ ποὺ ὁ Πατριάρχης Κύριλλος ἔδειξε γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν Ὀρθοδόξων Κούρδων, ὅταν ὁ Κύριος εὐδόκησε νὰ συναντηθῶ μὲ τὴν Αὐτοῦ Μακαριότητα. Ἦταν ἐπίσης πολὺ σημαντικὸ γιὰ μένα τὸ ὅτι μπόρεσα νὰ διδαχθῶ - ἔστω γιὰ ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα - ἀπὸ ἕναν ἀξιόλογο ἱεραποστολικὸ Ἱερέα,τὸν πατέρα Δανιὴλ Συσόεφ, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πνευματικός μου, καὶ ὁ ὁποῖος, ὅπως γνωρίζετε, δολοφονήθηκε μέσα στὴν ἐκκλησία του, δεχόμενος τὸν θάνατο γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Πιστεύω ὅτι θὰ ἔρθει ἡ ὥρα, νὰ λάμψει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω ἀπὸ τὸ Κουρδιστᾶν.
http://journeytoorthodoxy.com/2011/02/21/the-light-of-christ-in-kurdistan/#axzz1FwRQu5wP
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου